Anne Frank is de grootste auteur van Nederland

Dit is geen recensie. Of misschien kun je het het best beschouwen als een nepperd, een vermenging van mijn persoonlijke mening en de ontelbare rondvliegende gevoelens die Anne heeft achtergelaten op de wanden van mijn hart. Ik weiger de dagboekbrieven van Anne Frank te beoordelen als een verhaal met hoofdpersonages, spanning en plot, al moet ik bekennen dat ze me soms zo meesleepte dat ik mezelf erop betrapte hetzelfde gevoel te hebben. Ik vertik het om sterretjes op dit werk te plakken.

‘Lieve Kitty,

De zon schijnt, de hemel is diepblauw, er waait een heerlijke wind en ik verlang zo -, verlang zo – naar alles… Naar praten, naar vrijheid, naar vrienden, naar alleen zijn.  Ik verlang zo… naar huilen! Ik heb een gevoel in me of ik spring en ik weet dat het met huilen beter zou worden; ik kan het niet. Ik ben onrustig, loop van de ene naar de andere kamer, adem door de kier van een dicht raam, voel mijn hart kloppen, alsof het zegt: ‘Voldoe toch eindelijk aan mijn verlangen!’

Eerlijk

Dit is geen fictie. Elke brief die Anne aan Kitty adresseerde, kladde ze de ene keer zorgvuldig wanneer ze ruim de tijd nam en de andere keer vluchtig met een hart dat overliep van emotie neer zoals wij nu onze donkere hersenkronkels opschrijven in een kladschrift of achter een virtueel A4’tje. Dat betekent dat alles even puur is als de zure appels die je uit de boom in de tuin van je grootouders plukt en waarin je je tanden zet zonder ze zelfs onder de kraan schoon te spoelen. Anne geeft over alles dat haar leventje aangaat, opgesloten in het Achterhuis, haar ongezouten mening. Nu eens maakt ze hilarische opmerkingen over het vreemde gedrag van de mensen die met haar het Achterhuis delen of uit ze ongegeneerd alle frustraties over haar moeder als een typisch tienermeisje van veertien jaar. Dan weer doet ze een poging om te bevatten wat de Nazi’s ertoe aanzet de joodse bevolking zo hartgrondig te haten en maakt ze barstjes in je binnenste door de waarheid en vooral de corruptie zo simpel onder woorden te brengen. Maar wees er maar van verzekerd dat de eerlijkheid uit elke bladzijde stroomt.

Een meisje in een oorlog, maar nog steeds een meisje

Het is onbeschrijflijk hoeveel Anne me ontroert. Terwijl ik deze neprecensie aan het typen ben, beeft mijn hart schokkerig en prikken er tranen in mijn ogen. Anne is een vredestrijdster, een filosofe, een genie, een auteur, een perfecte ziel. Maar ze is vooral een meisje. Een puberend meisje met stemmingswisselingen en een onverzadigbare honger om haar eigen mannetje te kunnen staan. Anne is koppig en wilt te allen tijde niet als een kind maar als een gelijkwaardige behandeld worden, wat regelmatig resulteert tot ruzies met haar ouders. Daarnaast ondervindt ze alle fases die een opgroeiend meisje moet doormaken, van de veranderingen in je lijf tot de nieuwsgierigheid naar geaardheid en seksualiteit. En Anne wordt verliefd. Dat brengt haar helemaal van haar stuk, met alle gevolgen van dien. Alle pagina’s zijn bestreken met haar verlangen om voor een eerste keer echt bemind te worden, ze analyseert elke ontmoeting met hem van naadje tot draadje en kan over hem blijven doormijmeren. En het is zo schattig en ontroerend en hartverwarmend. Ja, ze zit ondergedoken en zelfs opgesloten omdat de Nazi’s haar en haar familie in concentratiekampen willen opsluiten en uiteindelijk zal ze zo bitter aan haar einde komen. Maar in het Achterhuis leeft ze.

Mijn favoriete boek
Of je het nu wilt toegeven of niet, iedereen heeft in zijn hart wel een boek vastgeketend zitten dat de nummer één vormt van alle verhalen die hij of zij gelezen heeft. Een schrijver die de hoogste bron van inspiratie is, het voorbeeld aan wie je je (schrijvers)leven wil spiegelen. Veel mensen noemen Harry Potter, omdat die boeken in hun jeugd een tweede thuis waren waarin ze zich steeds opnieuw konden nestelen als het dagelijkse leven naliet of ze behoefte hadden aan een beetje magie. Mensen noemen Twilight, Divergent, Lord of the Rings, Pride and Prejudice, de Bijbel… Dagboekbrieven uit het Achterhuis is mijn favoriete boek en Anne Frank is de auteur (en persoon in het geheel) naar wie ik het meeste opkijk. Ze liet me geloven dat goedheid in elk hart zit, ook al moet je je soms door tientallen lagen worstelen voordat je het ontdekt hebt. Meer nog, ze vertelde me dat mijn ogen bijziend waren en schonk me een bril om de wereld te zien zoals hij echt in elkaar steekt. En de rest van mijn leven wil ik wandelen in het licht dat zij heeft achtergelaten.