Jaar: 2024

Kerri Maniscalco neemt ons opnieuw mee naar de duistere onderwereld, waar we in Het Spel der Zonden kennismaken met de Prins van Afgunst en de mysterieuze Camilla. Dit verhaal speelt zich af in dezelfde wereld als de Prins van Trots serie, maar je hoeft deze niet gelezen te hebben om dit verhaal te kunnen begrijpen. Het spel der Zonden zit weer vol intriges, verlangen en natuurlijk de zonden waar de prinsen voor staan

Het plot

Als een gewone sterveling komt Camilla terecht in een wereld vol magische en duistere krachten. Het plot draait om het Spel der Zonden, een mysterieus en gevaarlijk toernooi waarin spelers hun grootste angsten en verlangens moeten overwinnen om te kunnen winnen. De spelers krijgen drie kansen om het einde van het spel te halen. Slagen ze niet, dan betekent dit het einde van hun leven. Camilla wordt gedwongen samen te werken met de prins van Afgunst, een van de machtige demonische prinsen van de Onderwereld. Deze prins is echter allesbehalve te vertrouwen, en zijn motieven blijven duister en manipulatief.

Terwijl Camilla en Afgunst samenwerken en de spanning tussen hen oplaait, wordt het al snel duidelijk dat ze allebei met hun eigen geheimen en wantrouwen worstelen. Afgunst lijkt gedreven door iets wat hij niet prijsgeeft, en Camilla voelt zich gevangen in een gevaarlijk spel waarin ze steeds minder controle lijkt te hebben. Samen moeten ze obstakels en raadsels trotseren die hen dieper in de wereld van lust, verraad en gevaar trekken. Maar kunnen ze winnen, of is de prijs die ze moeten betalen veel te hoog?

Afgunst & Camilla

Het verhaal heeft een dubbele point of view (POV). Je volgt de gebeurtenissen zowel door de ogen van Afgunst als van Camilla. De hoofdstukken hebben andere chapter art (sleutels voor Afgunst en bloemen voor Camilla), waardoor je als lezer altijd weet vanuit welke POV je leest. Deze opzet zorgt voor een mooi contrast tussen hun werelden en gedachten.

De personages zelf zijn boeiend, maar niet altijd even sympathiek. Afgunst, zoals zijn naam al doet vermoeden, heeft een kil randje en houdt er een dubbele agenda op na. Als Prins van de Onderwereld laat hij weinig los over zijn bedoelingen, en dat maakt hem intrigerend maar ook moeilijk te vertrouwen.

Camilla daarentegen heeft haar eigen geheimen en beweegt zich met een mengeling van kracht en kwetsbaarheid door de duistere onderwereld. In het begin van het boek is ze een super sterke vrouw die opkomt voor zichzelf en niet trapt in de mooie en charismatische praatjes van Afgunst. Maar gaandeweg merk je dat ze toch een zwakte voor hem begint te krijgen en tegen beter weten in naar hem luistert, in plaats van naar haarzelf. Toch voel je dat ze hem niet helemaal vertrouwt, en terecht – Afgunst is niet iemand die je je diepste geheimen zomaar toevertrouwt.

Hoewel er duidelijk een chemie tussen de twee personages bestaat, blijft de connectie oppervlakkig en voelt hun relatie meer als een intense fysieke aantrekkingskracht dan als een diepgaande band. Dit vond ik wel een gemis aangezien hun relatie zo’n groot onderdeel van het plot is.

Vulgair tintje

Maniscalco blijft trouw aan haar gewaagde schrijfstijl en schuwt wederom niet voor expliciete, soms schokkende scènes. Haar taalgebruik is ongefilterd en direct en heeft een vulgair tintje, net zoals in de vorige serie. De auteur lijkt soms de grens op te zoeken met haar taalgebruik. Dat komt soms behoorlijk grof en hard over. Hier moet je wel tegen kunnen, anders is het boek waarschijnlijk niets voor jou.

Gebrek aan focus in het plot

Ik vond dat de kern van het verhaal – het winnen van het Spel der Zonden – niet altijd de focus leek te hebben. Het plot dwaalt regelmatig af en introduceert zijwegen die soms afleiden van de hoofdplot. Het échte verlangen van Afgunst om het spel te winnen komt bij mij niet helemaal over. Hierdoor voelde het verhaal op sommige momenten wat langdradig aan.

Het Spel der Zonden is een prima boek dat liefhebbers van dit genre zeker zullen waarderen, maar het haalt voor mij niet het niveau van haar vorige serie. De magische sfeer en scherpe randjes zijn aanwezig, maar de diepgang in de relatie en de spanning rond het spel bleven voor mij achter. Al met al geef ik dit boek 3,5 sterren – een vermakelijke leeservaring, maar helaas geen topper voor mij.