Het gevreesde H-woord

Oke, ik ga het dan eindelijk maar eens aan mezelf en jullie allemaal toegeven. Ik heb heimwee. De afgelopen weken heb ik mezelf wijs proberen te maken dat ik alleen mijn familie, vriendinnen en kennissen mis, maar mijn dorp eigenlijk niet echt, dus dan is het toch geen heimwee? Maar hoe irritant Volendammers soms kunnen zijn, hoeveel kritiek ik ook heb op het uitgaansleven in mijn dorp, en hoe saai Nederland misschien ook is vergeleken bij New York, ik mis het allemaal wel. En dat dames en heren, is toch echt heimwee. Ik kan het nog wel uithouden hier hoor. Vooral nu de lente onderweg is en ik dan

binnenkort eindelijk van de zon kan gaan genieten. Die twee weken zon in september kan ik me met moeite nog herinneren, dus het wordt tijd dat mijn geheugen opgefrist wordt!

Eén van de redenen dat ik iedereen thuis zo mis is dat zes van mijn vriendinnen en mijn broer zijn langs geweest. Iedereen zei:  “Als die zijn geweest kan je er weer even tegenaan.” En dat is aan de ene kant ook wel zo, ik ben heel blij dat ze zijn geweest, maar aan de andere kant merk je dan toch weer wat je mist thuis. Ik heb vier dagen lang heel veel lol gehad met mijn vriendinnen en simpelweg het feit dat ik ze dichtbij me had was gewoon heel fijn. Het moment van afscheid nemen was dan ook best zwaar, zij waren aan het huilen en ik moest ook mijn best doen om niet snotterend door het station van ze weg te lopen. Als je ze dan een paar dagen later via skype weer allemaal samen ziet met jij die er als enige niet bij is, is dat toch wel moeilijk. Ook vond ik het heel leuk om mijn broer te zien. Het was alsof die drie maanden waarin we elkaar niet gezien hebben zo wegvielen. Het is dan weer even een paar dagen zonder aan thuis te denken een leuke tijd hebben tijdens de dagen die je hebt en als je dan weer afscheid neemt en in die trein zit op weg naar huis komt dat gevoel van heimwee weer over je heen. Maar tegelijkertijd koester ik die dagen met mijn lieve vriendinnetjes en broer en ga ik doen wat ik hier al zes maanden doe: zoveel mogelijk cultuur opsnuiven, herinneringen creëren en bovenal genieten van mijn tijd hier. Want de tijd vliegt, nog maar twee maanden en dan begint het normale leven weer.

Nu maar hopen dat ik jullie in mijn volgende (en tevens op één na laatste blog vanuit New York) wat zonnigere verhalen en foto’s kan laten zien. Ik check iedere dag even de weersvoorspelling en die ziet er goed uit. Vanaf 28 maart zou het, met uitzondering van twee daagjes, niet meer onder de tien graden moeten zijn. En vanaf 9 april zelfs niet meer onder de vijftien graden. Eerst zien, maar ik begin eindelijk een beetje te geloven dat het einde van die lange winter in zicht is!

Groetjes vanuit Tarrytown