Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘Geestesoog’ van James Dashner

geestesoog

geestesoogGeestesoog is een bloedstollend avontuur dat zich afspeelt in een virtuele wereld. Het lukt Dashner wederom een razend spannend verhaal te schrijven dat je in een ruk uitleest.

Samenvatting

Michael is een gamer. Hij brengt zijn dagen het liefst door in zijn “Grafkist” waar hij aangesloten wordt op het VirtNet: een virtuele wereld waarin alles mogelijk is. Hier spreekt hij af met zijn beste vrienden Sarah en Bryson, die hij trouwens nog nooit in het echte leven heeft ontmoet. In het VirtNet hebben de drie de grootste lol: ze kunnen namelijk ontzettend goed hacken en dat maakt alles net een tikkeltje leuker. Regels zijn er immers om ze te breken, toch?

Alles lijkt onschuldig, tot er gamers beginnen te verdwijnen. Ze worden gegijzeld in het VirtNet door de gevaarlijkste gamer van allemaal: Kaine. Michael wordt door de VNS, VirtNet Security, gerekruteerd om deze losgeslagen figuur op te sporen. Met behulp van zijn vrienden gaat Michael de diepste krochten van het VirtNet in, en komt hij dingen over zichzelf en het VirtNet te weten die hij liever verborgen had willen houden.

Een nieuwe wereld

Geestesoog speelt zich af in een nieuwe wereld, en dan wel een virtuele. Het deed me een beetje denken aan de film Avatar. Je lichaam wordt in een high tech kist aangesloten op allerlei draden en je verschijnt als het ware op een andere plaats. Hoe duurder je Grafkist, hoe intenser de ervaring, en hoe meer het spel op het echte leven lijkt. Dus, als iemand je een klap verkoopt in het VirtNet, voel je die in je Grafkist ook. Daarnaast moet je gewoon eten en naar de WC. Er is gelukkig wel één verschil met de echte wereld: als je in het VirtNet sterft word je gewoon weer wakker in je Grafkist, daar zorgt je ‘kern’ voor.

Naast echte mensen heb je in het VirtNet ook ‘tangenten’, dat zijn computerprogramma’s die eruit zien als mensen. Dit werd niet echt uitgelegd, en in het begin had ik geen idee wat er met een ‘tangent’ bedoel werd. Ik zie ze als een soort NPC’s, non-player characters, maar toch wijken ze hier iets van af. Je zult het boek moeten lezen om erachter te komen wat er dan zo anders aan ze is, want ik wil natuurlijk niet teveel verklappen!

Gamen met gevaar voor eigen leven

Tijdens hun zoektocht komen Michael, Sarah en Bryson erachter dat Kaine zich schuilhoudt in het Geheiligde Ravijn. Ze moeten een speciaal pad volgen om hier te komen. Het is van levensbelang dat ze Kaine vinden, want hij stuurt zogenaamde KillSims op mensen af waarmee hij ze vernietigt. Hierdoor blijven ze voor eeuwig gevangen in het VirtNet. De tocht over “Het Pad” is heel gevaarlijk en de vrienden moeten hun uiterste best doen om alle obstakels te overwinnen. De wereld mag dan wel virtueel zijn, maar schadelijk is hij zeker. Michael krijgt namelijk last van vreemde hoofdpijnaanvallen nadat de KillSims het trio bijna te grazen hadden genomen… wat heeft Kaine met hem gedaan?

Hoewel ik het verhaal leuk vond, bleef het voor mij moeilijk om het VirtNet als een echte plaats te zien. Ik kan me niet voorstellen dat je vrijwillig in een kist gaat liggen waar er allemaal gekke draden op je lichaam worden aangesloten zodat je kunt gamen in een wereld waar je daadwerkelijk gewond kunt raken. Maar, ieder zijn ding, zullen we maar zeggen. Wel heeft Dashner zijn best gedaan om het VirtNet zo realistisch mogelijk neer te zetten, en ook voor lezers die niet (zoveel) gamen is Geestesoog een leuk en spannend boek. Kaine’s plannen vond ik doodeng, en er zit een aantal goede plotwendingen in het verhaal waardoor Dashner wederom bewijst dat hij de schrijfkunst perfect onder de knie heeft.

Geestesoog is naar mijn mening heel anders dan De labyrintrenner, de eerste serie van Dashner. Wel zijn beide series erg spannend, en gooit de schrijver er hier en daar wat grappige opmerkingen doorheen om de spanning te doorbreken. Verder zie ik wat vergelijkingen in de manier waarop Dashner zijn plotwendingen brengt. Gelukkig zijn die zo goed dat je ze absoluut niet aan ziet komen! Als je Dashners eerste serie leuk vond, zal je van deze zeker ook kunnen genieten. Ik ben heel benieuwd naar deel twee, want Dashner heeft me in spanning achtergelaten!

Conclusie: Geestesoog is het begin van een spannende trilogie die zich afspeelt in een nieuwe, virtuele wereld: een must read voor iedereen die genoten heeft van de Labyrintrenner-serie.

Waardering: 3,5/5 sterren”

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek Titel: Geestesoog, De sterfelijkheidsdoctrine 1 | Auteur: James Dashner | Vertaler: Rogier van Kappel | ISBN: 9789021400068 | Aantal pagina’s: 288 | Datum van verschijnen: 6 oktober 2015 | Uitgeverij: Q

Geplaatst op Geef een reactie

Part one: interview with Leigh Bardugo

Leigh-Bardugo

Leigh-BardugoAnder-half week geleden kreeg ik goed nieuws! Ik mocht namelijk op zaterdag 31 oktober, met Halloween, Leigh Bardugo interviewen! En nee, geen vijf minuten lang, maar drie kwartier! De droom van elke lezer en zeker met een auteur als Bardugo.

Toen ik het nieuws kreeg was ik uiteraard erg blij, zo blij dat ik ’s avonds op mijn kamer een extra vreugdedansje heb gedaan. Ik zou eindelijk de persoon ontmoeten die mega gave verhalen heeft geschreven in een wereld waar ik alleen maar van kan dromen. Namelijk de Grisha-wereld.

Het was dus niet gek dat ik met klamme handjes bij de Utrechtse Kinderboekhandel aankwam.
Maar zodra Bardugo kwam binnenlopen, waren de zenuwen meteen verdwenen: wat een lieve en grappige vrouw is zij!

Het gesprek duurde bijna een uur en ze heeft veel, maar dan ook VEEL, leuke dingen verteld. Het is daarom een lang interview geworden. Speciaal voor jullie heb ik dit opgedeeld in drie delen! (Ik kon namelijk echt geen informatie weglaten :D).

Interview met Leigh Bardugo part one:

1. Als ik het me goed kan herinneren heb je op de releaseparty van Val en verlossing gezegd dat je een boek aan het schrijven bent in een andere wereld dan de Grisha-wereld. Waarom ben je van gedachten veranderd?

Ik kan me dat niet meer herinneren. Toen Val en verlossing werd gepublicieerd was ik List en leugens al aan het schrijven. Ik was zelfs dat jaar ervoor – in oktober – hier al mee begonnen. Ik denk dat ik na de sequel van List en leugens een pauze neem van de Grisha-wereld. Misschien schrijf ik dan wel een paar kortere verhalen.

2. Ben je van plan om boeken te schrijven in een andere wereld dan de Grisha-wereld?

Yes, ik ben met een paar dingen bezig, maar ik kan er nog niet teveel over zeggen. Zoals ik heb gezegd neem ik een pauze na de sequel van List en leugens om weer wat frisser te worden.

3. De Grisha-trilogie is gebaseerd op Rusland. Waarom is List en leugens gebaseerd op Nederland? Ik heb namelijk gemerkt dat je Nederlandse namen hebt gebruikt zoals Joost en Pieter.

De meeste landen in de Grisha-wereld zijn gebaseerd op andere landen. Ravka is zwaar beïnvloed door Rusland. Voor de machtsdynamiek in het verhaal is het ook logisch om Rusland te gebruiken. Daarnaast zijn er nog andere redenen waarom ik voor deze cultuur heb gekozen. Neem namelijk de mislukking om te industrialiseren, het leger en de falende monarchie.

Zelf ben ik joods, half Spaans en half Russisch-Litouwen. Ik groeide op in bezet gebied waar Rusland de glamoreuze onderdrukker was. Het was een beestachtige plek waar je nooit naar terug wilt. Toch had ie plaats ook iets magisch en prachtigs. Het was bijna alsof ik opgroeide in een fantasie wereld.

Waarom ik voor Nederland heb gekozen in List en leugens?

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in het Nederlands rond 1700. Toen ik de Grisha-trilogie schreef bleef ik terugkomen op Kerch; de plaats waar Nicolai naar school moest en waar ze neutraal waren. Ik wilde eigenlijk een anti-Ravka creëren. Een rijke burgelijke wereld waar Nederland goed bij leek te passen. Als je List en leugens leest, merk je dat er ook invloeden zijn uit Las Vegas, oud New York en zelfs van het victoriaanse Londen. Het is dus eigenlijk niet specifiek gebaseerd op één land.

Toch was het wel fijn om te werken met Nederland, zoveel woorden uit dit land hebben geweldige klanken.

4. Wist jij dat je List en leugens ging schrijven toen je bezig was met De Grisha-trilogie?

Ik wist niet specifiek dat ik List en leugens ging schrijven tot ik het idee kreeg. Eerst was ik niet van plan om meteen weer een verhaal te schrijven in de Grisha-wereld. Wel wist ik dat ik ooit iets wilde schrijven in Kerch of Ketterdam. Wat het ging worden wist ik niet precies, tot ik tijdens het autorijden een billboard zag van The monuments man en een idee kreeg. Opeens viel alles op zijn plaats; Ketterdam was gewoon de juiste omgeving. Ik kon de personages een team laten vormen en ze laten samenwerken.

5. Hoorde je de zes stemmen van de karakters van List en leugens in je hoofd?

Wat een interessante vraag, hoor jij je karakters in je hoofd als je schrijft?

Eline: ik schrijf soms dingen waarvan ik later denk, wow wat is er gebeurd. Ik heb dus soms geen impact op wat ik schrijf. Het vloeit als de ware uit mij.

Ik ben jaloers, zegt Bardugo, die ervaring heb ik helaas niet. Sommige karakters spreken duidelijker dan anderen. Matthias was bijvoorbeeld een makkelijk personage om te schrijven. Hij was erg luid en duidelijk. Andere karakters hadden wat meer tijd nodig. Meestal werk ik eerst de verhaallijn uit en daarna de personages. Het duurt altijd even voordat ik ze echt leer kennen, daarna veranderen zij de verhaallijn. Ik hoor de personages pas echt als ik hun dialogen hardop voorlees, later in het schrijfproces.

*SPOILER VRAGEN voor de mensen die Val en verlossing nog niet hebben gelezen*

*

*

*

*

*

*

6. Mis je De Duisterling? Sta je nog steeds achter de beslissing om hem dood te laten gaan?

Ja, ik mis die wereld wel en soms mis ik het schrijven over die personages maar ik sta nog steeds 100% achter mijn besluit. Er zijn ontzettend veel verschillende manieren om die trilogie te eindigen, maar het maakt niet uit hoeveel boeken er uiteindelijk waren geweest: hij zou dood gaan.

Oké, dus je denkt niet nu we al een tijdje verder zijn, misschien was die scène toch niet nodig geweest?

Nou misschien is mijn ego nu aan het praten, maar ik vond die scène juist goed. Het is een goede dood. De Duisterling was altijd al bedoeld als een tragisch figuur en ik wilde dat mensen van hem hielden en om hem rouwden. Alina rouwt om hem. Ze danst niet rond en denkt YES we hebben het gedaan, hij is dood. Ze voelt een groot verlies omdat het ook echt een verlies is.

Hij was iemand van wie zijn immortality got the best of him, en zijn krachten en zijn hunkering naar krachten got the best of him.

Wanneer mensen zeiden: “nee ze horen bij elkaar”, zei ik, “luister, als jij een serie wil waarin ze uiteindelijk bij elkaar komen en voor eeuwig in duisternis heersen, dat is mogelijk maar daar ging dit verhaal niet om”. Als dat was gebeurd dan was dat ook het einde geweest van de Grisha-wereld. Er zouden geen verhalen meer zijn geweest, ze waren samen en dat was het.

7. In het skype interview tijdens de releaseparty van Val en verlossinghoorde ik dat mensen boos waren over het einde? Krijg je nog steeds berichten van mensen die boos zijn?

Soms krijg ik nog berichten (het was eigenlijk zo dat ik vooral veel berichten kreeg van een gepassioneerde groep fans).

Nu is het wat minder. Zelf denk ik dat dit komt omdat de mensen nu de trilogie achter elkaar kunnen lezen. Lezzers hebben minder de tijd om te speculeren over wat er kan gebeuren en wat niet, ze komen er meteen achter.

Waar ik wel achter ben gekomen is dat Tumblr vooral Duisterling territorium is. Ook heb ik tijdens het reizen gemerkt dat er in bepaalde landen een voorkeur is voor bepaalde personages uit de trilogie. In Zweden is het favoriete karakter Alina, in de Filipijnen is het Nicolai en in Texas Mal. Het ligt er dus heel erg aan waar je bent. De fans van Mal zijn iets stiller en de fans van Nicolai zijn echt aan het wachten op de boeken van Nicolai.

 

Geplaatst op Geef een reactie

Achter de schermen bij ‘Shadowhunters’

shadowhunters

shadowhuntersVan de week dook deze nieuwe video op over de veelbesproken serie Shadowhunters van de Amerikaanse zender ABC. Twee minuten vol backstagebeelden, beelden uit de serie en de acteurs die in het kort vertellen wat er in de serie gaat gebeuren!

Oké, ik ga iets opbiechten: doodsbang ben ik voor deze serie. De Kronieken van de Onderwereld is één van mijn favoriete boekenseries en dat betekent dat ik extra gevoelig ben voor dingen die ze misschien fout doen. Maar daarbij komt nu ook nog eens dat ik nou niet bepaald sta te springen om wat er tot nu toe is uitgekomen van deze serie.

Ik ben deze video dan ook gaan kijken met klamme handjes, al doe ik wel mijn best om alle nieuwe beelden een eerlijke kans te geven. Het viel me dan ook mee. Na korte filmpjes die we een aantal weken terug te zien kregen op Snapchat zat mijn angst voor deze serie helemaal door het dak, want man – daar kreeg ik pas echt de rillingen van. Flitsen, vonken, die speciale effecten zijn niks voor mij, zeker niet in die hoeveelheid.

Die speciale effecten waren gelukkig een stuk minder in dit filmpje, wat zeker positief is. Je kan helaas wel goed zien wanneer er dingen met de computer gedaan worden, zoals het stuk waar Clary verdwijnt en op een andere plek weer verschijnt, of het shot waar Jace een demon in vlammen op laat gaan. Maar het is natuurlijk een nieuwe serie met een budget dat waarschijnlijk niet al te hoog is, dus daar kan ik overheen komen.

Dan het verhaal. Wat er in dit filmpje door de acteurs wordt verteld, komt goed overeen met de boeken. De personages zijn wat ouder en doen andere dingen in het leven dan misschien geschreven staat, maar voor nu lijkt het alsof zich aan de belangrijkste lijn van Stad van Beenderen gaan houden: Clary komt erachter dat ze een schaduwjager is en alles in haar leven veranderd drastisch. Punten aan het scoren, ABC. Houden zo (alsjeblieft? Ja, oké, dankjewel!).

Maar dan een van de dingen die me nog wel het meeste dwarszit: de cast. Over de afgelopen maanden heb ik me bij iedereen neer kunnen leggen, ook al was ik in het begin fel tegen vrijwel iedereen. Groot fan van Jamie Campbell Bower, sorry Dominic-fans. De beelden die we tot nu toe voorgeschoteld hebben gekregen, hebben geholpen bij mijn veranderde beeld van de cast, behalve voor één personage. En laat dat nou nét het hoofdpersonage zijn… Ik kan me absoluut niet vinden in Katherine McNamara (Sonya, The Scorch Trials – 2015) als Clary. Ik vind Kat zelf heel leuk en in de backstagebeelden vind ik haar persoonlijkheid hartstikke leuk. Ze past in de groep, gaat leuk om met de fans. Maar als Clary? Dat beeld klopt voor mij gewoon niet! Ze is teveel een poppetje, om het zo maar te zeggen. Te mooi en te breekbaar voor wat Clary moet zijn. Zelfs in de beelden waarin Kat haar een vechter noemt, zie ik dat niet terug. Sorry Kat, voor mij ben je het gewoon niet…

Al met al heb ik nogal gemengde gevoelens over dit filmpje en de hele serie. Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet verwachten. Wat zijn jouw gedachtes over deze nieuwe serie? Ben je alleen maar enthousiast, of heb je er net als ik stiekem toch een beetje je vraagtekens bij? We wachten het maar af – dinsdag 12 januari 2016 komt de eerste aflevering uit in Amerika! Nog even geduld dus! Maar wie weet, misschien krijgen we binnenkort wel nog meer beelden… Stay tuned!

Bekijk hier het filmpje: 

 

 

 

 

Geplaatst op Geef een reactie

De boekenkast van … Richelle

Richelle

RichelleEen jaar lang verschenen er geen nieuwe boekenkasten meer op young-adults.nl, maar daar willen wij verandering in brengen. Daarom beginnen wij deze week met een nieuwe boekenplank, namelijk de boekenplank van Richelle! Richelle leest het liefst series, omdat ze dan langer over dezelfde wereld kan lezen. Ben je benieuwd welke series ze allemaal leest? Lees hieronder haar interview om erachter te komen.

Welk genre lees jij het allerliefst?

Ik lees het allerliefste Young Adult-boeken, hier kan ik namelijk het meest in wegkruipen en ik vind het gewoon heel fijn lezen.

Welk boek wil jij nog heel graag lezen?

Ik wil nu als eerst de Talon-serie van Julie Kagawa lezen, ik had namelijk een gratis boekje met het eerste hoofdstuk van Pupil meegenomen uit een boekwinkel en deze heb ik in de trein gelezen. Het sprak mij meteen aan en ik ben er nu erg nieuwsgierig naar geworden.

Lees jij liever een serie of een boek dat op zichzelf staat?

Ik lees het liefst een serie, omdat ik dan langer over dezelfde wereld kan lezen. Dit vind ik altijd heel leuk. Het liefst heb ik een serie zo lang mogelijk, zoals The mortal instruments, Harry potter en Percy jackson.

Richelle

 

Als jij zelf een boek mocht schrijven, waar zou dat dan over gaan?

Ik ben wel eens begonnen met het schrijven van een verhaal, maar kwam nooit echt verder omdat dat mij niet lukte. In mijn hoofd heb ik vaak wel een heel globaal verhaal in gedachte, dit gaat meestal over een doodnormaal meisje dat in een magische wereld belandt met haar nieuwe vrienden. Hier beleven zij dan een spannend avontuur en ontdekken waarom juist zij daar belanden.

Wat is je favoriete boek?

Ik heb niet specifiek een favoriet boek, ik heb een heleboel favoriete series. Zo vind ik The mortal instruments, Percy jackson, The maze runner, Harry potter en The selectie leuke series.

Welk boek heb jij het vaakst herlezen?

Ik heb eigenlijk nog nooit een boek herlezen. Dit komt omdat ik nog heel veel nieuwe boeken wil lezen, mijn TBR-list is namelijk heel erg lang. Maar als ik een boek zou herlezen zou ik de boeken kiezen die ik bij nummer vijf heb benoemd, deze boeken vond ik namelijk erg leuk.

Wil jij ook je boekenkast laten zien? Lees hier verder.

 

 

Geplaatst op 1 Reactie

Rowling onthult: Waarom haatten de Duffelingen hun neefje Harry?

Duffelingen

Duffelingen

Waarom haatten de Duffelingen hun neefje Harry? JK Rowling heeft deze vraag beantwoord op haar nieuwe website Pottermore. Volgens haar hebben de “reactionary, prejudiced, narrow-minded, ignorant and bigoted” Duffelingen zo hun eigen redenen om een hekel te hebben aan hun neefje…

Harry zelf heeft er eigenlijk helemaal niets mee te maken! De oorzaak van hun anti-Harry-houding gaat een eind terug in de tijd, de tijd dat Lily en James nog aan het daten waren. Zoals we allemaal weten was Petunia vooral ontzettend jaloers op haar magische heksenzusje Lily. En tja, James was natuurlijk een tikkeltje anders dan de mensen om Petunia en Herman heen. Dat Herman en Petunia niet tegen “afwijkende” mensen kunnen, dat is ons allemaal wel duidelijk natuurlijk.

Oom Herman had vooral een hekel aan James, omdat hij toch wel erg eigenaardig was. En zelf vond James het maar wát leuk om Herman op de (bezem)kast te jagen! Zo beschreef hij zijn racebezem toen Herman hem vragen stelde over zijn auto. En toen Herman vaststelde dat de tovenaars en heksen waarschijnlijk allemaal van de bijstand leefden, vertelde James over Goudgrijp en alle bergen goud die daar opgeslagen liggen. Herman voelde zich in het ootje genomen en deze dubbeldate eindigde met het naar buitenstormen van Petunia en een briesende Herman.

Nadat haar zus Lily was overleden voelde Petunia zich verplicht om haar neefje op te voeden, maar ze heeft nooit volledig achter haar eigen beslissing gestaan. Dit resulteerde in het afreageren van haar eigen frustraties op Harry. Oom Herman had vooral een hekel aan Harry, omdat hij zo ontzettend op zijn vader leek. Dit herkennen we natuurlijk wel, want ook onze favoriete Zweinstein leraar Sneep had een gruwelijke hekel aan Harry om diezelfde reden!

Aan het eind van de Harry Potter boekenserie neemt Harry afscheid van zijn oom en tante, voorgoed. En op het moment dat hij zijn tante de hand schudt, heeft hij het gevoel dat ze hem iets wilde zeggen. Vooral dit fragment heeft tot een hoop speculaties geleid onder de Potterfans. Wat wilde ze hem zeggen? Rowling heeft nu verteld, dat Petunia zich op dat moment realiseerde dat ze toch nog een diep weggestopte liefde voor haar overleden zusje voelde. Ze zou nooit meer in Harry’s ogen kunnen kijken, de ogen die zoveel op die van haar zusje leken. Dit zou haar bijna teveel geworden zijn op het moment dat Harry haar de hand schudde, maar ze hield zich “sterk”.

Een achtste boek zit er niet meer in, maar gelukkig weet Rowling ons telkens weer te verrassen met nieuwe informatie, een nieuw toneelstuk én een nieuwe film (Fantastic Beasts and where to find them). Genoeg om de fans mee te vermaken voorlopig.

 

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘De hemel begint bij je voeten’ van Jandy Nelson

Hemelbegintvoeten

HemelbegintvoetenWat als er twee jongens zijn die je leuk vinden: de een de levende herinnering aan je overleden zus en de ander de enige bij wie je al je verdriet kunt vergeten. Voor wie zou je dan kiezen?

Over het boek

Wanneer de zus van de zeventienjarige Lennie Walker overlijdt, stort haar hele wereld in. Plotseling is ze niet meer het stille zusje dat in de schaduw stond van haar enthousiaste, altijd aanwezige grote zus, maar staat ze er alleen voor en moet ze erachter proberen te komen wie ze nou eigenlijk is. En alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, is er ergens in Lennies hoofd ook nog eens een draadje geknapt waardoor ze nu zo’n beetje verliefd is op elke jongen die ze tegenkomt! Niet bepaald een normale manier om je verdriet te verwerken, zou je zeggen…

Maar het wordt alleen nog maar erger wanneer Lennie Toby tegen het lijf loopt. Toby was het vriendje van haar zus Bailey en lijkt de enige op aarde te zijn die weet hoe ze zich voelt. Hoe vreselijk verkeerd het ook is, ze kan het niet helpen dat ze zich tot hem aangetrokken voelt. Bij Toby vindt ze haar zus terug, en ze is er absoluut nog niet klaar voor om haar zus los te laten.

En dan is er nog Joe. Lieve, knappe, muzikale Joe, die Lennie totaal van haar sokken weet te blazen. Als ze bij Joe is, vergeet Lennie alles om haar heen. Zelfs Bailey… Maar kan ze zomaar verder gaan zonder haar verdriet te verwerken? Eén ding staat in elk geval vast: Lennie moet een keuze maken, en die keuze wordt er niet makkelijker op als ze ontdekt dat haar zus wat dingen voor haar verborgen heeft gehouden…

Pareltje in je boekenkast

Net zoals Jandy Nelsons eerder verschenen Ik geef je de zon, is De hemel begint bij je voeten wederom een pareltje in je boekenkast. En niet alleen van buiten (al ben ik wel echt verliefd op de cover), maar ook van binnen. Wauw, wat kan Jandy Nelson schrijven! Het hele boek staat vol met prachtige zinnen, quotes en gedichtjes, die je stuk voor stuk zou willen inlijsten en aan je muur zou willen hangen.

En niet alleen Nelsons schrijfstijl is prachtig, ook haar personages zijn bijzonder. Ze zijn stuk voor stuk authentiek en komen ontzettend geloofwaardig over. Niet alleen Lennie, maar elk personage heeft zijn of haar eigen kenmerken en gekke trekjes. Zo roept Lennies beste vriendin Sarah spontaan allerlei kreten over dieren als de gespreksstof interessant wordt (‘Jij vliegende gele eend!’), houdt haar oom Big zich bezig met replica’s van Egyptische piramides die dode insecten weer tot leven kunnen brengen, en is Lennies oma een Tuingoeroe die met haar heggenschaar de tuinen in de stad afgaat. Stuk voor stuk zijn ze bijzonder en komen ze op hun eigen manier tot leven.

Bovendien heeft Nelson een gave voor het beschrijven van emoties, waardoor het absoluut niet moeilijk is om je voor te stellen wat haar personages allemaal meemaken. In eerste instantie zou je bijvoorbeeld zeggen: niet weer een driehoeksverhouding! Maar de manier waarop Nelson deze driehoeksverhouding beschrijft is heel mooi. Lennie weet bijvoorbeeld best dat ze hartstikke verkeerd bezig is, maar haar emoties zijn zo sterk dat ze eigenlijk gewoon niet anders kan. De hemel begint bij je voeten is namelijk niet alleen een boek over de liefde, maar vooral ook een boek over rouw en over het vinden van jezelf nadat je wereld is ingestort. De emoties in dit boek gaan zo diep en komen zo geloofwaardig over, dat het gewoon onmogelijk is om níét met Lennie mee te leven.

Niet alleen maar zwaar

Met al die zware onderwerpen zou je zeggen dat De hemel begint bij je voeten niet bepaald een luchtig boek is om te lezen, maar niets blijkt gelukkig minder waar. Door de vrij korte hoofdstukken leest het boek erg lekker weg, en bovendien wordt het verhaal regelmatig doorbroken door gedichten en tekstfragmentjes die Lennie overal opschrijft en achterlaat. Daarbij is Lennies verhaal af en toe eigenlijk ook gewoon heel grappig, ondanks alle ernstige gebeurtenissen. De personages in het boek hebben veel humor en ook de manier waarop Jandy Nelson bepaalde dingen opschrijft, zorgt regelmatig voor een glimlach op je gezicht. Het verhaal zelf kan dus inderdaad best heftig zijn, maar die zware gebeurtenissen weet Nelson perfect af te wisselen met humor, romantiek en wat luchtigere momentjes.

Conclusie: De hemel begint bij je voeten is een prachtig verhaal over de liefde, over rouw en over het vinden van jezelf nadat je wereld is ingestort. Een pareltje in je boekenkast, zowel van buiten als van binnen!

Waardering: 4,5/5 sterren

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Titel: De hemel begint bij je voeten | Auteur: Jandy Nelson | ISBN: 9789020679854 | Aantal pagina’s: 272 | Datum van verschijnen: september 2015 | Uitgeverij: Blossom Books

Geplaatst op Geef een reactie

WIN: twee kaarten exclusieve high tea met Julie Kagawa

Julie Kagawa

Julie KagawaOp zondag 1 november vindt er een exclusieve high tea plaats met niemand anders dan auteur Julie Kagawa in American Hotel in Amsterdam. En… wij mogen twee kaarten weggeven!

Wat moet je doen?

– Like young-adults.nl op Facebook

– Laat op Facebook in een reactie achter waarom JIJ moet winnen

– Deel het bericht op Facebook en maak extra kans

Vrijdag om 20:00 uur maken wij de winnaars bekend. Succes!

 

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: “Vuur en As: De heerschappij van de maskers” van Sabaa Tahir.

vuurenas

vuurenasVuur en As is dé nieuwe YA-sensatie van 2015. Een meeslepend boek boordevol spanning dat je gewoon niet weg kan leggen. Zet deze maar vast bovenaan je verlanglijstje!

Samenvatting

Laia en Elias zijn twee heel verschillende mensen. Zij is een slavin: onderdrukt en bang. Hij is een soldaat: machtig en dapper. Het enige wat hen verbindt is dat hun vrijheid is afgenomen door de Krijgers.

Wanneer Laia’s familie in de Geleerdenwijk op een avond overvallen wordt door een groep Krijgers, wordt Laia alles ontnomen. Haar grootouders worden vermoord, haar huis verbrand, en haar broer Darin wordt meegevoerd door een Masker: een speciale elitesoldaat. Laia weet te vluchten en besluit haar broer te bevrijden uit de gevangenis waar hij heengebracht is. Ze sluit zich aan bij het Verzet, en komt uiteindelijk als spion terecht op de militaire academie Blackcliff waar Elias zijn training tot Masker aan het afronden is.

Elias lijkt een meedogenloze soldaat, maar niets is minder waar. Hij voelt zich gevangen op Blackcliff en wil niets liever dan ontsnappen uit deze hel. Maar net als Elias zijn vrijheid proeft, blijkt hij uitverkoren te zijn om deel te nemen aan de Beproevingen. Als hij die wint, zal hij de nieuwe keizer van Serra worden. En zijn moeder, de wrede commandant, heeft net een nieuwe slaaf aangenomen als Elias op het punt staat te deserteren. Laia. De twee hebben meer gemeen dan ze in eerste instantie denken. Kunnen Laia en Elias iets voor elkaar betekenen? Zullen zij ooit hun vrijheid terugkrijgen?

De YA-sensatie van dit jaar

Dat staat op de cover van Vuur en As, en schept natuurlijk hoge verwachtingen. Young Adult is ontzettend populair en de trilogieën schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik was dan ook blij verrast dat Vuur en As inderdaad mijn verwachtingen overtrof. Wát een boek. Vuur en As voldoet eigenlijk aan alles waar een goede YA aan moet voldoen. Een spannende nieuwe wereld, personages die hun plek in de wereld ontdekken en… driehoeksverhoudingen. Inderdaad in het meervoud. Laia en Elias ontwikkelen gevoelens voor elkaar, maar hebben ook allebei een oogje op een ander. Een soort zeshoeksverhouding dus, omdat je twee hoofdpersonages hebt. Zelf vond ik dit origineler dan de klassieke driehoeksverhouding waarbij het hoofdpersonage gewoon niet weet wie ze moet kiezen. De liefde tussen een slavin en een soldaat is namelijk écht onmogelijk in deze wereld. De gevoelens die de personages voor elkaar en anderen krijgen voegen hier dan ook echt wat toe aan het verhaal.

Je leest afwisselend vanuit het oogpunt van Laia en Elias. Soms beleef je hetzelfde fragment twee keer maar dan vanuit een ander perspectief en ook dit voegt echt wat toe aan het verhaal! Het nieuwe hoofdstuk was absoluut geen herhaling van wat je net gelezen had, maar je kreeg nieuwe en cruciale informatie waardoor je het geheel beter begreep.

Vaak creëerde Tahir echter ook ontzettend spannende situaties aan het eind van een hoofdstuk. En omdat je dan weer overging naar een ander personage bleef je in spanning afwachten. Dit boek zit dus boordevol cliffhangers! Hierdoor bleef je maar doorlezen en ik kon het boek écht niet wegleggen.

Heftig

Vuur en As is daarnaast een ontzettend spannend en heftig boek. Laia gaat undercover als spion bij de commandant van Blackcliff. Zij is waarschijnlijk het naarste mens dat je ooit gaat tegenkomen in een boek. Lijfstraffen en verminkingen zijn voor haar slaven aan de orde van de dag. Het boek is erg visueel en het gaat er heftig aan toe. Ik vind dit boek daarom ook geschikt voor oudere lezers en volwassenen omdat Tahir zichzelf zeker niet inhoudt in haar beschrijvingen.

Terwijl Laia door de commandant gemarteld wordt, ondergaat Elias vier zware Beproevingen om te bepalen wie de nieuwe keizer wordt. Ook bij deze Beproevingen worden de Aspiranten (de deelnemers) tot het uiterste gedreven en ben je blij dat je niet in de schoenen van Elias staat. Het wordt allemaal nog moeilijker voor hem als hij gevoelens ontwikkelt voor zijn moeders slavin en door laat schemeren dat hij het niet eens is met de strenge regels, iets wat uit den boze is op Blackcliff.

Lukt het Elias om zijn ware gevoelens over de gang van zaken te onderdrukken? Of zal hij worden ontdekt? En heeft commandant door dat Laia eigenlijk spioneert voor het Verzet? Tahir weet het antwoord op deze vragen zo lang mogelijk uit te stellen en tot aan het laatste hoofdstuk zit je op het puntje van je stoel. Ik kan niet wachten tot deel twee verschijnt!

Conclusie: Wat mij betreft is Vuur en As dé YA sensatie van 2015: een geweldig boek boordevol spanning dat je tot aan de laatste pagina in zijn greep houdt.

Waardering: 4,5/5 sterren

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Titel: Vuur en As 1: De heerschappij van de maskers. | Auteur: Sabaa Tahir | ISBN: 9789024565924 | Aantal pagina’s: 464 | Datum van verschijnen: oktober 2015 | Uitgeverij: L.S. Amsterdam

 

 

Geplaatst op Geef een reactie

Maisie Williams speelt Mary in ‘The forest of hands and teeth’

maisiewilliams

maisiewilliamsMaisie Williams van Game of Thrones is momenteel aan het onderhandelen voor de hoofdrol in The forest of hands and teeth. Een film gebaseerd op het boek De klauwen van het woud van Carrie Ryan. Als het doorgaat zal Williams Mary spelen, een meisje dat ergens in de toekomst woont waar een groot deel van het menselijke ras is besmet met een bloeddorstige virus. Een virus dat de mensen laat dwalen als kannibalen. Al snel hangt het menselijk bestaan af van Mary en het leiden van haar groep door de donkere diepten van the forest of hands and teeth.

Katy Maberly is de director samen met Doug Liman. Een quote van Maberly: “I am so incredibly excited to be stepping into the ‘Forest’ and collaborating with such a brilliant creative mind as Doug’s. We can’t wait to bring Ryan’s fantastical world to life and are absolutely thrilled to have Maisie on board.”

Wie van jullie heeft het boek De klauwen van het woud gelezen? En wie wil de film graag zien? Wij op de redactie zijn mega benieuwd. 

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘In de ban van de wolf’ van Christine Charliers

indebanvandewolf

indebanvandewolfBloedstollende gevechten en levensechte zintuiglijke details in het eerste boek van de Vlaamse Christine Charliers. Zó voelt het dus om langzaam in een wolf te veranderen…

Op een dag staan er drie onbekende mannen bij de veertienjarige Esther op de stoep. Ze is alleen thuis. De mannen intimideren en bedreigen haar, en injecteren haar tot slot met een vloeistof, waarna ze vertrekken. Esther durft niemand iets over het voorval te vertellen, ook haar moeder niet. De volgende dagen voelt ze zich vreemd. Eerst wordt ze ziek. Daarna worden haar zintuigen hypergevoelig, genezen haar wonden ongehoord snel en krijgt ze opeens enorm trek in vlees. Wat is er met haar aan de hand? En wat willen deze mannen van haar?

Als de mannen een tweede keer langskomen en haar moeder koelbloedig voor haar ogen vermoorden, weet ze dat ze zal moeten vluchten.

De sensatie van vers vlees

Het zal voor niemand een verrassing zijn dat Esther langzaam in een wolf begint te veranderen. De cover (die overigens kwijlwaardig mooi is <3) is al een heel grote clue. Wat In de ban van de wolf spannend maakt, is het feit dat je geen idee hebt waarom deze mannen willen dat Esther in een wolf verandert. Ook het feit dat Esther haar nieuwverworven jagersinstinct totaal niet onder controle heeft, levert de nodige spannende momenten op. Wat doe je bijvoorbeeld als je biologielerares een konijn naar de les heeft meegenomen, net nu je snakt naar een sappig stukje konijnenvlees?

Debuterend schrijver Christine Charliers weet er wel raad mee. In korte, eenvoudige zinnen die meteen tot de verbeelding spreken, wekt ze zintuiglijke sensaties tot leven: ‘Ik ga met mijn tong over mijn lippen. Ik zie de vacht op en neer gaan bij iedere ademhaling. Een beet in de nek en het is gefikst.’

Wat Charliers bovendien siert, is dat ze haar lezers als gelijken behandelt. Ook al schrijft ze voor jongeren, ze censureert haar verhaal niet. Vooral in gewelddadige scènes gaat ze verder waar andere YA-auteurs wat gas terug zouden nemen, bijvoorbeeld wanneer ze gedetailleerd beschrijft hoe een van de slechteriken de pezen van Esthers vingers doorsnijdt… Ieuw!

Spanningsboog verslapt

Helaas weet Charliers de spanning niet overal vast te houden. Meestal komt dat doordat ze in herhaling valt. Een beetje oplettende lezer heeft de eerste keer dat Esther absurde honger naar vlees heeft al door waar dat heen gaat. Toch wordt keer op keer beschreven hoe ze de koelkast plundert op zoek naar een plakje worst. Een redacteur had er goed aan gedaan om hier en daar wat te schrappen.

Het verslappen van spanning heeft ook met de personages te maken: die zijn vaak wel érg stereotiep. Zo is Esthers voogd Hector streng en overdreven beschermend. De boeven zijn gewelddadige driftkoppen die vooral elkaar in de weg zitten. En pestkop Sandra is een gevoelloos kreng dat van geen ophouden weet. Niet bepaald verrassend.

Rodekool met appeltjes in de Pyreneeën

Storend is het gebrek aan logica. Het verhaal speelt zich af in de Pyreneeën. Waarom zeggen de personages typisch Vlaamse dingen, eten ze Vlaamse frieten en rodekool met appeltjes, kijken ze Belgische televisie en luisteren ze muziek uit de Lage Landen?

Na de moord op Esthers moeder neemt niemand contact op met de politie, wordt er geen uitvaartceremonie gehouden en blijft Esthers vader, die ergens in het buitenland zit, zelfs helemaal buiten beeld. Niemand komt op het idee om een dokter in te schakelen wanneer Esther zich vreemd gedraagt. Allemaal zaken die het verhaal weinig geloofwaardig maken. Jammer!

Conclusie 

Al met al levert het een boek op dat spannend en origineel belooft te zijn, maar die belofte maar ten dele inlost. En dat is zonde, want het heeft genoeg potentieel. Charliers schrijft vlot en zintuiglijk en kan de sores van de gemiddelde tiener moeiteloos tot leven wekken. Hopelijk geeft ze het schrijven dan ook niet op, maar neemt ze deze punten van kritiek mee naar een volgend manuscript.

Waardering: 3/5 sterren

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Titel: In de ban van de wolf | Auteur: Christine Charliers | ISBN: 978 90 448 2405 6 | Aantal pagina’s: 298 | Datum van verschijnen: maart 2015 | Uitgeverij: Clavis