Zo moet het zijn is het vervolg op Wat als dit het is. Stop hier met lezen als je het eerste deel nog graag wilt lezen, want onderstaande samenvatting bevat spoilers voor het einde van dit deel.
Ben en Arthur krijgen in Wat als dit het is niet het romantische einde waar veel lezers op hadden gehoopt. Twee jaar later komen ze elkaar opnieuw tegen in New York City. Arthur heeft inmiddels een leuke vriend genaamd Mikey en loopt stage bij de assistent van een beroemde toneel producent. Ben is inmiddels zijn boek aan het herschrijven en volgt schrijflessen op de universiteit. Hij is gek op de zeer aantrekkelijke Mario met wie hij af en toe zoent, maar geen vaste relatie heeft.
Als Ben en Arthur elkaar weer tegenkomen moeten ze terug denken aan de tijd waarin ze een relatie hadden. Deze duurde maar drie weken en twee dagen, maar was toch significant genoeg voor Ben en Arthur om hun wereld op de kop te zetten. Terwijl ze door hun dagelijks leven navigeren en proberen succesvol te worden in New York, moeten ze ook omgaan met de heimwee naar toen. De aantrekkingskracht is er nog steeds. Is dit hun herkansing?
Heel realistisch
In tegenstelling tot het eerste deel, vond ik Zo moet het zijn enorm realistisch aanvoelen. De personages zijn voldoende uitgediept en hebben een goed achtergrondverhaal. De gebeurtenissen in het boek zijn leuk en vermakelijk maar niet over de top. Het is te merken dat de personages wat ouder zijn geworden (ze zijn nu 18 jaar). Ze komen wat volwassener over en het kinderlijke drama wat je in Wat als dit het is nog had is nu verdwenen. Ze gaan nog steeds naar een gamehall om daar spelletjes te spelen, maar de personages reageren volwassener op de situaties waarin ze terecht komen. Je kunt als lezer echt merken dat ze zijn opgegroeid.
Het boek heeft een goede balans tussen de personages in hun dagelijks leven of samen zijn met vrienden en de relatie tussen Ben en Arthur. Door deze afwisseling is het boek niet saai of eentonig en heeft het ook voldoende diepgang om interessant te blijven. Van een relatie valt alleen weinig te spreken, want deze twee mannen draaien enorm om elkaar heen. Bovendien zijn ze allebei bezet wat voor een aantal complicaties zorgt. Dit zorgt voor een zekere spanning in het verhaal. De personages moeten namelijk een beslissing maken die de cours van hun leven behoorlijk kan beïnvloeden. Gaat Arthur terug naar Boston waar hij en Mikey wonen (Arthur is tijdelijk in NYC voor zijn stage), en volgt Ben Mario naar Los Angeles of blijft hij in de stad wonen waar al zijn familie en vrienden zijn?
Bevriend met je ex
Ondanks dat Ben en Arthur op verschillende dubbeldates gaan met hun huidige partner, zorgt dit nooit voor een ongemakkelijke sfeer tussen de vrienden. Mikey en Mario vertrouwen hun vriendjes en Ben en Arthur geven hun nooit het gevoel dat er iets tussen hen speelt. Ondanks dat ze beginnen te twijfelen aan hun gevoelens hebben ze gelukkig voldoende respect voor elkaar om geen enkel moment te overwegen om vreemd te gaan. Dat siert ze enorm.
Persoonlijk vond ik Mario een minder leuk personage, omdat hij mij het gevoel gaf dat hij met de gevoelens van Ben speelde. Hij wilde wel met hem flikflooien maar geen serieuze relatie, terwijl die jongen stapelverliefd op hem was. Voor Mikey had ik veel meer sympathie omdat hij oprecht overkomt als een hele lieve en zorgzame jongen die alles voor Arthur over heeft en hem zichzelf laat zijn. Hierdoor is het als lezer moeilijker om te verlangen naar het eind-goed-al-goed-einde voor Ben en Arthur wat ze in het eerste boek niet kregen. Gelukkig gaan de auteurs hier goed mee om. Het einde is perfect en precies wat ik had gehoopt na het lezen van Wat als dit het is. Zo moet het zijn.
Becky Albertalli en Adam Silvera hebben weer een leuk LGTBQ+ boek over twee homoseksuele mannen en hun eerste liefde geschreven. Ik durf ook wel te zeggen dat ik dit tweede deel leuker vond dan het eerste deel. Ik geeft het vier sterren.