Als er één boek dat veel in de media voorkomt en je op dit moment moet gelezen hebben is het wel Jennette McCurdy’s I’m Glad My Mom Died. Een autobiografie geschreven door kersvers-auteur, regisseur en oud-bekend acteur van onder andere iCarly, Sam & Cat en Between. Dit boek had me vanaf de eerste pagina in een houdgreep en laat me nog steeds snakken naar een knuffel lang nadat ik de laatste pagina heb omgedraaid.
Achtergrond
Jennette had een moeder waarvan ze pas later realiseerde, na veel zelf-reflectie en therapie, die eigenlijk niet zo een goede moeder was als haar perspectief uit haar kindertijd deed afschilderen. Het boek volgt Jennette’s relatie met haar moeder vanaf de start van haar acteer-carrière; een carrière die Jennette opgelegd was door moederlief en eigenlijk nooit een vrijwillige keuze was. Maar, we doen alles om onze moeder blij te maken toch? Jennette trotseerde het donkere universum van child acting en kwam er nagenoeg niet ongedeerd uit.
Ervaring
Het doet toch iets raars met je, om te lezen dat een van je idolen van toen je kind was, alle mopjes die ze maakte, de scenes en types die ze neerzette, dat die eigenlijk de kern van veel van haar trauma’s waren. Ik idealiseerde McCurdy als kind altijd, Sam van iCarly was een van mijn favoriete personages op de televisie, haar iconische boter-sok en one-liners over eten maakten me altijd aan het lachen. Om nu te lezen dat the Creator (zoals McCurdy hem noemt in het boek) van de serie veel van deze dingen deed om haar het leven extra moeilijk te maken, roept een zekere woede op in mij die ik niet kan plaatsen. Het is mijn strijd natuurlijk niet, maar om zoiets te lezen heb je toch een gevoel van broodnodige rechtvaardigheid die toegepast moet worden. Ik heb deze autobiografie in een ruk uitgelezen, en ik denk dat iedereen dat moet doen om de Hollywood droom eens goed in perspectief te zetten.
Schrijfstijl
In het boek omschrijft McCurdy op een gegeven moment hoe graag ze als kind schrijfster wilde worden, maar mama McCurdy had hier haar eigen (zeer negatieve) mening over, en Jennette moest haar droom laten varen. Wat ben ik blij dat het schrijfbeestje haar nooit heeft losgelaten want: Wat. Een. Pen. Debuten voelen soms een beetje stuntelig aan, een beetje zoekend en nog wat naïef qua schrijven. McCurdy zegt hier U tegen en heeft een atoombom van een meesterwerk op de boekenplanken gezet. Ze schrijft met de vaardigheid van een doorgewinterde auteur, een zekere dark humor toegevoegd aan haar narratief die dit boek nog sneller door de hand laat vliegen. Ik ben heel benieuwd wat McCurdy nog zal uitbrengen. Eén ding weet ik zeker, ik haal meteen een exemplaar in huis; al is het een shampoofles, ze kan een goed staaltje schrijven.
