Waarom The Giver niet zomaar een YA verfilming is

Op 15 augustus zal The Giver in Amerika in de filmzalen draaien. Er is nog niet bekend wanneer en of de film in Nederland in de bioscoop zal verschijnen. The Giver is een van de verscheidene boekverfilmingen die dit jaar zal verschijnen, maar het is geen boekverfilming omdat het de trend volgt van het fenomeen “Deze young adult bestseller moet zo snel mogelijk verfilmd worden”. Nee, The Giver is een boek dat al 20 jaar geleden werd geschreven door Lois Lowry.

De meeste jongeren van deze generatie kennen het boek misschien nog niet eens, maar volwassenen die het boek in hun jeugd hebben gelezen, zullen het vast nog wel kennen van de Engelse les, waar het een geliefd boek was voor de leeslijst. Het boek is voor zover ik weet nog niet eerder vertaald naar het Nederlands, maar in het najaar verschijnt er een druk bij Lannoo. The Giver wordt beschouwd als een van de klassiekers van de twintigste eeuw, en zo positioneert de uitgeverij ook deze titel.

Hoewel op dit moment dystopische verhalen helemaal hot zijn, was dit gegeven 20 jaar geleden al een belangrijk aspect in The Giver. De maatschappij waarin Jonas opgroeit lijkt op het eerste gezicht perfect. Er is geen oorlog of pijn, en er hoeven geen keuzes te worden gemaakt, want elk persoon in de Gemeenschap krijgt een welbepaalde rol toegewezen. Wanneer Jonas twaalf is, wordt hij uitverkoren. Hij zal worden opgeleid door ‘The Giver’, een belangrijke man binnen de Gemeenschap. Jonas wordt nu Bewaker van herinneringen, het geheugen van de samenleving. Hij wordt ingewijd in de geheimen van anderen. Zo ontdekt hij stap voor stap de verschrikkelijke waarheid over de maatschappij waarin hij opgroeit.

Zelf vind ik dit een prachtig verhaal en ik kijk ook erg uit naar de boekverfilming. Het mooie van The Giver vind ik dat het goed weergeeft hoe belangrijk herinneringen van het menselijk leven zijn. Zonder pijn aan de herinnering, zonder echt te leren van of een afweging te maken van het een en het ander, zonder dat alles, is er ook geen echt geluk. Herinneringen zijn essentieel om te weten waar je voor leeft. Lois Lowry is hier dan ook zeer in geslaagd om te dit op een toegankelijke manier te beschrijven, zodat het de lezer zelf tot nadenken zet. Ik ben benieuwd hoe de verfilming uiteindelijk is geworden en of ze trouw zijn gebleven aan het oorspronkelijke verhaal.

De acteurs in de verfilming zijn onder andere Brenton Thwaites en Taylor Swift. Hieronder de trailer. Lijkt het jullie wat?