Maand: maart 2015

Geplaatst op door — Geef een reactie

De wereld van young adult, enthousiaste fans en schrijnende gevoelens

Boeken

Ended soon

Boeken

Young Adult wordt in Nederland voornamelijk geassocieerd met boeken. De letterlijke betekenis, echter, is jongvolwassen (ik was pas 17 voor ik achter deze betekenis kwam, en toen zat ik al in het tweede jaar van mijn huidige opleiding). De leeftijdscategorie die daarbij hoort, zit rond de 16 t/m 25 jaar, sommige vinden 21 jaar de leeftijdsgrens.

Wat zijn nou typische YA-boeken?
Tienerboeken en YA-boeken willen nog wel eens met elkaar verward worden. Misschien juist logisch – technisch gezien, dan – omdat deze leeftijden elkaar overlappen. Maar wat zijn nu echt YA-boeken? En wat zijn een paar goede voorbeelden?
YA-boeken hebben vaak een hoofdpersonage van ongeveer 16/17 jaar oud. Soms zijn ze al achtien, soms zijn ze nog maar vijftien, en in een enkel geval zijn ze al negentien. Fantasy en paranormale boeken zijn erg populair onder de young adult-lezers. Tegenwoordig mag je daar dystopie ook bijvoegen, en beginnen ook hedendaagse romans in trek te komen.

Mijn eerste YA-boeken waren de Gemma Doyle-trilogie en de Hongerspelen. Ik was ongeveer 15 jaar toen ik de achterkant van de Hongerspelen las, en ik weet nog dat ik gewoon bang was om eraan te beginnen. Ik was immers nog gewend aan boeken met een happy end en over-de-top romantiek. Twilight, om maar even een voorbeeld te noemen. Om in een keer in een toch wel agressieve wereld te stappen, was een stap naar de volwassenheid.

The Hunger Games

Je hebt de grauwe toekomstbeelden, de Apocalyps en zombies…
En daar kom ik gelijk met hét YA-boek dat lezers al jaren in haar ban heeft: De Hongerspelen-trilogie, geschreven door Suzanne Collins. De trilogie speelt zich af in de toekomst, in een nieuwe wereld genaamd Panem (voormalige Verenigde Staten) Panem is opgedeeld in 12 districten en het Capitool, waar elk jaar – sinds de opstand die het 

13e district heeft platgebrand – één meisje en één jongen van tussen de 12 en 18 uit elk district de strijd met elkaar moeten aangaan in een daarvoor speciaal aangelegde arena. 23 zullen overlijden, want er kan maar één winnaar zijn. Onze hoofdpersoon is Katniss Everdeen, 16 jaar. Katniss neemt als vrijwilliger de plaats van haar twaalfjarige zusje Primrose, wiens naam tijdens de Boete is getrokken. Nagelbijtend spannend, al helemaal als je de boeken voor de eerste keer leest (en je stiekem afvraagt hoe het kan dat een hovercraft door de lucht kan vliegen. Dat zijn toch een soort waterboten?!)

Maar naast De Hongerspelen, zijn er uiteraard nog tal van andere dystopische romans: Legend (Marie Lu), Divergent (Veronica Roth), De Selectie (Kiera Cass), 

the Giver (Lois Lowrey) om maar een paar beroemde voorbeelden te noemen. 
De toekomstbeelden van schrijvers lijken aardig op elkaar (De Test van Joelle , bijvoorbeeld, heeft ontzettend veel weg van De Hongerspelen), of zijn juist ontzettend verschillend.

De magische werelden, mythologische helden en paranormale wezens…
Fantasyboeken zijn waarschijnlijk het meest populair bij young adults. Halfbloed Percy Jackson (zoon van de Griekse god Poseidon) die de strijd aangaat met de Titanen in de mythologische serie Percy Jackson en de Olympiërs. Meghan Chase die de strijdt aangaat met de IJzerkoning en erachter komt dat ze de dochter van de elfenkoning Oberon is, in de ontzettend populaire serie The Iron Fey. Twilight, de Gemma Doyle-trilogie, Beautiful Creatures, de Grisha, Elizabeth George met haar serie Fluistereiland…

StormgevaarrNu zul je het misschien raar vinden dat Elizabeth George hier tussenstaat. Misschien ook niet. Elizabeth George heeft namelijk op een perfecte manier de realiteit en fantasy weten samen te voegen. Doordat Becca de gedachten van anderen kan opvangen, en haar boeken een paranormaal tintje bevatten, behoort ze wel degelijk tot het genre fantasy/paranormaal, maar ook bij fictie.

… en de realistische boeken, de werelden die op de onze lijken en toch ook weer niet
Sarah Dessen, Rainbow Rowell, Helen Vreeswijk, John Green zijn enkele schrijvers die je meenemen in de wereld die Gevoelens heet. Hun verhalen slepen je mee, met schrijnende emoties en brandende ogen na afloop.

Young adults komen in vele vormen en maten voor, met verschillende soorten verhalen en karakters en werelden. Young adults zijn belangrijk, omdat ze niet alleen informatief, ontzettend leuk en uniek zijn, maar ook omdat ze het lezen kunnen bevorderen!

Maar deze boeken zouden niet bestaan zonder de fans. En fans zijn er zeker! Enthousiastelingen die het fan-zijn naar een nieuw level tillen, die het lezen aanmoedigen, die erover schrijven of hun meningen via YouTube delen. Die meer boeken kopen dan een bankrekening aankan. En ja, ik denk dat wij allemaal wel zo vanbinnen zijn… stiekem, natuurlijk.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De geheimen van Whidbey, het Fluistereiland

Elizabeth George

Ended soon

Elizabeth GeorgeElizabeth George is voornamelijk bekend van haar wereldberoemde detectiveserie Inspector Lynley (tevens een televisieserie bij de BBC), maar heeft inmiddels ook boeken voor ons, young adults, geschreven. Een thrillerserie, met een vleugje fantasy!

Het verhaal draait om Becca King, een veertienjarige meisje dat zowel een gave als een vloek heeft. Ze kan namelijk de gedachtes van mensen om haar heen opvangen, maar omdat dit nogal vermoeiend kan zijn voor Becca, heeft ze een AUD-box: een apparaatje dat een soort ruis produceert, wat de vlagen van gedachten om haar heen maskeert. Haar stiefvader weet hier echter goed misbruik van te maken, en wanneer Becca gedachten opvangt van de misdaad die haar stiefvader gepleegd heeft, gaan Becca en haar moeder op de vlucht.

Haar moeder zorgt ervoor dat Becca bij een vriendin van haar op het mysterieuze eiland Whidbey kan logeren, zodat Becca’s moeder naar onderdak kan zoeken. Bij aankomst is er echter niemand te bekennen, en al snel blijkt de vriendin van Becca’s moeder overleden te zijn. Vanaf dan beginnen de mysteries en spanningen van het eiland.

De mysteries en geheimen van Whidbey; het fluistereiland
In boek één, Stormgevaar, draait het voornamelijk om twee gebeurtenissen: Becca die op de vlucht is voor haar stiefvader, en Derric die door een raadselachtig ongeluk in coma in het ziekenhuis ligt. Becca’s vluchtpoging begint in eerste instantie dan ook niet al te gemakkelijk: ze kan haar moeder niet meer bereiken, ze heeft geen plek waar ze kan blijven en tot overmaat van ramp maakt het kreng Jenn het Becca er het op de middelbare school niet veel gemakkelijker op.

In boek twee, Ik weet wat je denkt, neemt het verhaal echter een andere wending: Becca’s stiefvader speelt bijna geen rol meer, het tij is weer gekeerd en het verhaal maakt nu ruimte voor een zwarte zeehond die elk jaar rond dezelfde tijd van het jaar langs komt zwemmen. Hoewel het weer even rustig was, komt de druk en spanning langzaam weer terug. Becca moet samenwerken met het kreng Jenn, ze heeft problemen met haar vriendje Derric en ze moet het geheim van de zeehond zien op te lossen.

Schaduwkant, het derde boek in de reeks Fluistereiland, neemt tevens wéér een andere wending. Waar Ik weet wat je denkt draait om de zeehond Nera die een paranormaal tintje aan het boek weet te geven, lijkt het verhaal in Schaduwkant verder te gaan waar Stormgevaar eindigde. Becca’s stiefvader speelt weer een grote rol. Nu moet Becca niet alleen haar stiefvader in de gaten houden, echter ze wil Derric ook helpen in de zoektocht naar zijn zus. Niet te vergeten dat er ook nog eens drie nieuwkomers op het eiland zijn, genaamd Parker Natalia, Isis Martin en Aidan Martin. Is één van deze drie de stichter van de geheimzinnige branden? De eerste was misschien een ongeluk, maar de tweede zeker niet. De derde al helemaal niet, want daar kwam iemand bij om het leven.

De personages

Elizabeth George writer

Het was af en toe te merken dat Stormgevaar George’s eerste young adult is. Becca, die veertien behoort te zijn, heeft ontzettend veel karaktertrekken van een zeventienjarige.

De heuse stereotypes zijn ook aanwezig: Jenn, het kreng. Derric, de ontzettend knappe jongen die, uiteraard, geheimen met zich meedraagt. Seth, die nogal stalkerig overkomt en zijn ex-vriendin Hayley maar niet uit zijn hoofd kan zetten. De drugsgebruikers, een ongeluk dat zo voor de hand liggend is, maar toch niet kan worden opgelost door de politieagenten.

Toch beginnen deze stereotypes echte karaktertrekken te vertonen. Want hoewel Becca overduidelijk de hoofdpersoon is, worden er ook hoofdstukken uit het perspectief van Hayley, Seth en Derric vertelt. Pas dan krijg je inzicht in deze personages en realiseer je je dat ze helemaal niet zo oppervlakkig zijn als ze doen overkomen in eerste instantie.

Pas in Ik weet wat je denkt en Schaduwkant, beginnen de diverse personages echt een individuele verhaallijn te krijgen. Ook de volwassen karakters, zoals de paranormaalbegaafde Diana Kinsale die Becca helpt met haar gave, hulpsheriff en tevens de adoptievader van Derric, Dave Mathieson, de opa van Seth, Ralph Darrow.

Eén van de mooiste gebeurtenissen is denk ik toch wel de vriendschap die zich tussen Becca en Jenn gevormd heeft. Ik vond het namelijk zo jammer dan Jenn in het eerste boek enkel als een jaloers kreng was weggezet, terwijl zij juist zoveel potentie heeft!

Traag tempo
Wat voor sommigen een groot nadeel kan zijn, maar wat ik juist aantrekkelijk vond, is de trage verhaallijn. De boeken, en in het bijzonder Stormgevaar, heeft weinig spanning en kabbelt rustig voort. In Ik weet wat je denkt en Schaduwkant, begint de spanning zich op te bouwen.

Elizabeth George heeft een manier van schrijven die je meesleept en ervoor zorgt dat de boeken stuk voor stuk niet weg te leggen zijn. Zo las ik de boeken in de bus (ook al werd ik hier af en toe misselijk van), als ik naar bed ging en tussen het huiswerk maken door.

Mijn gemiddelde beoordeling is vier sterren. Hoewel ik soms neigde om de serie drie sterren te geven, wist George mij hiervan te weerhouden door haar schitterende vertelling. Hoewel er niet altijd evenveel spanning en sensatie is, leer je ontzettend veel over de eilandbewoners, ons hoofdpersoon Becca, de mysteries en de geheimen van het eiland Whidbey.

Geplaatst op door — Geef een reactie

ELEANOR & PARK WINT! Dioraphte Literatour Prijs 2015

eleanor-park9789000342631 download

Ended soon

eleanor-park9789000342631 downloadTja, we hadden niets anders verwacht. Eleanor & Park is nu eenmaal een ge-wel-dig verhaal. En als je deze nog niet in huis hebt gehaald, dan heb je nu nog een reden om dat te doen!

Deze roman is daarom ook door de vakjury van de DLP uitgekozen tot beste Nederlands vertaalde jongerenboek van het jaar. Namens young-adults.nl feliciteren wij auteur Rainbow Rowell en de vertalers Annelies Jorna en Ineke Lenting. 

Tot over mijn oren verliefd op dit boek.’ John Green

Dit intrigerende boek vertelt het verhaal van de twee buitenbeentjes Eleanor en Park gedurende een schooljaar in 1986. Park is half Koreaans en Eleanor is half Deens en half Schots, maar ze delen hun passie voor stripboeken en muziek. Ze zijn slim genoeg om te weten dat een eerste liefde bijna nooit standhoudt, maar ook dapper en wanhopig genoeg om het te proberen. Wanneer Eleanor Park ontmoet, zal het je doen herinneren aan je eigen eerste liefde en hoe die je mee de afgrond in sleurde.

Deze onhandige, prikkelbare tieners uit de jaren tachtig confronteren de lezer met zowel grimmige kwesties als kindermisbruik en armoede als de hilarische aspecten van een eerste liefde en hoe deze hindernissen hun leven totaal veranderden.

  • Eleanor & Park won diverse prijzen waaronder Publishers Weekly Best Children’s Book of 2013. De onvergetelijke personages bespreken zware thema’s doorspekt met hilarische scènes
Geplaatst op door — Geef een reactie

Sevenster leest als een trein

SevensterDelaatstewachter

Ended soon

SevensterDelaatstewachterEveline heeft maar één zorg deze zomer: een echt leuke jongen vinden met wie ze voor het eerst kan zoenen. Maar dan roept ze geesten op tijdens een feestje – tegen de waarschuwing van haar pleegmoeder in – en nu ziet ze plotseling dingen die andere mensen niet zien.
Doodsbang dat ze bezeten is dor een kwade geest, probeert ze een manier te vinden om alles terug te draaien. Maar dan hoort ze van een waarzegster dat ze de eeuwenoude gave van de Wachters heeft – een gave die was afgeschermd, maar nu is wakker gemaakt. Een gave waardoor ze geesten en demonen kan zien. En zij zien haar ook.
Eveline heeft maar één zorg deze zomer: in leven blijven.

Middenin de actie
De flaptekst maakte me onmiddellijk nieuwsgierig. Persoonlijk vind het ik het ook een leuk detail dat Alexandra Penrhyn Lowe, ondanks haar exotische naam, gewoon een Nederlandse is.

Sommige boeken komen rustig op gang, soms moet je zelfs een beetje moeite doen om er echt “in” te komen. Dit is niet zo’n boek. Sevenster begint onmiddellijk met een hoop spanning als Eveline door haar klasgenoten uitgedaagd wordt om geesten op te roepen. Lowe doet niet aan omslachtig gedoe en zeker niet aan zweverig geklets.
Zo nu en dan spiek je toch even achter de bank en zet je liever een extra lampje aan. Doodeng is het niet, maar absoluut wel heel spannend en verbazend realistisch.

Geesten
Eveline is aan het begin van het verhaal nog bijna een jong meisje. Het enige wat ze eigenlijk wil is verliefd worden en eindelijk voor het eerst zoenen. Het is ontzettend leuk om te lezen hoe ze langzaam leert wat er aan de hand is en wie ze is, maar ook hoe ze haar prioriteiten bijstelt.

Een poosje kunnen jongens haar niet zoveel meer schelen, tot Azer haar te hulp schiet. Hij is leuk, lief en sexy. Het enige minpuntje? Hij is een geest.
In Sevenster kunnen geesten die vermoord zijn niet spreken. Aangezien Azer geen woord zegt, is het dan ook wel duidelijk wat hij heeft meegemaakt. En zodra je zijn verhaal te horen krijgt, krijg je ontzettend medelijden met hem.
Er zijn ook geesten die wel praten. En veel ook. Sommigen willen alleen maar een gezellig praatje maken of wat aandacht hebben, anderen willen hulp om weg te kunnen komen. Bijzonder genoeg slaagt Lowe erin om de geesten niet per se als iets angstaanjagends neer te zetten. Net als bij mensen zijn er leuke en minder leuke geesten, maar de echte griezels zijn de demonen.

Sevenster is een heerlijk boek. Door de prettige schrijfstijl en het spannende verhaal vlieg je er in sneltreinvaart doorheen. Soms liggen dingen een beetje voor de hand, maar echt heel storend is dat niet.
Ik kijk al uit naar het vervolg: Wolfsbloed.
4 sterren voor Sevenster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Q & A met Alexandra Penrhyn Lowe

alexandra-penrhyn-lowe

Ended soon

alexandra-penrhyn-loweHet tweede deel van De laatste wachter serie is eindelijk verschenen. We hebben er lang op moeten wachten, maar iedereen kan nu genieten van Wolfsbloed. Redactielid Kim interviewde Alexandra Penrhyn Lowe over haar werk. Heb jij het eerste deel uit de serie gelezen of ken je deze Nederlandse auteur nog niet? Lees hieronder meer over deze schrijfster die meewerkte aan Het Huis Anubis.

Kun je kort iets over jezelf vertellen?
Ik ben opgegroeid in Hoogeveen en heb geschiedenis en journalistiek gestudeerd. Ik was na mijn studie eerst zingende serveerster en daarna een tijdje journalist, maar ik wilde eigenlijk al fictie schrijven vanaf dat ik vier was en tien jaar geleden heb ik die sprong gewaagd. Ik ben in september veertig geworden, woon in Amsterdam met mijn tandeloze kat Noek en heb sinds vorig jaar een relatie met Klaas, de liefde van mijn leven. Als ik niet schrijf, kook ik graag. Gelukkig is Klaas een grote eter, want hij rent marathons.

Je naam klinkt eigenlijk behoorlijk exotisch, maar toch ben je echt een Nederlandse. Waar komt je naam vandaan?
Penrhyn komt uit Wales, Lowe uit Schotland, waarschijnlijk zijn het twee families geweest die om economische redenen samen zijn gegaan en toen hun namen ook hebben samengevoegd. Rond 1600 zijn mijn voorouders verbannen uit de UK, waarna ze via India in Indonesië terecht zijn gekomen, misschien wel met de VOC. Mijn opa had een Nederlandse moeder en kwam vlak voor de Tweede Wereldoorlog naar Nederland. Ik ben dus echt Nederlands, maar ben wel erg dol op de Engelsen taal, misschien toch iets dat met mijn roots te maken heeft.

Wat vind je, naast het schrijven, nog meer leuk om te doen?
Ik kook graag. En ik vind het leuk om te zingen, te lezen en sinds kort heb ik pianoles.

Je hebt lang als dialoogschrijver voor het Huis Anubis geschreven en ook de boeken daarbij geschreven. Hoe ben je er uiteindelijk toe gekomen om Sevenster te gaan schrijven?
Mijn zwager Xavier was rond 2007 op een boekpresentatie waar hij Steven Maat van uitgeverij Bruna ontmoette. Mijn zwager is dyslectisch en vond de Anubisboeken fijn om te lezen en dat vertelde hij aan Steven; kort daarna hebben Steven en ik een afspraak gehad. Ik had het alleen zo druk met Anubis en later VRijland, dat het idee om een boek te schrijven in de koelkast werd gezet. Totdat ik in 2010 veel eindredactie deed voor VRijland en ineens zo het verlangen had om zelf iets helemaal vanaf niets te verzinnen. Ik wilde Steven belde en toen belde hij mij! Ik kreeg carte blanche om een boekenserie te verzinnen en daar is De Laatste Wachter uit gekomen.

Door het schrijven van zowel boeken als scenario’s en dialogen heb je behoorlijk wat ervaring op gedaan. Heeft een van die dingen je voorkeur? En waarom?
Dit klinkt een beetje suf, maar ik vind beiden even leuk en beiden zijn leuker omdat ik ook het andere doe. Scenarioschrijven is een heel technisch vak waar je vanaf moment 1 te maken hebt met verlangens van andere partijen zoals producenten en regisseurs. Dat is uitdagend, maar ook minder eenzaam dan een boek schrijven. Een boek schrijven is weer zo leuk omdat ik veel meer op mijn intuïtie kan varen en een beetje rond kan hangen op de bladzijde zonder dat er iemand in mijn nek hijgt die precies wil weten hoe het opgebouwd is en eindigt; ik kan op die manier alle hoeken en gaten van het verhaal verkennen en het is veel minder aan regels gebonden; je bent echt een god in je eigen wereld. En wie wil dat nou niet zijn? Dat is trouwens ook weer een illusie want uiteindelijk heb ik dan weer dat karakters allemaal dingen gaan doen die ik niet had bedacht, maar dat is ook leuk.

Eveline weet in de boeken in eerste instantie niet helemaal zeker of ze wel in geesten kan en wil geloven, maar geloof je zelf eigenlijk in geesten?
Ik ben daar dubbel over, ik weet niet zeker of geesten bestaan (ik heb er nog nooit eentje gezien), maar ik denk wel dat er meer is tussen hemel en aarde dan wat wij in eerste instantie zien. Maar wat dat precies is, dat weet ik niet.

Heb je wel eens een geest opgeroepen?
Nee, ik zou het ook nooit doen, want ik geloof er wel in dat we bepaalde energieën kunnen oproepen waarvan we de kracht helemaal niet kennen. Als je niet weet waar je precies mee bezig bent, denk ik dat het heel gevaarlijk kan zijn, al is het alleen maar dat je er heel bang van kunt worden.

Zou je zelf de gave van de Wachters willen hebben?
Nee, ik geloof het niet, hoewel ik het wel een fijn idee zou vinden dat ik geesten zou kunnen helpen die vastzitten in deze wereld. Maar het lijkt me erg eng. Vooral de demonen. Brrr.

wolfsbloedIn Wolfsbloed gaat Eveline naar Parijs, waarom heb je voor deze stad gekozen?
Ik was in Parijs toen ik in het tiende arrondissement op een griezelig, gedeeltelijk verlaten oud ziekenhuis stuitte dat eruit zag alsof het aan alle kanten spookte. Toen wist ik dat ik het tweede boek in Parijs wilde laten afspelen. Later las ik dat op die plek misdadigers werden opgehangen. Ik ben me toen meer gaan verdiepen in de geschiedenis en raakte er steeds meer van overtuigd dat dit de juiste stad was voor het verhaal van Wolfsbloed.

Lees je zelf graag? Welk boek zou je absoluut aanraden?
Ik lees zelf graag en als kind las ik zoveel dat ik stiekem de bibliotheekkaart van mijn moeder en zus meenam zodat ik nog meer boeken kon lenen. Dan fietste ik terug naar huis met een linnen tas op mijn bagagedrager, helemaal volgestouwd met boeken. Ik verstopte me ook in de bieb tussen de rekken met ‘volwassen’ boeken zodat ik die stiekem kon lezen. Een van de verhalen die ik daar las was later de inspiratie voor mijn eerste boek. Een boek dat ik absoluut zou willen aanraden is Meester van de Zwarte Molen van Otfried Preussler. Het is al geschreven voor mijn geboorte, maar het is tijdloos. Datzelfde geldt voor Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Maar er zijn zoveel boeken die ik zou willen aanraden!

Zou je Sevenster – en Wolfsbloed –  als film willen zien? En zo ja, als de keuze bij jou lag, wie zouden dan Eveline, Cleo, Daniel en Azer spelen?
Sevenster en Wolfsbloed verfilmd zien, of het nou een film of serie is, dat is mijn grote droom en ik ben ermee bezig, dus ik heb goede hoop dat het ooit gaat gebeuren. Op dit moment zijn Eveline, Cleo, Daniel en Azer echte personen voor mij, dus ik zou daar nu geen acteurs op kunnen plakken. Maar als het doorgaat, dan kom ik er zeker op terug.

Hoeveel delen gaat De laatste Wachter krijgen? Is er al iets wat je ons over het verhaal kan vertellen?
Ik denk dat het vier of vijf delen wordt, het hangt er een beetje vanaf. Het enige dat ik je kan vertellen op dit moment dat Eveline nog lang niet is uitgestreden.

Is er een verhaal dat je nog wilt schrijven, maar nog niet geschreven hebt?
Ik heb opschrijfboekjes vol aantekeningen met ideeën. Ik denk niet dat ze allemaal evenveel potentie hebben, maar er zijn genoeg verhalen die ik nog zou willen schrijven en er komen steeds weer nieuwe bij. Specifiek zou ik mijn eerste manuscript nog heel graag een keer willen herschrijven. Ik vind het namelijk nog steeds een leuk idee, maar het boek is nog niet goed genoeg om uit te geven.

Waar schrijf je het liefst? En hoe?
Ik schrijf het liefst op steeds verschillende plekken, ik ben echt een nomade. In de ochtend schrijf ik tegenwoordig vaak in De Nieuwe Yogaschool, daarna ga ik door naar Dophert, soms schrijf ik ook een Coffee Company waar ze van die lekkere vanille-soja-lattes hebben. In de middag probeer ik thuis te werken, maar dan ben ik wel minder scherp, dat trekt vaak bij in de avond en als ik nog zin heb of een prangende deadline heb dan schrijf ik graag nog een paar uurtjes op de derde verdieping van de Centrale Openbare Bibliotheek. Of in het buitenland; New York City en Toscane zijn mijn favoriete bestemmingen.

Heb je nog tips voor mensen die zelf graag (willen) schrijven?
Veel lezen zodat je ziet hoe anderen mensen het doen, en zelf heel veel schrijven, dan word je vanzelf beter. Veel mensen denken dat je meteen goed moet kunnen schrijven, maar het is net als als andere dingen zoals piano spelen, tennissen, toneelspelen, zingen; hoe meer je oefent, des te beter word je. Dat is tenminste mijn ervaring. En specifiek voor een boek: voor mij werkt het het beste om zo snel mogelijk de eerste versie van A-Z op papier te plempen, zonder dat ik steeds terug ga lezen, omdat dan de criticus in mij wakker wordt en die wil ik buiten de deur houden tijdens het creatieve schrijfproces. Als het verhaal af is, kun je er na een tijdje met een kritische blik naar kijken en het dan gaan herschrijven. Of zoals Ernest Hemingway ooit zei: ‘The first draft you write with your heart, the second with your head.’ Zo werkt het tenminste voor mij. En als je nog meer tips nodig hebt: in mijn ‘De Schrijfzondag’ blogs op mijn website www.delaatstewachter.nl staan er nog meer.  

 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nieuwe, romantische verfilming van Nicholas Sparks in aantocht

The Longest Ride poster

Ended soon

The Longest Ride posterJullie kennen vast wel The Notebook, Dear John, A Walk to Remember, The Last Song en The Best of Me. Films die geschikt zijn voor een meidenavond, of een avond waarin je dus echt geen zin hebt om iets te doen.

Romantiek is het hoofdthema en meiden hebben soms gewoon even zo’n avondje nodig. Binnenkort (9 april!) is het daarom misschien handig om je agenda maar even vrij te houden, want dan komt de zoveelste verfilming van een Nicholas Sparks-boek uit: dit keer The Longest Ride. Dat Nicholas Sparks weet hoe hij de harten van vele vrouwen kan veroveren, is wel duidelijk. Hij heeft bovenstaande boeken geschreven en heeft tevens meegeholpen bij de productie van de films. Een ware romanticus, zou je kunnen zeggen. In zijn nieuwste boekverfilming kun je de bekende charme van de mannelijke hoofdrolspeler waarschijnlijk weer herkennen.

The Longest ride gaat over de liefde tussen voormalig rodeokampioen Luke (Scott Eastwood) en studente Sophia (Britt Robertson). Ze hebben verschillende levens: Luke wil zijn comeback maken, en Sophia staat op het punt een droombaan in New York te krijgen. Maar hun verschillende wensen en idealen stellen hun relatie zwaar op de proef. Dan komen Sophia en Luke in contact komen met Ira (Alan Alda) en die ontmoeting zal hun leven totaal veranderen.

Bekijk hieronder de trailers. Gaan jullie de film bekijken?

 

 

 

 

 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Eerste filmposter én trailer van Paper Towns

paper towns movie poster

Ended soon

paper towns movie posterZowel de eerste, officiële filmposter als de eerste trailer van de verfilming van Paper Towns, naar het gelijknamige boek van John Green, staan online! Paper Towns is de tweede boekverfilming van de beroemde schrijver, en zal waarschijnlijk net zo populair worden als The Fault in Our Stars. Aan de cast ontbreekt dan ook niets. Zowel model Cara Delevingne, Nat Wolff (heeft meegespeeld in The Fault in Our Stars) als Halston Sage (How to Rock, the Bling Ring) zullen grote rollen gaan spelen.

De film zal rond 25 juni in de bioscopen draaien, en gaat over Q (Quentin). Margo, zijn buurmeisje, neemt hem mee op een nachtelijk avontuur. Maar dan verdwijnt Margo spoorloos. Ze heeft een paar cryptische aanwijzingen voor Quentin achtergelaten, die hij zal moeten ontcijferen. Samen met een paar vrienden gaat hij op een zowel bijzonder als ontroerend avontuur om Margo terug te vinden.

 

 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Het Programma van Suzanne Young

het-programma

Ended soon

het-programmaSommige boeken trekken je aan alleen al door de cover en een titel. Het Programma is zo’n boek, het klinkt heel spannend met dat zinnetje: ‘De enige remedie tegen de epidemie is het volgen van …” en dat rennende meisje in een soort van gevangenisoutfit in een gang met traliedeuren… wat het Programma ook is en doet, het beloofd weinig goeds. Op de achterkant staat nog een quote die zegt dat het boek op de Hunger Games lijkt, wellicht een beetje gedurfd. Maar het werkte wel want ik wilde gelijk beginnen.

Beschrijving van het boek
In de wereld van Sloane is het uiten van echte gevoelens verboden, depressie onder jongeren is een epidemie en de enige oplossing is het Programma…

Sloane denkt wel twee keer na voordat ze in het openbaar begint te huilen. Sinds zelfdoding is uitgegroeid tot een internationale epidemie, zou een huilbui haar in het Programma kunnen doen belanden, de enige bewezen behandelingsmethode. Ze heeft al een broer verloren, dus Sloane weet zeker dat haar ouders er alles aan zullen doen om haar in leven te houden. Ze weet ook dat iedereen die het Programma heeft gevolgd terugkeert met een schone lei: hun depressies zijn verleden tijd, maar hetzelfde geldt voor hun herinneringen.

Omdat ze zowel thuis als op school constant onder toezicht staat, zorgt Sloane dat ze zo min mogelijk opvalt en verbergt ze haar gevoelens zo goed mogelijk. De enige bij wie Sloane zichzelf kan zijn, is James. Hij heeft beloofd om ervoor te zorgen dat ze geen van beiden in het Programma terechtkomen en Sloane weet dat de liefde tussen hen sterk genoeg is om allerlei tegenslagen te weerstaan. Maar ondanks de beloftes die ze elkaar maken, wordt het steeds moeilijker om de waarheid te verbergen. Ze worden alle twee steeds zwakker, depressie ligt op de loer. En het Programma zit hun op de hielen…

Bizarre setting
De situatie rondom de epidemie vond ik heel bizar. Natuurlijk kent iedereen bijna wel het gevoel dat je in de put zit als er iets vervelends is gebeurd en je het niet even niet meer ziet zitten. Na enige tijd kom je er bovenop en klim je uit dat dal. Maar in dit boek grijpen de jongeren vrij snel naar “quickdeath”. Waar de zogenoemde epidemie vandaan komt geen idee, wel is er iets aan de hand dat de gevoeligheid van jongeren verergerd. Plus het feit dat je rouwemoties niet mag tonen. Lijkt me trouwens ook heel eng als je vrienden er een voor een een einde aan maken. Het boek heeft door de situatie – zeker in het begin – een heel sombere sluier over zich.

De rode draad
Het verhaal vond ik erg goed in elkaar steken. Het laat zien hoe mensen alles proberen vast te grijpen om hun kind te redden, zonder stil te staan bij de mogelijke gevolgen daarvan en daardoor wordt er in gezinnen ook niet echt meer gesproken. Voor je het weet laten je ouders je ophalen omdat je wellicht depressief bent … Dat vond ik tevens ook heel sterk, dat het programma – waarvan de werking achter gesloten deuren blijft – een hele staat kan beïnvloeden en als ware kan overnemen.

Sloane
Het enige wat ik minder aan het boek vond was Sloane. Ik voelde me niet bij haar betrokken. Ik kon er eerst mijn vinger niet opleggen, maar ik denk dat ik haar te naïef vond. Ze doet nauwelijks een poging aan het Programma te ontkomen of zich te verzetten en als ze het wel doet haakt ze snel weer af en gaat ze mee met de stroom. In elk geval dat gevoel gaf ze mij. Ik heb denk ik teveel boeken gelezen met sterke personages, in die zin dat ze proberen weg te komen of heibel maken. Sloane boog voor mij iets te snel voor het Programma waardoor ze uiteindelijk ook nauwelijks meer wist wat slecht was.

Het einde
Hoewel het personage mij niet helemaal lag, was het een goed boek. Zeker het einde was erg spannend en het maakt me heel benieuwd naar het vervolg.

Aantal sterren: 3.5

Geplaatst op door — Geef een reactie

Genomineerden Dioraphte Literatour Prijs 2015 bekend

literatour

Ended soon

literatourDe tien genomineerde boeken voor de Dioraphte Literatour Prijs (DLP) zijn bekend. De DLP is dé prijs voor het beste jongerenboek van het afgelopen jaar en bestaat uit twee juryprijzen en een publieksprijs. Het is de eerste keer dat twee jongeren de jury versterken. Voor de publieksprijs kunnen jongeren tussen de 15 en 18 jaar vanaf maandag 23 maart stemmen op hun favoriete boek via www.literatour.nu. De drie winnaars ontvangen ieder een geldbedrag van

€ 15.000,-. Stemmen kan tot vrijdagmiddag 27 maart 12:00 uur. De winnaars worden diezelfde middag bekendgemaakt tijdens de uitreiking in het Theater van ’t Woord, Openbare Bibliotheek Amsterdam.

Genomineerd voor de Juryprijs in de categorie Oorspronkelijk Nederlandstalig zijn:
De veteraan – Johan Faber (Nijgh & Van Ditmar)
De lieve vrede  – Geertje Kindermans (Nieuw Amsterdam)
Birk – Jaap Robben (De Geus)
Overspoeld – Gideon Samson en Julius ’t Hart (Querido)
Valavond – Marita de Sterck (Querido)

Genomineerd voor de Juryprijs in de categorie Vertaald zijn:
Zac & Mia – A.J. Betts, vertaald door Aimee Warmerdam (Blossom Books)
Bunkerdagboek – Kevin Brooks, vertaald door Jenny de Jonge (De Harmonie)
De geur van vrijheid – Guiseppe Catozzella, vertaald door Manon Smits (De Geus)
Een bijna volmaakte vriendschap – Milena Michiko Flašar , vertaald door Isabelle Schoepen en Kris Lauwerys (Cossee)
Eleanor & Park – Rainbow Rowell, vertaald door Annelies Jorna en Ineke Lenting (Van Goor)

Literatour
Maandag 23 maart start Literatour, de Boekenweek speciaal voor jongeren. Een week waarin leesplezier voorop staat door het vinden van het juiste boek. Gedurende deze week is er extra aandacht in de media voor jonge lezers en schrijvers en zijn er activiteiten rondom jongeren en literatuur op school, in de boekhandel en bibliotheek. Daarnaast zijn 25 toptitels geselecteerd waar jongeren tussen de 15 en 18 jaar een maand lang € 5,- korting op ontvangen. Van maandag 23 tot en met vrijdag 27 maart gaan diverse auteurs op tour langs scholen waar zij met jongeren in gesprek gaan. Op vrijdagmiddag 27 maart vindt de uitreiking van de Dioraphte Literatour Prijs plaats.

Over de Dioraphte Literatour Prijs
De Dioraphte Literatour Prijs wordt dit jaar voor de 6de keer uitgereikt. De prijs richt zich op boeken die een brug slaan tussen jeugdliteratuur en de wereld van volwassenen. Vorig jaar ging de prijs in de categorie Oorspronkelijk Nederlandstalig naar Zeven pogingen om een geliefde te wekken van Ineke Riem (De Arbeiderspers). De prijs in de categorie Vertaald ging naar De verticale man van Davide Longo, vertaald door Pieter van der Drift (De Geus). De Publieksprijs ging naar Tilt van Michiel Stroink (Meulenhoff).