Het verhaal:
We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn….
Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen.
De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had.
Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.
Personages:
Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is.
Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk.
Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed. Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….
Schrijfstijl:
De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen.
Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.
Spannend of niet?:
Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt.
Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.