Er zijn momenten in je leven waarin je een verhaal begint te lezen en je vanaf het begin weet dat dit anders is dan anders en dat dit je kijk op schrijven en het vertellen van verhalen volledig gaat veranderen. Voor mij was dit A Winter’s Promise van Christelle Dabos. Een boek waarvan ik snap dat er bij zijn publicatie zulke commotie rond was, want laat me je vertellen, dat was dit verhaal helemaal waard, en is het dan ook nog steeds.
Verhaal
In dit boek is er nog niet direct te pinpointen wat de exacte richting is van de main plot, maar er worden al wel enkele easter eggs hier en daar rondgestrooid die later voor de lezer van belang zullen zijn. Het hoofdplot van dit boek, maar niet per direct het hoofdplot tout cours, is hoe protagonist Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan ene man genaamd Thorn. Ze zal hiervoor naar zijn Arc moeten reizen en hier de rest van haar leven zijn vrouw zijn. Zoals menig verhaal, gaan er oneindig veel dingen mis. Dit boek heeft geen gebrek aan intrige en krachtige dialoog en is een ware parel van een serie-starter. Het is een verhaal voor liefhebbers van de steampunk aesthetic en (immense, maar dan ook immense slowburn romance-verhalen).
Wereldopbouw
Christelle Dabos is gestoord. Daar, ik heb het gezegd. En dat bedoel ik met alle liefde, respect, en open mond waar kwijl uitkomt als het aankomt op hoe ze haar wereldopbouw heeft gedaan. De wereld is in stukken verdeeld geraakt en zweven rond als Arcs met verschillende clans die over deze Arcs heersen. Het doet een beetje denken aan Nickelodeons vroegere tv-serie “drakenjagers”. Voeg aan deze kookpot het voorgenoemde steampunk, alsook de Victoriaanse periode toe. Met omschrijvingen van weelderige jurken en dergelijke meer, waan je je in een wereld waarvan je nooit zal kunnen ontaarden hoe Dabos zulk een meesterwerk uit haar mouw heeft geschud. De enige andere vergelijking die ik nog wil maken als attestatie van de pure kracht van de wereldopbouw alsook met de verhaalopbouw, is de videogame franchise van Square Enix: Kingdom Hearts. Zij die deze spelletjes kennen weten hoe een zoektocht het is om alle puzzelstukjes in het verhaal samen te steken om het algemene plaatje te begrijpen, dit boek voelt exact zo, en daarom sta ik zo versteld van hoe één persoon dit heeft kunnen verzinnen. Het is gestoord, respectfully so.
Schrijfstijl
Christelle Dabos zou een honorary doctorate moeten ontvangen puur voor het staaltje schrijfkunst dat ze met dit verhaal heeft neergezet. Ik blijf mezelf maar vertellen dat dit haar debuut is. Het is intens, het is een werk van de meesters à la Tolkien, Sanderson, Martin, Nyx, etc. Christelle Dabos is een naam die het verdient om ver en wijd gekend te zijn, met een verhaal dat naar mijn mening in Creative Writing courses onderzocht zou moeten worden. Het is meesterlijk. Dabos schrijft met de detaillering van schilderijen uit de romantische kunst, elk detail is van belang en niets kan worden weggelaten, als je dit zou doen zou je haar werk tot schaamte brengen. Dabos laat elk woord op de pagina meetellen, hoe klein of banaal het dan ook overkomt. Maar het is er en het heeft gevochten om er te zijn, dat voel je. Ik sta als zelf schrijvend persoon puur versteld van hoe iemand dit heeft kunnen schrijven, I mean – I wish it was me.
Personages
Wederom een aspect van het verhalen schrijven dat Dabos met haar meesterlijke brein heeft begrepen hoe het moet en het dan nog duizendmaal beter doet. Haar personages zijn niet zonder gebreken, en voelen zo menselijk aan dat je je afvraagt of dit verhaal geen slice of life is met hoe alles realistisch aanvoelt. Ophelia, onze protagonist is een klungel van een dame, maar niet op de manier waarvan je denkt, “wow dit is zo een protagonist die niets kan en toch zet iedereen haar op een voetstuk”. Neen, Ophelia is klunzig, maakt dingen kapot, krijgt commentaar op alles, enzovoorts. Haar echtgenoot Thorn moet, ondanks hun geplande huwelijk, niets van haar weten. Echter trekt Ophelia zich dit niet aan en doet haar ding, ze is heel erg zelfbewust en dit maakt haar zo menselijk, want ze krijgt geen continue green card voor al haar quirky behavior zoals in veel verhalen waarvan het hoofdpersonage ook zulke trekken heeft maar hen dan uitermate een pick me-girl personage maakt. Ophelia is enkel een voorbeeld onder vele andere personages die zo goed uitgeschreven zijn.
Ervaring
Ja, wat kan ik zeggen – I am absolutely smitten. Dit verhaal voelde als een lange proloog voor de rest van de serie maar ik ben er niet boos over, alles wat is geschreven, elk detail, is uitgedokterd en je voelt gewoon dat Dabos weet waar ze mee bezig is. Dit is schrijven van het hoogste caliber en dit verhaal en zijn auteur verdient zoveel meer erkenning. Het kreeg van mij dan ook een verdiende vier sterren op Goodreads.