Bovennatuurlijk, maar dan anders

Vorige week heb ik Septemberlichten gerecenseerd. Het was een heerlijk mysterieus boek van meesterverteller Carlos Ruiz Zafón. Nu heb ik ook met volle nieuwsgierigheid het Middernachtspaleis gelezen, hét verhaal waarmee hij naam heeft gemaakt in de young adult literatuur. Kan dit boek Septemberlichten overtreffen?

Het Middernachtspaleis is de oude verlaten en majestueuze villa waar het Chowbar Genootschap bijeenkomt. Dit genootschap bestaat uit zeven weeskinderen uit het Sint Patrick en is opgericht om elkaar in elke situatie te helpen en het delen van kennis, hoewel de leden voornamelijk hun tijd verdoen aan het vertellen van verhalen. Zestien jaar eerder werd Ben, de leider van het groepje, in het uiterste geheim door zijn grootmoeder afgeleverd aan het hoofd van het weeshuis. Zowel hij als zijn tweelingzus, van wie hij uit bescherming is gescheiden, zijn in gevaar voor Jawahal. Deze man heeft hun ouders vermoord en eist het leven van hun kinderen op. Nu heeft Ben de mannelijke leeftijd bereikt en moet hij het Sint Patrick verlaten. Terwijl het Chowbar Genootschap zo tegen deze tijd heeft opgekeken, heeft Jawahal zestien jaar gewacht. En hij is klaar om Ben en zijn tweelingzus Sheere, die Ben veel te laat leert kennen, te grazen te nemen.

Bovennatuurlijk, maar dan anders
In de young adult literatuur barst het van de bovennatuurlijke verhalen. Iedereen is er gek van en kan niet wachten tot een nieuw verhaal uitkomt over prachtige wezens die niet werkelijk kunnen zijn. Hoewel er steeds een andere draai aan deze verhalen wordt gegeven, wijkt Zafón helemaal af van dit genre. Hij brengt een mysterie, zodat je niet het gevoel hebt dat deze bovennatuurlijke elementen niet tot de realiteit behoren. Je accepteert de magie klakkeloos. Het Middernachtspaleis is een verademing voor de lezers die zich snel vervelen in de typische bovennatuurlijke verhalen.

Warrige stijl is niet storend
Zafón heeft een warrige schrijfstijl; dat staat als een paal boven water. Hij verdeelt zijn verhaal in enkele grote hoofdstukken, die soms wel honderd bladzijden kunnen beslaan. Daarin wisselt hij korte stukken verhaal af tussen de verschillende personages. Eerst volg je met spanning een van de hoofdpersonages, terwijl je een halve bladzijde verder terecht komt in de problemen van iemand anders. Je leeft mee met elk personage, van wie je net genoeg te weten komt in plaats van een uitgebreide karakterschets te krijgen. Wanneer het ene personage dan in een uiterst spannende situatie terecht komt, gaat hij over naar het andere. Daar heb ik hem vaak voor vervloekt!

Dubbele gevoelens over het einde
Het Middernachtspaleis is een spannend en eng verhaal dat je op vele momenten de kriebels geeft. Daarom had ik hoge verwachtingen over het einde. En hoewel Zafón goed begon, heeft hij de climax van zijn verhaal niet bereikt. Een grote domper voor het slot en het verhaal. Op emotioneel vlak kan hij het gelukkig een beetje goedmaken, vooral met de brief die zijn beste vriend hem meer dan vijftig jaar later schrijft. Een heerlijk melancholisch einde over de verbrokkelde band tussen zeven vrienden en de trieste scheiding van broer en zus. De laatste bladzijden bezorgden me kippenvel en tranen in de ogen.

Het Middernachtspaleis zou Zafóns pareltje moeten zijn. Eerlijk gezegd ben ik het hier niet mee eens. Hij vertelt een spannend en mysterieus verhaal, maar heeft niet mijn hoge verwachtingen kunnen waarmaken die ik had na het lezen van zijn latere boek Septemberlichten. Het Middernachtspaleis verdient 3.5 sterren.