De Toverlantaarn is het romandebuut van Maarten Kroon. Het is het eerste deel in de nieuwe serie Spokenjagers en zoals de titel al luidt en je op het omslag kunt zien, zo is het verhaal: eng, griezelig en héél spookachtig. Voor liefhebbers van spookverhalen is De Toverlantaarn dan ook echt een aanrader!
Het verhaal gaat over Bas (15) en Lucy (9) die met hun ouders verhuizen naar de Wolfswaard, een afgelegen, oud en krakend veerhuis in de uiterwaarden. Na de dood van hun broer, proberen Bas en Lucy samen met hun ouders de rust te vinden die ze nodig hebben, maar deze wordt vanaf het begin verstoord door vreemde verschijnselen en vreemde verhalen van de dorpsbewoners. Wanneer Bas een oud notitieboekje vindt, blijkt deze van zijn overgrootvader te zijn. Het notitieboekje is grotendeels in geheimschrift geschreven en deze probeert Bas in het verloop van het verhaal te ontcijferen. Delen van het geheimschrift zijn ook voor de lezer te zien, zodat jij als lezer zelf aan de slag kunt met het breken van de geheime code.
Vanaf de eerste bladzijde is het meteen boeiend. En wanneer Bas de toverlantaarn vindt, wordt het verhaal een aaneenschakeling van nog meer spannende, enge en griezelige gebeurtenissen. Soms zijn de beschrijvingen wel een beetje macaber, maar jongens en meisjes (die niet bang zijn voor spoken en griezelverhalen) zullen smullen en huiveren van de belevenissen van Bas, Lucy en Sieb.
Ik vind vooral dat Kroon een soepele pen en gevoel voor creatief taalgebruik heeft: zo worden levende mensen door de spoken “vleespoppen” genoemd, en een auto – die bezeten is door een spook – kan huilen (ruitenwissersvloeistof). Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller, zodat je het verhaal vanuit verschillende perspectieven kunt beleven. Niet alleen door de ogen van de “vleespoppen”, maar ook door die van enkele spoken.
Wat ik erg origineel vind, is Maarten Kroons idee achter de toverlantaarn. Ik kende het begrip al: een toverlantaarn is namelijk de voorloper van de film- en diaprojector. Vroeger werd deze gebruikt om het volk te vermaken met de zogenoemde Phantasmagoria shows. Bij Kroon krijgt de toverlantaarn echter een extra dimensie, waardoor het gedeeltelijk een ander instrument wordt. Daarnaast maakt Kroon gebruik van enkele bekende namen uit oudere literatuur: Mephistoles (uit Faust), Charon en Kerberos (beide bekend uit de Griekse mythologie). Ik vind het altijd erg interessant wanneer een schrijver refereert naar bekende namen uit de mythologie en folklore. Kroon laat dan ook zien dat hij hiervan verstand heeft: de verwijzingen verwerkt hij op een slimme manier in zijn verhaal.
Overigens zitten bij het verhaal prachtige sfeervolle illustraties van Iris Compiet, die goed bij het griezelverhaal passen.
Kortom Spokenjagers – De Toverlantaarn is Ghostbusters in een nieuw jasje met jongere spokenjagers. Gewoon griezelig goed!
