Eind maart kwam bij LoveBooks het boek Zijn laatste wens van Jasinda Wilder uit. Ik las nog nooit een boek van haar, maar de cover én de korte inhoud spraken mij enorm aan. Zijn laatste wens is de vertaling van The cabin.
Waarover gaat het?
In Zijn laatste wens volgen we het verhaal van een hardwerkende verpleegster en haar man, Adrian, die terminale kanker heeft. Hij houdt het verborgen voor haar tot drie maanden voor hij overlijdt. Hij besteedt de laatste zes maanden aan het maken van veel plannen voor haar leven nadat hij er niet meer zal zijn.
Haar man had ook een vriend, Nathan, die zijn vrouw vier jaar eerder verloor. Adrian heeft twee hutten gekocht op hetzelfde stuk land en hij stuurt hen allebei daarheen voor een tijdje. Nadia heeft geen idee, maar Nathan weet veel meer, want Adrian heeft een boek geschreven over hoe je haar verliefd op hem kunt laten worden.
Ze hebben geen telefoons, alleen de hut, zichzelf en de natuur. Er gaan maanden voorbij waarin ze praten, in comfortabele stilte zitten, wandelen, kinderverhalen delen en buiten eten. Hun relatie is strikt platonisch totdat ze allebei beseffen dat ze elkaar helpen genezen.
Wat vond ik ervan?
Laten we eerst even stilstaan bij de cover. Dit boek heeft zo een prachtige cover! De paarse kleurtinten passen perfect bij elkaar en geven een romantische sfeer aan de cover. De kleuren van de voorkant lopen door op de rug en op de achterkant. Zeer mooi gedaan! Als ik kijk naar de Engelstalige boeken, dan stelt de cover van de Engelstalige boeken me echt teleur en straalt die cover echt een heel andere vibe uit vind ik.
De flaptekst vond ik zeer aantrekkelijk, alleen vond ik het beginverhaal over hoe hij alles verborgen hield en hoe hij haar alles vertelde niet zo interessant.
Ik vond het zeker geen slecht boek, maar ik vond Adrien die eigenlijk tegen zijn vrouw zegt: “Ik ken je zo goed, ik ken je gedachten, gevoelens en je toekomst”, niet aantrekkelijk. Ik snap de insteek van de schrijfster wel en wat ze wou aantonen, maar het maakte me niet warm. Ik vind het ook best cringe dat hij alles beslist; hij beslist wat ze eet wanneer hij overlijdt, hij beslist waar ze gaat wonen, hij beslist wie ze ontmoet en hij beslist met wie ze verdergaat … In het begin van het verhaal krijgen we ook mee dat ze niet veel vrienden heeft en echt verloren is wanneer hij er niet is en dan werkt ze superveel uren … Erg gezond klinkt het niet, vind ik.
De manier waarop het door Nadia gevoelde verlies wordt weergegeven, is zeer beschrijvend. Het zorgt ervoor dat de lezer er helemaal in opgeslorpt wordt en de pijn écht kan voelen. Bovendien maakt dat het ook makkelijker om je te verplaatsen in haar situatie.
Conclusie
Misschien had ik andere verwachtingen van dit boek … Ik voelde niet heel erg mee met de personages en voor mij was dit niet een boek dat ik nog eens zou oppaken. Ik denk dat het een aanrader voor mensen die een boek willen lezen zoals P.S. I love you, maar dan wel wat spicier. Ik geef het boek drie sterren.
