In De labyrintrenner volgen we Thomas, die aan het begin van het verhaal wakker wordt in een lift onderweg naar een onbekende bestemming. Zijn geheugen is gewist: hij heeft geen idee wie hij is, wat hij daar doet of zelfs maar hoe oud hij is. Het enige wat hij weet is zijn naam. Maar dat is nog niet eens zijn grootste probleem, want als de liftdeuren opengaan blijkt Thomas terecht te zijn gekomen op de Laar, een verschrikkelijke plek omringd door kilometershoge muren, waar je alleen maar weg komt door te sterven…
Achter die muren blijkt namelijk een enorm doolhof te zitten, en de inwoners van de Laar zijn al jarenlang bezig met het zoeken naar een uitweg. Maar is die er wel? En waarom zitten ze met zijn allen opgesloten in een reusachtig labyrint? Thomas weet maar één ding zeker: hij wil op zoek naar antwoorden. Maar dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het labyrint is allesbehalve veilig. En wie van de jongens is te vertrouwen?
Fascinerend en meeslepend
De labyrintrenner is een ontzettend fascinerend verhaal. Doordat je vanaf het begin af aan net zo weinig weet als hoofdpersoon Thomas en dus samen met hem tegen allerlei raadsels en mysteries oploopt, wordt je nieuwsgierigheid enorm geprikkeld. Vooral ook doordat James Dashner er ontzettend goed in is om zo min mogelijk te verklappen in zijn verhaal. De jongens die al een tijdje op de Laar wonen laten namelijk nauwelijks iets los over waar Thomas terecht is gekomen en daarom is hij bijna helemaal op zichzelf aangewezen. Langzaam maar zeker ontdekt hij steeds meer over de geheimen achter de Laar en het labyrint, maar veel van die geheimen leveren alleen maar nieuwe raadsels op, en dat zorgt er weer voor dat je gewoon wel door móét lezen.
Zo veel vragen
Zoals waarschijnlijk al wel blijkt uit de vorige alinea’s, roept De labyrintrenner ongelooflijk veel vragen op. Zo zitten er op de Laar alleen maar jongens, maar waarom? Hoe lang zitten ze daar al? En bestaat er nog meer dan enkel de Laar en het labyrint? En wie was Thomas voordat zijn geheugen werd gewist? Gedurende het verhaal krijg je gelukkig wel wat antwoorden, maar het feit dat het grootste gedeelte onbekend is, zorgt ervoor dat de spanning goed in het verhaal blijft zitten en je niet kunt wachten tot je de volgende pagina om kunt slaan en meer kunt ontdekken. Er waren wel een paar kleine dingetjes die ik van tevoren aan zag komen, maar dat neemt niet weg dat de rest van het verhaal vooral een enorme verrassing was.
Personages
De personages in De labyrintrenner zijn eigenlijk vooral jongens, en dat is goed te merken. Ze doen stoer, plagen elkaar voortdurend en proberen de volwassene uit te hangen terwijl ze eigenlijk nog maar kinderen zijn. Die banden tussen de personages komen erg realistisch over, onder meer doordat de jongens een soort eigen taaltje hebben gecreëerd, met woorden als “shuck”, “geerpok” en “sjakkel”. Toch is het af en toe lastig om echt met de jongens mee te leven. Dashner gaat niet heel diep in op zijn personages, wat misschien natuurlijk ook wel komt doordat hun geheugens zijn gewist en ze daarom niet echt een voorgeschiedenis hebben. Hierdoor zijn sommige momenten echter net wat minder emotioneel dan ze waarschijnlijk hadden moeten zijn, en dat is af en toe toch wel jammer.
Ondanks dat is De labyrintrenner echter een supersterk verhaal dat je van begin tot eind in zijn greep houdt. Het verhaal is ontzettend fascinerend en roept honderden vragen op die langzaam maar zeker beantwoord worden en erg nieuwsgierig maken naar het tweede deel in de trilogie, De Schroeiproeven. Zelf ben ik in elk geval in de ban geraakt van dit verhaal en ik wil meer! Ik geef De labyrintrenner 4,5 ster en ik kan niet wachten tot de verfilming in de bioscoop draait!