Britt Zwijnenberg neemt ons mee naar het land Xaphan, waar magie lang geleden als een dreiging werd gezien en met harde hand werd uitgebannen door een moedige keizer. In haar spannende YA-roman, Lang Leve de Keizer, volgen we het verhaal van Usiu, een zestienjarig meisje dat ontdekt dat ze magie bezit. Ze moet haar lot onder ogen zien in een wereld waar magiërs worden opgespoord en naar heropvoedingskampen worden gestuurd. Britt Zwijnenberg ontrafelt een intrigerend verhaal vol strijd, magie en de zoektocht naar identiteit.
Een onverwacht oorlogsverhaal
Na het lezen van de synopsis had ik een dystopische fantasy verhaal verwacht, maar al snel ontvouwt zich een verhaal dat meer weg heeft van een meeslepend oorlogsverhaal met een tintje fantasy. Xaphan is geen typische magische wereld waar tovenaars met spreuken rondzwaaien zoals in Harry Potter. Het is een samenleving die gebukt gaat onder de angst voor magie en de keizer die de orde handhaaft. Zeker de scenes in het heropvoedingskamp deden me aan de concentratiekampen uit de oorlog denken. Deze onverwachte wending voegt een interessante laag toe aan het verhaal en maakt het uniek in het YA-genre.
De naïviteit van Xaphans bevolking
Helaas vond ik de heersende macht van de keizer in Xaphan niet heel geloofwaardig overkomen. Ik vind het onbegrijpelijk dat de bevolking zo blind vertrouwt op de keizer en zijn beweringen over magie en de heropvoedingskampen. Magie wordt gezien als een boosaardig iets wat de mensen overneemt en wat tot oorlog heeft geleid in het verleden. In de heropvoedingskampen zouden de tieners van hun magie worden afgeholpen waarna ze weer veilig terug kunnen keren in de samenleving.
Deze naïviteit roept bij mij vragen op over hoelang de keizer aan de macht is en waarom mensen zo naïef zijn om alles te geloven wat hij zegt. In het verhaal wordt namelijk ook beschreven dat er nog nooit iemand is teruggekeerd na succesvol in zo’n kamp te hebben gezeten. Bovendien weten ze dat in Ariuk (een ander land in deze fantasy wereld) mensen wel in vrede kunnen samenleven met magiërs. En toch heeft de keizer zoveel propaganda verspreid waardoor iedere bewoner met magie zichzelf aangeeft en uit vrije wil naar het kamp gaat. Dit laat wel zien dat de angst voor magie ontzettend groot is.
Gemiste kansen in de magische wereld
Hoewel het verhaal draait om magie, wordt deze kracht niet volledig benut. De magie dient slechts als een drijvende kracht voor het plot, zonder diepgaande verkenning van de mogelijkheden. Britt Zwijnenberg had hier de kans om een rijke, betoverende wereld te creëren, maar de focus ligt meer op de vlucht van magiërs dan op de magie zelf. Dit vond ik wel erg jammer, want het leek me juist gaaf om meer over bijvoorbeeld de elementenmagie en veranderingsmagie te leren. Het komt er wel een beetje in voor, zeker richting het einde, maar dit had voor mij meer uitgewerkt mogen zijn. Dat maakt het verhaal immers zo tof.
Personages
Als Usiu in het hervormingskamp aankomt krijgt ze samen met de andere nieuwelingen een nummer toegewezen. De personages mogen onder geen enkele omstandigheden elkaar aanspreken met hun werkelijke naam in plaats van het viercijferige nummer. Gelukkig kregen niet heel veel personages een nummer toegewezen in het verhaal, omdat dit niet zo lekker leest. Wat Britt Zwijnenberg hier erg goed doet, is het hoofdpersonage bijnamen laten kiezen voor haar medegevangenen. Dit leest een stuk prettiger dan al die nummers. Wat het voor mij wel wat verwarrend maakte is dat je later alsnog de echte namen leert. Zo moet je eerst van nummer naar bijnaam overschakelen, en later van bijnaam naar echte naam. Dat zijn voor mij iets teveel benamingen voor een en dezelfde personages. Hierdoor had ik wat moeite om me te verbinden met de personages.
Halverwege het verhaal komt Usiu een 10-jarige meisje tegen waarmee ze samen gaat vluchten. Persoonlijk vond ik dit maar een irritant personage wat verder niet veel toevoegde aan het verhaal. Ze verwijst continue naar dezelfdendingen die haar moeder heeft gezegd. Ook is ze als 10-jarig meisje vastberaden om de keizer te verslaan, wat zeer onelastisch is. Voor mij werd dit te vaak verhaald en voegde het weinig toe aan het verhaal.
Een positief aspect van het verhaal is de subtiele overgang van het hoofdpersonage. Usiu begint als iemand die zichzelf aangeeft om goed te doen uit liefde voor haar land, maar evolueert tot iemand die zich tegen de keizer keert. Dit wordt heel duidelijk doordat ze in het begin regelmatig ‘Keizer sta me bij’ zegt om zichzelf moed in te praten. Later spreekt ze niet meer over de keizer, maar een ander personage omdat ze niet meer in deze man gelooft. Deze subtiliteit in karakterontwikkeling voegt diepte toe aan het verhaal en vond ik een fijne ontwikkeling van het personage.
Conclusie
Hoe uitgebreid de vlucht van de magiërs wordt beschreven, zo gehaast lijkt het einde wel. Voor mijn gevoel zijn er een aantal belangrijke scenes overgeslagen. Een cruciaal moment in hun tocht naar Ariuk wordt nu niet verteld. Hierdoor blijf ik me afvragen hoe ze dat stuk met alle bewakers hebben afgelegd. Ook het einde in de epiloog vond ik een beetje een voorspelbaar cliché. Jammer, want als de uitslag anders was geweest had er een deur opengestaan voor een vervolg. Nu lijkt me dat een stuk lastiger.
Lang Leve de Keizer is een prima YA-roman. De gemiste kansen in het verkennen van de magische wereld en een aantal kleine irritatiepuntjes zorgde er voor mij voor dat de potentie er niet helemaal werd uitgehaald. Ondanks enkele sterke punten zoals de subtiele karakterontwikkeling, blijft het boek steken op een waardering van 3 sterren. Voor lezers die op zoek zijn naar een verfrissende kijk op magie en rebellie, is Lang Leve de Keizer wel een leuk boek om op te pakken.