Christopher Paolini is de schrijver van de ontzettend succesvolle Erfgoed-serie, over de boerenjongen Eragon die een drakenei vindt. Samen met zijn draak Saphira moet Eragon vechten tegen de slechterik Galbatorix, om Alagaësia te redden van de ondergang. Een tijdje terug was Christopher Paolini in Nederland en kreeg young-adults.nl de kans om hem te interviewen. Veel van jullie hebben meegeholpen met het bedenken van vragen en daar is een ontzettend uitgebreid interview uitgekomen. Daarom hebben we besloten het interview in drie delen op te splitsen. Vandaag het eerste gedeelte!
Hoe kwam je op het idee voor de Erfgoed-serie?
Tijdens mijn jeugd heb ik ontzettend veel fantasy gelezen en dat heeft me enorm geïnspireerd. Maar er was één boek waar ik vooral veel aan heb gehad: Jeremy Thatcher, Dragon Hatcher van Bruce Coville. Dit is een Young Adult over een jongen die in een vreemd winkeltje een steen koopt, waar uiteindelijk een draak uit blijkt te komen. Ik vond het idee van een jongen die een drakenei vindt zo geweldig, dat ik mezelf allerlei vragen begon te stellen. Uit wat voor wereld zou de draak komen? Hoe zou de jongen het ei vinden? Wie zou er nog meer op zoek zijn naar het drakenei? Door mezelf al die vragen te stellen, kon ik een wereld, personages en een verhaal creëren. En dat schreef ik op.
Wat wist je al van de Erfgoed-serie voordat je begon met schrijven?
Ik heb de hele serie uitgeplot voordat ik begon met Eragon. En daarna heb ik elk boek in de serie nog gedetailleerder uitgewerkt voordat ik ze schreef. Sommige dingen veranderden terwijl ik schreef, maar voor het grootste gedeelte ben ik bij het oorspronkelijke verhaal gebleven dat ik al wilde vertellen toen ik vijftien was.
Wat verraste je heel erg terwijl je aan het schrijven was?
Het personage van Elva was ongepland. Het was niet mijn bedoeling dat Eragon een fout maakte tijdens het zegenen van Elva, maar ik kwam er pas tijdens het schrijven van Oudste achter dat ik een fout had gemaakt. Ík heb een fout gemaakt in de grammatica, in de spelling van dat ene woord, niet Eragon. Dus Elva verraste me. Nasuada verraste me ook. Ik had niet gepland dat ze zo aanwezig zou zijn, maar ze was zo’n goed personage. Ze nam het gewoon een beetje over.
Het karakter Angela is gebaseerd op je zus Angela. Zijn er nog andere personages gebaseerd op mensen die je in de echte wereld kent?
Nee, zij is een uitzondering. Brom en Roran hebben wel een paar eigenschappen van mijn vader, en Saphira en een paar andere personages hebben wel wat van mijn moeder weg, maar over het algemeen baseer ik mijn personages niet op mensen die ik ken. Angela is de enige uitzondering en dat komt doordat ze een uniek persoon is. Als je ooit de kans hebt haar te ontmoeten, dan weet je waar ik het over heb.
In welk personage herken je jezelf het meest?
Toen ik begon aan de serie zag ik mezelf als Eragon. Ik heb hem zelfs op mij gebaseerd. Maar gedurende de serie veranderde hij en werd hij een eigen persoon. Tegenwoordig denk ik dat ik mezelf meer herken in Murtagh en Roran. Ik ben dol op Roran. Hij krijgt dingen voor elkaar. Hij maakt zich niet zo’n zorgen over de grote vragen, zoals Eragon doet, maar hij kijkt naar een probleem en bedenkt een manier om het op te lossen.
Hoe leef je je in in de slechteriken?
Ik probeer me voor te stellen hoe zij de wereld zouden zien. Ik hou er niet van om personages te schrijven die alleen maar slecht zijn, zoals Tolkien wel doet. Ik geloof daar niet in. Daarom heb ik voor Galbatorix, Durza en alle andere slechteriken geprobeerd een goede verklaring te bedenken voor waarom ze doen wat ze doen. Ze zijn niet kwaadaardig geboren, maar bepaalde ervaringen hebben ze die richting in gedreven. Misschien is niet iedereen het er mee eens, maar er is in elk geval een verklaring. Over Galbatorix was ik in boek vier best nerveus, aangezien ik in de voorgaande drie boeken zoveel over hem had gepraat. En als hij dan eindelijk in beeld komt, moet dat natuurlijk zo goed mogelijk zijn. Ik geloof dat dat wel is gelukt.
Wat zou je zelf doen als er magie in onze wereld bestond: aan banden leggen en het alleen beschikbaar maken voor een zorgvuldig uitgekozen groep mensen, zoals Nasuada, Eragon en Du Vrangr Gata willen, of het beschikbaar maken voor iedereen binnen bepaalde restricties, zoals Galbatorix wil?
Galbatorix zou magie nooit beschikbaar kunnen maken voor iedereen. Wat hij wel probeerde is om elke magiër te controleren. De beste oplossing zou natuurlijk zijn dat iedereen magie kan gebruiken. Dat zou zeker een paar problemen oplossen. Als er maar een paar mensen waren die magie konden gebruiken, dan zou dat erg gevaarlijk zijn. Als magie echt bestond zou ik het in elk geval willen beheersen, omdat het te gevaarlijk zou zijn om te leven in een wereld waarin je geen magie gebruikt terwijl anderen het wel doen. En ik ben heel erg blij dat magie niet bestaat. Ik denk dat als magie echt zou bestaan, het waarschijnlijk erg goed gereguleerd zou moeten worden, net als wapens en andere dingen die gevaarlijk kunnen zijn. Dus als niet iedereen magie zou kunnen gebruiken, dan zou ik zeggen dat het gecontroleerd moet worden, zoals Nasuada en Eragon willen, maar als iedereen magie zou kunnen gebruiken dan denk ik niet dat we die controle nodig hebben.
Hoe zie je de rest van Eragons leven, nu hij Alagaësia verlaten heeft?
Hij is nog behoorlijk jong voor een mens en zeker voor een elf, dus Arya en hij zullen nog honderden, misschien wel duizenden jaren leven. Wie weet wat ze allemaal nog gaan meemaken? Op de korte termijn zal hij natuurlijk vooral de drakenrijders helpen en trainen, maar op de lange termijn ga ik nog niets verklappen…
In Brisingr ontmoet Eragon twee reizigers die hinten dat ze met iets belangrijks bezig zijn (in het Engels: Bladesinger en Wolf Eyes). Wat steekt daarachter?
Zij zijn de sterren van een nieuw verhaal. Geen commentaar!
En wat gaat er gebeuren met Murtagh? Komt hij nog terug in een vervolg of spin-off?
Het enige wat ik kan zeggen is dat jullie de antwoorden op jullie vragen terug zullen kunnen lezen in boek vijf. En het enige wat ik ga verklappen over boek vijf is dat er wat meer achtergrondinformatie van Angela in voorkomt… Maar voor meer informatie zul je toch echt boek vijf moeten lezen!
1 gedachte over “Q & A met Christopher Paolini – part 1”
ls dit nog maar 1 deel is het inderdaad uitgebreid