Q & A met Ian Johnstone

Ian Johnstone is opgegroeid in een klein standje in de buurt van Oxford in het Verenigd Koninkrijk, waar hij zowel naar de lagere als middelbare school ging. Op jonge leeftijd hield hij al van lezen en vanaf zijn twaalfde probeerde hij verhalen te schrijven. Hij was echter nooit helemaal tevreden over het resultaat dus besloot hij dat hij op een dag zou schrijven, maar dat hij eerst een beetje meer moest leven en meer woorden moest leren. Hij ging naar de universiteit om Engels te studeren en nam een baan bij een uitgeverij om zo dicht mogelijk bij het ‘schrijven’ te zijn, zonder het werkelijk te doen. Maar heel veel jaren later schreef hij eindelijk

het eerste deel De klok tussen de werelden van zijn trilogie De Spiegelkronieken. Hier wilden wij meer over weten, dus stelden wij hem wat vragen.

Wat motiveerde je om De klok tussen de werelden te schrijven?
Toen ik ongeveer twaalf was had ik een idee: wat als een van de redenen dat we soms aan onszelf twijfelen – je zo onzeker voelen over jezelf – komt omdat we niet helemaal heel zijn? En wat als dat andere deel van onszelf een ander persoon is, in een andere wereld? Hoe zou die persoon zijn? En hoe kunnen zij met ons verbonden worden? Dat idee intrigeerde mij na al die jaren nog steeds – in feite was het uitgegroeid tot iets veel groters – en dus besloot ik dat het moest worden geschreven!

Hoe zag jouw werkschema eruit tijdens het schrijven van dit boek?
Ik probeer elke dag 1500 woorden te schrijven, wat betekent dat sommige dagen erg lang kunnen zijn als ik worstel met een idee, maar andere veel korter. Het heeft de neiging vrij goed in evenwicht te zijn, tenzij ik iets slechts schrijf en de volgende dag nodig heb om het recht te zetten!

Was het moeilijk om zo’n complexe en levendige wereld te creëren? Wat deed je om alles bij te houden?
Ik zou zeggen dat er twee uitdagingen zijn als je werelden bouwt, waarvan ik de een gemakkelijker overwon dan de andere! De eerste is de opbouw van de wereld voor jezelf als de schrijver, zodat je het ziet, voelt en goed genoeg kent om erdoorheen te reizen, samen met de personages. Ik heb genoten van dat proces, waar wat onderzoek voor nodig was en het schrijven van een vrij gedetailleerde geschiedenis van de wereld. Het tweede deel is de bouw van die wereld voor de lezer. Voor mij was dat de grotere uitdaging, omdat het op zo’n manier gedaan moest worden dat het niet in de weg zat van het verhaal of de personages. Het is gemakkelijk om veel informatie over je wereld in je verhaal te ‘dumpen’ door het gebruik van lange monologen, en dat wilde ik juist vermijden. Er is altijd een evenwicht te vinden tussen een diepe, rijke meeslepende wereld en een meeslepend, pakkend, karakter gedreven verhaal – Ik hoop echt dat ik het heb gevonden, maar uiteindelijk zal iedere lezer voor zichzelf beslissen.

Met betrekking tot het bijhouden van alles, ik houd een lange lijst van namen, plaatsen en dingen bij, dat mij helpt alles consistent te houden. Ik vertrouw ook op een aantal uitstekende en goed georganiseerde redacteuren en een geweldige vertaler, Marce Noorbergen.

Wat was een van de meest verrassende dingen die je geleerd hebt tijdens het schrijven van De klok tussen de werelden?
Hmm , goede vraag. Ik denk dat het meest verrassende is dat je personages eigenlijk echt leven. Ik heb andere auteurs dat horen zeggen en nooit echt begrepen wat ze bedoelde, maar nu wel.
Een voorbeeld zou kunnen zijn bij het schrijven van een scène met meerdere personages in de ruimte, maar waarin slechts een of twee moeten spreken om je plot vooruit te krijgen. Ik had dat heel vaak, het was gewoon niet geloofwaardig dat een van de zwijgende personages netjes op de achtergrond bleef – hun persoonlijkheid of achtergrond eisen dat zij er op een of andere manier aan deelnemen, hetzij door te spreken of zelfs door het overnemen van de actie. Simia is hier een duidelijk voorbeeld van – ik vond dat zij heel vaak iets moest zeggen of doen, omdat zij dat zou doen.
Een ander voorbeeld is de stem van een personage. Je kunt je personage niet iets laten zeggen of doen alleen maar omdat het beter is voor de scène.  Nou, het kan, maar als je de scène opnieuw leest klikt het raar. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat ze klagen totdat je ze gelijk geeft!

Welk personage vond je het leukst om te schrijven?
Het is een close-run tussen Espen, Simia, Fathray, Paiscion en Ash, maar als ik echt moet kiezen zou ik Simia zeggen, want ik hou van haar pittigheid, samen met die onderstroom van kwetsbaarheid. Ze is leuk om te schrijven, omdat ze op een manier scènes verstoort die de spanning breekt of humor in het verhaal brengt, en ze houdt zich zelden aan het script dat ik in mijn hoofd heb. In feite, Simia verraste me door hoe belangrijk ze was voor het verhaal, en datzelfde geldt ook voor boek twee.

Wat is je favoriete scène en waarom? Welke was het moeilijkste om te schrijven?
De scène waarvan ik denk dat het mijn favoriet is, komt vrij laat in het boek, wanneer Sylas op het dek van de Windrush is om alles naar een symfonie om te vormen. Ik had een heel duidelijk beeld van deze scène in mijn hoofd en natuurlijk kostte het tijd om hiernaartoe te bouwen, zodat het bijna leek alsof het zichzelf schreef. De symfonie was een geweldige vondst (Dvorjak ’s New World Symphony, 3e beweging) en ik speelde het opnieuw en opnieuw in mijn schuur (ja, ik schreef in een schuur!) terwijl ik aan het schrijven was, het gaf die scène een nieuwe magie. Als lezers dit hoofdstuk leuk vinden, kunnen ze er op YouTube naar luisteren.

De scène die het moeilijkst was om te schrijven …Er  waren er nogal wat lastig! Ik denk wel dat ik de meeste moeite heb met scènes waarin veel informatie overgebracht moet worden, en dat geldt met name later in het boek wanneer het tempo hoog is en de actie sneller moet. Ik wil niet alles verpesten door het beschrijven van de latere scènes, maar ik weet nog wel dat de stukken waar Espen in voor kwam bijzonder moeilijk waren om goed te krijgen. Ik hoop dat dit uiteindelijk goed is gelukt, maar dat is voor de lezers om te oordelen !

De klok tussen de werelden is een boek met veel boodschappen en levenslessen. Wat is de meest belangrijkste boodschap waarvan je hoopt dat lezers het oppikken?
Dit is een groot verhaal en dus denk ik dat het noodzakelijk is dat er wordt ingegaan op een aantal thema’s, hoewel ik hoop dat het niet lijkt dat ik iets instrueer of ergens heen leidt – meer dan alles is dit een avontuur. Wat ik wel hoop te doen is om dit grootse avontuur te gebruiken in een fantastische wereld om een ​​aantal waarheden te spiegelen over onze eigen wereld. Die waarheden zijn het belang van sterke vriendschappen, de kracht en toch kwetsbaarheid van de natuur, de verbondenheid van onze wereld in dat onze daden gevolgen hebben, en het belang van onze verbeelding. Als ik een thema moest kiezen dat ik bijzonder belangrijk vind, is het misschien het potentieel van het individu – elk en ieder van ons – om sterktes en capaciteiten te vinden waarvan we dachten dat we het niet in ons hadden.

Hoe lang deed je erover om dit boek te schrijven? Heb je een writer’s block gehad? Zo ja, wat deed je?
Het duurde iets meer dan een jaar om het boek te schrijven en ongeveer zes maanden om het te bewerken totdat het goed was. Het duurde ook een paar maanden om de achtergrond als geheel bij te trilogie te maken. Maar dat hele 20 maanden proces vond plaats over 4 jaar, want ik had een baan in de uitgeverswereld wat betekende dat mijn focus vaak ergens anders lag. Dat gezegd hebbende, ik beschouw mezelf gelukkig want ik heb nog nooit een writer’s blocks gehad. Ik heb een aantal slechte dagen gehad, maar ik vermoed dat alle schrijvers dat zouden zeggen, en ik schrijf normaal zelfs op die dagen, omdat ik het belangrijk vind om te blijven schrijven. Ik moet het wellicht later herschrijven!

Kun je kort vertellen wat naast het schrijven je bezigheden zijn?
Ik werk nog steeds af en toe in de uitgeverswereld en help met digitale publicatie projecten zoals websites, apps en virtuele leeromgevingen, maar het schrijven neemt het steeds meer over. Als ik niet schrijf of publiceer, dan breng ik de meeste vrije tijd door met mijn twee jaar oude dochter Ella, zij is weerbarstig en vermoeiend maar een geweldig gezelschap, en met mijn lieve vrouw Emily. Ik houd van socialisen, vooral omdat schrijven zo’n eenzame manier is om je dag door te komen. Ironisch misschien, ik ben het gelukkigst onder de mensen. Ik houd van tennissen, films kijken, skieen en lezen, niet speciaal in die volgorde. Ik zou het leuk vinden om te gaan vissen en vertel mezelf dat ik op een dag de tijd zal vinden.

Wat is je favoriete boek en quote?
Hmm, dat is bijna onmogelijk om te zeggen, want ik hou van een heleboel verschillende soorten boeken op verschillende manieren en om verschillende redenen. Dus als ik er een paar mag noemen, zou ik zeggen: The Lord of the Rings, Nineteen Eighty-Four van George Orwell, The Faraway Tree van Enid Blyton en Great Expectations of Bleak House van Charles Dickens.

Quotes? Nog moeilijker. Ik denk dat een literair citaat lastig is om te kiezen dus ga ik voor iets wat meer algemeen is, zoals Thomas Jefferson’s woorden in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, alleen maar omdat ze voor ons allemaal zo belangrijk waren en zijn, en ik denk niet dat de formulering verbeterd kan worden:  “We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness.”

(En ik zeg dat ook al verklaarde de Verenigde Staten de onafhankelijkheid van mijn eigen gelukkige kleine land!)