De onsterfelijken is een geweldige serie van Alyson Noel met bovennatuurlijke romantiek. Ever had alles: ze was populair, had een vriend en alles liep op rolletjes, tot een tragisch auto-ongeluk ervoor zorgt dat ze haar familie verliest. Ze gaat bij haar tante wonen en blijkt plotseling te beschikken over bovennatuurlijke krachten: ze kan aura’s zien en gedachten lezen. Ever voelt zich alleen, ze verstopt zich onder wijde sweaters en luistert het liefst naar muziek, zodat ze de gedachten van mensen om haar heen niet hoeft te horen.
Dan verschijnt er een nieuwe jongen op school, Damen. Iedereen is weg van hem, Ever ook, maar om een andere reden. Damen heeft geen aura. Ze probeert bij hem uit de buurt te blijven, maar ze voelt zich tot hem aangetrokken. Wat volgt is een verrassend mysterie rondom Damen en Ever.
Personages
De personages zijn interessant genoeg om het verhaal te bewegen. Ever is getraumatiseerd, ze voelt zich schuldig dat Riley – haar zusje – nooit volwassen kan worden en dat zij als enige het ongeluk heeft overleefd. De naam Ever vind ik ook mooi gevonden, want dit sluit goed aan bij de serie – De onsterfelijken. Damen vind ik een aantrekkelijk personage, hoewel zijn geschiedenis in het eerste deel op de achtergrond blijft. Gelukkig komen we in Blauwe maan, het tweede deel, meer over hem te weten. Verder zijn de andere personage echte stereotypen en blijven die een beetje vlak. Voor de spanning in het verhaal is dit ook niet zo heel erg, want Ever en Damen zijn toch de belangrijkste personages waar het allemaal om gaat, er gebeurt ook genoeg om het verhaal draaiende te houden.
Verrast
Wat ik erg prettig vond aan het verhaal was dat ik werkelijk geen idee had hoe het zou eindigen. Veel dingen verraste mij dan ook, omdat niet meteen alles wordt weggegeven. Daarnaast vond ik de schrijfstijl lekker vlot, maar toch heel mooi. Noel heeft daarbij ook veel fantasie: Zomerland kwam echt tot leven in mijn fantasie.
Blauwe maan
Ook het tweede deel vond ik ontzettend leuk om te lezen. In Blauwe maan gaat het verhaal verder waar Evermore is geëindigd. Ever is onsterfelijk en ze leert omgaan met haar nieuwe vaardigheden en hoe deze onder controle te krijgen. Damen en Ever zijn daarbij heel erg verliefd, maar de problemen stapelen zich op wanneer Roman, een nieuwe jongen met een brits accent, op school verschijnt. Iedereen op school vindt Roman geweldig, maar Ever wantrouwt hem, mede doordat Damen zich opeens heel vreemd gedraagt.
Het eind van Blauwe maan vind ik iets minder, omdat Ever hier niet zo sterk overkomt. Het hele verhaal door blijft ze Roman op afstand houden, maar op het eind vertrouwt ze hem opeens compleet. Dit kwam een beetje uit het niets, en ik had graag gezien dat de auteur dit beter had uitgewerkt. Ik vind daarom het eind nogal zwak in vergelijking met ‘de weg naar het eind’. Dit neemt overigens niet weg dat het geen hele leuke serie is, want dat is het zeker! Ik ben benieuwd naar het derde deel 🙂
Twilight
Overigens zouden fans van Twilight kunnen zeggen dat er nogal veel overeenkomsten zijn, maar Noël maakt er een heel ander verhaal van. Daarbij zijn er volgens Booker maar zeven basisverhaallijnen, dus ik neem het Noël niet kwalijk. Ze heeft de serie eigen gemaakt.
In het bovennatuurlijke genre lijkt er al snel iets elkaar, en romantiek met een bovennatuurlijk tintje is op dit moment nu eenmaal erg populair.
Conclusie
De onsterfelijken-serieis een fantastische aanrader voor iedereen die het bovennatuurlijke genre verslindt. Wie wil er nou niet onsterfelijk zijn met de ware liefde?
