Toen ik afgelopen juli De erfenis las en achter werd gelaten met die mega cliffhanger, wist ik dat ik het vervolg ook meteen wilde lezen! Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten op De verloren erfgenaam en kon ik al vrij snel terug naar Hawthorne House. Voordat je verder gaat met lezen wil ik je wel waarschuwen dat deze recensie eventuele spoilers (met betrekking tot De erfenis) kan bevatten.
Cover
De hardcover van De verloren erfgenaam is prachtig vormgegeven. De illustratie op de cover bevat een aantal details. Deze details lijken in eerste instantie niet zoveel te zeggen, maar na het lezen van dit verhaal, krijgen deze details een betekenis. Staan ze ergens voor. Ik houd ervan dat dit verweven is in de cover. Vervolgens sla je het boek open en worden er op de schutbladen ansichtkaarten weergegeven. Net zoals bij zijn voorganger hebben deze illustraties iets te maken met het verhaal. De vormgeving is al een mysterie op zich.
Verhaal
De verloren erfgenaam gaat verder waar de schrijfster ons in deel één achterliet met een enorme cliffhanger. Ondertussen weet je dat Avery een jaar lang in Hawthorne House moet verblijven om recht te hebben op deze erfenis. In De erfenis werd er een belangrijke aanwijzing achtergelaten over één van de Hawthornes. Eentje die Avery in het bijzonder goed leek te kennen. Deze aanwijzing achtervolgend leidt tot een reeks andere raadsels en ontdekkingen, waarover ik niet teveel kan vertellen i.v.m. spoilergevaar.
Schrijfstijl
De verloren erfgenaam begint voornamelijk met een samenvatting van wat er is gebeurd in De erfenis. Een fijne toevoeging mocht er toch wat tijd verstreken zijn tussen het lezen van deze twee boeken. Het is ook op een hele fijne manier weggezet waardoor het niet ineens een enorme lading informatie is. Als lezer ben je meteen weer op de hoogte van de personages en gebeurtenissen.
De schrijfstijl is ontzettend vlot, heel fijn en beeldend. Alsof je als een onzichtbaar poppetje aan de zijlijn staat en alles volgt wat er gebeurt in- en rondom Hawthorne House en zijn bewoners. Aan het schrijfstijl-rijtje kan ook spanning en humor toegevoegd worden. Humor komt met regelmaat terug in het boek met name door onze Max met haar modderfaxing uitspraken. I love it! Want wat betreft personages… In De verloren erfgenaam leer je deze pas echt kennen. Je leert meer over de karakters, beweegredenen en achtergronden waardoor het verhaal meer diepgang krijgt.
De schrijfster is een ster om de lezer bijna te laten hunkeren naar meer. De hoofdstukken zijn vrij kort waardoor je er altijd nog wel eentje kan lezen (en eindigt met 10 meer). Elk hoofdstuk met net een stukje informatie waardoor een volgend raadsel of aanwijzing voor de deur staat en je echt nog verder moet met lezen. Want: antwoorden.
Ervaring
Wat een heerlijk boek is De verloren erfgenaam! In bovenstaande alinea’s valt onder andere te lezen waarom ik dat heb ervaren. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met spanning, raadsels en humor lijkt een gouden combinatie. Wel heb ik nog twee kleine kritiekpuntjes: voor mijn gevoel waren er soms iets teveel raadsels/aanwijzingen. Sommige ontdekkingen leken dan ook ineens uit het ‘niets’ te komen. Een ander puntje is de romantische kant van het verhaal. Dan doel ik voornamelijk op de driehoeksverhouding die ontstaan is tussen Avery en twee van de Hawthorne broers. Alhoewel ik wel een zwak heb ontwikkeld voor één van hen, voegt het romantische -voor mij- niet meteen iets extra’s toe aan het verhaal. Het zijn geen kritiekpuntjes die effect hadden op mijn leesplezier.
De verloren erfgenaam lijkt afgerond te zijn, maar liet mij wel achter met een ‘What’s next?’-gevoel. Gelukkig hoef ik nog geen afscheid te nemen. Want in het boek werd aangekondigd dat er nog een derde deel zal verschijnen. Daar heb ik ontzettend veel zin in en ik ben benieuwd wat de schrijfster ons dan voor gaat schotelen. Het boek krijgt van mij 4 sterren.
