Jaar: 2023

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Missing of Clairdelune (The Mirror Visitor #2) – Christelle Dabos

Ik ga aan deze introductie niet teveel woorden verspillen, buiten dat ik geobsedeerd ben door The Mirror Visitor-serie van Christelle Dabos. Mijn vorige recensie zat vol lof, en deze zal niet veel anders zijn. Maar het is het toch meer dan waard om er een recensie over te schrijven, want dat verdient dit tweede deel nu eenmaal.

Verhaal
We gaan verder waar we op het einde van deel één waren gebleven. Ophelia woont nog steeds op de Pole en wordt nog steeds onderworpen aan court intrigue. Zoals in boek een wordt er beetje bij beetje meer stukjes van de sluier van het verhaal naar boven gelift. De focus van dit verhaal gaat nog steeds over het huwelijk dat Ophelia staat te wachten met Thorn. De relatie met haar verloofde ging in dit boek van start met de problemen waar we in boek één mee hadden afgesloten, maar al snel komen Ophelia en Thorn tot een akkoord tussenbeide om zo goed mogelijk samen te werken. Het centrale plot van dit deel is dat er verdwijningen plaatsvinden op Clairdelune en iedereen tracht om erachter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren en waar de verdwenen individuen naartoe zijn.

Spanning

Als er een ding is waar Dabos immens goed in is (naast schrijven, maar dat spreekt voor zich), is het het opbouwen van spanning. In dit boek zien we de relatie tussen Ophelia en Thorn steeds meer diepgang krijgen en komen onze twee love interests steeds dichter naar elkaar toe. Ik sta als zelf-schrijver versteld van hoe Dabos zulke broodkruimels doorheen dit verhaal weet te weven aan interacties tussen Thorn en Ophelia en hoe ze elkaar langzaam maar zeker leuk (en meer dan leuk!) beginnen te vinden. Echter is dit op zulk een subtiele manier gedaan dat je als lezer nog steeds twijfelt of dit nu echt is of dat het gewoon tussen je oren zit. In ieder geval, I am invested in Ophelia en Thorns bloeiende romance, want ik kies ervoor om al deze kleine interacties als het opbloeien van een hartstochtelijke romance te zien – and I better be right!

Personages

Ik blijf voet bij stuk houden over wat ik had gezegd in mijn recensie van deel één dat de personages zo goed zijn uitgewerkt met hun gebreken en tekortkomingen dat het boek zo aanvoelt alsof het echt is gebeurd en dat Dabos dit allemaal heeft meegemaakt en al deze mensen heeft ontmoet en het dan gewoon heeft neergeschreven.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen. Zoals ik eerder al zei, ik ben geobsedeerd door deze serie en ik zal er zeker voor zorgen dat jullie mee kunnen doen met mijn ge-fangirl door het lezen van de rest. Ik kijk er sowieso al meer dan naar uit. The Missing of Clairdelune kreeg vier sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: IJsbreker – Hannah Grace

Topsport, studentenfeestjes, lust en romantiek – IJsbreker van Hannah Grace heeft het allemaal. Maple Hills-studente Anastasia Allen traint alsof haar leven ervan afhangt om mee te kunnen doen aan de Olympische spelen kunstschaatsen. Dit doet zij samen met haar flatgenoot en schaatspartner Aaron, die afwisselend warm-koud tegen Anastasia doet. Nathan Hawkins is aanvoerder van het ijshockeyteam van Maple Hills University. Hij moet al zijn leiderschapskwaliteiten inzetten om het team bij elkaar te houden en wedstrijden te blijven winnen. Laat de koele en pittige Anastasia nou net de afleiding zijn die hij niet nodig heeft…

De koele kunstschaatser en de stoere ijshockeyer

IJsbreker draait om de twee hoofdpersonages Anastasia en Nathan. Beiden zijn ontzettend gedreven en willen niet alleen het maximale uit zichzelf halen, maar ook uit hun team/schaatspartner. Anastasia plant haar dagen tot de minuut vol en is daarin keihard voor zichzelf. Haar focus ligt op trainen, eten en slapen. Slechts één avond in de week laat ze zichzelf genieten van al het leuks dat een studentleven in Maple Hills te bieden heeft. Ze is koel en keihard voor zichzelf. Ze wil het liefst alles onder controle houden, wat maakt dat ze meer dan eens in een mentaal gevecht zit met zichzelf. Doorat ze zo druk en gefocust is, heeft ze geen tijd voor een vaste relatie. Dat vindt ze geen enkel probleem. Ze heeft in basketballer Ryan de perfecte friend with benefits.

Nathan ‘Nate’ Hawkins wil niets liever dan zijn droom om prof te worden in vervulling laten gaan. Dat hij daarmee zijn rijke vader irriteert en een saai leven als manager van het familieresort ontloopt is een dikke bonus. Nate neemt als aanvoerder tijdens wedstrijden de leiding en ook in het dagelijks leven is hij de mentor van veel van zijn jongere teamgenoten. Zijn oudere teamgenoten zitten hem graag te stangen. Dat heeft Nate liever dan dat ze de buurt onveilig gaan maken en domme dingen gaan doen. Een ander leuk personage is Lola, de beste vriendin van Anastasia. En het hele ijshockeyteam van Nate zorgt ook voor een vrolijke dynamiek. In het bijzonder Robbie, JJ en Henry. De teamgenoten vormen een kleurrijk stel, zijn altijd in voor een lolletje en aarzelen niet om elkaar in de zeik te nemen.

IJsproblemen en aantrekkingskracht

Anastasia en Nate zijn goed op weg om hun doelen te bereiken. Maar dan blijkt dat in het holst van de nacht een ijsbaan volledig ontdooit is dankzij een verwoeste generator. De sportbaas van de universiteit is woest en vermoedt dat een van de studenten van Maple Hills hiervoor verantwoordelijk is. Zowel Anastasia als Nate is zwaar teleurgesteld. Nu moeten ze één ijsbaan delen en beiden moeten concessies doen in hun trainingsduur. De boze Anastasia trekt de aandacht van Nate. Hij vindt het eigenlijk wel leuk dat ze niet gelijk vol bewondering voor zijn voeten valt. Doordat haar vriendin Lola het kort daarna goed kan vinden met Robbie (de beste vriend van Nate), komen ze elkaar steeds vaker tegen op feestjes.

Anastasia wil zich helemaal niet aangetrokken voelen tot Nate, maar ze heeft zichzelf de laatste tijd elk lolletje ontzegt. Het duurt niet lang voordat ze zwicht voor de charmes van Nate. Na een aantal hook-ups moet Anastasia wel toegeven dat ze wat voor Nate voelt. Na het gedoe met de ijsbaan volgt nog meer drama. Ditmaal gaat het niet goed tussen Anastasia en haar schaatspartner Aaron. Aaron geeft Nate de schuld van een ongeval en drijft zo een blok tussen Anastasia en Nate. Maar spreekt Aaron wel de waarheid? En waarom bemoeit Aaron zich zoveel met Anastasia?

In het begin van het verhaal ligt de nadruk vooral op het leven van een topsporter op Maple Hills University, de studentenfeestjes en wie het met wie aanpapt. Verder in het verhaal neemt de romantiek én de drama alleen maar toe. Halverwege het verhaal wordt er nog een leuke twist gegeven aan de relatie tussen Anastasia en Nate. Dat was voor mij precies wat het verhaal op dat moment nodig had om interessant te blijven.

Happy vibes, instalust en drama

Wat ik mooi vind aan IJsbreker, is dat het Hannah Grace is gelukt om wat zwaardere onderwerpen aan te tippen, zonder dat het verhaal heel zwaar wordt. Na het lezen van het boek blijven vooral de happy vibes hangen. Maar het verhaal krijgt wel meer diepgang door de wat zwaardere onderwerpen; ingewikkelde relatie met voeding, verstoorde familiebanden, mentale en fysieke uitdagingen.

De dynamiek tussen de teamgenoten van Nate vond ik fantastisch. Al die jongens zijn diep vanbinnen superlief en zorgzaam. Maar ze hebben natuurlijk wel het imago van een stoere ijshockeyer op te houden en houden er wel van om elkaar voor schut te zetten. Zo voelen ze zich totaal niet te goed voor het plaatsen van een gênante foto op sociaal media van een teamgenoot in een dronken bui. Ook in de groepschat komen heel wat grappen over elkaar voorbij. Vooral Nate moet het vaak ontgelden.

In dit verhaal zit wel een hoog instalust-gehalte tussen Nate en Anastasia en dat vind ik meestal niet de leukste trope. Maar hier werkt het juist heel goed. Doordat Nate en Anastasia zo gefocust zijn op hun sport, is het juist die intense aantrekkingskracht die hen even uit een tunnelvisie haalt. Dat die lust daarna overgaat in meer romantiek, betekent niet dat de slaapkamerscènes minder spicy worden. Het boek zit vol met (vrij grafisch beschreven) momenten die Anastasia en Nate met elkaar in bed doorbrengen. Inclusief dirty talk.

Het sluitstuk

Iets minder vond ik de afronding van het verhaal en de epiloog was voor mij te lief, te perfect. Het tweede deel van het verhaal zit vol drama en bijna in het laatste hoofdstuk is de ‘onthulling’. Die is echter zo vluchtig gedaan dat het gevoel van rechtvaardigheid (waar je als lezer al ruim 200 pagina’s op wacht) nauwelijks aanwezig was. In de epiloog krijgen we een kijkje in het leven van Nate en Anastasia als ze tweeëneenhalf jaar later verder zijn. Ten opzichte van alle drama die ze hebben meegemaakt, was dit toch wel door een heel donkerroze bril geschreven.

Dit boek ook lezen?

Hou je van boeken over sporten en het studentenleven met een flinke dosis seks en heel wat drama? Dan is dit boek zeker voor jou. Ook als je houdt van een vrouwelijke hoofdpersonage die zich niet de kaas van haar brood laat eten, weet wat ze wil en niet bang is om eerlijk te zijn tegenover zichzelf en haar fouten toe te geven, dan kun je dit boek er zeker bij pakken.

En als je na het lezen van dit boek nog meer wil genieten van de verhalen van Hannah Grace, dan is er goed nieuws voor de geduldige lezers. Haar nieuwste boek, Wildfire, is namelijk net verschenen in het Engels en hopelijk volgt de Nederlandse vertaling snel.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Falling hard for the Royal Guard – Megan Clawson

falling hard

Falling hard for the Royal Guard is een TikTok made me buy it book en ik moest daarom ook gewoon weten of het ook een goed boek is. Het is het eerste boek van Megan wat voor een deel gebaseerd is op haar eigen leven.

Het verhaal

De zesentwintigjarige Maggie Moore woont in de Tower of London! Haar vader werkt daar als Beefeater (bewaker) en Maggie werkt daar bij het ticketverkooppunt. Ondanks dat het heel romantisch klinkt is het Maggie nog niet gelukt om haar prins op het witte paard te vinden. Ook zijn er geen ridders die zich verdringen voor de ophaalbrug. Dus dan maar op Tinder, besluit ze.

Na een aantal mislukte dates en een stalkerige ex begint ze te geloven dat er geen leuke mannen bestaan. Tot ze Freddie tegen het lijf loopt, een Royal Guard. Deze man zou het weleens kunnen zijn. Maar hoe trek je de aandacht van iemand die erin getraind is om iedereen te negeren? Maggie vindt het een uitdaging, maar zal het haar dan toch lukken om zijn gezicht uit de plooi te halen en hem tot een kus te verleiden?

Mijn mening

Wat ik super leuk vind aan dit boek, is dat het geïnspireerd is op het eigen verhaal van de schrijfster Megan Clawson. Megan Clawson is namelijk zelf terug gaan wonen bij haar vader die een Beefeater (bewaker) is van de Tower of London. Nou moet ik wel eerlijk zijn dat ik niet wist dat een bewaker van de Tower of London ook wel een Beefeater genoemd wordt. Daarnaast heeft de schrijfster net als de hoofdpersonage een bos rode krullen.

Je leert Maggie kennen als een chaoot die nog verre gevoelens heeft voor haar ex Bran. Bran is erg manipulatief en arrogant, Maggie zal hem in het verhaal nog een paar keer onder ogen moeten komen. Zelf vond ik het personage (Bran) erg irritant worden en had al gelijk bij de eerste ontmoeting met hem dat ik dacht, wat een vervelend mannetje is dat.

Maggie is verder een super leuk personage dat goed is neergezet. Ze is een beetje onhandig en chaotisch, maar hierdoor zit er wel humor in het verhaal. Ook hoe ze de Royal Guard Freddie leert kennen is gewoon geniaal. Ik heb veel moeten lachen.

In het begin moest ik er wel even inkomen, maar uiteindelijk leest het verhaal vlot weg door de schrijfstijl. Je zal aan het begin even moeten wennen, maar door de humor in het boek ga je het uiteindelijk echt wel een leuk boek vinden. Buiten dat het voor mij even duurde om erin te komen heb ik erg genoten van het boek. Zelf heb ik best wel wat dingen geleerd door het boek, zoals dat dus een bewaker ook wel een Beefeater genoemd wordt. Zelf ben ik nog nooit in Engeland geweest, maar misschien weten de gene die in Engeland zijn geweest dit wel.

Conclusie

Het is een vermakelijk boek met een rollercoaster van gevoelens waar iedereen als nog zijn hart aan verliest door de humor in het mooie liefdesverhaal van Maggie. Ik raad het zeker aan om dit boek te lezen en geef hem daarom ook 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Winter’s Promise (The Mirror Visitor #1) – Christelle Dabos

Er zijn momenten in je leven waarin je een verhaal begint te lezen en je vanaf het begin weet dat dit anders is dan anders en dat dit je kijk op schrijven en het vertellen van verhalen volledig gaat veranderen. Voor mij was dit A Winter’s Promise van Christelle Dabos. Een boek waarvan ik snap dat er bij zijn publicatie zulke commotie rond was, want laat me je vertellen, dat was dit verhaal helemaal waard, en is het dan ook nog steeds.

Verhaal

In dit boek is er nog niet direct te pinpointen wat de exacte richting is van de main plot, maar er worden al wel enkele easter eggs hier en daar rondgestrooid die later voor de lezer van belang zullen zijn. Het hoofdplot van dit boek, maar niet per direct het hoofdplot tout cours, is hoe protagonist Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan ene man genaamd Thorn. Ze zal hiervoor naar zijn Arc moeten reizen en hier de rest van haar leven zijn vrouw zijn. Zoals menig verhaal, gaan er oneindig veel dingen mis. Dit boek heeft geen gebrek aan intrige en krachtige dialoog en is een ware parel van een serie-starter. Het is een verhaal voor liefhebbers van de steampunk aesthetic en (immense, maar dan ook immense slowburn romance-verhalen).

Wereldopbouw

Christelle Dabos is gestoord. Daar, ik heb het gezegd. En dat bedoel ik met alle liefde, respect, en open mond waar kwijl uitkomt als het aankomt op hoe ze haar wereldopbouw heeft gedaan. De wereld is in stukken verdeeld geraakt en zweven rond als Arcs met verschillende clans die over deze Arcs heersen. Het doet een beetje denken aan Nickelodeons vroegere tv-serie “drakenjagers”. Voeg aan deze kookpot het voorgenoemde steampunk, alsook de Victoriaanse periode toe. Met omschrijvingen van weelderige jurken en dergelijke meer, waan je je in een wereld waarvan je nooit zal kunnen ontaarden hoe Dabos zulk een meesterwerk uit haar mouw heeft geschud. De enige andere vergelijking die ik nog wil maken als attestatie van de pure kracht van de wereldopbouw alsook met de verhaalopbouw, is de videogame franchise van Square Enix: Kingdom Hearts. Zij die deze spelletjes kennen weten hoe een zoektocht het is om alle puzzelstukjes in het verhaal samen te steken om het algemene plaatje te begrijpen, dit boek voelt exact zo, en daarom sta ik zo versteld van hoe één persoon dit heeft kunnen verzinnen. Het is gestoord, respectfully so.

Schrijfstijl

Christelle Dabos zou een honorary doctorate moeten ontvangen puur voor het staaltje schrijfkunst dat ze met dit verhaal heeft neergezet. Ik blijf mezelf maar vertellen dat dit haar debuut is. Het is intens, het is een werk van de meesters à la Tolkien, Sanderson, Martin, Nyx, etc. Christelle Dabos is een naam die het verdient om ver en wijd gekend te zijn, met een verhaal dat naar mijn mening in Creative Writing courses onderzocht zou moeten worden. Het is meesterlijk. Dabos schrijft met de detaillering van schilderijen uit de romantische kunst, elk detail is van belang en niets kan worden weggelaten, als je dit zou doen zou je haar werk tot schaamte brengen. Dabos laat elk woord op de pagina meetellen, hoe klein of banaal het dan ook overkomt. Maar het is er en het heeft gevochten om er te zijn, dat voel je. Ik sta als zelf schrijvend persoon puur versteld van hoe iemand dit heeft kunnen schrijven, I mean  –  I wish it was me.

Personages

Wederom een aspect van het verhalen schrijven dat Dabos met haar meesterlijke brein heeft begrepen hoe het moet en het dan nog duizendmaal beter doet. Haar personages zijn niet zonder gebreken, en voelen zo menselijk aan dat je je afvraagt of dit verhaal geen slice of life is met hoe alles realistisch aanvoelt. Ophelia, onze protagonist is een klungel van een dame, maar niet op de manier waarvan je denkt, “wow dit is zo een protagonist die niets kan en toch zet iedereen haar op een voetstuk”. Neen, Ophelia is klunzig, maakt dingen kapot, krijgt commentaar op alles, enzovoorts. Haar echtgenoot Thorn moet, ondanks hun geplande huwelijk, niets van haar weten. Echter trekt Ophelia zich dit niet aan en doet haar ding, ze is heel erg zelfbewust en dit maakt haar zo menselijk, want ze krijgt geen continue green card voor al haar quirky behavior zoals in veel verhalen waarvan het hoofdpersonage ook zulke trekken heeft maar hen dan uitermate een pick me-girl personage maakt. Ophelia is enkel een voorbeeld onder vele andere personages die zo goed uitgeschreven zijn.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen – I am absolutely smitten. Dit verhaal voelde als een lange proloog voor de rest van de serie maar ik ben er niet boos over, alles wat is geschreven, elk detail, is uitgedokterd en je voelt gewoon dat Dabos weet waar ze mee bezig is. Dit is schrijven van het hoogste caliber en dit verhaal en zijn auteur verdient zoveel meer erkenning. Het kreeg van mij dan ook een verdiende vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: No escape – Cis Meijer

No escape

Cis Meijer staat bekend om haar jeugdthrillers. Deze boeken maken deel uit van de serie “politie niet betreden” en hebben dus altijd de ondertussen bekende rode band om zich heen.

Verhaal

Het boek vertelt het verhaal van Ivy. Op een dag stuurt de lievelingsdocent van Ivy een ludieke afscheidsmail naar school en verdwijnt. Iedereen vindt het een geslaagde grap, behalve Ivy… Zij vindt het raar, omdat hij haar nog zou helpen voor de aankomende toets. Als haar vriendin Bella na een hypnose-act op het schoolfeest ook spoorloos verdwijnt, gaat Ivy op onderzoek uit. Ze ontdekt een foto waarop Bella zoent met Ivy’s crush. Hoe kan ze! Wil Bella hun vriendschap kapotmaken? Heeft haar verdwijning iets te maken met die van hun docent?

Mening

De twee hoofdpersonages (Ivy en Bella) zijn twee verschillende meisjes en kampen ook ieder met hun eigen problemen. Ivy probeert de dood van haar broer te verwerken en Bella ervaart druk en stress vanuit de verwachtingen die haar ouders bij haar leggen.

Als je het begin van het verhaal en de achterflap leest, denk je dat hypnose een zeer grote rol in het boek zal spelen. Dat valt echter tegen…

De vorige boeken van Cis Meijer vond ik wel beter, omdat het in dit boek allemaal net niet spannend genoeg is voor mij. Meijer levert normaal razend spannende boeken die een superhoog tempo hebben en dat bleef hier wat liggen. Dat neemt niet weg dat de hedendaagse gebeurtenissen en vooral de herkenbare situaties ervoor zullen zorgen dat het verhaal zeker zal aanspreken voor de beoogde doelgroep.

In No escape wisselt het verhaal af tussen het perspectief van Bella en Ivy. Ondertussen lees je ook over Ivy’s verleden en wat ze daar meemaakte. Uiteindelijk vond ik de ontknopingen net niet sterk genoeg en miste er voor mij iets in het boek…

Conclusie

No escape is een jeugdthriller die zeker zal aanspreken voor de wat jongere doelgroep, lezers tussen de 12 en 16 jaar, oftewel de beoogde doelgroep. Ik vond dit boek niet het beste boek van Cis Meijer, omdat het allemaal wat op een laag pitje bleef. Het boek krijgt daarom van mij 2 sterren; vermakelijk om te lezen, maar niet spannend genoeg.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Best of YA XS schrijfwedstrijd: publiceer je eigen novelle

Ben je een schrijver in hart en nieren en droom je ervan om je eigen novelle te publiceren? Dan is er goed nieuws voor jou: Best of YA houdt namelijk een schrijfwedstrijd. De novelle van de winnaar zal effectief worden uitgegeven bij de uitgeverij als de nieuwste Best of YA XS-novelle. Zoek je dus nog een project voor Nanowrimo? Dan kan deze wedstrijd je een duwtje in de rug geven! Wie weet verschijnt er van jouw boek wel een recensie op onze website, zoals bij de Best of YA XS-novelles Voor Yasmin van Esther Walraven en De laatste uren van Josephine Donkers van Daniëlle Bakhuis.

Hoe werkt het?

Bedenk een verhaal dat in de Best of YA XS-reeks zou passen. Dat verhaal mag maximum 20.000 woorden bevatten zodat het binnen de reeks past. Bij je inzending moet je onderstaande dingen meesturen:

  • Een begeleidende brief over wie je bent en waarom je dit boek schreef
  • De eerste 5000 woorden van je verhaal
  • Een outline voor de rest van het verhaal
  • Een overzicht van de belangrijkste personages 

Je kan je inzending sturen tot 30 november naar Schrijfwedstrijd @ BestOfYABooks.nl. In januari 2024 zal de bekendmaking plaatsvinden van de longlist, shortlist én de winnaar.

Alle voorwaarden nalezen? Dat kan op de website van Best of YA.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Any Way the Wind Blows (Simon SNow #3) – Rainbow Rowell

Je kent het wel, het finale deel van een serie waar je zo lang op heb gewacht om het te lezen en wanneer je het eindelijk leest, blijkt het een immense tegenvaller te zijn. Dit was helaas mijn ervaring met Any Way the Wind Blows door Rainbow Rowell, deel drie in de Simon Snow-serie. Opgepast, deze recensie bevat spoilers.

Verhaal

In dit derde deel gaan we verder met waar deel twee was gestopt. Simon, Baz en Penny zijn terug uit Las Vegas en vervolgen hun leven verder in Engeland. De rode draad van dit verhaal is dat er plots een nieuwe “Chosen One” is opgedoken en dus Simon vervangt. Baz en Simon moeten in dit boek dus onderzoeken wie deze nieuwe “Chosen One” is en wat di wil bereiken. Langs de andere kant zit Simon nog steeds heel erg in de knoop met zichzelf en het feit dat hij zijn magie is kwijtgeraakt en ook nog eens moet leven met drakenvleugels en -staart. Penny daarentegen is bezig met haar eigen problemen, namelijk een poging wagen om de vloek waar de “Normal” Shepard in verwikkeld is geraakt ongedaan te maken. Ze heeft hem dan ook meegenomen uit Amerika om dit verder uit te zoeken. Dan rest ons enkel nog Agatha, die een beetje met zichzelf sukkelt na alles wat er in Amerika is gebeurd en niets meer met de World of Mages te maken wil hebben, en een beetje zoek is met zichzelf. 

Ervaring

Kijk, deel een van deze serie is een van mijn favoriete boeken allertijden, alsook Fangirl, het boek dat dit zaadje van een idee heeft gepland. Maar ik ga eerlijk zijn, naarmate deze serie vorderde, begon hij sterk af te zwakken. Ik heb voor deel twee heel veel excuses gemaakt nadat ik heel veel recensies las waarin andere lezers hem volledig afbraken, terwijl ik er de menselijkheid die in veel fantasie narratieven ontbreken wist uit te halen. Echter kan ik voor dit derde deel geen excuses maken, hij viel vlak op zijn achterwerk en alle plotpunten die in dit laatste deel behandeld werden zijn sterk ten onder gedaan aan wat er mee gedaan had kunnen worden. Ik hield zoveel van deel een omdat de magie mij liet voelen dat iets echt kon, en de onderdompeling in The World of Mages wist mij ook heel erg te grijpen in deel één. Echter zwakte dit af met elk deel, en in dit laatste deel was er nagenoeg nog heel weinig over van de manier waarop Rowell initieel haar World of Mages had geconstrueerd. Ik vond het ook heel spijtig dat Simon zijn magie niet terugkreeg op het einde, wat dit boek voor mij net iets beter had gemaakt als ons lezers dat wel gegund was. Maar helaas. Dit boek kreeg daarom een zwakke twee-en-halve sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Waar de wind ons brengt – Cathinca van Sprundel

Waar de wind ons brengt van Cathinca van Sprundel

Sinds bekend werd dat het boek, Waar de wind ons brengt, van Cathinca van Sprundel uit zou komen, was ik toch wel erg benieuwd! Toen deed de kans zich voor om het als recensie-exemplaar te lezen voor Young Adults.

Cover

De cover van Waar de wind ons brengt is mooi vormgegeven. De illustraties op de cover bevat elementen die in het verhaal voorkomen. Sommige details zeggen op het eerste zicht niet veel, waar andere wel wat meer voor zich spreken. Persoonlijk vind ik het fijn als de cover elementen bevat vanuit het verhaal, hierdoor spreekt het meteen tot de verbeelding en dat kan een krachtig punt zijn.

Verhaal

Waar de wind ons brengt gaat over Canta. Sinds er witte vlekken op haar huid verschenen is zij opgevoed door meester Antem in de Noordelijke bossen. Wanneer het noodlot toeslaat en deze pelsjager onverwachts sterft, onthult hij zijn geheim: de naam van de Noordenwind. Canta krijgt de opdracht om op zoek te gaan naar de Westenwind. Als deze niet op tijd gevonden wordt, zal de wereld uit balans raken. Canta komt terecht in het bedelaarsgilde en gaat de strijd aan!

Schrijfstijl

De schrijfstijl in Waar de wind ons brengt heeft iets sprookjesachtig en magisch. Met de proloog wordt de lezer meteen nieuwsgierig gemaakt. Het is ‘makkelijk’ geschreven op een positieve manier waardoor het vlot en heel fijn leest. Daarnaast voelt het geheel best wel beeldend, als lezer kun je een mooi beeld vormen van hoe de wereld, waarin Canta leeft, eruitziet. Er zit ook wat humor verwerven in het boek. Dit komt met name terug in de hoofdstukken van Puck(alily). Daarnaast speelt er een klein beetje romantiek in het boek, maar dit blijft wat meer aan de zijlijn, waardoor het niet overheersend wordt. Ik denk dat de schrijfster daarin een goede keuze heeft gemaakt. De focus blijft goed liggen bij het doel van Canta: de wind (natuur) en het herstel daarvan. Binnen de tijd die de schrijfster heeft, zijn de personages en karakters redelijk uitgewerkt. Ze hebben een achtergrond verhaal, alleen voor mij had er meer diepgang mogen zijn! Juist omdat er mooie thema’s centraal staan.

De hoofdstukken in Waar de wind ons brengt zijn vrij kort waardoor het makkelijk is om er nog eentje te lezen (en nog één). Hierdoor ben je, voordat je het weet, door alle veertien hoofdstukken heen. De schrijfster maakt wel nieuwsgierig. Er zijn antwoorden nodig en als lezer wil je weten hoe het in elkaar steekt.

Ervaring

Wat een vermakelijk boek is Waar de wind ons brengt. In bovenstaande alinea’s valt onder andere te lezen waarom ik dat heb ervaren. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met een sprookjesachtige vibe maakt dit een bijzonder verhaal. Over bijzonder gesproken… het is mooi hoe de schrijfster thema’s verwerkt heeft zoals diversiteit en uitsluiting als gevolg hiervan. Als lezer zijnde word je even met je neus op de feiten gedrukt wat voor taboe er soms nog heerst. Terwijl deze (lichamelijke) verschillen zeker niets zeggen over hoe je als persoon bent! Ieder mens is mooi op zijn of haar eigen manier! Het verhaal is niet heel erg lang met de veertien hoofdstukken. Hierdoor miste ikzelf een stukje diepgang. Juist door de eerder benoemde thema’s had ik meer willen lezen, hadden deze personages een nog grotere stem mogen krijgen en had er over de bescherming van de vier windrichtingen meer geschreven mogen worden. Ik vond dat namelijk een mooie invalshoek en eentje waarover ik niet eerder heb gelezen.

Waar de wind ons brengt is een uniek boek in zijn soort en brengt thema’s aan het licht waarvan wij kunnen leren. Het verhaal lijkt afgerond te zijn, al zie ik nog ruimte voor andere openingen. Het boek krijgt van mij 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Win 1x Fluisterwoud van Jennifer Murgia

In oktober verschijnt Fluisterburcht, het vervolg op Fluisterwoud dat vorig jaar verscheen. Vandaar mogen wij van Dutch Venture Publishing een exemplaar van het eerste deel weggeven!

Over Fluisterwoud

Doordat ze is opgevoed door een oude waarzegster in het Duistere Woud, heeft Rune twee waardevolle lessen geleerd: neem alleen uit het woud wat je écht nodig hebt, en kijk nooit, maar dan ook nooit iemand in de ogen in het dorp. Want lang geleden is er iets vreselijks gebeurd in het bos… en nu spoken de fluisteringen van een bruut omgekomen moeder met een geheim daar rond.

Rune wordt gedwongen om alles wat ze ooit heeft gekend te ontvluchten, en hoort al snel over een erfenis waar ze aan verbonden is; eentje die doordrenkt is met angst, hekserij en moord. Een geboorterecht dat verder reikt dan het graf en doordringt tot in het woud, waar Rune niet langer veilig is…

Hoe maak je kans?

Je maakt kans door:

  • @youngadultsnl en @dutchventurepublishing te volgen op Instagram
  • Ons bericht te liken
  • Te reageren op het bericht en één iemand te taggen

Deelnemen is mogelijk tot 28 oktober. De winnaar wordt bekendgemaakt in de nieuwsbrief van volgende maand!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Interview met Isaac Blum over zijn debuut

Eerder deze maand verscheen de recensie van Het (niet zo) orthodoxe leven van Hoodie Rosen. Redacteur Liana had de kans om de Amerikaanse auteur Isaac Blum enkele vragen te stellen over zijn debuut, het schrijfproces en representatie!

Zijn debuut

Het (niet zo) orthodoxe leven van Hoodie Rosen - Isaac Blum

Gefeliciteerd met de release van je debuutroman, de prijzen en de vertaling naar het Duits en Nederlands. Hoe voelt het om een gepubliceerde auteur te zijn?

Dank je wel! Het voelt geweldig! Deze roman, mijn debuut, was de zesde die ik schreef in de loop van ongeveer twaalf jaar. Dus het was geweldig en bevredigend om het de wereld in te sturen. Er zijn echter ook wat onverwachte angsten om een gepubliceerde auteur te zijn. Aan de ene kant is het zo spannend dat mensen je boek lezen. En aan de andere kant is het best eng als je boek niet meer van jou is, maar van andere mensen.

De titel is in het Nederlands vertaald naar Het (niet zo) orthodoxe leven van Hoodie Rosen. Wat vind je van deze titel?

Ik vind hem mooi, hoewel ik niet weet of het woord (on)orthodox in het Nederlands dezelfde dubbele betekenis heeft als in het Engels. Ik neem aan van wel, in ieder geval tot op zekere hoogte, en ik zie Hoodie zeker als een onorthodox persoon, ook al blijft hij een orthodoxe jood.
Om eerlijk te zijn denk ik niet te veel na over titels, en ze zijn niet iets waar ik goed in ben. Ik vind de Engelse titel van het boek geweldig, maar ik heb hem niet bedacht.

Het schrijfproces

Hoe ben je op het idee gekomen om dit boek te schrijven?

Sinds ongeveer 2016 is er een toename van antisemitisch geweld in de Verenigde Staten. In december 2019 was er een schietpartij bij een koosjere supermarkt in Jersey City, New Jersey. Twee schutters openden het vuur op winkelend publiek in een gerichte antisemitische aanval. Het was een van een aantal gewelddadige aanvallen op Joden en Joodse instellingen rond die tijd, maar deze in het bijzonder ontroerde me. Binnen een week na de schietpartij begon ik het verhaal te schetsen van een orthodox-joodse tiener die midden in het gewelddadige antisemitisme terechtkomt – plus alle normale dingen waar tieners midden in terechtkomen, zoals identiteitscrisis, eerste liefde, enzovoort.

De schietpartij op de markt volgde op maanden van groeiende spanning in Jersey City en elders – tussen gevestigde gemeenschappen en een nieuwe instroom van orthodoxe Joden. Ik creëerde mijn eigen lang gevestigde gemeenschap, het fictieve stadje Tregaron, Pennsylvania, en plaatste Hoodie in het middelpunt van de verhuizing van zijn gemeenschap naar het stadje.

Met welke moeilijkheden werd je geconfronteerd tijdens het schrijven?

De gebruikelijke interne problemen, namelijk angst en zelftwijfel. Maar om eerlijk te zijn was dit een vrij gemakkelijk boek om te schrijven. Ik vond het een belangrijk boek en ik voelde een gevoel van urgentie in het proces dat het makkelijker maakte dan het was met andere manuscripten.

Je hebt lesgegeven op orthodoxe scholen. Hoe heeft deze ervaring je geholpen bij het schrijven van deze roman?

Ik denk dat leraar zijn op een middelbare school een geweldige baan is als je YA gaat schrijven. Of je het nu wilt of niet, als leraar leer je veel over de wereld van je leerlingen. En als je vergeet hoe het is om een tiener te zijn, word je daar elke dag aan herinnerd. In dit geval, als je toevallig een boek schrijft vanuit het oogpunt van een orthodoxe yeshiva-student, helpt het zeker als je je dagen doorbrengt omringd door orthodoxe yeshiva-studenten.
Hoewel de roman niet gebaseerd is op mijn studenten – ik denk niet dat dat eerlijk zou zijn tegenover hen – is hij zeker door hen beïnvloed: hun strijd om een evenwicht te vinden tussen moderniteit en traditie, hun angsten voor antisemitisme en de manier waarop de rest van de wereld hen ziet, en hun menselijkheid en gevoel voor humor.

Het belang van representatie

Er bestaan niet veel YA-boeken (vooral niet in het Nederlands) over de orthodoxe gemeenschap. Kun je de lezers vertellen waarom representatie zo belangrijk is?

Het belang van representatie heeft twee kanten. De eerste is dat het belangrijk is voor kinderen en jongeren om hun ervaringen weerspiegeld te zien in de verhalen die ze lezen. Hoewel er misschien niet veel Nederlandstalige Joden zijn, denk ik dat het verhaal van Hoodie een weerspiegeling kan zijn van ieders reis door het geloof. Ten tweede helpt het zien van mensen die anders zijn dan jij in literatuur om ze te demystificeren. Om zo stereotypen te doorbreken. We zijn bang voor mensen die we niet begrijpen en een diverse weergave in de literatuur helpt ons om mensen te begrijpen, zodat we ze niet vrezen en haten.

Welke boodschap wil je met dit boek overbrengen?

Ik denk dat er twee zijn. De eerste is een externe: Haat mensen niet. Probeer ze te begrijpen. Cross-culturele vriendschap kan echt een verschil maken door kloven te overbruggen en vooroordelen te doorbreken. Ten tweede is er een interne. Hoodie is het niet altijd eens met zijn eigen mensen, maar hij houdt nog steeds van ze. En ik denk dat dat een belangrijke boodschap is. Het is oké en volkomen normaal om boos te zijn op de mensen van wie je houdt. Dat kan een gezond gevoel zijn.

Schrijfplannen in de toekomst

In een ander interview las ik dat het boek was aangekocht op een veiling als onderdeel van een deal van twee boeken. Kun je me meer vertellen over je huidige en toekomstige schrijfplannen?

In de herfst van 2024 komt er hier in de Verenigde Staten nog een Joodse young adult-roman uit. En dan speel ik nog met verschillende ideeën – sommige heel Joods, andere niet – voor toekomstige young adult boeken.

Heel erg bedankt voor het beantwoorden van de vragen! Hopelijk worden je toekomstige boeken ook vertaald naar het Nederlands.