2016 - Young-Adults.nl

Geplaatst op 10 maart 201626 augustus 2019 door Chinouk Thijssen — Geef een reactie

Column Chinouk Thijssen: Deadlinestress

chinouk thijssen - blindelings - hij is van mij - scelta publishing 1

Laat ik het er maar meteen uit gooien: mijn leven bestaat uit deadlines. Tussendoor eet en drink ik – als ik het niet vergeet – zorg ik voor mijn hondje Cosmo en probeer ik te slapen. Ook moet ik af en toe sociale dingen doen. Sporten… O ja, daar moest ik weer mee beginnen, maar ja… geen tijd, hè? Eerst die deadline halen.

Vanavond wil ik iets lekkers koken. Boodschappen? O, die heb ik niet gehaald, geen tijd. Ook al woon ik boven de supermarkt. Dan moet ik het nog opeten, maar dat kost ook weer twintig minuten. Eerst die deadline… In de tussentijd schrijf ik mijn eigen boeken, maar als het echt te druk is, schuif ik dat op. Dat boek komt wel. Later. Ooit. Wanneer ik weer wat meer tijd heb. Maar dat betekent wel dat ik vooral bezig ben met het perfectioneren van andermans boeken, want dat is eigenlijk mijn werk. First things first.

Cosmo wil spelen. Heeft honger. Moet plassen. Drinken. Weer spelen. Ik moet me nog douchen, mijn haar nog wassen, me opmaken. De was doen. Was ophangen. Strijken. En ik wil weer aan yoga beginnen. Red ik dan die deadline nog? Na een paar mailtjes wordt één deadline vijf deadlines. Allemaal in dezelfde week inleveren. En mijn eigen boek afmaken. Nu echt. De laatste controle voor hij de deur uit kan. En ik moet nog twee video’s opnemen, editen, exporteren en uploaden, want ik moest zo nodig booktuber worden en twee keer per week een video of vlog online zetten. Een boek uitlezen voor een recensie. Social media bijhouden. Of ik wat met vriendinnen wil drinken? O mijn god, en dan word ik ook nog ziek. Nee, dat komt echt even niet uit.

Sinds ik voor mezelf werk, eigen baas ben zoals dat zo mooi heet, heb ik nog nooit zoveel deadlines gehad. Stress is mijn tweede naam geworden. Het bekt zo lekker. Chinouk Stress Thijssen. Maar als ik een rustige week heb, ga ik me vervelen. Waar zijn de deadlines? Ik mis de stress! Wat moet ik in godsnaam doen met al mijn vrije tijd? Het was veel mensen die me een beetje kennen al duidelijk: ook al betekenen deadlines een hele hoop stress, ik zou toch niet zonder kunnen. Van een lege agenda word ik zenuwachtig. Elke dag is een uitdaging, en soms is het heel moeilijk om alles op tijd af te krijgen. Neem deze column bijvoorbeeld. Ik had geen idee waar ik deze keer over wilde schrijven, maar nu heb ik deze deadline ook net op het nippertje gered, dankzij de deadlinestress.

Geplaatst op 22 februari 201618 augustus 2019 door Maaike — Geef een reactie

Recensie: Blauwe maan van Jaye Wells

Kate Prospero is terug! En dat belooft veel actie en chaos. Helemaal met een blauwe maan op komst, die de criminelen van Babylon horendol maakt en hen tot de meest bizarre plannen aanzet. Kan Kate en het team de stad redden van een ondergang onder een volle maan?

Flaptekst

Samen met Morales is Kate aan het surveilleren in de stad om de lokale politie te ondersteunen, overal ontstaan namelijk relletjes door de bijna volle maan. De magie wordt er onstuimig en onbeheersbaar door.

Wat een onschuldige verstoring in een park lijkt te zijn, blijkt het begin van een race tegen de klok om een man verkleed als satyr tegen te houden. Hij zint erop alle inwoners van Babylon van hun maskers te ontdoen. En als het team faalt, zal niet een crimineel de chaos veroorzaken, maar alle brave burgers zelf.

Kate en het team moeten deze pittige klus snel zien op te lossen, maar de man is hen steeds een stap voor. Met de volle maan bijna volmaakt aan de hemel, lijkt een onmetelijke chaos onafwendbaar. Alleen als Kate haar trots opzij zet, kunnen ze misschien de stad van het onheil behoeden.

Spanning en chaos

Kate en Morales stuiten aan het begin van het boek op een rare ordeverstoring, dat het begin van een heksenjacht is op een man met onbekende plannen. Tot aan het einde tast je in het duister wat de man wil bereiken.

Mensen worden behekst, er vallen doden, geheimen worden onthuld en oom Abe doet ook fijn een duit in het zakje. Allemaal ingrediënten die de spanning blijven opvoeren.

Er komt lange tijd weinig schot in de zaak, want de geheimzinnige man blijft hen een stap voor. De taskforce moet alles op alles zetten en nog slimmer zijn om een kans te maken Babylon te beschermen. Zowel Kate als Morales worden tot het uitstere gedreven als ze de onthulling naderen.

Ontwikkelingen van Kate
Als je deel één Grijze magie hebt gelezen, dan weet je dat Kate en magie niet zo goed samengaan. Ze wil er letterlijk niets mee te maken hebben. Bij de taskforce heeft ze niet bepaald veel geluk in dat opzicht, omdat ze steeds geconfronteerd wordt er wel iets mee te moeten doen. Dat loopt in dit deel tot behoorlijke hoogtepunten – of zal ik zeggen dieptepunten? Want Kate valt redelijk diep en moet zichzelf door veel slijk heen slepen.

Ik vond het proces dat ze door moet, voornamelijk om zichzelf te vinden en te begrijpen hoe het komt dat ze zo haatdragend tegen alle magie is, erg goed beschreven. Het is herkenbaar en daardoor ook realistisch.

Op een bepaald punt heeft ze bijna iedereen tegen zichzelf in het harnas gejaagd, enkel omdat ze weigert haar hart te luchten. Daar vond ik haar toch niet meer zo’n leuk personage, omdat ik gewoon wilde dat alles goed zou komen en ze haar mond open zou trekken. Al snap ik wel dat Kate daar helemaal geen zin in heeft, je zwakte tonen als je een cop bent is niet zo goed voor je heldenstatus/ego.

Humor
Kate en Morales zijn heerlijk aan elkaar gewaagd. De droge opmerkingen die ze tegen elkaar maken en vooral de gezichtsuitdrukkingen die Morales vaak zat maakt zijn grappig. Ik hoop echt dat die twee ooit wat met elkaar krijgen.
De vorige zaak die Kate had, was vooral erg serieus. Deze met de blauwe maan ook wel, maar de magische drankjes waarmee rondgestrooid wordt en de uitwerkingen (lust) zijn op zijn zacht gezegd luguber en eigenlijk zou je er niet om moeten lachen, maar stiekem deed ik dat wel.

Conclusie: Spannend vervolg dat doet hunkeren naar meer Kate Prospero. En hopelijk wordt het op een dag wat tussen haar en Morales.

Waardering: 4/5 sterren

Disclaimer

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij De Fontein in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek

Titel: Blauwe maan (Kate Prospero deel 2) | Auteur: Jaye Wells | ISBN: 978 90 261 3789 1 | Datum van verschijnen: januari 2016 | Uitgeverij: De Fontein

Geplaatst op 21 februari 201618 augustus 2019 door Sanne — Geef een reactie

Recensie ‘Mijn hart en andere zwarte gaten’ van Jasmine Warga

Het licht is uit Aysel verdwenen; een zwarte slak zuigt al het blijdschap op. Aysel, zestien, moet zien om te gaan met een zware depressie en de nasleep van de verschrikkelijke acties van haar vader. Aysel wil zo niet langer leven ben besluit zelfmoord te plegen, maar durft dit niet alleen te doen. Met Roman durft ze wel zelfmoord te plegen. Waarom blijft ze het dan maar uitstellen?

Samenvatting

Aysel is zestien jaar en ontzettend goed in haar favoriete vak natuurkunde. Aysel is daarnaast geobsedeerd door het plannen van haar eigen dood. Het hebben van een depressie is verschrikkelijk, al helemaal wanneer de mensen om haar heen het er niet makkelijker op maken. Haar klasgenoten roddelen over haar, haar moeder kan haar nauwelijks aankijken en zelfs haar halfzusje gedraagt zich als een vreemde tegenover haar.

Aysel wil niet meer blijven leven, en besluit zelfmoord te plegen. Niet alleen, dat durft ze niet, dus besluit ze op de website Soepel Heengaan een ‘zelfmoordpartner’ te vinden: FrozenRobot, aka Roman. Roman wordt achtervolgd door een tragische familiegebeurtenis. Hoewel Aysel en Roman in het begin alles behalve wat met elkaar gemeen lijken te hebben.

Naarmate hun zelfmoordplan vordert en een vaste vorm aanneemt, begint Aysel zich af te vragen of zij überhaupt nog wel wil doodgaan. Uiteindelijk komt Aysel voor een keuze te staan: samen met Roman zichzelf van het leven beroven, of Roman ervan proberen te overtuigen juist door te blijven gaan met het leven?

De dood; oftewel zelfmoord

Zelfmoord is het hoofdonderwerp in Mijn hart en andere zwarte gaten, en zelfmoord is op zijn zachts gezegd geen gemakkelijk Het onderwerp ‘zelfmoord’ lijkt een beetje een vorm te gaan krijgen in de huidige ya-wereld. Ontzettend goed natuurlijk, want zo kun je stukje bij beetje het stigma dat rondom dit onderwerp rust doorbreken.

Mijn hart en andere zwarte gaten blijft luchtig en gaat niet de diepte rondom de kwestie zelfmoord verkennen. Aan de ene kant fijn, omdat het dan niet een al te zwaar boek hoeft te worden. Aan de andere kant jammer, omdat ik het boek niet serieus kon nemen en ik juist van emotionele tranentrekkers hou.

Prachtige vriendschap, met lang niet altijd goed uitgewerkte scenes

Eerlijk gezegd vond ik het lastig om in dit boek te komen. Aysel, onze hoofdpersoon, probeert te leven met haar depressie, de ‘zwarte slak die alles opzuigt’, en de nasleep van de gruwelijke misdaad die haar vader heeft begaan. In het begin vond ik Aysel verwend en hypocriet. Begrijp mij niet verkeerd: het hebben van een depressie moet verschrikkelijk zijn, een nachtmerrie dat ophoudt. Het hebben van een depressie geeft Aysel echter niet het recht om anderen te gaan beoordelen, aangezien een depressie voor iedereen anders is:

‘Dan glimlacht hij. Zijn lippen vormen een halvemaan. Volgens mij heb ik al drie jaar niet meer geglimlacht. Misschien moet FrozenRobot nog eens goed nadenken over de keuzes die hij maakt. Misschien is hij niet zo depressief als hij zelf denkt.’

Aysel en Roman zijn twee personen met ieder een gebroken ziel: die van Aysel is opgezogen door een zwarte slak en haar diepste angsten, die van Roman is gestolen door zijn zusje. Zodra ik de betekenissen achter hun leed beter begon te begrijpen, werden hun emoties en verlangen duidelijker en duidelijker. Aysel en Roman steunen elkaar, en Roman begint zelfs gevoelens bij Aysel wakker te maken, waardoor ze zich realiseert dat het niet alleen maar aan haar ligt:

‘Terwijl ik de parkeerplaats bij school af rij, doe ik een belofte tegenover mezelf: ik zal sterker zijn dan mijn droefheid. Ik zal mijn best doen om het meisje in Romans tekening te worden. Het meisje met de heldere ogen. Het meisje met hoop.’

De vriendschap/verliefdheid tussen Aysel en Roman was veruit de best uitgewerkte relatie, ook al had ik liever dat de romantiek in dit boek níet aanwezig was, aangezien de vriendschap tussen Aysel en Roman zo puur en zo echt is. Ik vind het ontzettend jammer dat dit verpest wordt door een verliefdheid. Romantiek is geen geneesmiddel, en dit boek doet denken van wel.

In tegenstelling tot de vriendschap tussen de twee hoofdpersonen, voelde relatie tussen Aysel en haar moeder geforceerd. Aysel heeft namelijk een tijd bij haar vader gewoond voordat die werd opgepakt en dit vind ik nog steeds zeer verontrustend. Hoe kun je dit als moeder nou toestaan? (Als je dit boek leest, zul je mijn mening hopelijk begrijpen. Als ik de reden wáárom ik die keuze verontrustend vind hier ga plaatsen, ben ik bang dat ik teveel van het verhaal ga weggeven).

Hoewel het einde in zekere zin veelbelovend is, vond ik niet dat alle situaties even goed zijn uitgewerkt.

Conclusie

Op de achterkant van de kaft wordt aangegeven dat het voor de fans van Een weeffout in onze sterren en Waar het licht is is. Helaas kan dit boek naar mijn mening niet aan deze ‘grootheden’ tippen. Ik had hoge verwachtingen van dit boek, vooral gezien de positieve recensies die het boek ontvangt, maar helaas loopt dit boek op bepaalde momenten vast en worden lang niet alle scenes en situaties even goed uitgewerkt. Erg jammer, want ik had gehoopt dat dit een veelbelovend boek zou worden.

Waardering: 3/5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek

Geplaatst op 18 februari 201618 augustus 2019 door Maaike — Geef een reactie

Recensie: Nodig van Joelle Charbonneau

‘Niemand krijgt iets voor niets. We zouden allemaal beter moeten weten,’ luidt de cover van Nodig. En Nodig weet precies hoe het ervoor zorgt, dat we doen wat het wil. Als je eenmaal akkoord gaat met de voorwaarden, ben jij verantwoordelijk voor de daden waarvan je niet eens wist dat je ze pleegde, maar je krijgt wel dat wat je nodig zei te hebben. Was dat het waard?

Samenvatting
Kaylee is koortsachtig op zoek naar een nieuwe nier voor haar broertje. Haar vader zou een perfecte match zijn, maar die is met de noorderzon vertrokken. Mams doet volgens Kaylee weinig, dus probeert ze alles wat ze zich kan bedenken. Het is een hopeloze zoektocht. Tot Nodig op haar scherm verschijnt en haar vraagt wat ze echt nodig heeft.
Het platform Nodig begint heel onschuldig, met tegenprestaties als vrienden uitnodigen. Binnen no-time is de hele school actief. Als niemand meer uit te nodigen is, beginnen de opdrachten van Nodig te veranderen. Ze lijken heel onschuldig, tot de eerste slachtoffers vallen.
Kaylee heeft het gevoel dat zij de enige is die het ziet. Als ze de politie probeert te waarschuwen, keert Nodig zich tegen haar. Ze is gevangen in een tweestrijd: gaat ze voor de levensreddende nier of bewijst ze haar onschuld in de chaos die haar aanwijst als boosdoener?

Onverwacht goed boek
Bij dit boek was ik een beetje bevooroordeeld. Ik had namelijk het idee dat het erop gericht zou zijn de personages voor gek te zetten en daar houd ik totaal niet van. Gelukkig neemt Nodig een hele andere wending. Het is nog steeds tenenkrommend, omdat je aanvoelt dat het vreselijk mis zal gaan, maar dat is de spanning die dit boek meeslepend maakt.
Wat dit boek voor mij goed maakte, was het proces waarbij langzaam iedereen werd ingepalmd om alles te doen wat Nodig van hen vroeg. Het zijn steeds kleine dingen die onschuldig ogen of een ‘is je eigen schuld’ gevoel oproepen bij de uitvoerders van de opdracht. Plus alles gebeurt anoniem, niemand die erachter komt. Nodig is als een sluipmoordenaar die opeens zijn slag slaat.

Overdosis personages
Om een beeld te vormen van Nodig, zijn er heel wat personages die aan bod komen. Enerzijds schept het een beeld van de naïviteit van de tieners (ik wil iets hebben, dus als Nodig me vraagt mijn vaders medische gegevens online te delen, dan doe ik dat), anderzijds voedt het jongeren om slechte dingen te doen.
Omdat er best veel personages zijn en de meeste maar één à twee hoofdstukken hebben, was het voor mij moeilijk om te volgen wie wat had gevraagd en welke opdrachten bij wie hoorde. Wellicht was die verwardheid wel de bedoeling natuurlijk, want zo ervaarde Kaylee het immers ook. Maar het gaf me niet de mogelijkheid om een gezicht bij hen te creëren.

Losse eindjes
Omdat Kaylee de meest bizarre dingen heeft gedaan om een donornier te vinden, vertrouwt haar moeder haar niet meer. Bovenal is haar zieke broertje voor haar moeder belangrijker dan Kaylee ooit zal zijn. Het was hartverscheurend om te lezen, hoe die relatie steeds verder afbrokkelt.
Aan het einde van het boek is er een mogelijkheid om het uit te spreken, maar er kwam helemaal niets. Geen herenigingsknuffel en ook geen woeste uitbarsting van Kaylee om haar recht te behalen. Het voelde wat kaal en onaf. Een gemiste kans wat mij betreft, omdat er eerder in het verhaal constant heel veel aandacht is voor de gebroken relatie tussen moeder en dochter.
Wat ik ook jammer vond, was dat het einde een beetje half was en snel ging. Je leeft helemaal naar de ontknoping toe en je hebt allerlei scenario’s in je hoofd over waarom Nodig bestaat en waarom het doet wat het doet, wie er achter zit, etc. Als het moment dan daar is, krijg je een halve toelichting. Het beantwoordt de eerste vragen, maar aan het einde ga je je vooral afvragen, ja maar waarom dan? Wat was het doel? Dat was best wel een domper, omdat het hele boek daar eigenlijk om draaide. Wellicht komt er nog een deel twee; het einde leent zich er wel enigszins voor.

Conclusie
Spannend boek dat laat zien hoe gemakkelijk het is om een groep in je macht te hebben, maar jammer van het ‘halve einde gevoel’ dat achterblijft.

Waardering: 3/5 sterren

Disclaimer
De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij Karakter Uitgevers in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek
Titel: Nodig | Auteur: Joelle Charbonneau | ISBN: 978 90 452 1024 7 | Datum van verschijnen: februari 2016 | Uitgeverij: Karakter Uitgevers

Geplaatst op 16 februari 201618 augustus 2019 door Eline van den Berg — Geef een reactie

Recensie: ‘De nachtuilen’ van Jeroen van Unen

Waanzinnig uitgewerkte magie, maar met personages die helaas niet volledig weten te overtuigen.

Samenvatting

De 16-jarige Tobias Durana stapt in het vliegtuig om in Engeland een uitwisselingsprogramma te volgen. Maar in plaats van naar Londen vliegt hij naar een plek waar hij nog nooit van heeft gehoord: de Denari-eilanden. Hij ontmoet daar de excentrieke Rika, die hem vertelt dat zijn ouders vroeger van de eilanden zijn weggevlucht, al weet niemand waarom. Intussen gelooft Louis Vega, de leider van de eilanden, dat Tobias een oeroude magische strijd kan oplossen en dwingt hem tot een loodzware training. Maar heeft Vega wel het beste met hem voor? En wat wil Tobias zelf?

Moeizame start

Doordat er op de cover wordt gezegd dat het boek zal openen met een knal, had ik hier misschien iets te hoge verwachtingen van. Ja,die knal was er. Letterlijk. Maar het was niet op zo’n manier dat ik meteen vol spanning en verwachting naar het puntje van mijn stoel kroop.
De eerste helft van het verhaal vond ik niet overtuigend. Er gebeuren heel veel dingen “stom toevallig” en Tobias laat het allemaal maar gelaten over zich heen komen. Dat was iets wat ik ontzettend jammer vond, hij stelt geen vragen, maar gelooft eigenlijk alles wat hij te horen krijgt en neemt het voor waar aan. En dat hij praktisch wordt ontvoerd naar een onbekend eiland, vol met onbekende mensen en dat zijn ouders altijd tegen hem gelogen hebben? Ook dat vindt hij niet raar of vervelend.

Kortom, het verhaal kwam nogal moeizaam op gang. Toch vond ik het niet alleen maar vervelend om te lezen, want de schrijver heeft zeker ook heel veel goede dingen gedaan.

Modern en magisch

Klinkt als een rare combinatie, vind je niet? Toch heeft van Unen dit wel heel goed weten te combineren. Het is overduidelijk dat het verhaal zich in het heden afspeelt, alle technologie van nu bestaat (bijvoorbeeld de vliegtuigen en de mobieltjes), maar daarnaast bestaat er ook de magie. En vooral die magie vind ik in De nachtuilen ontzettend goed en realistisch uitgewerkt.
Waar de personage en hun beweegredenen soms wat oppervlakkig en onduidelijk waren, heeft de magie in dit verhaal een hele duidelijke structuur. Er zijn regels en ook de manier waarop de magie werkt is zeer creatief en geloofwaardig beschreven. Het zou zomaar waar kunnen zijn.

Conclusie: Ik heb gemengde gevoelens over dit boek. Het begint wat rommelig, waarna het interessant wordt. Hierna zakt de spanning echter weer weg, om op het laatst toch nog even te pieken. Het verhaal is absoluut niet slecht en heeft heel veel leuke en goede elementen. Wat voor mij echter een minpunt was, was dat ik me als lezer niet goed kon identificeren met de personages. Toch ben ik wel nieuwsgierig geworden naar het vervolg dat ik 2016 uit moet komen.

Waardering: 3/5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Geplaatst op 3 februari 201626 augustus 2019 door Chinouk Thijssen — Geef een reactie

Ode aan mijn proeflezers

chinouk thijssen - blindelings - hij is van mij - scelta publishing

Zoals jullie weten heb ik in twee maanden tijd mijn nieuwe boek geschreven. Dan is het nu toch af, zou je zeggen. Maar nee, er komt nog een hoop bij kijken. Tussen het moment dat je de allereerste regel op papier zet en dat het in de winkels ligt, zit vaak een heel jaar. Soms duurt het proces iets langer en soms iets korter, maar laten we even van een jaar uitgaan. Dit zijn twaalf maanden waarin er intensief aan het boek gewerkt wordt.

Huh? Maar je zegt net dat je je nieuwe boek in twee maanden tijd hebt geschreven! Ja, dat klopt. Dan hebben we het over de eerste versie. Zie het als een ruwe diamant. Het is nog een manuscript en dat moet geslepen worden. Er moet worden geschrapt en geschaafd. Herschreven. Omgegooid. Vernietigd. Opnieuw opgebouwd.

Een boek ontstaat door teamwork. Bijna iedere auteur heeft een vast groepje proeflezers dat in een vroeg stadium de zwakke punten in je verhaal weet aan te stippen. Ze zijn allemaal superkritisch en zullen niet schromen om je te vertellen waar je verhaal tekortkomt. Maar ze zullen het je ook vertellen als ze iets juist heel goed vinden en je ze hebt verrast met een leuke of spannende plottwist.

De herschrijffase is misschien wel de belangrijkste fase van het schrijven van een boek. Tijdens de eerste versie kun je je nog lekker uitleven en zie je wel waar je uitkomt. Maar het moet wel allemaal kloppen, er mogen geen open lijntjes zijn, de plot moet goed in elkaar zitten en bevredigend zijn. Vinden je proeflezers je personages 3D genoeg? Worden ze meegesleept door het verhaal en kunnen ze zich inleven? Is het herkenbaar en geloofwaardig? Zijn er ook genoeg kleine spanningsbogen en plotjes die tussentijds opgelost worden? Maken de personages genoeg ontwikkeling door? Dan moet het allemaal ook nog duidelijk leesbaar zijn, zodat de lezer erdoorheen vliegt en aan het einde moet hij echt verrast worden.

Juist. Als ik dit zo lees denk ik: o mijn god, wat een werk! Kan ik dat allemaal wel? Een boek moet wel aan heel veel eisen voldoen. Lezers doorzien alles en merken elk verhaaltechnisch foutje op. En dan heb je nog recensenten en bloggers. Al die mensen moet je tevredenstellen met jouw verhaal. Maar dat is nu net niet mogelijk. Iedereen heeft een andere smaak en niet elk verhaal kun je even goed vinden. Dus hoe erg je je best ook doet op de eerste versie, de tweede, derde of misschien wel de vierde, meningen verschillen. Gelukkig kunnen we dat van ons af zetten tijdens het schrijven, anders zouden we denk ik allemaal een writer’s block hebben. En natuurlijk heb ik makkelijk praten met zoveel enthousiaste recensies. Maar vaak is het net die ene die net iets minder positief is die je niet loslaat…

Geplaatst op 25 januari 201627 augustus 2019 door Natasja Storm — Geef een reactie

De serie van Ransom Riggs die je absoluut moet lezen!

De afgelopen weken stond de young-adults.nl leesclub in het teken van de mysterieuze serie van Ransom Riggs. Zelfs de website kreeg een tijdelijke nieuwe uitstraling in de stijl van deze razendpopulaire boeken die net iets anders zijn dan andere. Wil jij weten wat onze leesclublezers van de eerste twee delen vonden? Wij stelden ze na afloop een aantal vragen.

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine
Een mysterieus eiland. Een verlaten weeshuis. Een vreemde verzameling bizarre foto’s. Als kind had Jacob een speciale band met zijn grootvader, die hem bizarre verhalen vertelde over zijn jeugd en die een collectie vreemde foto’s van bijzondere kinderen bezat. Na het tragische verlies van zijn grootvader reist de zestienjarige Jacob naar een afgelegen eiland in Wales, waar hij de ruïnes ontdekt van een verlaten tehuis voor kinderen. Wanneer Jacob de verlaten kamers van het tehuis verkent, blijkt dat de kinderen van het tehuis meer dan alleen bijzonder waren. Misschien waren ze wel gevaarlijk. Misschien was er een goede reden om hen geïsoleerd op het eiland te laten wonen. En misschien zijn ze nog steeds in leven…

Omhulde stad
Dit is het vervolg op ‘De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine’.

Het verhaal begint in 1940 en sluit aan op het eerste boek. Jacob en zijn nieuwe vrienden zijn net ontsnapt en moeten het eiland verlaten samen met mevrouw Peregrine. Hun reis gaat naar Londen, in meer dan één opzicht een bijzondere hoofdstad. Onderweg ontmoeten ze nieuwe bondgenoten, bijzondere dieren en verrassingen in allerlei gedaanten.

Eerste indrukken
Alles leesclublezers vinden het werkelijk prachtige boeken. Er was er geen een die niet gecharmeerd was door de mysterieuze boeken die toch best zwaar aanvoelen wanneer je ze in je handen hebt. Zo reageerde Kelsey als volgt: “De cover vind ik enorm mooi en bij het doorbladeren vielen mij al gelijk de foto’s op. Wauw!”. Ook Lotte was zeer te spreken over de “zware boeken! Maar erg mooi en intrigerend, de omslagen zijn nogal onheilspellend. En de verschillende kleuren bladzijden tussendoor maken me erg nieuwsgierig. Ik had meteen zin om te lezen!”

Jacob
Natuurlijk vroegen we de leesclublezers ook naar het unieke hoofdpersonage. Vaker lees je in young adultboeken over een vrouwelijk hoofdpersonage, maar in deze serie gaat het over Jacob. Eens kijken of de vrouwen zich daarmee wel konden identificeren. “ik kon me prima met heb identificeren,” zegt Ellis. “Ik ben geen tienerjongen, maar ik had helemaal geen moeite om me in hem in te leven, hij wordt ontzettend levendig omschreven.” Ook Hilma vindt hem “een sterk personage. Ik kon me goed inleven in zijn karakter en avonturen.” Daphne is ook erg te spreken over het mannelijke hoofdpersonage: “Vrouwelijke hoofdpersonages zijn meestal wat voorzichtiger. En daarom ben ik zo blij dat Jacob een jongen is! Hij is dapper en hij geeft zich helemaal over in een wereld die voor hem onbekend is.”

Geweldige schrijfstijl
Sommige leesclublezers moesten even wennen aan de schrijfstijl. Zo geeft Yara eerlijk toe dat ze best wat moeite had om in het boek te komen. “Ik heb er 120 bladzijdes over gedaan om het gevoel te ontwikkelen dat ik het echt een goed boek vond. Normaal haak ik dan af, maar aangezien iedereen zo enthousiast over deze boeken is bleef ik doorlezen. Gelukkig maar: ik vond het einde van deel 1 fantastisch! In deel 2 ging het gelukkig een stuk beter.” Minca moest in het begin best wennen “aan zijn beschrijvende schrijfstijl.” Haar argument is als volgt: “Hoewel de omgeving en de bijzondere kinderen belangrijk zijn in de boeken, wordt er veel aandacht besteed aan alle details daarvan. Op een gegeven moment begon het me af en toe wat te vervelen en moest ik het boek even wegleggen om er later pas in door te gaan. Ondanks dat wist Riggs de spanning er wel in te houden na elk beschrijvend moment.” Andere lezers waren vanaf het begin helemaal weg van Riggs zijn schrijfstijl. “Ik vond de schrijfstijl van Ransom Riggs goed,” zegt Julie. “De boeken lazen makkelijk, en vooral vlot weg. Ook de humoristische uitspraken vond ik helemaal geweldig.” Hilma is het helemaal met Julie eens en voegt hier aan toe: “Geen moeilijke woorden en korte hoofdstukken maken dat je zo een eind weg leest. Ik had geen probleem met lezen en deel 2 was net zo.”

Welk deel is beter?
Ja, we konden het niet laten om ook even een moeilijke vraag te stellen. Zoals Julie zegt: “een lastige, vind ik. Dat komt omdat je de twee boeken onmogelijk met elkaar kunt vergelijken. […] Maar welke vind ik nou beter? Ik denk het eerste boek omdat alles dan nog een raadsel voor je is.” Andere leesclublezers sluiten zich hier ook bij aan, zoals Hilma zegt: “dat komt omdat het nog nieuw is. De antieke foto’s gebruiken om het verhaal te vertellen vind ik een geweldig goede vondst. De boeken sluiten goed op elkaar aan, de cliffhanger in deel 1 maakte dat ik nieuwsgierig werd naar het verloop. Nu op naar de film en deel drie.” Yara vind echter deel 2 beter. “Omdat het zo lang duurde om in deel 1 te komen. Ik moest dan ook direct doorlezen nadat ik boek één uit had.” En Teddy sluit zich hier bij aan: “ik was echt benieuwd naar dit deel na het eerste boek en het was nog beter dan gedacht.”

Wisselwerking
Een reden waarom deze serie van Ransom Riggs zo populair is, is omdat het verhaal op een aparte manier wordt verteld. Niet alleen tekst, maar ook foto’s maken de serie tot wat het is. Alle leesclublezers vonden dit erg leuk gevonden. “In sommige boeken komt het wel voor maar toch op kleinere schaal (en misschien met minder relevantie van de foto’s),” zegt Lotte. “In dit boek vond ik het heel goed passen en zo leuk dat het originele foto’s zijn.” En ook Ellis is hierover te spreken: “Het is nieuw voor me, maar ik vond het werkelijk magisch. Het was niet wennen, want de foto’s sluiten naadloos aan bij het boek.” Teddy voegt hier enthousiast aan toe: “Echt supertof […] en de foto’s zijn soms best eng.”

Eindoordeel
Het eindoordeel voor deel 1 en 2 is beiden gemiddeld een 4.6. Alle leesclublezers vinden het een geweldige serie en kijken uit naar deel drie (en naar de film). We vroegen de lezers om nog even een korte uitspraak te doen over de serie. “Ik was totaal verbaasd over de boeken, ze zijn absoluut fenomenaal!,” zegt Kelsey. En ook Minca geeft ons een leuke quote: “Narnia meets The Fantastic Four! Must read voor fans van paranormale en speciale gaven.”

Kortom deze serie is een absolute aanrader, dus als je nog niet begonnen bent met lezen … de serie is nu compleet want ook deel drie ligt in de winkel!

Geplaatst op 20 januari 2016 door Caithlin — 1 Reactie

Recensie: Vuurpreek van Francesca Haig

Cass heeft een geheim. Zach doet er alles aan om dit te ontrafelen.

Als zus en broer, Omega en Alfa, leefden Cass en Zach al ruim dertien jaar samen, voordat Zach eindelijk zijn “rechtmatige” plek binnen de Alfa-maatschappij kon opeisen. Voor Cass, die al die jaren haar ‘ziener’-gaven heeft weten te verbergen, brak vanaf dat moment de hel los.

Cass wordt weggestuurd en uiteindelijk zelfs opgepakt en jarenlang opgesloten. Maar waarom? Ze was toch geen last? Wanneer ze het eindelijk voor elkaar krijgt uit te breken, begint haar zoektocht naar een veilige thuishaven: een veilig thuis voor Omega’s.

Zeer sterke wereldbouw
De wereld waarin Vuurpreek zich afspeelt, een echte dystopie, sprak mij meteen aan. Iets waar wij in onze wereld eigenlijk amper bij stilstaan, wordt in dit boek naar een hoger level getild: tweelingen. Alle mensen in de wereld van Vuurpreek worden geboren met een tweelinghelft. Zij zijn tot aan de dood aan elkaar gelinkt. De sterke, perfecte Alfa onderdrukt de misvormde en minderwaardige Omega, maar kan tegelijkertijd niet zonder hem of haar. De dood van de Omega betekent de dood van de Alfa – en andersom.

Hoe Alfa’s de Omega’s behandelen, is schrikbarend. Omega’s worden gebrandmerkt. Omega’s moeten zich registreren. Omega’s leven in aparte nederzettingen, gescheiden van de Alfa’s. Omega’s worden gestraft. En er wordt op Omega’s geëxperimenteerd. Dit alles deed mij enorm denken aan de Tweede Wereldoorlog: de Nazi’s en de Joden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel erg hoop dat hier verandering in gaat komen in deel twee..

Gelukkig kan ik melden dat sommige karakters niet naar hun broer of zus kijken als de “tegenstander”, maar gewoon als hun tweelinghelft. Hun familie. Zij zien niet “slechts” een Alfa doodgaan: zij zien twee mensen doodgaan, want met iedere Alfa die zij doden, doden ze ook een “soortgenoot”. Iets waar vele Alfa’s en Omega’s niet genoeg bij stilstaan. Iedere dode telt hier letterlijk voor twee.

Langdradig maar interessant
Het verhaal komt naar mijn mening zeer langzaam op gang en na enige tijd vroeg ik mezelf dan ook af wanneer er eens wat zou gaan gebeuren. Jammer genoeg werd mijn hunkering naar actie pas erg laat in het boek een beetje bevredigd. Er begon wat meer tempo en actie in te komen en er werd een nieuw karakter toegevoegd.

Wel was dit langdradige gedeelte interessant, wat maakte dat ik het boek niet zomaar weglegde. Je leert alles over de jeugd van Cass en Zach. Hierdoor zijn uiteindelijk de daden van zowel Cass als Zach veel beter te begrijpen en kun je jezelf iets beter inleven.

Interessanter bijpersonage dan hoofdpersonage
Helaas moet ik zeggen dat het karakter dat na enige tijd geïntroduceerd wordt mij onmiddellijk meer interesseerde dan het hoofdpersonage. Zowel zijn conditie en verschijning als zijn achtergrond zijn mysterieus, wat maakte dat ik hem beter wilde leren kennen. Daarbij spreekt zijn personaliteit me veel meer aan dan dat van Cass: zij komt op mij een stuk minder sympathiek over en ik had moeite een “band” met haar te scheppen. Daarbij kwamen haar visioenen erg onrealistisch op mij over.

Zach is ook een ontzettend interessant karakter. Hij komt niet vaak voor, maar hij speelt een enorm grote rol binnen de Alfa- en Omegawereld. Overal waar Cass komt, voel je zijn aanwezigheid.

Conclusie
Vuurpreek is hier en daar wat langdradig, maar de ontzettend sterke wereldbouw en de interessante verhaallijn maken dit helemaal goed.

Waardering: 3,5 / 5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Geplaatst op 14 januari 201616 april 2021 door Natasja Storm — Geef een reactie

Harry Potter-acteur Alan Rickman overleden

Acteur Alan Rickman, bekend om zijn rol in Harry Potter als professor Severus Snape is op 69-jarige leeftijd overleden aan kanker.

Zijn familie verklaart het volgende: “De acteur en regisseur Alan Rickman is overleden aan kanker op de leeftijd van 69. Hij werd omringd door familie en vrienden.” Zijn agent bevestigde dit tragische nieuws aan de BBC.

Rickman werd een van de meest geliefde acteurs van Engeland, dankzij zijn rol in o.a. Harry Potter, Die Hard, Truly Madly Deeply en Robin Hood: Prince of Thieves.

Rickman won ook een Bafta (British Academy Film Award) voor het spelen van de Sheriff van Nottingham in Robin Hood.

Voor een van zijn laatste projecten ontleende Rickman zijn stem aan de nog te verschijnen film Alice through the Looking Glass, waar hij de voice-over heeft gedaan voor de blauwe rups.

Geplaatst op 8 januari 201616 april 2021 door Eline van den Berg — Geef een reactie

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine van Ransom Riggs

Zoals jullie weten hebben we in de kerstvakantie een Kersleesclub gehouden met de boeken van De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine van Ransom Riggs. De leesclub was een groot succes en de deelnemers waren erg enthousiast. Wil je deze boeken ook zo graag lezen? Hieronder vind je de flapteksten van alle drie de delen en wanneer deel drie eindelijk verkrijgbaar is!

Deel 1: De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine

Een mysterieus eiland. Een verlaten weeshuis. Een vreemde verzameling bizarre foto’s. Als kind had Jacob een speciale band met zijn grootvader, die hem bizarre verhalen vertelde over zijn jeugd en die een collectie vreemde foto’s van bijzondere kinderen bezat. Na het tragische verlies van zijn grootvader reist de zestienjarige Jacob naar een afgelegen eiland in Wales, waar hij de ruïnes ontdekt van een verlaten tehuis voor kinderen. Wanneer Jacob de verlaten kamers van het tehuis verkent, blijkt dat de kinderen van het tehuis meer dan alleen bijzonder waren. Misschien waren ze wel gevaarlijk. Misschien was er een goede reden om hen geïsoleerd op het eiland te laten wonen. En misschien zijn ze nog steeds in leven…

Deel 2: Omhulde stad

Deel 3: Bibliotheek der zielen

Jacob Portman ontdekt een krachtige nieuwe gave. Maar nog voor hij die echt onder controle heeft, moet hij al op een reddingsmissie vertrekken. Samen met Emma Bloom, het meisje dat vuur kan maken met haar handen, en de pratende hond Addison probeert hij zijn bijzondere vrienden te redden uit een zwaarbewaakt fort.

Het drietal reist van hedendaags Londen naar Devil’s Acre, de ellendigste achterbuurt die Engeland ooit heeft gehad. En uitgerekend op deze afgrijselijke plek wordt de laatste strijd geleverd. De strijd die het lot bepaalt van de bijzondere kinderen én hun geliefde schoolhoofd mevrouw Peregrine.

Bibliotheek der zielen is de spectaculaire afsluiter van de veelgeprezen succesreeks rond de bijzondere kinderen. Een zenuwslopende Young Adult met meer dan vijftig nieuwe foto’s!

Benieuwd naar dit boek? Op 18 januari is hij eindelijk verkrijgbaar!

Wist je dat: er wordt gesproken over een boekverfilming van niemand anders dan Tim Burton?!