Nederlandse draken in Drägan Duma

Bloed tegen de autoruit… De nachten van Jill worden regelmatig geteisterd door een nachtmerrie over het ongeluk waarbij ze haar moeder verloor. Haar vader heeft ze nooit gekend.
In de nacht nadat ze zestien is geworden, schrikt Jill wakker. Ze gaat naar het slaapkamerraam en ziet buiten de schim van een draak! Ervan overtuigd dat ze droomt, gaat ze ernaartoe en ontmoet de Drägannymare Jordian, een drakenridder uit Drägan Duma. In die parallelle wereld zijn draken een verbond met de mensen aangegaan om de kwaadaardige Morbiden het hoofd te bieden.

Jill blijkt door haar bloedlijn van vaders kant voorbestemd te zijn om in Drägan Duma opgeleid te worden tot Drägnnymare. Ze krijgt slechts een paar dagen de tijd om te beslissen of ze dit werkelijk gaat doen.
Verward blijft ze achter. Moet ze alles wat ze kent achter zich laten en de overstap maken naar het onbekende Drägan Duma?

Een boek over draken van een Nederlandse schrijfster, alleen al dat intrigeerde me enorm. Ten eerste omdat ik gek ben op draken en ten tweede omdat er steeds meer hele goede Nederlandse YA en fantasy schrijvers bij komen.
De omslag van het boek springt (vrij letterlijk) in het oog en ik was stiekem direct een beetje verliefd.
Het verhaal zelf komt een beetje langzaam op gang, vooral omdat de schrijfster ons veel laat zien over het verleden van Jill. Dat vond ik jammer, want hoewel haar verleden natuurlijk belangrijk is, haalde het wel de vaart uit het verhaal en wist ik na twee flashbacks ook al wel dat het niet zo rooskleurig was.
Zodra je als lezer echter met Jill mee gaat naar Drägan Duma begint het verhaal echt vaart te krijgen en start de actie.
Skylar en Justian zijn allebei om op te eten en bewijzen maar weer eens dat perfecte jongens helemaal niet zo leuk zijn. En dat je bovendien zo nu en dan best een klein beetje een hekel aan ze mag hebben, maar dat ze dan nog steeds geweldig blijven.
De parallelle wereld die Patty van Delft beschrijft – Drägan Duma – is uiteraard niet echt, maar wel zo geloofwaardig dat je het direct voor waar aanneemt. Je zou bijna zelf eens door het Niets willen springen om het met je eigen ogen te zien. Alleen een beetje jammer van die kwaadaardige Morbiden en hun Scaleless.
Er was echter één ding in het verhaal waar ik me echt enorm aan irriteerde. En dat was het gebruik van Engelse namen voor sommige dingen, onder andere de plaatsen en de krachten. Dit vond ik echt tenenkrommend en bovendien absoluut niet noodzakelijk. Van Delft heeft een hele bijzondere taal gecreëerd, die ze naar mijn idee ook goed gebruikt in het verhaal, wat het Engels dus eigenlijk alleen maar vervelender maakte.
Op sommige punten was het boek ook een tikkeltje voorspelbaar, maar door haar prettige manier van schrijven was dat laatste niet iets waar ik me echt aan stoorde.

Voor de fans van magie en draken is dit boek een absolute aanrader. Van Delft schrijft prettig, hoewel soms wat al te uitgebreid en gebruikt maakt van Engelse woorden.
Door een oude profetie en uiteraard de draken blijft het boek interessant en spannend en ik kijk zelf al uit naar het tweede deel.
Drägan Duma, Zij Die Hoort krijgt van mij 3,5 sterren.