Moordvrienden

De vijftienjarige Finn Kimmel schiet een leraar en drie leerlingen op zijn school dood en pleegt daarna zelfmoord. Zijn beste vriend, de veertienjarige Milo Bauers, was erbij, maar het lijkt erop dat hij niet aan deze schietpartij heeft meegewerkt.

Toch wordt hij door de politie opgepakt en meegenomen naar het bureau. Langzaam maar zeker komen er gruwelijke feiten naar boven. Finn zou ook iets te maken hebben met de moord op de vijfjarige Daniël Bootsma. Hoe kan het toch dat een ogenschijnlijk normale jongen als Milo bevriend raakte met een jongen die zich ontpopte als massamoordenaar? Lukt het de politie alle feiten boven tafel te krijgen? Of wordt er iets verzwegen?

Kippenvel
Moordvrienden begint met een proloog waar ik kippenvel van krijg. Wat er met de kleine Daniël Bootsma gebeurt wil ik liever niet weten en even bekruipt me het gevoel dat ik niet door wil lezen. Maar Natasza Tardio heeft me zo in haar greep met haar schrijfstijl dat ik gewoon door moet lezen!

Wisselende perspectieven
Moordvrienden is geschreven vanuit een steeds wisselend ik-perspectief. Milo, zijn moeder Iris Bauers, zijn advocate Yvette de Jong, de misdaadverslaggever Eric Hooima (ik zag de hele tijd Peter R. de Vries voor me), klasgenote Cindy, ze komen allemaal aan bod. Ik miste alleen een hoofdstuk Finn. Hij is zo’n belangrijk personage dat ik wel even in zijn hoofd  had willen kijken. Jammer vind ik dat alle perspectieven in de ik-vorm zijn geschreven. Persoonlijk zou ik alleen de hoofdstukken over Milo in de ik-vorm geschreven hebben omdat het toch vooral om hem draait. Onvermijdelijk bij zoveel perspectieven is dat de personages een beetje plat blijven. Maar toch is Natasza Tardio er goed in geslaagd om elk personage een eigen stem te geven.

Pesten
Pesten is een thema dat vaker voorkomt in boeken. Door de aandacht in die boeken en de media weten we steeds beter wat voor een impact het kan hebben. De slachtoffers kunnen in hun schulp kruipen, veranderen van school (volwassenen van baan) maar kunnen ook helemaal doordraaien en tot acties overgaan waar ze anders nooit tot over zouden gaan. Met gevolgen die niet te overzien zijn. In dit geval (boek) sluit Milo vriendschap met Finn. Een vriendschap met verstrekkende gevolgen.

Zinderend epiloog
Niets is wat het lijkt. Niets is wat het was. Dat was absoluut mijn gevoel bij het lezen van de epiloog. Iets had ik wel zien aankomen, maar zeker niet alles. De gevoelens die me na het lezen van de laatste bladzijde bij zijn gebleven zijn afschuw en onbehagen. Ook blijf ik maar fantaseren over wat de toekomst voor Milo in petto heeft. Wat gaat er van hem worden? Wat dat betreft is Natasza Tardio er zeker in geslaagd om een boek te schrijven dat van begin tot eind, en zelfs daarna, boeit. Moordvrienden krijgt van mij vier sterren.