De Eeuwige Nacht gaat over Eden, die vastberaden is om haar verdwenen zus, Christina, terug te vinden. Wanneer ze de hulp inroept van de eigenwijze onderzoeker Thomas J. Lambert, worden ze meegezogen in een wereld vol duistere magie en vergeten goden. Tijdens hun avontuur worden ze geconfronteerd met vreemde figuren, verboden plekken en woorden in een oude taal. Terwijl de dreiging steeds dichterbij komt, vervagen de grenzen tussen vriend en vijand, en groeit het mysterie rond Christina’s leven. Wist Eden eigenlijk wel wie ze was?
Personages
Eden en Thomas worden geïntroduceerd als sterke individuen, maar hun diepgang blijft oppervlakkig. Hoewel hun motivaties duidelijk zijn, missen ze de complexiteit die nodig is om de lezer echt aan ze te binden. Dit gebrek aan emotionele betrokkenheid maakte het voor mij moeilijk om mee te leven met hun avontuur, zelfs toen de spanning toenam.
Voetnoten in plaats van world building
Ik vond het erg lastig om in dit verhaal te komen. In het begin kwam dat door het gebrek aan goede world building. In plaats van de fantasiewereld organisch te introduceren, koos de auteur ervoor om verschillende onbekende termen te verklaren via voetnoten. Hoewel dit bedoeld was om het verhaal te verrijken, haalde het juist voor mij het tempo uit het verhaal. Het is wel te merken dat Lisette Kuijt erg haar best heeft gedaan om deze voetnoten leuk te maken. De ene keer is het een stukje uit een woordenboek om een term uit te leggen en een andere keer een advertentie wat uit een tijdschrift of krant uit die wereld kwam.
Desondanks vond ik het erg storend, zeker gezien de hoeveelheid dat deze voetnoten er in voor kwamen. Na iedere paar bladzijdes had je er wel weer eentje. Je moet toch halverwege een zin stoppen met lezen om die voetnoot te gaan lezen. Voor het verhaal was het beter geweest als deze waren weg gelaten en opgenomen in de beschrijving van de wereld in de gewone tekst. Dan kun je nog steeds af en toe een stukje krant of iets dergelijks toevoegen, zoals Holly Jackson dit bijvoorbeeld deed in A Good Girl’s Guide to Murder.
Moeilijk te verbeelden
Helaas slaagde De eeuwige nacht er niet in om me volledig onder te dompelen in het verhaal. De narrative immersion bleef voor mij laag, waardoor ik moeite had om het verhaal echt tot leven te zien komen. Dit kan deels te wijten zijn aan het gebruik van de voetnoten, wat het voor mij moeilijker maakte om me te laten meeslepen in het verhaal. Het gebrek aan narrative immersion kan ook aan mij liggen, want ik had dit bijvoorbeeld ook bij populaire boeken zoals De wrede prins en De bronzen stad.
Spanning aan het einde
Hoewel ik gedurende het grootste deel van het verhaal me niet erg kon bekoren om de personages, moet ik toegeven dat het einde opeens spannend werd. Doordat ik op dat moment niet zoveel om de personages gaf, maakte het me eigenlijk ook niet uit of ze het zouden overleven of niet. Een kleine plottwist zorgde voor een verrassende wending die ik toch wel leuk vond. Dit was helaas niet genoeg om mijn algehele teleurstelling over het boek te compenseren.
Conclusie
De eeuwige nacht door Lisette Kuijt is een boek dat veelbelovend begon, maar uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen voldeed. Het verhaal had enkele interessante elementen in de magische wereld en de kleine plottwist aan het einde die leuk was, bovendien ziet het boek er prachtig uit. Helaas heeft de zwakke wereldopbouw, het gebrek aan narrative immersion en de oppervlakkige personages voor mij de boventoon gevoerd.
Gelukkig is dit enkel mijn mening en betekent het niet dat jij het boek ook niet leuk zal vinden. Ik hoop wel dat Lisette Kuijt niet ontmoedigd wordt om te blijven schrijven, want ze heeft leuke ideeën die gehoord (of gelezen) mogen worden. Ik geef het boek 2,5 ster.
