De 100 geeft vanaf de eerste bladzijde 100%!

Door een nucleaire oorlog, die bekend staat als de Catastrofe, is de aarde onleefbaar geworden. Eeuwen geleden vluchtten de laatste overlevenden van de mensheid met grote schepen de ruimte in, waar ze sindsdien hebben overleefd. De laatste tijd zijn de wetten en leefregels echter steeds strenger geworden; steeds meer mensen lijken om niets geëxecuteerd te worden en jongeren krijgen veel sneller detentie. Inmiddels zijn er geruchten dat de aarde misschien weer leefbaar is geworden. Om zeker te weten dat het echt veilig is, kiest de raad een groep van 100 gedetineerde kinderen uit om de aarde te verkennen. Met voorraden voor amper een week, zijn de kinderen al snel op zichzelf en hun omgeving aangewezen om te overleven. Maar wie kun je echt vertrouwen, als iedereen om je heen een crimineel verleden heeft?

Een kijkje vanuit verschillende oogpunten
Hoofdstuk één begint vanuit het oogpunt van Clarke. Een slimme meid die voor dokter aan het leren was, voor ze in detentie belandde. Je vraagt je meteen al af wat zo’n meisje gedaan heeft om daar terecht te komen. Ze is niet bepaald het type dat je zou verwachten bij een crimineel. Het tweede hoofdstuk wordt verteld vanuit het oogpunt van Wells, die al even genoemd is door Clarke. HIj is de zoon van de kanselier en hem zou je al helemaal niet verwachten in detentie. Later blijkt dat hij dan ook alles op alles heeft moeten zetten om daar te belanden. Alleen maar voor Clarke. Er is in het verleden echter iets tussen hen voorgevallen, waardoor ze hem diepgrondig haat. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat de verhaallijn tussen Clarke en Wells nogal voorspelbaar zou zijn, maar niets bleek minder waar. Hoofdstuk 3 wordt verteld vanuit het oogpunt van Bellamy. Hij is een zeldzaamheid in deze wereld in de ruimte, want hij is namelijk een grote broer. Wegens de beperkte ruimte is het mensen slechts in overleg toegestaan om één kind te krijgen. Zijn moeder overtrad die wet door later nog een tweede kind te krijgen, Octavia, die ze jarenlang verborgen wisten te houden voor de instanties. Bellamy neemt de kanselier in gijzeling vlak voor het ruimteschip naar de aarde vertrekt, omdat zijn zusje aan boord is. Hij is niet van plan om haar zonder hem te laten vertrekken. Iemand moet haar toch beschermen? Het vierde perspectief ten slotte is Glass. Aangezien het boek De 100 heet en het gaat over een groep die naar de aarde gaat, verwacht je dat dit ook geldt voor Glass. Maar Glass maakt gebruik van de commotie die rondom de gijzeling is ontstaan. Ze ontsnapt en gaat op zoek naar Luke, de jongen van wie ze zielsveel houdt en wiens hart ze vlak voor haar detentie in een miljoen stukjes heeft gebroken. Ze weet dat ze waarschijnlijk ter plaatse wordt geëxecuteerd als ze wordt gevonden door de bewakers (en dat is slechts een kwestie van tijd op een ruimteschip), maar ze kan niet leven met de gedachte dat hij de waarheid niet kent. In de 100 wisselt het perspectief steeds tussen deze vier personen. Het perspectief van Glass is extra interessant, want behalve haar boeiende verhaal, geeft het ook een blik op de ontwikkelingen in het ruimteschip, terwijl de honderd kinderen zich al op aarde bevinden. Het zijn vooral deze karakters die het verhaal maken tot wat het is; allemaal dragen ze een verleden met zich mee en allemaal hebben ze hun geheimen. Doordat het verhaal vanuit vier perspectieven wordt verteld, leek het boek gewoon veel te dun. Allemaal hebben ze zo’n complexe verhaallijn, dat ze eigenlijk hun eigen boek zouden kunnen krijgen. Toch is De 100 wel 293 bladzijden (exclusief dankwoord en interview), dus dat is allesbehalve dun te noemen!

De aarde, thuis maar toch ook niet
Bijzonder vond ik ook dat schijfster Kass Morgen de aarde wist te beschrijven als een bekende plek, maar toch op zo’n manier dat je er als lezer ook met andere ogen naar gaat kijken. Een zonsondergang zullen de meeste mensen mooi vinden, maar hoeveel mensen zouden er nog zo intens naar kijken, omdat we het immers wel kennen? Morgan beschrijft dit zo beeldend, dat je het voor je ziet. Ook voor het zingen van vogels en andere gewone dingen geeft ze beschrijvingen die passend zijn, maar die de lezer toch ook eens laten nadenken over waarom het een passende omschrijving is. Behalve dingen die vertrouwd aanvoelen, komen we als bezoekers ook in aanraking met onbekende dingen. Gemuteerde dieren bijvoorbeeld, wiens voorouders honderden jaren geleden werden blootgesteld aan de gruwelijke straling.

Oorzaak – gevolg
De basis van deze dystopie is de kernoorlog. Het zet de lezer toch wel even aan het denken over al die onzinnige vernietigingswapens die onze aarde op dit moment rijk is en over de nutteloosheid ervan. Waarom zou je dingen in de buurt willen hebben die de macht hebben om je thuis in één klap te vernietigen? Verder moest ik ook even denken aan onze eigen geschiedenis; aan koloniën zoals Australië en Amerika, waar onze eigen gedetineerden van honderden jaren geleden naartoe gestuurd werden.

De 100 las door de prettige schrijfstijl, het wisselende perspectief, de complexe karakters en de logische opbouw oorzaak – gevolg weg als een amuse; alle smaken zitten erin, maar je hebt hem zo op! Voor ik het wist, was het boek uit. Het verhaal liet me onbevredigd achter; er waren zo tegen het einde net enkele ontwikkelingen in de verhaallijn waar je als lezer toch het liefst meteen een antwoord op wil, maar… Witte bladzijde. Dankwoord. Interview. Volgens de omschrijving bij de auteur wordt het tweede deel in het najaar van 2014 verwacht, maar dat duurt nog zo lang. Uitgeverij Blossom Books heeft laten weten dat deze serie een tweeluik zal worden. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar de verfilming, want er is een tv-serie van dit boek gemaakt! Ik geef dit boek vier sterren.