Het is al weer flink wat jaartjes geleden sinds ik de eerste twee boeken (Ik geef je de zon & De hemel begint bij je voeten) van Jandy Nelson heb gelezen. Ik weet nog goed dat ik dit allebei erg bijzondere boeken vond en dat de schrijfstijl mij echt raakte. Het is daarom ook goed te begrijpen waarom ik ontzettend graag haar nieuwste boek wilde lezen.
Waarover gaat het boek?
Jaren geleden verdween de vader van de Fall-kinderen op mysterieuze wijze, waardoor het gezin in vier stukken brak. Nu bakt de twaalfjarige Dizzy Fall taarten, ziet ze geesten en wenst ze dat ze een heldin uit een roman was. Miles Fall, zeventien, whizzkid, atleet en hondenfluisteraar, is een onweerstaanbare schoonheid, maar ook verdwaald, en wanhopig op zoek naar het soort man van wie hij droomt. En Wynton Fall, negentien, verhoogt de temperatuur van elke kamer door er alleen maar binnen te komen. Hij is een virtuoze violist die op een sneltrein naar roem zit… of naar zelfvernietiging.
Op een dag verschijnt er een raadselachtig meisje met regenbooghaar dat de wereld van de Falls op zijn kop zet. Ze zou een engel kunnen zijn. Of een heilige. Of een gewoon meisje. Hoe dan ook: op de een of andere manier is ze van vitaal belang voor elk van hen. Maar voordat iemand erachter kan komen wie ze is, slaat een catastrofe toe, waardoor het kapotte gezin nog verder breekt en nog wanhopiger is om weer heel te zijn.
Personages
Helaas maakte mijn hoge verwachtingen het ook alleen maar moelijker om te zeggen dat ik slecht in het verhaal kon komen en mezelf op veel stukken heb moeten pushen om toch door te lezen. Het is absoluut geen slecht geschreven boek, maar het lukte mij gewoon echt niet om een connectie te voelen met de personages. Dit verhaal bevat vier erg uiteenlopende hoofdpersonages die via een ingewikkelde familiegeschiedenis met elkaar verbonden zijn. Elk personage is goed uitgeschreven, hebben ieder duidelijk hun eigen gevoelens, passies en problemen en hebben ieder ook een bijzondere gave. Toch voelde ik niet de band die ik wel graag ervaar wanneer ik boeken lees. Ik denk dat dit komt doordat een groot deel van het verhaal zich direct of indirect focuste op wat er in het verleden was gebeurd en op dingen en mensen die er nu niet (meer) zijn. Daardoor voelde het voor mij alsof ik de karakters alleen via die lens leerde kennen.
Verhaal in verschillende vormen
Dit boek verteld het verhaal van de personages (en hun familieleden) door gebruik te maken van verschillende tekstvormen. Veel stukken zijn in de ik-vorm verteld vanuit het personage die in dat hoofdstuk aan het woord is. Daarnaast wordt het verleden verteld doormiddel van verhalen die haast sprookjesachtig beschreven worden. Ook wordt er gebruik gemaakt van briefvormen, emails en krantenberichten. Dit maakt het een afwisselend verhaal en helpt de lezer om de verschillende soorten informatie elk op een aparte manier tot zich te nemen.
Eindoordeel
Zoals in haar vorige twee boeken weet Jandy weer een prachtige schrijfstijl met bijzondere zinnen weg te zetten. Ik kreeg alleen het gevoel dat het een boek was wat te veel wilde laten zien, te veel karakters, geschiedenis en gebeurtenissen waardoor ik zelf helaas niet tot de essentie van dit verhaal kon komen of het kon begrijpen. Ik weet zeker dat er veel lezers zijn die dit verhaal echt kunnen waarderen, maar voor mij was het helaas geen succes.
