Hadewigs moeder Hester heeft een boekwinkel en doet haar best de band met haar dochter te verstevigen. Hadewig is echter nogal afstandelijk en noemt haar moeder steevast Hester. Ze voelt zich afwezig, niet helemaal op haar plek. Dit gevoel wordt steeds heviger. En vergeet het mysterie rondom haar vader niet, want wie is haar vader? Alleen in haar droomwandelingen voelt ze zich op haar plek. Langzaam maar zeker ontdekt ze dat haar moeder meer geheimen voor haar heeft dan ze ooit voor mogelijk hield. Geheimen die te maken hebben met haar verleden, haar afkomst, haar toekomst. Om helemaal zichzelf te kunnen zijn, om helemaal Argadwyn – haar ware naam – te kunnen zijn, zal Hadewig de oversteek moeten maken naar haar thuis. Maar dat blijkt nog niet zo gemakkelijk!
Mooi begin
Het boek begint mooi. Al met het omslag. Ik vind het omslag heel gaaf en het past ook goed bij de inhoud. Het laat de tweedeling zien van het karakter van Hadewig/Argadwyn. Ook het verhaal zelf begint goed. Femke Dekker weet de omgeving treffend te beschrijven, waardoor je hem helemaal voor je ziet. Ook Hadewigs verloren gevoel werd mooi beschreven. Ik denk voor veel tieners ook herkenbaar, want zo kun je je voelen in de pubertijd, hoewel de meesten vermoedelijk niet dezelfde ontdekking zullen doen als Hadewig! De droomwandelingen vond ik leuk en origineel bedacht, evenals het idee van de Aldych. De vrienden van Hadewig en het vreemde gedrag van Niels vond ik ook erg leuk om over te lezen. Kortom: het begin zoog me meteen in het verhaal.
Oversteek
Dat veranderde echter nadat Hadewig, of eigenlijk Argadwyn, eindelijk de oversteek weet te maken naar huis. De verhaallijn werd vanaf dat punt zo beschrijvend, dat ik moeite had om door te lezen. Er stonden op dat punt nog wel wat vragen open, maar die waren voor mijn gevoel niet zo nijpend dat ik á la minuut wilde weten wat het antwoord daarop was. Kortom: de spanningsboog zakte naar mijn idee op dat punt een beetje in. Ik denk dat het “Aldych-zijn” daar wellicht iets aan bijdroeg. Argadwyn wist zomaar ineens dingen, antwoorden, zonder dat ze die langzaam ontdekt. Veel van die antwoorden deelt ze ook niet met de lezer, waardoor het soms wat wazig aanvoelt. Ook zijn er weinig gedachten waarin ze zich op haar nieuwe situatie bezint. In ieder geval niet direct na de oversteek. Er worden vooral handelingen en omgevingen beschreven. Vragen die anders misschien groter waren gebleven (haar moeder!) zwakten daardoor af en voor mij vloeide de spanning daarmee ook een beetje weg uit het verhaal.
Karakters
Zelf vond ik vooral de tweedeling van Hadewig/Argadwyn heel leuk gevonden. Je voelt als lezer ook heel duidelijk een verschil tussen beide personages. Persoonlijk vond ik Hadewig echter leuker en interessanter. Ik kon me beter in haar inleven, doordat haar emoties naar mijn idee logischer waren. Gedachtengangen of emoties die ik eigenlijk verwachtte na de oversteek, bleven uit. Overdenkingen die naar mijn idee een logisch gevolg moesten zijn van alles wat ze had meegemaakt, kwamen niet naar voren. Zoals haar moeder, haar vreselijk zieke moeder. Na de oversteek duurt het een hele tijd voor Hester weer ter sprake komt. Ik had het als lezer kunnen begrijpen als Argadwyn boos op haar was, maar Hester kwam simpelweg ook niet of nauwelijks voor in gedachten. Ik vind het echter moeilijk om te zeggen of het niet bij het karakter van Argadwyn past. Uit alles in het verhaal blijkt dat Aldych anders zijn en anders reageren op situaties. Ze ervaren anders. Toch wordt het voor de lezer zo wel moeilijker om zich te kunnen identificeren met het hoofdpersonage.
Weinig uitleg
Zoals al eerder gezegd, zijn er bepaalde dingen die Argadwyn ineens weet, zoals namen (en betekenissen) van rituelen en woorden in de oude taal. Enerzijds vond ik die taal mooi en soms kon je de strekking van de woorden een klein beetje begrijpen. Maar in veel gevallen was er ook helemaal niets van te maken en irriteerden ze me. Ook zinnen waarin benadrukt werd dat ze Aldych was, begonnen me op een gegeven moment te irriteren, want na verloop van tijd had ik dan wel ontdekt wat het ongeveer inhield om een Aldych te zijn, maar waarom zijn die zo verschrikkelijk belangrijk? Waarom zijn ze zo belangrijk dat die rituelen echt plaats moeten vinden? Waarom vormen ze zo’n belangrijke familie in die gemeenschap? Dat wordt eigenlijk niet uitgelegd en de betekenis van de Aldych kwam daardoor niet echt uit de verf. Misschien wordt dat in het volgende boek nog uitgelegd? Dan waren er nog de rituelen zelf. Argadwyn weet op een bepaald punt ineens hoe ze heten en dat ze heel erg belangrijk zijn. Dat wordt iedere paar bladzijden benadrukt. Maar wat de rituelen inhouden, welke ijkpunten ze in haar ontwikkeling zijn en wat de gevolgen zijn als ze die niet uitvoert, blijft eigenlijk nogal in het midden. Ook hier ontbreekt de betekenis ervan voor de lezer. Pas tegen het einde, als het laatste ritueel nadert, wordt er een tipje van de sluier opgelicht rondom dat ritueel en de gevolgen als ze dat niet uitvoert. Ik denk dat het boek meer spanning zou hebben gekregen wanneer er emotioneel en rationeel meer naar de rituelen toegewerkt was, in plaats van de focus te leggen op beschrijvingen van handelingen. Dan had alles meer betekenis gekregen voor de lezer en had die mee kunnen ervaren met Argadwyn waarom die zo heen en weer geslingerd werd.
Al met al laat Argadwyn me een beetje verdwaasd achter. Enerzijds vond ik de schrijfstijl mooi en prettig, maar was denk ik nog iets beter geweest wanneer deze meer was afgewisseld met prikkelende dialogen (zoals in het begin van het boek). De meeste karakters vond ik gelaagd en interessant, hoewel ik Argadwyn soms moeilijk kon volgen door haar Aldych-zijn. Ook hier voel ik me heel tegenstrijdig; enerzijds had ik daar moeite mee, maar anderszijds voel ik juist ook bewondering dat Femke Dekker het anderszijn van Aldych zo treffend heeft neergezet. Ook voel ik bewondering voor de knap uitgevoerde splitsing binnen dat ene karakter van Hadewig/Argadwyn. Ze zijn duidelijk anders, maar toch ook weer niet. Ik blijf er wel bij dat meer duidelijkheid rondom het Aldych-zijn en de rituelen meer betekenis aan de beschreven gebeurtenissen had gegeven en daardoor voor meer spanning in het verhaal zou hebben gezorgd. Ik geef het verhaal daarom drie sterren. Ik ben erg benieuwd wat anderen van dit boek zullen vinden. Misschien ben ik minder ervaren met echte fantasy en hebben anderen minder last van mijn puntjes van kritiek?
