Dromendochter: een droom van een boek

Boeken zijn magie. Ze stellen een mens in staat om allerlei plaatsen te bezoeken, door de tijd te reizen en in de huid van een ander te kruipen. In boeken kun je hele werelden ontdekken. Maar af en toe, in een zeldzaam geval, zit er een onontdekte planeet tussen. Een verhaal dat de lezer met zijn eerste zinnen in een houdgreep neemt. Zinnen die je af en toe gewoon twee keer wilt lezen, omdat ze zo mooi gevormd zijn. Karakters die zo levensecht zijn, dat je ze tussen de regels door met hun ogen ziet knipperen en een leefomgeving die zo echt aanvoelt, dat de kleuren van de bladzijden lijken te spatten. Een verhaal dat je – zelfs als het boek al even uit is – steeds opnieuw blijft aantrekken. Dat soort boeken zijn zeldzaam. Dromendochter is zo’n boek.

Het boek gaat over Karou, die studeert aan de kunstacademie in Praag en die een bijzonder leven leidt. Behalve het feit dat ze pauwblauwe haren heeft, bijzondere tatoeages van ogen heeft op haar handpalmen (die ze overigens nooit heeft laten zetten, maar waarmee ze geboren lijkt te zijn), heeft ze ook nog eens een familie die bestaat uit chimaeren, wezens die zijn samengesteld uit delen van meerdere dieren (en soms ook delen van een mens). Ze wonen in een winkel in Elders, waar Karou alleen maar kan komen via betoverde deuren, die slechts van binnenuit te openen zijn. Brimstone is degene die de winkel runt en hij verhandelt wensen in ruil voor tanden. Sommige mensen komen de tanden zelf naar de winkel brengen, anderen moeten gehaald worden. Die klusjes worden altijd door Karou opgeknapt. Soms is dat knap lastig te combineren met haar school of haar vriendschap met Zuzana. Dan staat ze in Marakesh, tijdens één van haar klusjes, ineens oog in oog met een woedende engel, die haar met liefde aan zijn zwaard wil rijgen. Dat is het begin van een verandering in alles wat bekend is voor Karou.

Achtervolgd
Inmiddels alweer twee jaar geleden kreeg ik dit boek te leen. In het Engels, want het was toen nog niet vertaald. Ik verslond het. Allereerst de mooie zinnen, maar ook door de schilderachtige omschrijvingen van de karakters, waardoor ik (nog steeds) felle kleuren voor me zie als ik aan ze denk. Een beetje verdrietig nam ik na het lezen weer afscheid van het boek, maar helemaal verlaten had het verhaal me niet. Het bleef me achtervolgen. Enige tijd later vond ik het boek in een kast met Engelstalige boeken in een boekhandel en ik kon de verleiding niet weerstaan; ik kocht het en las het boek nog een keer. Enige tijd later staarde het omslag me aan op een boekenbeurs; de rechten waren aangekocht door de Nederlandse uitgeverij De Boekerij en het boek zou in vertaling verschijnen. Mijn hart maakte een sprongetje. Eindelijk zou iedereen in Nederland het kunnen lezen in onze eigen taal.

Mooie zinnen
Zoals ik hierboven al verteld heb, vind ik de schrijfstijl van dit boek erg mooi. Zo af en toe zit er ineens een verrassende zin tussen, als een surprise-ei in een gewone reep chocolade. Zoals deze, die meteen op de eerste bladzijde te vinden is: ‘De vallende sneeuw en het vroege uur spanden samen om Praag een sprookjesachtig vernisje te geven, als van een foto op bladmetaal, louter zilver en mist.’ Een andere verrassende zin: ‘Je moet echt linzen in je hoofd hebben als je niet van hotdogs houdt.’ Zinnen die je soms gewoon even wilt herhalen om de klanken op je tong te proeven.

Stemt tot nadenken
Een thema wat onder andere in dit boek centraal staat is oorlog. Hoe begint een oorlog en waarom blijft deze bestaan? Wat is het nut ervan? In zekere zin voelde ik zelfs een parallel met onze eigen cultuur; de westerse volkeren die in het verleden (en soms zelfs nu nog, in de 21ste eeuw) erop uit trokken om andere volkeren te onderdrukken en dan beledigd reageerden als ze daarbij op verzet stuitten.

Fantasy
Meestal heb ik er moeite mee wanneer een verhaal zulke fantastische wendingen neemt, dat het niet zo geloofwaardig meer is. Ik zou liegen als ik niet zou toegeven dat ik moeite had met het hele chimaera-gedeelte. Toen dit een steeds grotere rol in ging nemen in de verhaallijn, moest ik toch even slikken. Maar de mooie schrijfstijl, de geloofwaardige stem van de auteur en de waanzinnige karakters trokken me toch over de streep.

Personen waarvan je wilde dat ze echt bestonden
Toch is hetgeen me het meest is bijgebleven de karakters. Karou met haar pauwblauwe haar en haar eigenzinnige acties. De excentrieke Kaz met zijn toeristenexcursies. De opvliegerige Zuzana met haar lompe opmerkingen. De gebroken Akiva, die heeft meegemaakt wat niemand zijn ergste vijand toe zou wensen. En natuurlijk Brimstone; de Wensenfikser, Yasri, Issa, Twiga en Kishmish. Als je ze eenmaal hebt leren kennen, zullen ze altijd in je gedachten blijven.

Ik geef Dromendochter van Laini Taylor vijf welverdiende sterren. Voor iedereen die het boek nog niet kent: LEES DIT BOEK!!!