Pokerface: Buddy Tegenbosch

Sem de Wit – zestien jaar, vijf vwo – speelt al heel zijn leven ijshockey. Als hij gevraagd wordt voor het eerste team, bedenkt hij zich geen moment en grijpt zijn kans. Hij krijgt twee weken de tijd zich te bewijzen, maar merkt al snel dat het niet meevalt.

Gelukkig is er één speler die vriendschap met hem sluit. Dave helpt Sem een hoger niveau te bereiken op het ijs en introduceert hem in de wereld van het pokeren. Sem lijkt aanleg te hebben en neemt steeds meer risico’s in het spel. Totdat het op een avond gruwelijk uit de hand loopt …

Debuut
In 2011 heeft de zevenendertig jarige Buddy Tegenbosch een verhalenwedstrijd gewonnen. Dat is het moment dat Buddy besluit om voor zijn schrijfcarrière te gaan. Pokerface is zijn debuut.

Problemen
Pokerface gaat over de zestien jarige Sem, een talentvolle ijshockeyer, die zijn zinnen gezet heeft op een plek in het eerste team van de Ice Bears. Sem heeft daar veel voor over. Zelfs het verraden van zijn beste vriend Sander. Dave, een speler van het eerste team lijkt hem te willen helpen bij het veroveren van die plek. Maar uiteindelijk blijkt Dave een dubbele agenda te hebben.

Georganiseerde wereld
Sem blijkt niet alleen goed te zijn in ijshockey. Pokeren gaat hem ook heel goed af. Het begint met een onschuldig spelletje toepen maar eindigt al snel in de georganiseerde wereld van het pokeren. En hoe goed Sem ook gezichten kan lezen, het valt niet mee.

Op een speelse manier introduceert Buddy Tegenbosch je in de wereld van ijshockey en pokeren, zodat ook een leek (zoals ik) iets begrijpt van beide spelen.

Genoten
Ik heb erg genoten van een passage waarin Sem en Sander met elkaar praten, maar steeds iets anders zeggen dan ze bedoelen.

Alles goed? Zijn we cool?
Prima. Dat weet ik nog niet.
Enz.

Ik vond het een erg leuke vondst van de schrijver.

Meer dan prima debuut
Wat mij betreft heeft Buddy Tegenbosch met Pokerface een meer dan prima debuut afgeleverd. Zijn schrijfstijl is vlot en erg beeldend. Hij laat zien hoe je moet ‘showen en niet tellen’ (zie onze schrijftips van afgelopen week). Tegen het einde kon ik het boek niet meer weg leggen, zo spannend was het.

Wat ik wel een beetje jammer vond was dat ik geen kijkje in de keuken van het politiebureau kreeg toen Sem besloot om naar de politie te gaan. Als ik had moeten kiezen had ik liever dat, dan het epiloog. Maar het epiloog haalde wel wat druk van de ketel en zorgde bij mij voor een glimlach op mijn gezicht.

Al met al ben ik erg nieuwsgierig naar een tweede boek van de Eindhovense schrijver. Voor Pokerface krijgt hij van mij 4 sterren.