Een weeffout in onze sterren – John Green

Hazel Grace Lancaster leeft in geleende tijd. Drie jaar geleden werd ze, zoals dat heet, opgegeven. De schildklierkanker waarmee het begon had zich uitgezaaid naar haar longen en het leek erop dat haar dagen waren geteld. Maar een nieuw medicijn geeft haar een tweede kans; geen zekere tweede kans, want het is een kwestie van tijd voor de ‘indrukwekkende satellietkolonie’ in haar longen opnieuw de overhand krijgt. Omdat ze volgens haar moeder ‘depressief’ is – volgens Hazel geen bijwerking van kanker, maar een bijwerking van doodgaan, net als kanker zelf ook is, ‘zo’n beetje alles, eigenlijk’ – wordt ze naar een praatgroep voor jongeren met kanker gestuurd. En daar ontmoet ze de jongen die haar leven verandert.

Een boek zonder einde
Augustus, Gus, Waters heeft kanker overleefd, minus één been. Vanaf het moment dat Hazel en hij elkaar ontmoeten, is er een klik tussen de twee, zeg maar dé klik. Net als Hazel is Gus gewend met de dood om de hoek te leven. En heeft hij zich daarop ingesteld. Gus praat in metaforen – hij heeft altijd een sigaret, maar steekt hem nooit aan, want zo heb je de macht over het middel dat jou zou kunnen doden – hij citeert graag poëzie en hij kijkt helemaal niet vreemd op wanneer Hazel hem over haar favoriete boek vertelt; een boek dat midden in een zin ophoudt en zo geen einde lijkt te hebben. Wanneer Hazel samen met Gus een paar dagen naar Amsterdam kan gaan waar de auteur van dit boek woont, beseft ze niet dat ze zich al lang voor vertrek op de reis van haar leven bevindt.

Ongewone jongeren
Hazel en Augustus zijn geen gewone jongeren. Zo jong al geconfronteerd worden met de vreselijkste feiten van leven en dood laat een indruk achter. Beiden zijn wijs voor hun tijd. Ze moeten ook wel, want er is voor hen niet veel tijd. Tegelijkertijd zijn de twee adolescenten typische John Green karakters. John Greens jongens (want op Hazel na zijn het altijd jongens) zijn nerdy, gemiddeld slimmer dan de rest, vaak wat (sociaal) onhandig en vallen nét buiten de groep. Toch zijn Greens personages altijd echt, levensecht. Zijn boeken lezen als een trein, zijn ontzettend grappig en scherp, en verliezen nooit diepgang; Een weeffout in onze sterren is één en al diepgang. Green weet zelfs van een computerspel – Counterinsurgence 2: De prijs van de Dageraad – de relevantie voor het leven aan het licht te brengen.

Een mooie zin op iedere bladzijde
En Green beheerst zijn taal. Iedere dialoog, hoe vreemd de inhoud ook is – en die kan héél vreemd zijn in het Green-universum – voelt natuurlijk aan. Hij is een meester in het schrijven van mooie zinnen. Zinnen die je hardop wilt lezen, en dan nog een keer of tien. Zinnen die meer zeggen dan de woorden alleen. ‘Maar ik zou het nooit terugzien en ik bedacht dat de gulzigheid van mensen zelfs niet wordt gestild als hun dromen uitkomen, omdat ze altijd het idee blijven houden dat alles nog eens gedaan kan worden, en beter,’ zegt Hazel. Of een bedrieglijk simpele als ‘‘Zo gaat dat met pijn,’ zei Augustus en hij keek even om naar mij. ‘Die eist gevoeld te worden.’’ En pijn, die zal je ook als lezer voelen na lezing van dit fantastische boek. Maar meer nog dan pijn, voelde ik verwondering; om het leven (en de dood), om de liefde tussen twee mensen die ik niet vaak zo teder en grappig en ontroerend beschreven heb zien worden, en om een boek dat – als het kon – meer dan vijf sterren zou krijgen.