In de YA-wereld is Martine Glaser vooral bekend geworden door De zaterdag van het onweer en haar nieuwste boek Zie me, hoor me, dat vertelt over de zeventienjarige Audrey die plotseling last krijgt van allerlei visioenen. Visioenen die zo realistisch zijn dat het net lijkt alsof Audrey af en toe zomaar in het leven van iemand anders stapt, namelijk in dat van het meisje Maite, dat ten tijde van de heksenjachten in Spaans Baskenland in handen is gevallen van de Spaanse inquisitie. Maar is Maites verhaal echt, of wordt Audrey door haar eigen hoofd in de maling genomen?
In mijn recensie konden jullie al lezen dat ik Zie me, hoor me een erg spannend verhaal vond, en dat maakte het natuurlijk extra leuk om Martine Glaser vervolgens te mogen interviewen!
Voordat u in 2007 fulltime schrijfster werd heeft u veel andere dingen gedaan. Zo heeft u aan de kunstacademie gestudeerd en n de huisvesting gewerkt. Bent u daarnaast altijd al bezig geweest met schrijven?
Toen ik twaalf was, stond er een stukje over mij in de lokale krant: ‘Martine van Orden (mijn meisjesnaam) wil schilderen en dichten’. En ja, dat wilde ik. Kunstenaar en schrijver worden. Soms pakt het allemaal anders uit, maar hoewel ik in heel ander werk terecht kwam, ben ik altijd blijven schrijven. Over huisvesting, maar ook over andere dingen. Ik won een keer een landelijke dichtwedstrijd, ik maakte radioprogramma’s waarbij ik mijn eigen teksten voorlas en ik won met schrijf- en tekenwerk vier wereldreizen.
Hoe bent u op het idee voor Zie me, hoor me gekomen?
Mijn kleindochter had in Schotland een museum over heksenvervolging bezocht en daar vertelde ze over vol vuur en ongeloof. Ik had nog ergens een onafgemaakt verhaal liggen dat zich afspeelde in Frankrijk en besloot daar die heksenvervolging in te verwerken. Maar toen ik research ging doen kwam ik terecht bij de heksenvervolgingen in Noord-Spanje, misschien wel de ergste in de hele geschiedenis van heksenjachten. Dus verplaatste ik het verhaal van Frankrijk naar Spanje.
Waarom heeft u ervoor gekozen om te schrijven over de heksenvervolgingen in Spanje en niet bijvoorbeeld over die in Nederland of Amerika?
Allereerst omdat die in Spanje dus heel erg waren, maar ook omdat er in die tijd een inquisiteur was, Alonso de Salazar Frias, die daar eigenlijk eigenhandig een einde aan heeft gemaakt. Over die historisch interessante figuur heeft de Deense professor Gustav Henningsen twee boeken geschreven die mij een schat aan materiaal hebben opgeleverd.
Wist u al hoe het verhaal zou aflopen toen u eraan begon?
Dat is een verhaal apart. Eerst heb ik een puur historische roman over Maite geschreven. Alles wat er over haar in Zie me, hoor me staat, stond daar in, maar nog veeeeel meer. Dat was echt een erg dik boek. Maar Clavis dacht dat het een beetje te historisch was voor YA. Toen kwam ik op het idee om de levens van Audrey en Maite te verweven.
Zijn er dingen die u hebben verrast tijdens het schrijven?
Jazeker! Als je lekker aan het schrijven bent, gebeuren er soms dingen die je niet hebt voorzien: het verhaal schrijft zichzelf, de hoofdpersonen gaan een eigen leven leiden. Als ik dat later dan teruglees denk ik stomverbaasd: ‘Heb ik dat geschreven?’ Zo moest ik steeds ‘bruggetjes’ hebben van Audreys leven naar dat van Maite. Toen ik had geschreven hoe Maite bij Salazar stond te kijken hoe hij druiven at, druiven die knapten als hij erop beet, zocht ik ook zo’n bruggetje. En opeens was daar die jeugdherinnering van Audrey in de trein, met haar vader die driftig een pepermuntje stuk beet. Dan denk je: waar komt het allemaal vandaan?
Heeft u zelf wel eens zoiets meegemaakt als wat Audrey in het boek meemaakt?
Niet zo hevig gelukkig… Maar ik heb wel eens iemand zien lopen die eigenlijk al dood was, en ook met hypnotherapie heb ik een beetje ervaring.
Baseert u wel eens personages op mensen die u in het echte leven kent?
Niet direct, maar ik gebruik wel stukjes van mezelf en van mensen die ik ken. En wat Salazar betreft, ik heb geprobeerd hem zo waarheidsgetrouw mogelijk te beschrijven. Ook al omdat die Deense professor (met wie ik een paar mails heb gewisseld) had gezegd: ‘Behandel mijn held met respect.’
U schrijft voor kinderen en young adults, maar wat voor boeken leest u zelf graag?
Ik lees heel graag kinder- en jeugdboeken. Goede YA-boeken zijn ook voor volwassenen de moeite waard, net als leuke kinderboeken.
Welke schrijver is uw grote inspiratiebron?
Annie M.G. Schmidt vind ik nog steeds geweldig, maar ik heb The Lord of the Rings ook wel vijf keer helemaal gelezen.
Heeft u nog bepaalde rituelen tijdens het schrijven?
Ik schrijf het lekkerst tussen 9 en 2, in mijn werkkamer, achter een desktop-pc. Tussendoor schrijf ik met de hand dingen in schriftjes, eindeloze stapels schriftjes. En in de auto klieder ik bij stoplichten soms hele kassabonnen vol.
Heeft u alweer plannen voor nieuwe verhalen?
In het voorjaar komt er weer een boekje voor kinderen vanaf 7 jaar uit. Daarin gaat het over ‘korte lontjes’ en hoe je met een kort lontje toch ‘ridder in het heelal’ kunt worden. Maar daar moet je wel een paar dingen voor leren… In 2016 komt ook mijn eerste vertaalde boek uit, in Duitsland: Pippa poezenoortjes. Ik ben benieuwd naar de Duitse titel! En ja, ik ben hard aan het schrijven aan twee nieuwe boeken: een voor kinderen, maar het andere voor YA.
Dat laatste (Aliens) gaat over een jongen die in het Midden-Oosten iets vreselijks heeft meegemaakt en over vier jonge mensen in de zomer na hun eindexamen, een tijd vol onzekerheid. Heb ik de goede keuzes gemaakt? Raak ik mijn oude vrienden kwijt? Kan ik zijn wie ik wil zijn? Er zal veel psychologie in zitten en een aantal schokkende dingen, maar ook romantiek en ontroering. Ik hoop het in december af te hebben.
