In dit derde deel van de Crescent City serie volgen we weer diverse personages. Bryce is terecht gekomen in een andere wereld dan Midgard. Terwijl zij een weg zoekt om terug te komen in haar eigen wereld zitten Hunt, Baxtian en Ruhn vast in de kerkers van de Asteri. Dagen gaan voorbij terwijl zij letterlijk bijna doodgemarteld worden. Ondertussen proberen Ithan en de overgebleven leden van de groep Tharion te bevrijden van de Adderkoningin. Wie o wie gaat de strijd overleven?
Worldbuilding
Wat voelt het toch goed om de wereld van Crescent City weer binnen te stappen! Ik zal het niet onder stoelen of banken schuiven, dit is mijn favoriete boekenserie. Al vanaf het eerste deel ben ik groot fan. Deel drie kon als recensie dus ook zeker niet achter blijven. En wat heeft Sarah weer haar best gedaan. Dat Bryce Quinlan ineens in de wereld van A court of thorns and roses beland is natuurlijk iconisch. Wel moet ik bekennen dat ik de grotten scènes wat aan de lange kant vond. Ik zal verder geen spoilers geven, maar het duurde wel wat langer voor ik door dat deel van het boek heen was.
De laatste 300 pagina’s van het verhaal vond ik het leukst. We zijn inmiddels bekend met de wereld, dus zou je zeggen dat er niet veel ruimte is voor worldbuilding. Niets is minder waar. Niet alleen belanden we in het paleis van de Asteri, komen we meer te weten over het Huis van vuur en schaduw. Ook Avallen heeft een belangrijke deel in dit boek. Want wat gaat er nou schuil achter de dichte mist die het eiland aan het zicht onttrekt.
Personages
Ik ben eigenlijk fan van alle personages. Mijn favoriet is toch wel Hunt Athalar. Hij heeft zoveel doorstaan en voor mijn gevoel de meeste persoonlijke groei laten zien. Natuurlijk ben ik ook een aanhanger van Bryce, maar ik merkte dat ik mij af en toe wel begon te irriteren aan haar. Zo stelt ze haar eigen belangen op een gegeven moment boven de gevoelens van Hunt en moet hij zich maar weer aanpassen aan haar. Daarnaast is ze niet zo goed in samenwerken gezien ze keer op keer haar eigen plan trekt zonder overleg met de rest. Buiten dit om is ze echt een powervrouw die iedereen steeds te slim af is. Iemand waar mensen tegenop kijken.
Ook wil ik nog even kort stilstaan bij Nesta. Zij is een van de personages uit de nieuwe wereld die Bryce heeft ontdekt. Ik vond haar erg stoer en een leuke toevoeging van het verhaal. Ik heb zelf de hele ACOTAR serie nog niet gelezen dus kijk er naar uit om meer over haar te lezen.
Ten slotte vind ik dat de villains ook wat aandacht verdienen. Er zijn super veel slechteriken in dit verhaal en ze hebben allemaal zo hun eigen kenmerken. Denk aan de adderkoningin, de herfstkoning, de Asteri, de koning van de onderwereld, etc. Ieder gevecht is weer uniek wat echt heerlijk is om te lezen.
Plot
Wat ik al eerder benoemde is die laatste paar honderd pagina’s. De eindstrijd was super mooi en had ook een filosofisch tintje. Alles kwam samen, echt een kippenvel momentje. Als we deel één en twee meetellen zijn we zo’n 3000 pagina’s aan het toeleven naar de ontknoping. Dat het dan eindelijk hier is. Tja, wauw. Het deed mij ook wel wat denken aan de laatste battle van Marvels Avangers. En dan heeft het boek ook nog eens een super leuk bonusverhaal van Bryce, Nesta en Azriel.
Het verhaal lijkt er nu dan toch echt op te zitten. Met pijn in mijn hart neem ik nu dan ook afscheid van deze serie. Maar zeg nooit nooit bij queen Maas. Wie weet zien we onze geliefde karakters nog eens terug 😀