Het tweede boek van Thomas Desmet kwam in maart uit bij Standaard uitgeverij. Het is het tweede Arendsoog-mysterie, maar kan perfect los gelezen worden van het eerste Een brug te ver.
De cover is absoluut niet kleurrijk, een beetje sober zou ik zeggen. Eigenlijk is het een briefomslag met daarop een foto. Als ik dat vergelijk met de cover van Een brug te ver, is dat helemaal anders. De cover van het eerste boek is wel heel erg kleurrijk en levendig.
Waarover gaat het?
Wanneer de meest gehate leerkracht in het dorp Utzel plots overlijdt, lijkt zelfdoding de enige verklaring. Maar dan werpt een schaduw uit het verleden twijfel op de zaak. Voor tienerdetective Anton Arend worden eenvoudige raadsels plots duistere doolhoven waarin de dader de weg bepaalt. In de wirwar van vriendschapsdrama’s, de regels van een nieuw lief en de vreemde terugkeer van zijn broer, ontdekt Anton dat de grens tussen held en schurk net zo grillig is als de wifi op zijn slaapkamer. Zal Anton op tijd de waarheid kunnen onthullen, zelfs als het zijn eigen wereld vernietigt?
Wat vond ik ervan?
Ik vond het uniek, omdat er eigenlijk 1 grote verhaallijn is, maar toch is het verhaal in kleinere stukken opgedeeld. In elk stukje gebeurt er iets in het leven van Anton Arend wat centraal staat in dat stukje. Ieder stuk is opgedeeld in hoofdstukken. Tegelijkertijd wordt er ook gezocht naar wat er gebeurd is met de wiskundeleerkracht. En elk kleinere verhaallijn is ook spannend genoeg om verder te willen lezen én heeft eigenlijk ook te maken met de moord op de wiskundeleerkracht. Doordat er elke keer iets nieuw gebeurt in het leven van Anton, blijft het spannend genoeg.
Het is ook zeer uniek dat een tiener zo fantastisch is in raadsels oplossen en dat hij dan ook effectief deze moord zal oplossen. In de meeste boeken komt er toch nog politie aan bod die meehelpt, hier dus niet.
Antons privéleven en dat van zijn vrienden komt ook aan bod. Doordat er zoveel gebeurt in de privélevens van de hoofdpersonages, zorgt de schrijver dat het verhaal herkenbaar is voor tieners en dat het boek nog meer zal aanspreken.
Toch merkte ik dat ik na elk stukje niet per se verder wou lezen. Het boek riep niet naar mij wanneer ik het weg had gelegd, maar ik moest het echt zelf op gaan pakken. Dat heeft misschien deels te maken met mijn leeftijd, want ik denk dat het voor een jonger publiek écht een leuk verhaal kan zijn met een zeer interessante opbouw.
De schrijfstijl zelf is ook vlot en met de nodige humor. Er zijn geen al te moeilijke zinnen of woorden gebruikt. Het is het tweede deel in de serie met Anton Arend in de hoofdrol, maar je hoeft niet echt het eerste boek hebben gelezen. Er wordt wel af en toe verwezen naar wat er vorig jaar (in boek 1) gebeurd is, maar dat wordt dan ook wel elke keer genoeg uitgelegd. Ik had het misschien toch wat aangenamer gevonden als ik dat boek dan ook had gelezen, maar het is zeker afzonderlijk te lezen.
Aanrader of toch niet?
Als je van spannende boeken houdt, is het zeker een aanrader voor een wat jonger publiek. Het is een boek met een unieke opbouw, maar voor mij niet spannend genoeg. Ik geef het boek 3,5 sterren.
