Jaar: 2024

Louisa Reid schrijft het liefst over onderwerpen die belangrijk zijn voor jongeren – of eigenlijk voor iedereen. Kapot kwam eind 2023 in het Nederlands uit bij Blossom Books. Het is een versroman.

Waarover gaat het verhaal?

Kapot gaat over Joe en Imogen, die het perfecte koppel lijken. Joe voetbalt graag en is een veelbelovende speler en wordt aanvoerder van het team. Hij is een goede student die hard studeert voor zijn examens. Dat verandert wanneer hij Imogen leert kennen.

Dan is er Imogen. Zij komt uit een rijke maar gebroken familie. Ze staat zeer graag in het middelpunt van de belangstelling en ze heeft Joe al snel om haar vinger gewonden.

Na een tragisch ongeval komt hun relatie op wankele poten te staan. Terwijl Joe terechtstaat, brokkelt het perfecte plaatje steeds meer af. Wat is er op die fatale avond gebeurd? En wat zal het vonnis van de rechter zijn?

Wat vind ik van het boek?

Op de cover zien we een auto die een duidelijke klap heeft gekregen. De cover bestaat uit vale kleuren en de titel staat in het rood geschreven. Omdat de titel ‘kapot’ is, moet je als lezer toch even nadenken. Als je het boek leest, blijkt ook dat de titel op zoveel meer slaat dan enkel het ongeval dat er is gebeurd.

Het boek is zeer vlot geschreven. Dat het in vers geschreven is, is zeker een meerwaarde want zo wordt er door de lay-out soms nadruk gelegd op hoe de personages zich voelen. Dat het in vers is geschreven, draagt bij tot het snelle leestempo van het boek. De woorden zijn spaarzaam, maar de betekenis is rijk, rauw en reëel. Je voelt als lezer echt mee met Joe; het ene moment juich je voor hem en het andere moment schud je je hoofd en dan wil je weer tegen hem schreeuwen.

Joe staat voor de rechtbank en wordt beschuldigd van dood door gevaarlijk rijgedrag. De gerechtelijke procedure wordt afgewisseld met het verhaal van hoe hij en Imogen elkaar hebben leren kennen en een koppel werden en hoe hun relatie zich ontvouwt. Het gaat hierbij niet alleen om toxische relaties, ziekte, verdriet, maar ook om klasse en verschillen in achtergrond.

Raad ik het boek aan?

Als je graag een emotionele rollercoaster wil lezen dan raad ik dit boek zeker aan. Het is een verhaal waar het tempo zeer hoog ligt en een verhaal dat vol zit met emoties. Daarom geef ik Kapot 4 sterren.

Het laatste boek in de Magic Kingdom-serie is verschenen bij uitgeverij Clavis: Tussen twee kwaden. De reeks vertelt het verhaal van Ayla. Omdat dit het laatste boek in een reeks betreft, kan het zijn dat er enkele spoilers in deze recensie staan. 

In het vorige boek ontstapte Ayla op het nippertje uit Epcot, een Disneypark waar mensen worden opgevangen na een orkaan, net zoals in het Magic Kingdom. Op het einde van het tweede boek, ontdekte Ayla de waarheid. Ze moet nu teruggaan naar het Magic Kingdom, voordat Donna haar wraaklustige plan kan uitvoeren. Als Ayla Owen vertelt wie ze echt is, blijft er van hun relatie niets over. Kunnen ze nog samenwerken om Alexander te redden en kunnen ze voorkomen dat hij Donna’s volgende slachtoffer wordt?  

Wat vond ik van het boek? 

Aan het begin van het boek vind je een korte samenvatting van wat er voorheen gebeurd is. Dit vind ik bij series altijd zeer aangenaam als lezer, zo hoef je niet alle vorige boeken opnieuw te lezen en weet je toch goed wat er gebeurd is.  

Natuurlijk zijn er op het einde van het boek opnieuw de ‘easter eggs’ en verwijzingen te vinden. Een goede toevoeging aan het verhaal. Als je ze niet zelf allemaal ontdekt hebt, worden ze dus goed uitgelegd aan het einde van het boek. 

Op het einde van het tweede boek toen we de waarheid over Ayla ontdekten, vond ik het heel erg spannend. Ik had dit als lezer niet zien aankomen, van een plottwist gesproken! Ik verwachtte dat dit derde deel op dezelfde toon verderging, maar ik ben toch wat teleurgesteld… Er zit wel genoeg actie in het begin van het boek, maar er waren ook momenten dat ik het minder spannend vond. Het personage Owen wordt in de vorige twee boeken neergezet als een zeer belangrijk personage. In dit derde boek mis ik soms wat van dit personage.  

In dit laatste deel wordt het verhaal wel goed afgerond. We zien hoe Ayla gestraft wordt voor alles wat ze gedaan heeft en daarna zien we hoe ze haar leven weer oppakt. Daardoor zitten er in dit boek enkele sprongen in de tijd. Verder krijgen we antwoorden op alle vragen die we hadden tijdens het lezen van boek 1 en boek 2.

De schrijfstijl blijft zoals we gewend zijn van Laura Diane zeer vlot en toegankelijk. De hoofdstukken zijn ook niet te lang waardoor het boek vlot leest.  

Is het een aanrader?

De hele serie: Tussen twee vuren, Tussen twee werelden en Tussen twee kwaden geef ik zeker 4 sterren. Ik heb genoten van deze dystopische reeks voor young adults. Enkel het laatste boek voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen. Daarom geef ik dit boek 3 sterren.  

Dirk Bracke was een Vlaamse schrijver die ongeveer een veertigtal boeken heeft geschreven in zijn carrière. Vroeger was Bracke één van mijn favoriete schrijvers en ik kocht altijd zijn nieuwste boeken. Hij was echt een go-to schrijver voor mij.  

Dirk Bracke was een jeugdauteur die bekend stond voor zijn boeken over maatschappelijke thema’s zoals hiv-aids, autisme, incest, bendegeweld enzovoort. Enkele titels die zeer bekend waren en nog steeds zijn onder jongeren: Blauw is bitter, Een lege brug, Rollercoaster, Starks doet het geen pijn meer … Black, Back en Het engelenhuis zijn ook verfilmd.  

Postuum 

Chicago kwam in september 2023 uit en zal zijn laatste boek zijn dat is uitgegeven. Twee jaar geleden stierf Bracke. Hij kampte al jaren met gezondsheidsproblemen. Hij schreef het verhaal zelf in de zomer van 2020, net toen hij zijn diagnose kreeg.  

Waarover gaat Chiacago? 

Chicago vertelt het verhaal van Rowan. In het begin van het boek woont Rowan nog in Afghanistan en lezen we hoe Rowans beste vriendin Zohal voor het leven verminkt wordt bij een zuuraanval uitgevoerd door een Talibanstrijder. Dat allemaal omdat de meisjes naar school gaan en dat van de Taliban niet mag. Daarna vluchtte Rowan samen met haar moeder en zusje naar Antwerpen. In Antwerpen huren ze een appartement in de Chicagoblok op Linkeroever. 

Daar trekt ze op met vrienden die net zoals zij in het Chicagoblok wonen. Ze hangt er vaak rond in een parkje in de buurt en ze vullen hun dagen met drank, drugs, seks, afpersing en diefstal.  

Rowan haar vader is niet echt in the picture, maar komt af en toe langs om Rowans moeder ervan langs te geven dat ze Rowan veel te vrij laat. Zo slaat hij Rowan en haar moeder ook als hij langskomt. Op een dag krijgt Rowan zo’n harde afranseling van haar vader dat ze besluit uit huis te trekken. Ze trekt in bij een vriendin.  

Ook al is het al lang geleden dat haar vriendin Zohal verminkt werd, ze denkt er nog steeds bijna dagelijks aan. Rowan voelt zich dan ook enorm schuldig. En dan staat ze plots oog in oog met de man die Zohal verminkte … En dat in Antwerpen …  

Wat vond ik er van? 

Chicago is een typisch boek van Bracke; een maatschappelijke jeugdroman die zeker binnenkomt bij de lezer. Bracke heeft een zeer vlotte pen en schrijft zeer beeldend. Net zoals in de meeste boeken van deze Stekense schrijver, kan het taalgebruik soms wat hard zijn voor de lezer. Daarom is het zeker niet gepast voor een te jonge leeftijd.  

Bracke stond erom bekend dat hij altijd research deed voor zijn boeken. Ook hier heeft hij dat gedaan. Dit verhaal is hem verteld door een Afghaaans meisje. Bracke heeft het meisje en haar familie andere namen gegeven, omdat ze wensten anoniem te blijven.  

Omdat er in de korte synopsis op de achterkant van het boek al staat dat Zohal oog in oog met de dader zal komen te staan, had ik ook verwacht dat het verhaal zich meer rondom dat ging afspelen. Eigenlijk moet je als lezer daar redelijk lang op wachten, want het gebeurt pas nadat je 2/3^de van het boek al gelezen hebt … Dat zorgt er wel voor dat je goed kan zien hoe Rowan helemaal ontspoort raakt, nadat een talibanstrijder de vriendschap met haar beste vriendin volledig kapot gemaakt heeft.  

Is het een aanrader? 

Dit boek krijgt van mij 4 sterren. Het is beeldend geschreven, soms drukt het je met de neus op de feiten. Chicago is écht typisch een Bracke boek, maar wat er gezegd wordt in de synopsis … daar moet je lang op wachten als lezer.