1. Ga op visite bij God. Hij heeft ondertussen wel even hard genoeg geworsteld met de taak ons wereldje in elkaar te kneden en stukjes verharde afbrokkelende klei proberen vast te lijmen aan diepliggende dalen. Neem de gouden mantel over, plaats Hem op een krukje met een dampend kopje thee en laat onze wereldschepper uitrusten terwijl jij de ongebruikte legobouwstukken – die al veel te lang in dat kelderhoekje liggen te verkommeren – bij elkaar schraapt en een nieuw universum creëert. Vul het universum met natuurgebieden, zeeën, en natuurlijk een groot koninkrijk en een overdosis aan magische oorden.
Wat ‘De tranen van Tataneh’ doet: Tataneh neemt mijn advies heel erg letterlijk. In de wereldkamer geeft haar vader, het opperwezen, haar toestemming om een eigen wereldje te creëren, compleet met eigen soorten inwoners. De wereld wordt tot Aedon gedoopt. Nu hopen dat Tataneh goed haar best heeft gedaan.
Maar…: Hoe ze haar best ook gedaan kan hebben, ze heeft de inventiviteit en creativiteit toch wel gemist. Waar zijn de landschappen die je ogen in hun kassen doen verdrinken in tranen van schoonheid en je doen wensen dat je de fantasywerelden bewoont? Aedon heeft wildernissen en woestijnen en koninkrijken met kastelen en verblijfplaatsen van de elfen. Zoveel kans om je personages rond te laten wandelen in echte, gedetailleerde plaatsen, zodat je het gras aan je tenen voelt kietelen en de vettige saus van het vlees over je kin voelt druipen en de bries je nek in kippenvel hult. Maar echte beschrijvingen blijven uit en het voelt eerder alsof je achter een dikke glazen wand naar het schouwspel kijkt dan er echt deel van uit te maken.
2. Zoek personages uit met een interessant achtergrondverhaal, een eigen stem, een noodzakelijke rol in het verhaal en een invalshoek op de hele situatie. Kies er net zoveel uit totdat je een gekleurd en gevarieerd beeld van jouw verhaal kunt schetsen en vermeng zelfs hun verhaallijnen.
Wat ‘De tranen van Tataneh’ doet: Een kleine waarschuwing voordat je aan ‘De tranen van Tataneh’ begint: train je geheugen alvast, want in het begin gaat Evi F. Verhasselt je behoorlijk op de proef stellen. Het boek focust zich op een veelheid aan hoofdpersonages, door wiens ogen je de verschillende kanten van de strijd tegen het aanstormende kwaad kunt voelen. Allereerst is er Celie, een strijdster uit Hedonia, het rijk van de elfen, die al honderden jaren lang probeert op draken te jagen en hulp krijgt van een verbannen tovenares en een pratende eekhoorn. Dan komt Néryan kijken, een waternimf die haar familie verloren is en met een trol door de woestijn reist totdat ze door zieneres Mérilanna wordt opgeroepen om met haar en de monnik Ituko op zoek te gaan naar het Kind, over wie voorspeld wordt dat het de wereld zal redden. Twee laatstgenoemde personages kun je ook vanuit hun eigen standpunt volgen. Als je denkt dat we er nu ongeveer zijn, heb je het goed mis, want er komt nog een hele resem mensen aan: een elfenhuurmoordenaar, een koning die zichzelf gekroond heeft en de wereld wil overheersen en zijn duivelse magister, de weggelopen prinses die aan deze koning is uitgehuwelijkt… Krijgen jullie er ook hoofdpijn van? Ik in ieder geval wel.
Maar…: Er zijn teveel verhaallijnen die maar losjes aan elkaar vast geknoopt worden en er een onoverzichtelijk geheel van maken (in tegenstelling tot de vele personages in ‘A Song of Ice and Fire’, die het wereldbeeld perfect in elkaar puzzelen). In plaats daarvan kan de schrijfster beter de helft van haar vertelperspectieven schrappen en dieper ingaan op de andere, want ze zit potentieel in het verhaal dat ze te vertellen hebben. En mega stoorpunt: ze nemen alles zomaar aan! Alles wordt geslikt zonder er zelfs maar bij na te denken.
3. Roep een groot kwaad uit over de wereld dat de kern vormt van de plot en waartegen gestreden moet worden, en verbind er een paar zijdequeestes aan als achtergrond.
Wat ‘De tranen van Tataneh’ doet: Tatanehs broer laat in een bui van jaloezie bij het scheppen van Aedon draken los op de wereld. Duizend jaar later wordt Aedon bedreigd door een veelheid van draken, zoals waterdraken en draken die de woestijn bewonen en uit het zand geboren worden. Nu wil prins Abromar, die zichzelf tot koning heeft uitgeroepen nadat hij zijn hele familie heeft verstoten, met behulp van zijn raadsman en tovenaar Gatorro de draken inzetten om de hele wereld te overheersen. Gelukkig lopen er ook nog een aantal (magische) mensen rond die dit niet zomaar slikken.
Maar…: Evi F. Verhasselt, het idee van deze verschillende soorten draken is echt goed, je zou het zo origineel hebben kunnen maken als je het niet zomaar hebt over ‘waterdraken’ of ‘zanddraken’ en het daarbij laat, maar ze allemaal een eigen uiterlijk en krachten zou toekennen. Het hoeft niet allemaal zo simpel, maak er een verhaal van. Schep geen zwart-wit kwaad, kleur het grijs. Geef motieven voor Abromars strijd om de wereld te overheersen, maak hem niet zo cliché, daar hebben fantasy lezers ondertussen hun buik van vol.
‘De tranen van Tataneh’ kan de dorst van een fantasylezer niet stillen. Wij zoeken naar werelden die zich afspelen in een universum dat geen connectie heeft met de aarde die wij bewandelen, mythische wezens, bloederige gevechten en de strijd om het kwaad dat die wereld bedreigt te bestrijden. Dit verhaal probeert elk element erin te betrekken, maar blijft niet meer dan een poging waarin niet verder wordt gegaan dan de clichés (van de naamkeuze van de personages tot de typische queestes tot de profetieën). Ik denk dat schrijfster Evi F. Verhasselt eerst moet proberen om een simpeler publiek te zoeken en haar poging eens moet wagen in de kinderverhalen, want voor Young Adults is dit allemaal zo voor de handliggend dat het lezen ervan eerder een opgave dan een ontspanning wordt, en daarom ken ik het verhaal 2 sterren toe.