Ended soon
Sommige boeken trekken je aan alleen al door de cover en een titel. Het Programma is zo’n boek, het klinkt heel spannend met dat zinnetje: ‘De enige remedie tegen de epidemie is het volgen van …” en dat rennende meisje in een soort van gevangenisoutfit in een gang met traliedeuren… wat het Programma ook is en doet, het beloofd weinig goeds. Op de achterkant staat nog een quote die zegt dat het boek op de Hunger Games lijkt, wellicht een beetje gedurfd. Maar het werkte wel want ik wilde gelijk beginnen.
Beschrijving van het boek
In de wereld van Sloane is het uiten van echte gevoelens verboden, depressie onder jongeren is een epidemie en de enige oplossing is het Programma…
Sloane denkt wel twee keer na voordat ze in het openbaar begint te huilen. Sinds zelfdoding is uitgegroeid tot een internationale epidemie, zou een huilbui haar in het Programma kunnen doen belanden, de enige bewezen behandelingsmethode. Ze heeft al een broer verloren, dus Sloane weet zeker dat haar ouders er alles aan zullen doen om haar in leven te houden. Ze weet ook dat iedereen die het Programma heeft gevolgd terugkeert met een schone lei: hun depressies zijn verleden tijd, maar hetzelfde geldt voor hun herinneringen.
Omdat ze zowel thuis als op school constant onder toezicht staat, zorgt Sloane dat ze zo min mogelijk opvalt en verbergt ze haar gevoelens zo goed mogelijk. De enige bij wie Sloane zichzelf kan zijn, is James. Hij heeft beloofd om ervoor te zorgen dat ze geen van beiden in het Programma terechtkomen en Sloane weet dat de liefde tussen hen sterk genoeg is om allerlei tegenslagen te weerstaan. Maar ondanks de beloftes die ze elkaar maken, wordt het steeds moeilijker om de waarheid te verbergen. Ze worden alle twee steeds zwakker, depressie ligt op de loer. En het Programma zit hun op de hielen…
Bizarre setting
De situatie rondom de epidemie vond ik heel bizar. Natuurlijk kent iedereen bijna wel het gevoel dat je in de put zit als er iets vervelends is gebeurd en je het niet even niet meer ziet zitten. Na enige tijd kom je er bovenop en klim je uit dat dal. Maar in dit boek grijpen de jongeren vrij snel naar “quickdeath”. Waar de zogenoemde epidemie vandaan komt geen idee, wel is er iets aan de hand dat de gevoeligheid van jongeren verergerd. Plus het feit dat je rouwemoties niet mag tonen. Lijkt me trouwens ook heel eng als je vrienden er een voor een een einde aan maken. Het boek heeft door de situatie – zeker in het begin – een heel sombere sluier over zich.
De rode draad
Het verhaal vond ik erg goed in elkaar steken. Het laat zien hoe mensen alles proberen vast te grijpen om hun kind te redden, zonder stil te staan bij de mogelijke gevolgen daarvan en daardoor wordt er in gezinnen ook niet echt meer gesproken. Voor je het weet laten je ouders je ophalen omdat je wellicht depressief bent … Dat vond ik tevens ook heel sterk, dat het programma – waarvan de werking achter gesloten deuren blijft – een hele staat kan beïnvloeden en als ware kan overnemen.
Sloane
Het enige wat ik minder aan het boek vond was Sloane. Ik voelde me niet bij haar betrokken. Ik kon er eerst mijn vinger niet opleggen, maar ik denk dat ik haar te naïef vond. Ze doet nauwelijks een poging aan het Programma te ontkomen of zich te verzetten en als ze het wel doet haakt ze snel weer af en gaat ze mee met de stroom. In elk geval dat gevoel gaf ze mij. Ik heb denk ik teveel boeken gelezen met sterke personages, in die zin dat ze proberen weg te komen of heibel maken. Sloane boog voor mij iets te snel voor het Programma waardoor ze uiteindelijk ook nauwelijks meer wist wat slecht was.
Het einde
Hoewel het personage mij niet helemaal lag, was het een goed boek. Zeker het einde was erg spannend en het maakt me heel benieuwd naar het vervolg.
Aantal sterren: 3.5