Recensie: ‘Door de Zombiespiegel’ van Gena Showalter

Dit boek is niet perfect, maar wel retespannend. Als fan van deel één wil je dit vervolg echt lezen.

Samenvatting
Deel één van The White Rabbit Chronicles was al spannend, Alice Bell komt er al gauw achter dat dat nog maar het begin was. De zombie aanvallen worden ruiger, spiegels doodeng en Ali zelf krijgt steeds meer zin om een hapje van haar vriendje te nemen.
In dit boek kunnen we minder genieten van Cole, helaas. Hij ontwijkt Alice, houdt dingen verborgen en dumpt haar zelfs. Maar geen zorgen, er is genoeg te genieten en te sidderen in dit verhaal.

Een jaloers persoon
Het vervolg van Alice in Zombieland is een stuk minder minder romantisch. Waar Cole in het eerste deel het perfecte vriendje lijkt, lijkt hij in dit deel vooral jaloers te zijn. Regelmatig wilde ik hem tijdens het lezen dan ook een flinke schop onder zijn welgevormde achterste geven. Wat helaas onmogelijk was.
De visioenen die Ali en Cole in het begin samen deelden zijn niet langer exclusief voor hen. Playboy Gavin heeft nu ook visioenen met haar, al is Ali absoluut vastbesloten ze niet uit te laten komen. Gavin denkt daar anders over, net zoals Cole. Zo nu en dan is het een beetje voorspelbaar en zelfs langdradig, maar al dat rondvliegende testosteron maakt een hoop goed.

Z.A.
Nadat Ali opnieuw wordt gebeten, gebeuren er hele rare en vooral ook doodenge dingen. In de spiegel verschijnt een nieuwe zombie, eentje die griezelig veel op Alice zelf lijkt, maar dan dus dood… brrr. Ali doopt haar al snel tot Z.A. en moet haar uiterste best doen om haar zombie-zelf onder controle te houden.
Spiegels zijn vanaf dit punt in het verhaal ineens doodeng. Ik betrapte mezelf erop dat ik ’s ochtends vroeg niet goed in de spiegel durfde te kijken en ik echt even moed moest verzamelen. Dus bij deze ben je alvast gewaarschuwd, dit boek maakt je wellicht een tikkeltje paranoïde.

Kick Ass Alice
Door alles wat Ali in dit verhaal overkomt, heeft ze weinig andere keus dan een paar ballen te laten groeien en ongelooflijk stoer te worden.

Op sommige momenten vond ik de vecht scènes niet helemaal realistisch geschreven, maar het grootste deel van de tijd zit je op het puntje van je stoel. Je krijgt haast zin om (nadat je uitgelezen bent, natuurlijk) op te springen en bij de sportschool een aantal taekwondo, judo of karate lessen te nemen. Want zeg nou zelf; Als Ali het kan, dan kunnen wij het toch zeker ook? Kom maar op met die zombies!
Conclusie: Showalter zet alles onder spanning en dwingt je naar het puntje van je stoel. Heerlijk.

Waardering: 4/5 sterren

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.