Geplaatst op 1 Reactie

My new born baby

Mijn nieuwe baby Klem heeft het levenslicht gezien. Het is mijn achtste kindje, en o zo mooi. Bijna 300 pagina’s dik en blakend van gezondheid. Ik zou nu op een roze wolk moeten zitten. Uitzinnig blij moeten zijn. Bij elke stap een gat in de lucht moeten springen. Maar mijn roze wolk is ver te zoeken. Ik voel me somber. Neerslachtig. En ik kan werkelijk om alles huilen.

Het klinkt misschien idioot, maar ik mis de hoofdpersonen uit Klem. Negen maanden lang heb ik dag in dag uit met ze samen geleefd. Ik weet wat hun lievelingseten is, ik weet waar ze bang

voor zijn, op wie ze verliefd zijn. We hebben samen gehuild en gelachen. Ik heb ze beter leren kennen dan mijn beste vrienden. Soms wilde ik tijdens het schrijven roepen: ‘Doe het niet, ga niet ’s nachts naar de duinen. Het is daar gevaarlijk!’

En nu kan ik ze niet meer beschermen. Mijn personages liggen moederziel alleen in de winkel, koud en eenzaam op een plank. Wie gaat mijn baby’s adopteren? Wie wordt hun nieuwe moeder of vader? En nog belangrijker: gaat deze lezer net zoveel van mijn personages houden als ik heb gedaan? Slapeloze nachten heb ik ervan.

Het voelt alsof ik mijn kindjes in de steek heb gelaten. Je zou kunnen zeggen dat ik last heb van een ‘postnatale depressie’. Of misschien is ‘lege-nest-syndroom’ een beter woord.  Maar ik zie me al bij een psycholoog aankomen met dit verhaal: schrijfster kan geen afscheid nemen van haar zelfverzonnen karakters. Waarschijnlijk verklaart hij me dan voor gek.

Toch weet ik dat er hoop op genezing is. De eerste reacties van lezers zijn vaak het beste medicijn. Ik vrolijk weer op als ik hoor dat lezers mijn boek zo spannend hebben gevonden. Dat ze ook nachten wakker hebben gelegen omdat ze het verhaal wilden uitlezen. En je kan me echt zien glimlachen als ik hoor dat mijn boek een mooi plekje in hun boekenkast heeft gekregen.

Pas dan durf ik afscheid van mijn boek te nemen en weer met een volgend boek te beginnen. Maar, eh, wie zijn de personages eigenlijk in dat volgende boek…?

Geplaatst op 3 Reacties

Schrijfoefening: Creëer een complexe slechterik

Als het op het schrijven van fictie aankomt, hebben we allemaal onze eigen uitdagingen. Voor sommigen is het een hele strijd om met goede namen voor personages te komen. Voor anderen is het dan weer moeilijk om een realistische dialoog te schrijven. Of misschien heb je wel problemen met het schrijven van een echt goede slechterik, en dan bedoel ik eigenlijk een echte slechte slechterik. Het grappige aan schrijven is, dat het enige wat we soms moeten doen, is ons met hen vereenzelvigen, en dan krijgen we plots een hoop oplossingen. Want slechteriken zijn ook in het echte leven te vinden.

Iedereen die een goed verhaal wil schrijven, heeft een personage nodig dat op een bepaald punt spanning schept en op gespannen voet staat met de krachten van het goede. Zelfs voor dichters en non-fictie schrijvers is de bekwaamheid om een complexe slechterik te creëren een verbetering voor het schrijven.

Slechteriken zijn overal

Een vriend die je vergeet terug te bellen wordt een in zichzelf gekeerde baas die haar werknemers verwaarloost en laat overwerken. Je zus laat de melk slingeren en plots wordt ze een bankhanger die haar familie en vrienden enkel voor haar eigen voordeel gebruikt. Kijk eens rond en merk andermans gebreken op. Bedenk dan wie of wat ze zouden zijn als die gebreken worden verfraaid en vergroot zodat hun goede kwaliteiten en positieve eigenschappen overschaduwd worden. Plotseling worden slechteriken voor je geboren, de een na de ander, als een kudde van kleine, kwade trollen.

Enkele oefeningen voor het creëren van slechteriken

Deze week focussen we op het creëren van slechteriken, en voor ik tot de echte oefeningen kom vraag ik je dit: let eens goed op de mensen om je heen. Niemand is perfect. Zelfs de mensen van wie je het meest houdt hebben tekortkomingen – die je soms gek kunnen maken – die je kan veranderen en overbrengen naar het standpunt van de slechterik. Neem hun gebreken, rare trekjes, en momenten van morele achteruitgang en overdrijf ze in een personage met vervelende eigenschappen.

1. Kies een model voor jouw slechterik – een gewoon persoon, een celebrity, een crimineel uit het nieuws en onderzoek de gebreken en zwakheden van die persoon. Hoe hebben ze anderen onrecht aangedaan? Doe hun positieve trekken weg, vergroot hun negatieve trekken, en schrijf een korte schets van het personage. Wat is zijn of haar naam? Hoe ziet hij of zij eruit? Wat gaat er in zijn of haar hoofd om dat hem of haar toestaat om anderen zo slecht te behandelen?

2. Geef je slechterik een luguber verleden – wat voor verschrikkelijke dingen heeft je slechterik gedaan in zijn of haar leven? Sommige slechteriken zijn gewoon herrieschoppers; anderen zijn gestoorde psychopaten. Hoe extreem is jouw slechterik?

3. Identificeer jezelf met hem of haar – wat is er misgegaan dat jouw slechterik zo duister heeft gemaakt? Of was hij of zij gewoon zo geboren?

4. Complexe slechteriken doen goede dingen – de meest interessante slechteriken zijn niet helemaal slecht. Ze hebben een zak voor puppies of schrijven zoetsappige liefdesgedichten. Tegengestelde persoonlijke eigenschappen voegen diepte en geloofwaardigheid aan je personages toe. Beschrijf de goede kanten van je slechterik (maar maak ze niet te lang!)

5. Zet je slechterik in een scène – maar doe er zeker een dialoog bij zodat je kan uitwerken hoe je personage communiceert. Probeer om je slechterik een onderscheidende stem te geven. Is hij of zij vermomd als een van de goede? Of brengt de slechterik elke minuut van de dag door met het begaan van slechte daden?

Maar het allerbelangrijkste, zie er de lol van in! Slechteriken zijn de personages van wie we houden om ze te haten omdat ze de vervelende obstakels zijn en onze helden uitdagen om zichzelf te bewijzen. Of je nu complete bad guys schrijft zoals Lord Voldemort of meer subtiele, complexe bandieten zoals Catwoman; geef je slechteriken kleur, karakter en problemen.

En een belangrijke waarschuwing; laat ze niet te diep toe in je hoofd!