Chinouk Thijssen (1983) is auteur van young adultthrillers, freelance redacteur en social mediamarketeer. Begin dit jaar kwam haar YA-thriller Blindelings (februari 2015) uit bij Scelta Publishing. In september verschijnt bij dezelfde uitgeverij haar nieuwe thriller Hij is van mij. Dit is haar eerste column voor young-adults.nl. Hierna verschijnt maandelijks een column op de laatste dinsdag van de maand.
Chinouk Thijssen vertelt:
De keren dat iemand mij voorstelt als ‘Dit is nou zij, zij die boeken schrijft.’ (omdat ik dat uit mezelf nooit vertel) krijg ik vaak een glazige blik te zien, gevolgd door een zenuwachtig gelach. ‘Boeken… Je bedoelt met woorden erin en zo?’
Wanneer ik knik en antwoord: ‘Ja, met woorden erin en zo.’ is het ineens alsof er iets verandert. Alsof ze me anders aan moeten spreken. Alsof ík iemand anders ben. Miss Koninklijke Hoogheid Der Boekenschrijfsters.
‘Hoe heet dat nou ook alweer? Daar is toch zo’n mooi woord voor?’
Nou ja, mooi woord… ‘Auteur, bedoel je?’
‘Ja!’ Vervolgens trekt de enthousiasteling een of andere voorbijganger aan zijn jasje. ‘Heb je haar al ontmoet? Zij is auteur, ja. Ze schrijft bóéken! En ík ken haar.’ Ze kijkt weer naar mij. ‘Ja toch? Wij kennen elkaar, hè? Ja toch?’
Opeens voel ik een hand om mijn pols klemmen, dwingend. Ineens ben ik interessant. Zelf snap ik alleen niet wat er zo interessant aan is. Het is gewoon mijn werk.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit de droom heb gehad om een bekend auteur te worden. Niet eens een auteur. Ook ik wist vroeger niet wat dat betekende. In vriendenboekjes schreef ik altijd ‘beroemd en aanbeden’ (ja, echt; don’t judge) als antwoord op de vraag wat ik later wilde worden. Als danseres. Ballerina. Maar daar moet je veel voor kunnen. Dansen bijvoorbeeld. Nou, oké, dat kon ik wel, maar niet op primaballerinaniveau. Toen stopte mijn knie er ineens mee en nam ik afscheid van mijn glansrijke toekomst die zich merendeels op spitzen af zou spelen.
Gitarist worden. Dat was ook een spontaan idee. Helaas was ik niet binnen een uur een rockster, so that ship kinda sailed. Geduld is niet altijd mijn sterkste kant geweest.
Toen ik begon aan mijn eerste boek wist ik eigenlijk niet waar ik mee bezig was. Ik wist niet eens dat ik een boek aan het schrijven was. Dat ik een boek wílde schrijven. Wel wat een boek was natuurlijk, ik kon al lezen voordat ik koffie kon zetten voor mijn ouders. Ik deed maar wat, omdat ik me verveelde (niet het koffiezetten of lezen, maar het schrijven). En ineens werd het mijn grootste droom en passie ooit. Ik wilde alleen nog maar schrijven. Bijna nog meer dan ademhalen.
Oké, ademhalen blijft best belangrijk; zonder dat geen nieuwe boeken.
Inmiddels ben ik bezig met mijn zesde boek, en heel eerlijk gezegd denk ik elke keer weer: kan ik het nog wel? Ideeën verzamelen… Top. Ideeën uitwerken tot verhaallijnen… Jaaaaa! Beginnen aan het eerste hoofdstuk van een nieuw boek…
Uitstel
Uitstel
Uitstel
Uitstel
Uitstel
Toch beginnen
Error
Paniek
Deadline
Overspannen
Mama, help!
Het is echt zo, zelfs na bijna zes boeken heb ik nog steeds geen idee wat ik doe. Hoe schrijf ik een boek? Met woorden erin en zo. Nog steeds doe ik maar wat, en dan maar hopen dat jullie het allemaal met plezier lezen, want daar doe ik het natuurlijk voor.
