Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde en een Master in Creative Writing wilt ze de vele facetten van het geschreven woord maar al te graag doorgronden. Ze enerzijds als leerkracht creatief schrijven en anderzijds als all-round bookish person in een van de mooiste boekenwinkels ter wereld, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, is Catherine een schermer, yoga en pilates fan. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop thee; haar keukenkasten kunnen de hoeveelheid warme dranken en hun toebehoren niet meer aan.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde – Robert Louis Stevenson

Eén van mijn favoriete periodes uit de geschiedenis is de Victoriaanse periode en dan zeker de verhalen die tijdens deze tijdsperiode uit de pennen van auteurs uit die tijdsgeest geschud zijn. Een auteur die tijdens die periode actief was met verhalen neer te pennen is niemand minder dan Robert Louis Stevenson, gekend van onder andere Schatteneiland en De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Met hartelijke dank aan Standaard Uitgeverij en hun imprint Salto om mij een recensie-exemplaar te sturen van de prachtig herwerkte en geïllustreerde editie van Robert Louis Stevensons De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Toegankelijkheid

Ik las De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde al enkele jaren geleden en benoemde het al steevast als een van mijn favoriete Gotische verhalen toen ik nog klein was en het personage van Dr. Jekyll/Mr. Hyde in de film Van Helsing zag. Toen bleek dat De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde een hervertelling mocht genieten die meer toegankelijkheid biedt aan een jongere generatie, was ik meteen immens enthousiast om dit verhaal te herbezoeken.

De illustraties in het boek bewaren een prachtige balans tussen onheilspellend alsook uitnodigend voor jongere lezers zodat ze niet te hard worden afgeschrikt door de duistere wendingen van dit verhaal. De illustrator, Vincent Mallié heeft hiermee een prachtig kunstwerk neergezet.

Ook de vertaling is immens toegankelijk voor een jonger lezerschap. Waar het originele werk uit 1886, ondanks de voor die tijdsperiode al heel toegankelijke schrijfstijl van Stevenson, de linguïstieke kenmerken van zijn tijdperk draagt – zware omschrijvingen en gewogen taalgebruik – bewaart de vertaling van Debby Nieberg/Vitataal een goede balans tussen trouw zijn aan Stevensons originele woord en een duidelijkheid in vertellen.

Illustraties

Zoals al eerder vermeld bewaren de illustraties in dit werk een heel mooie balans tussen onheilspellend en een toegankelijkheid voor jongere lezers. Het kleurenpalet van de tekeningen past ook perfect in het huidige herfstseizoen. Met prachtige oranje, koperen, goud en rood toetsen, voelt het als een wandeling door een herfstbos bij elke pagina die je omslaat. Om zich dan ook in de geest van het Halloween seizoen te wagen met de zwarte pagina’s met onheilspellende schetsen van Mr. Hyde en zijn acties en gezichtsuitdrukkingen. Vincent Mallié heeft een pracht van een adaptatie van Stevensons verhaal neergezet in zijn illustraties waar enkel maar complimenten voor te geven zijn.

Verhaal

De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is een verhaal over dingen die niet zijn wat ze lijken wanneer een welstellende man uit de maatschappij, Dr. Jekyll, een moordlustig en krankzinnig alter ego blijkt te hebben, Mr. Hyde.

Dit was niet mijn eerste keer kennismaken met De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Het is een verhaal dat een tijdloos karakter draagt, een pracht voorbeeld van het hoogtij van de Gotische literatuur waar films en series nog steeds naar terug rijken om het te gebruiken in hun narratief. Denk maar aan de film Van Helsing (2004) of de tv serie Penny Dreadful (2014-2016). Het is een verhaal dat prachtig op zichzelf staat alsook binnen een kader van een groter overkoepelend verhaal waarin Dr. Jekyll en Mr. Hyde hun wisselend gedeelde gelaat laten zien.

Canon

Ik sprak in vorige recensies al over het gegeven van de literaire canon. De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde, is een verhaal dat behoort tot zijn Engels/Schotse literaire canon, en met goede reden. Dit is een verhaal dat na bijna 138 jaar nog steeds in het literaire voetlicht blijft verschijnen met prachtige edities zoals deze. Dit boek is voor mij een stevige vier sterren waard. Een verhaal perfect voor het huidige hersftseizoen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Geïllustreerde Editie van De Hongerspelen door Suzanne Collins

Het wereldfenomeen dat zich nooit volledig uit het voetlicht verwijdert – dat is Suzanne Collins’ besteller De Hongerspelen. Met een filmadaptatie van zijn prequel, Een Ballade van Slangen en Zangvogels, die vorig jaar op het zilveren scherm verscheen en een onlangs aangekondigde, andere prequel, Sunrise on the Reaping, blijft Suzanne Collins en haar De Hongerspelen universum relevante literatuur.

Onlangs kwam dan ook de geïllustreerde versie van dit meesterwerk uit bij van Goor (2024). Ik had het genoegen om een recensie-exemplaar te ontvangen van dit tijdloze meesterwerk en mezelf terug in de wereld van Panem, en zijn brood en spelen, te wagen.

Verhaal

De Hongerspelen is een boek waarvan vrijwel iedereen weet waarover het gaat. De wereld is de afgelopen tien jaar sinds zijn publicatie en de succesvolle adaptaties helemaal in de ban van dit verhaal en de spiegel die het onze maatschappij voorhoudt.

De Hongerspelen is gezet in een post-apocalyptisch Noord-Amerika dat in het verhaal “Panem” heet. Panem is opgedeeld in dertien districten, waarvan elk district hun eigen goederen hebben dat ze leveren aan het Kapitool.  Onze protagonist, Katniss Everdeen, woont in een van de armste districten, namelijk District 12. Het district waar kool vandaan komt en bekend is omwille van hun koolmijnen.

Panem wordt getekend door een jaarlijks fenomeen gekend als “De Hongerspelen”. Een wedstrijd gebaseerd op het Latijnse idee van “panem et circenses” – brood en spelen – een gegeven dat staat om het volk te entertainen en hun goedkeuring te krijgen door middel van eten en vermaak. De uitdrukking komt voort uit Satire X van de Romeinse dichter Juvenalis. Deze “Hongerspelen” hebben als regels dat er uit elk district twee jongeren worden gekozen tussen de leeftijd van 12 en 18, één jongen en één meisje, die dan moeten vechten tot de dood tot er maar één winnaar overblijft. Het idee achter deze spelen is om de oorlog die Noord-Amerika voor het ontstaan van Panem heeft verwoest, te herdenken. In De Hongerspelen offert Katniss zichzelf op als deelnemer voor District 12 nadat haar zusjes naam wordt getrokken; Katniss neemt hierdoor haar plaats in.

Het boek volgt Katniss haar deelname aan de spelen alsook de openbaring van de werking van Panem en hoe de mensen over alle districten onderdrukt worden onder de toorn van de hoofdstad, het Kapitool.

Canon

De van Dale omschrijft “canon” als “het geheel van de zaken, werken, personen enz. die in een vakgebied algemeen als belangrijk worden erkend, zodat iedereen ze eigenlijk zou moeten kennen: de historische canon de belangrijkste gebeurtenissen en personen uit de geschiedenis”. Echter betrekt canon zich ook tot literatuur – werken die frappant en bijdragend zijn aan de literaire wereld tout cours.

Onlangs bracht BookTuber, Jack Edwards, een YouTube video uit met de titel “moderne boeken die in de toekomst “klassiekers” zullen zijn (en waarom je ze moet lezen)” [modern books that will be “classics” in the future (and why you should read them]. Waarbij, in zijn video hij De Hongerspelen aanhaalt en introduceert als “een van de belangrijkste boeken” van deze generatie”.

Ik kan niet anders dan met dit statement en gedachtengoed akkoord gaan. De Hongerspelen is een reflectie van onze eigen maatschappij tot een extreem uiterste van mensen die elkaar voor sport moeten vermoorden terwijl dit wordt uitgezonden om de wereld te “entertainen”. Een “extreem uiterste” dat niet zo extreem is als het lijkt, aangezien dit een directe reflectie is van onze huidige maatschappij en hoe mensen machteloos toekijken terwijl onschuldige mensen worden uitgemoord omdat de leidinggevenden geen hand uitsteken. Denk hierbij maar aan de respectievelijke oorlogen in U]Oekraïne en Palestina; waar onschuldige mensen worden uitgemoord en de wereld machteloos toekijkt en smeekt voor verandering. De Hongerspelen zijnfictionele aard is altijd al een dubbelzijdig mes geweest, want zijn fictionele aard is veeleer gebouwd op de terreur en horrors van onze eigen hedendaagse maatschappij, iets wat Suzanne Collins keer op keer in al van haar boeken onderlijnt.

Het is deze continue reflectie, onderlijning en relevantie naar onze eigen problemen dat dit boek zo memorabel maakt. Wat ervoor zorgt dat het nog steeds wordt opgebracht in conversaties en mensen aansporen om dingen te zeggen zoals “wat er nu in de wereld gebeurt lijkt heel sterk op gegeven uit De Hongerspelen.” Dat is ook omdat De Hongerspelen, zoals eerder vermeld, niet meer is dan een spiegel naar de maatschappij toen en elementen gebruikt die al gebeurd zijn en blijven gebeuren. Het is de alarmbel op het dorpsplein die blijft rinkelen. Het is het boek dat nooit zijn continue relevantie van zich af zal kunnen zetten.

Geïllustreerde Editie

Deze geïllustreerde editie die 16 jaar na het originele debuut verschijnt, is een prachtige herwerking van een klassieker. Met een kraaknette vertaling door Maria Postema en pracht-illustraties door Nico Delort, is dit een must have-boek om op je kast te hebben staan. Het is de perfecte editie om jezelf terug in de wereld van De Hongerspelen te wanen, ditmaal met visuele impulsen van prachtige zwart-wit illustraties om u tegen te zeggen.

Dit boek is een pracht van een boek met een verhaal dat altijd relevant zal blijven en tot op heden een van de beste werken die ik ooit heb gelezen zal zijn. Tien jaar sinds ik het voor het eerst heb gelezen en nu weer, blijft het een steevaste vijf sterren krijgen. Dit is verplichte literatuur.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Amazon Primes The Idea of You

Dit jaar staat alvast gekenmerkt door sterke adaptaties die menig kijker en lezers aan de lippen van hun acteurs hebben hangen. Zo kwam in maart de film The Idea of You uit met niemand minder dan Anne Hathaway en Nicholas Galitzine. Dit is een adaptatie van het gelijknamige boek van Robinne Lee.

Verhaal

The Idea of You gaat over Solène, een moeder die last minute met haar dochter meegaat naar Coachella en hier een van de zangers, Hayes Campbell, van de boyband “August Moon” tegen het lijf loopt. Vanaf dat initiële moment, hebben Solène en Hayes een klik die zich doorheen het plot van de film zal ontplooien. Echter, Solène is een veertig-jarige moeder en Hayes Campbell is midden twintig, waardoor hun relatie zekere controversie oproept in de pers.

Acteurs

Een film met Anne Hathaway en Nicholas Galitzine roept al enige verwachtigen op. Beide acteurs zijn gekend voor hun respectievelijke prestaties in menige blockbusters. Met acteervaardigheden om u tegen te zeggen, spatte het vuurwerk van het scherm door deze twee acteurs in eenzelfde project te casten. Beide Hathaway en Galitzine geven alles om de romance tussen Solène en Hayes zo overtuigend mogelijk te maken, en dat is hen zeker en vast gelukt.

Ervaring

Dit is het soort film dat kan omschreven worden als “giggling, kicking my feet”. Meermaals appte ik mijn beste vriendin met selfies waarin ik aan het giechelen was of mijn mond openhing door scenes in deze film. Het is een luchtige en emotioneel bevangen film waarvoor je niet te hard moet nadenken maar die je van begin tot einde wel meeneemt in een verhaal waar iedereen zich wel in kan vinden. Want, als we eerlijk zijn, we hebben allemaal wel ooit gefantaseerd over wat er zou gebeuren mochten we de zanger(es) van onze favoriete bands of onze favoriete artiest ontmoeten en we verliefd worden op elkaar. Veeleer hebben de meesten van ons ook op AO3 en Wattpad al zeker zulke Y/N narratieven gelezen en misschien zelfs geschreven. Om zo een verhaal op het scherm te zien voelt als een zekere overwinning van tienerdromen en ’s nachts op je telefoon fanfictie te lezen over exact dit soort scenarios.

The Idea of You is een romcom perfect voor eender welk moment te kijken. Hij is luchtig en toch herkenbaar op sommige vlakken. Ik heb immens genoten van het kijken van deze film en geef hem dan ook met plezier vier sterren. Zeker kijken dus!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Amazon Primes “Maxton Hall”

De afgelopen maanden bevindt het internet zich helemaal in de ban van Amazon Prime’s adaptatie van Mona Kastens Maxton Hall. Aangezien ik de boeken allemaal heb gelezen was ik immens benieuwd naar hoe de adaptatie zich naar het zilveren scherm had vertaald, en let me tell you, I ate that stuff UP.

Verhaal

Voor de geïnteresseerden naar het verhaal van het boek kan je zeker ook terugkoppelen naar mijn recensie (lees deze hier) van het eerste boek waar ik kort het plot schets. De adaptatie is echter zeer getrouw aan het boek en er zijn weinig verschillen ten aanzien van het boek, wat ik persoonlijk heel fijn vind. Ik ben namelijk het soort adaptatie-kijker die het liefst heeft dat er een serie gemaakt wordt zodat alle facetten van het boek in beeld gebracht worden in plaats van dat er belangrijke stukken geschrapt worden voor een film van anderhalf-tot-twee uur.

Het verhaal volgt Ruby en James die naar dezelfde school gaan; het titulaire Maxton Hall. Ruby Bell is bekend met wie de befaamde James Beaufort is: rijk, arrogant en de opvolger van Beaufort. Ruby verkiest het om van deze wereld weg te blijven, maar wanneer er iets gebeurt waardoor James haar probeert om te kopen, overlappen hun respectievelijke werelden. Cue de enemies to lovers verhaallijn waar iedereen wild voor gaat.

Acteurs en hun personages

Een gegeven dat mij in de boeken wat tegenstak was hoe voor mij de personages soms wat vlak vielen en niet echt een ruggengraat hadden op sommige momenten. Echter hebben de acteurs dit helemaal rechtgetrokken in de serie. Ik ben niet iemand die snel zegt dat ze de adaptatie boven het boek verkiest, maar in dit geval zeg ik dat dit met veel overtuiging wel zo is. De acteurs hebben prestaties neergezet om u tegen te zeggen, ik begon met aflevering één ergens in de avond en was zo gegrepen dat ik om twee uur ben gaan slapen omdat ik heel de serie in een trek door heb gekeken. Ja, zo goed is het.

Taal

Nadat ik de serie had gezien toen hij net uit was begon een week later de stroom aan content hierover op Instagram op te duiken. Een gegeven dat mij immens opviel was hoe snel het een globale hit was, ondanks dat de serie origineel in het Duits was. Ik was aangenaam verrast om te zien dat heel veel mensen zelfs aanhaalden om de serie in het originele Duits te kijken in plaats van de Engelse dub. Over de Engelse dub wil ik wel zeggen, want ik had deze even aangezet om te zien of hij oké was, en ik geef graag mee dat de dub zeker wel goed gedaan is. Dus voor degene die totaal geen affiniteit hebben met Duits is er zeker de mogelijkheid om ook een emotioneel bevangende ervaring te krijgen met de Engelse dub. Echter, als ik eerlijk ben, raad ik al mijn vrienden en kennissen wel aan om de serie in het Duits te kijken met ondertitels naar wens. Er is iets aan de Duitse taal binnen de kader van de serie en hoe de emoties over worden gebracht dat het Engels niet had kunnen voorbrengen. Natuurlijk, het script is in het Duits geschreven, maar er is iets anders. Een zekere bevangenheid in de melodische rauwheid van de Duitse taal die nog meer inslaat dan het standaard Engels. Machtig, is het woord waar we hiernaar zoeken.

Ervaring

Ik heb immens genoten van het kijken van deze serie. De boeken lagen me helaas minder, maar ik kan na deze adaptatie zeggen dat deze tv-serie een van de beste is die ik dit jaar heb gekeken. Scenografisch, verhaal-gewijs, cinematisch en spanninsopbouw zaten allemaal heel netjes op hun plek waardoor je niet anders kan dan op “volgende aflevering” klikken zodra een aflevering op zijn einde is. Ik raad deze serie dus echt aan en geef hem dan ook vijf sterren. Dus ja, nu wacht ik hier dan maar op seizoen twee hé!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Cardboard Cowboys – Brian Conaghan

Lenny is dik. Op school lijkt het wel of zijn klasgenoten niet kijken naar wie hij zelf is, maar alleen naar zijn formaat. En dan is er ook nog dat gedoe met zijn broer Frankie …

Daarom gaat Lenny, als hij het even niet ziet zitten, naar het kanaal om na te denken. Daar kan niemand hem zien… denkt hij.

Als hij op een dag een leeg blikje in het water wil gooien, wordt hij tegengehouden door Bruce. Bruce woont in een kartonnen huis op de oever en heeft geen zin in mensen die zijn voortuin vervuilen.

Maar een valse start maat al snel plaats voor een onverwachte vriendschap en een epische roadtrip.

Hartelijk dank aan uitgeverij Leminscaat voor het recensie-exemplaar.

Verhaal

De Cardboard Cowboys is een aangrijpend en teder verhaal over de twaalfjarige Lenny Lambert die in Glasgow, Schotland woont. Aan het begin van het boek gaat Lenny net naar de middelbare school, en als lezer heb je al snel door dat hij het niet makkelijk heeft. Lenny wordt namelijk gepest omdat hij dik is. Hierdoor wordt hij zowel fysiek als verbaal lastiggevallen. Als resultaat spijbelt Lenny vaak van school, waardoor hij de dakloze Bruce leert kennen. Deze kennismaking zal Lenny veranderen en hem belangrijke lessen leren.

Ik vond dat dit verhaal goed aantoonde hoe pesterijen vaak een systematisch iets zijn, omdat enerzijds de verantwoordelijke leeftijdsgenoten vaak niet gestopt worden en anderzijds zij door leerkrachten worden aangespoord die hun hoofd wegdraaien hiervan, of er net in meegaan om punten te scoren bij de “coole” studenten.

Personages

De personages in dit boek konden zo van de pagina aflopen, ze voelden waarachtig werkelijk. Lenny is een kanjer van een protagonist die  ondanks zijn pesterijen zijn uiterste best doet om zich hiervan lost te koppelen, en er in te geloven dat hij het wél waard is.. Want Lenny had het zeker niet makkelijk had in dit boek. Naast de pesterijen op school worstelt hij ook met een thuisbasis die hem allesbehalve steunen. Zijn ouders lijken niet om hem te geven en zijn meer in de ban van de mysterieuze “onze Frankie” – Lenny’s oudere broer – en zijn hierdoor heel erg in zichzelf getrokken. Daarom is het net zo belangrijk dat Lenny Bruce leert kennen, een waar ouder figuur voor hem doorheen dit boek.

Alle personages in dit boek zijn gewoon immens goed uitgewerkt. Niemand is volledig in een zwart-wit denk-hokje opgedeeld, er zijn duidelijke morele kwesties die de personages maken tot wie ze zijn. Het is ook daarom dat je voelt van, ja Lenny’s ouders kijken niet echt naar hem om, maar je voelt wel dat er hier onderliggende redenen zijn en dat Lenny het anders zou willen. Naar mijn mening zijn de ouders emotioneel onbeschikbaar, wat te merken valt uit Lenny die soms denkt “nu zou ik een knuffel geven, maar zo een familie zijn we niet” en dan brak mijn hart een beetje. Dit boek voelde gewoon zo écht.

Suspense

Je zou het niet van de opzet of het verhaal zeggen, maar dit verhaal zit vol met suspense. Vanaf het begin is er al duidelijk dat er iets niet klopt in Lenny zijn leven. Zijn broer is niet meer aanwezig in zijn leven, noch dat van zijn ouders. Hierdoor denk je in het begin dat hij dood is, maar na een paar hoofdstukken wordt het duidelijk dat dit niet zo is. De vraag luidt dan nog steeds, wat is er met “onze Frankie” gebeurt? We krijgen soms flashbacks naar momenten waarin Frankie er nog steeds is, maar geen reden voor zijn blijkbaar emotioneel en dramatische vertrek. Conaghan heeft dit mysterie meesterlijk verworven in het boek. Je wilt als lezer per se weten wat er is gebeurd.

Vormgeving

De cover van dit boek is er een die mij meteen aansprak. De titel luid “De Cardboard Cowboys” en in goede vormgeving-sfeer ziet dit boek er dan ook uit alsof het van karton gemaakt is, wat in deze instantie prachtig werkt. Ook de illustraties op de kaft geven prachtig de essentie van het boek weer. Mijn complimenten aan Leon ter Molen die hiervoor piekfijn heeft gezorgd.

Vertaling

Iets dat mij opviel bij het openslaan van het boek, is dat er op de titelpagina het volgende vermeld staat: “Ambachtelijk vertaald door Lydia Meeder.” En, inderdaad, ambachtelijk. De vaardigheid van deze vertaling is merkbaar in elke lijn van het boek. Het doet eer aan aan zekere Engelse/Schotse colloquialisms zonder dat de vertaling ervan “te Nederlands” aanvoelde. Dit maakte dit boek nog meer een plezier om te lezen dan het al was.

Ervaring

Ja, dit was gewoon een heel erg goed boek dat mij van begin tot einde kon boeien. Conaghan weet op meesterlijke wijze telkens genoeg informatie aan de lezer te geven zodat er naar meer gesnakt wordt om erachter te komen waarom, bijvoorbeeld, Lenny’s broer niet meer thuis woont en hoe het komt dat zijn ouders hierdoor afstandelijk doen naar hem. Het boek is een licht door een dichte mist, dat met elke omgeslagen pagina meer van de route weergeeft.  Ik vind dit echt een aanrader. Ik geef dit boek dan ook vijf sterren.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Toen De Maskers Kwamen – Jennifer Dugan

Opgepast, deze recensie bevat spoilers van Toen De Maskers Kwamen.

Sloan en Cherry zijn de enige twee overlevenden van een aanval op het zomerkamp waar ze werkten. Ze kenden elkaar pas net, maar door hun gedeelde trauma zijn ze nu onafscheidelijk. Totdat Sloan meer te weten komt over de motieven van de groep achter de aanval. Is Cherry wel echt een slachtoffer, net als Sloan, of hoort ze bij de aanvallers? Hoe meer de gaten in Sloans geheugen worden gevuld en hoe meer ze ontdekt, hoe minder logisch het allemaal lijkt. Wie spreekt de waarheid? En wie overleeft de ontknoping?

Een psychologische thriller over trauma, PTSS, een verziekte codependente relatie en de kracht van je eigen verbeelding. Dit boek houdt je tot de laatste bladzijde op het puntje van je stoel.

Rating

Wat een boek. Maar écht. Dit deed me beseffen hoe graag ik als kind horrorfilms keek, en hoe hard ik kon opgaan in de narratief van slasherfilms met de dubbele bodems en meergelaagdheid van dit soort verhalen, mits de uitwerking ervan goed is. Wat hier vast en zeker het geval is.

Op Goodreads heeft Toen De Maskers Kwamen onder zijn Nederlandse titel nog niet veel reviews, dus heb ik me even toegelegd op zijn originele, Engelse variant, om daar de ratings en reviews van te ontaarden: Last Girls Standing. Dit boek had een gemiddelde rating van 3.24 sterren over 1771 ratings. Op Amazon waren dit er gemiddeld 3.5 over 102 ratings. Op hebban waren er nog geen ratings te zien. Wat dit boek tot een algemeen gemiddelde van 3.3 kan herlijden. Ik vind dit persoonlijk net te laag, ik heb het 4 sterren gegeven.

Verhaal

Zoals hierboven te lezen was gaat Toen De Maskers Kwamen over Sloan en Cherry die een massamoord op een zomerkamp hebben overleefd. Sloan kampt met zware PTSS. Hierdoor herinnert ze zich niet goed wat er die nacht is gebeurd tussen het horen van de eerste schreeuw en het terug bij zinnen komen in het bloed van de kampbewaarder. Doorheen het verhaal twijfelt Sloan aan de validiteit van Cherry die haar missende herinneringen probeert in te vullen. Sloan is er hoe langer, hoe meer van overtuigd dat Cherry betrokken was bij het uitmoorden van het zomerkamp, samen met de “Morte Hominus”; de sekte die dit voor elkaar kreeg.

Naarmate het verhaal vordert, krijg je als lezer hoop op het ontrafelen en ontdekken van de missende herinneringen van Sloan. In het begin wordt er informatie aangegeven die je laat denken dat je de fijne details van de zomerkampmoord weet, maar al snel begint de panische aard van Sloan sinds de gebeurtenis, de validiteit van haar eigen herinneringen te bevuilen. Niets is wat het lijkt.

Pacing

Ik las enkele reviews op Goodreads nadat ik had gezien dat mensen drie sterren aan het boek hadden gegeven, ik vond het echt nog een extra ster verdienen. Al snel zag ik een gemene deler naar voor komen in de reviews: het tempo, ofwel de pacing van het verhaal. Mensen vonden dat het verhaal maar schoorvoetend vooruit bewoog, en dat de relatie tussen de personages ook niet diepgaand aanvoelde. Ik ga hier echter niet mee akkoord.

Ik vond de pacing perfect passen bij het genre van het verhaal; een verhaal dat een homage is aan slasher- en horrorfilms, specifiek uit de ‘80s. Je zit pagina na pagina op het puntje van je stoel. Je daalt mee af in het overdenken van Sloan en het samen proberen rapen van details om haar herinneringen terug te winnen. Dit allemaal, in combinatie met de nachtmerrie-achtige scenarios van een sekte die de wereld probeert te resetten met een massamoord.

Voor mij als lezer, was dit tempo perfect, omdat ik iemand ben die, als ze True Crime series kijkt bijvoorbeeld, altijd op Wikipedia gaat zoeken wat de details zijn van de case en zo ontdekt wat er is gebeurd, nog maar 10 minuten na de start van de documentaire of aflevering. Dit boek was voor mij dus een geweldige oefening in geduld, ik wilde zo vaak doorbladeren om te zien wat er ging gebeuren, maar neen. Ik heb mezelf in bedwang gehouden en alles ontdekt zoals de auteur het bedoeld heeft. Het tempo was voor mij perfect, alles landde exact waar het moest landen.

Personages

Alle personages in dit boek waren goed geschreven. Het waren “round characters” zoals men wel eens durft zeggen, die allemaal meerdere lagen hadden. Cherry was een rebel met een soft-side, die alles voor Sloan zou doen. Maar door de narratie vanuit Sloans perspectief, ga je als lezer twijfelen aan de goedheid van Cherry. Je begint te denken dat Cherry zelf in heel het moordcomplot zit en een co-depending relatie met Sloan heeft uitgewerkt om uiteindelijk ook haar van kant te maken.  

Naar mate het verhaal vordert, ga je echter steeds meer en meer twijfelen of Cherry niet het two-faced karakter is, maar Sloan. In Sloans afdalen in haar PTSS, trauma, verleden, zoeken naar antwoorden, merk je als lezer dat ze steeds maar meer in het nauw wordt gedreven door compulsief overdenken. Ze rijgt allemaal theorieën aan elkaar om antwoorden te vinden op de gaten in haar geheugen. Elk detail vormt ze om in de gekste theorieën om maar iets van verklaring te vinden voor waarom haar brein heeft besloten dat haar herinneringen te zwaar zijn voor haar om mee om te gaan. Sloan is een unreliable narrator, maar je bent al zo diep mee naar antwoorden aan het zoeken met haar, dat het lang duurt voor je dat zelf goed en wel doorhebt.

Einde

Het einde van dit boek was zo out of pocket, maar ergens had ik wel het gevoel dat dit was waar het boek de hele tijd naartoe ging. Het laatste deel van het boek las ik met mijn mond open van verbazing en ontzag, er volgde zelfs een “what the f-bomb?!”. Wat een einde!

Ervaring

Dit boek is zo goed geschreven. Natuurlijk zijn er op het einde nog immens veel vragen en opengelaten verhaallijnen, maar niet op zo’n manier waarop het voelt alsof de auteur zich hier niet van bewust is. Het voelt écht aan als een oude slasherfilm waarin het einde zo out of the left field is, dat je nog duizenden andere theorieën kan vastknopen aan wat het hele verhaal kan betekenen. Dugan heeft dit van start tot finish meesterlijk uitgewerkt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Jongloed – Sasha Laurens

Kat Finn en haar moeder kunnen nauwelijks rondkomen van leven onder de mensen. Net als alle vampieren moeten ze Haema drinken, een dure synthetische bloedvervanger, om te overleven. Dit omdat bijna de hele mensheid is besmet met een virus dat dodelijk is voor vampieren. Kat kijkt niet uit naar een onsterfelijk leven waarin ze amper geld heeft, maar als ze hoort dat ze is toegelaten tot Harcote, een prestigieuze school die in het geheim alleen voor vampieren is, weet ze dat haar leven op het punt staat te veranderen… Taylor Sanger is opgegroeid in de rijke vampierwereld, maar ze heeft genoeg van hun conservatieve waarden. Vooral als het gaat om seksualiteit, want ze is openlijk lesbisch. Ze hoeft nog maar twee jaar Harcote te doorstaan voordat ze vrij is. Maar als ze ontdekt dat haar nieuwe kamergenoot Kat Finn is, schrikt ze enorm. Want lang geleden waren zij en Kat beste vriendinnen, en dat is niet goed afgelopen. Wanneer Taylor vervolgens op het dode lichaam van een vampier stuit en Kat een schokkende ontdekking doet in de archieven van de school, realiseren de twee zich dat er duistere geheimen zijn op Harcote – geheimen die hen verbinden met de machtigste figuren in het vampierrijk én met het synthetische bloed waar ze allemaal van afhankelijk zijn.

Rating

Jongbloed heeft bij het algemene lezerspubliek een heel neutrale rating van drie tot drie-en-halve sterren. Op Goodreads krijgt het een algemene rating van 3.25 sterren verdeeld over 3,293 ratings, op Amazon is dit 4.4 sterren verdeeld over 261 ratings, en op Hebban is er een gemiddelde rating van 3 sterren, echter staat er op Hebban nog maar een rating van één persoon, dus dit maakt dat het gemiddelde opgemaakt kan worden uit de Goodreads en Amazon reviews. Dit zou komen op zo een 3.5 sterren.

Ik als respectievelijke lezer en mijn subjectieve mening kan mij wel vinden in het Goodreads gemiddelde en geef dit boek dan ook 3 sterren. Doorheen mijn recensie zal ik verschillende punters aankaarten waarom.

Verhaal

Jongbloed gaat over Kat Finn en Taylor Sanger de allebei naar Harcote gaan, een elite school voor vampiers van de hoogste klassen. Taylor behoort tot de elite vampiers in termen van afkomst, maar haar mentaliteit zit niet in deze hokjes vast, ze duwt zich continu af tegen het elitaire denken en de klassenjustitie van haar metgezel rijke vampiers. Kat daarentegen komt van een iets meer armoedecijfer achtergrond waarin zij en haar moeder alles moeten doen om te overleven weg van de vampiergemeenschap.

Door een kans uit duizenden kan Kat toch naar Harcote en doet ze er alles aan om bij de rijke vampiers te horen. Echter is ze door haar natuur een vreemde eend in de bijt, want Harcote is een racistische en homofobe school gedreven door klassenjustitie: alles waar Kat tegen is. Maar wanneer er een complot ten tonele verschijnt dat de klassenjustitie een verklaring en mogelijks ook en koekje van eigen deeg aanbiedt, nemen Kat en Taylor alle risico’s om de geheimen achter Kats toegang tot Harcote te ontrafelen, alsook wat Kats geschiedenis te maken heeft met de rangorde binnen de vamierwereld.

Personages

In dit boek hebben we een aantal sleutelpersonages: protagonisten Kat en Taylor. Alsook enkele side characters die zorgen voor het verder stuwen van het plot en ten grondslag liggen aan problemen binnen het narratief die moeten worden opgelost: Mevrouw Radtke, Victor Castel, Meneer Kontos, Lucy (aka LucyK), Evangeline Lazareanu, Schoolhoofd Atherton, Galen Black, Kats moeder, Galen’s ouders en nog enkele anderen.

Kat als protagonist is iemand die niet goed lijkt te weten wat ze wilt; telkens als ze lijkt te weten wat ze wilt, verandert ze zich weer van gedachten, hierdoor speelt ze met heel veel mensen hun voeten vond ik. Taylor daarentegen weet wat ze wilt, en doet zich nooit anders voor. Het is altijd duidelijk wat haar duwt, en alles wat iedereen tegen haar doet heeft ze niet verdiend. Ze is een precious cinnamon roll that must be protected at all costs.

Kat haar moeder is een groot enigma in dit verhaal, in combinatie met Victor Castel. Deze twee hun relatie van lang geleden licht ten grondslag aan de problematiek met Hema en BBS (Bloedstollingsstoornis). Echter wordt er over deze relatie en origine van alle grote keerpunten in het boek, vrij snel heen gegaan. Ik ga hier in “plot” iets verder over uitwijden.

Plot, Stand-Alone en Seriebehandeling

Zoals ik hiervoor al kort aanhaalde waren de grote keerpunten in dit boek de plots rond Hema en BSS en hoe de vroegere relatie van Kats moeder en Victor Castel hier de oorzaak van was, hier komt dan natuurlijk bij kijken hoe Kat hierin verwikkelt zit.

Naar mijn gevoel wilde Laurens heel veel dingen doen in deze standalone, waardoor een heel interessante premise heel vlak viel omdat ze de elementen niet de ruimte gaf om te kunnen vliegen; ze konden als het ware hun vleugels niet strekken tot hun ware potentieel. Wat heel zonde was, vond ik. Je merkt dat al deze plotelementen, personages, en onderliggende dynamieken veel sterker zouden kunnen zijn als ze eventueel een serie-behandeling hadden mogen genieten. Het stand-alone formaat voelde simpelweg veel te beperkend voor de diepgang die dit boek had kunnen bereiken.

Begrijp me niet verkeerd, het was een boek waar ik echt van heb kunnen genieten en ik keek elke keer uit naar de hoofdstukken vanuit Taylors perspectief. Maar veel hoofdstukken voelden overhaast en missend in diepgang omdat alles tot een geheel van één boek werd gehouden. Wat spijtig was, want je kan echt voelen dat dit grotere hoogtes had kunnen bereiken als serie.

Pleidooi

Los van dat het verhaal soms oppervlakkig aanvoelde door de nood aan diepgang te schrappen omwille van het gekozen lengte-formaat, straalde een ding wel heel erg hard door met een diepgang die van begin tot einde doorscheen: dit boek is een pleidooi. Het boek pleit namelijk tegen racisme, homofobie, klassenjustitie en ongelijkheid in het algemeen. Dit boek is aan zijn kern een verhaal dat een pop-culture element zoals vampiers tot zich heeft genomen, en hierop maatschappelijke problemen heeft geprojecteerd.

Vampiers, naar mijn mening, is hiervoor een perfect schoolvoorbeeld om zoiets te doen. Het is een bovennatuurlijk wezen dat door iedereen gekend is in alle vormen en maten, en ook een gegeven dat meegroeit met de maatschappij. De vampier wordt in dit boek een veeleer (meta)kritisch gegeven dat de fouten van onze hedendaagse maatschappijen onderlijnt en er ook commentaar op geeft.

Sterke punten worden hierdoor aangehaald in het boek, waarom is alleen de elitaire vampier ervan voorzien om te overleven, om goede kansen te hebben, om predominant wit en cis-het te zijn? Waar zijn de LGBTQIA+ vampiers, stelt Kat in vraag wanneer ze Harcote rondkijkt. Waar zijn de zwarte vampiers, vampiers van elke andere achtergrond dan wit? En waarom hebben zij niet het recht om tot een elitaire institutie toe te treden. Een verouderd gedachtengoed dat nood heeft aan inclusie en vernieuwing, is waar Kat en de revolutionairen voor pleiten in dit verhaal. Meer representatie in de vampierwereld van het boek an sich.

Dit kan natuurlijk doorgetrokken worden tot onze eigen wereld, en Sasha Laurens heeft met dit boek een goed voorbeeld geschreven dat ervoor pleit om je overheden en machthebbers aansprakelijk te houden voor zulke discriminatie en hier ook actief tegenin te gaan.

Doelpubliek

Door het voorgaande gedachtengoed ga ik zeggen dat dit boek een goed boek voor iedereen is die op een simpele manier de ongelijkheid van onze wereld in kaart gebracht wilt zien worden.

Op vlak van verhaal, dynamiek, expositie en dergelijke meer, zou ik dit boek eerder aanraden aan lezers van 13 tot 16 jaar.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Terugkeer naar Maxton Hall (Maxton Hall #3) – Mona Kasten

Het voelt een beetje melancholisch om zoveel series die ik ben begonnen tegenwoordig tot een eind te zien komen. Dit komt vooral omdat ik een punt aan het maken ben van het uitlezen van series die ik ben begonnen vooraleer ik aan nieuwe series begin. Eén serie is de Maxton Hall-serie van Mona Kasten, waarvan ik deel drie zopas uit heb en hiervoor nu dus een finale recensie mag schrijven, voor ook ik Maxton Hall verlaat. So buckle up, because I have some thoughts.

Verhaal

Deel drie zet de verhaallijn van het vorige boek naadloos verder. Ruby en James zijn aan het begin van het boek nog steeds op een lastig stuk in hun relatie na wat er is gebeurd aan het einde van deel twee. Het verhaal zelf kon mij niet per direct bekoren omdat grotendeels vrij voorspelbaar aanvoelde, wat spijtig was, want ik mistte de intrige die in deel 1 nog wel aanwezig was wel.

Dit boek wijdt wel sterk uit over familiale en huiselijke problemen en toont aan dat goede steun frappant is, en dat als er iets mis is met jou of iemand die je kent; vraag even hoe het gaat of geef even aan dat het met jou wat minder gaat. Er zijn altijd wel mensen die er voor je zijn en om je geven, en dat staat centraal in dit derde deel.

Personages

De personages namen in dit finale deel wendingen waardoor ik niet echt met hun kon binden doorheen het verhaal en waardoor ik veeleer wilde verder lezen om te zien of hier ergens nog verandering in komen, helaas was dit niet het geval.

Ruby en James hun relatie kon me weining boeien, maar Ember en Wren daarentegen had ik graag veel meer van gezien omdat daar zeker wel iets in zat dat lief en teder was. Maar de protagonisten zijn Ruby en James, dus zij kregen de meeste spotlight. Ik had persoonlijk het meeste moeite met de relatie tussen Lydia en Sutton en vond dat alles voor hen een beetje te sterk van een leie dakje ging ondanks hun omstandigheden.

Schrijfstijl

De vlotte schrijfstijl van Mona Kasten is wat ervoor mij heeft gezorgd dat ik dit boek heb kunnen uitlezen. Dit is ook wat ik in vorige recensies over haar zei, dat ze vlot kan schrijven en goede zinnen op papier kan zetten. Dit is dan ook wat het verhaal voor mij staande hield, want qua plot en personages kon het me niet zo heel erg sterk boeien.

Ervaring

Dit deel was mijn minst favoriete deel in de serie, en ik vind ook nog steeds dat deel 1 het beste deel in deze serie was. Ik had gehoopt op iets meer intrige, maar dit bleef uit. Doordat er zoveel miste aan de boog van het plot op vlak van wendingen en ontknopingen, voelde dit boek voor mij vaak onafgewerkt. Qua sterren-recensie zet ik het op dezelfde hoogte als deel 2, namelijk met twee-en-halve tot drie sterren. Ik kon wel genieten van Kastens schrijfstijl, en ben dus ook benieuwd naar wat ze nog op de kaart zet, maar dit finale deel deed een beetje onder aan zijn voorgangers.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Breekbare Draden van Magie – V.E. Schwab

Hier zijn we weer met een recensie over een V.E. Schwab boek. Ik denk niet dat ik dit ooit beu ga geraken, Schwab is een van mijn grootste idolen en ook een van mijn favoriete schrijvers. Al zou ze de achterkant van een shampoo-fles schrijven, ik zou het lezen. Dat is het effect dat ze op mij heeft als lezer (en ook als schrijver). Voor deze recensie las ik haar lang-geanticipeerde boek dat plaatsvindt in een universum dat we al kennen en vijf jaar geleden achter ons hebben gelaten: De Breekbare Draden van Magie. Ik ben heel erg blij dat Schwab zelf deze wereld nog niet achter heeft kunnen laten, want ik denk nog elke dag aan Kell, Rhy, Lila, Alucard en co. sinds ik De Kleuren van Licht uit heb. Maar goed, ik zal zonder spoilers mijn ervaring met deze parel van een boek hervatten.  

Verhaal

Veel schrijvers hernemen tegenwoordig hun oude verhaal universums. Zij het omdat ze nieuwe personages ontdekken in deze werelden, of omdat oude personages hun stem nog niet verstomd is in de pen. Als het aankomt op mijn favoriete auteurs die een nieuw werk uitbrengen in een universum dat me heel dierbaar is, heb ik al met de harde hand moeten leren dat dit een grote teleurstelling kan zijn. Zo kijk ik al enkele jaren met een heel andere blik naar een serie die ooit geen enkele fout voor mij kon bevatten. Maar dan hernemen de auteurs een bepaald personage, en valt het beeld dat ik had in duizend stukken.

Toen De Breekbare Draden van Magie aangekondigd werd en erbij werd gezegd dat het zich in De Kleuren van Magie wereld zou bevinden, hield ik mijn hart al vast. Maar toen er werd gezegd dat je dit boek kon lezen zonder De Kleuren van Magie-serie gelezen te hebben, lichtte een stukje van de zwaarte op mijn borst zich op. Oef, misschien zou mijn beeld van mijn favoriete personages niet aangetast worden.

Voor ik begon met lezen, was ik in een kleine Goodreads rabbit-hole gevallen in de recensies. Eén recensie wist mijn oog te vangen, die omschreef hoe ze wilde dat dit boek meer focuste op de nieuwere personages in plaats van zoveel op de oude personages. Oh nee, dacht ik. Dan toch? Met enthousiasme en een beetje weemoedig begon ik in het boek, angstig dat mijn liefde voor deze personages kapot zou gaan zoals ik het bij andere series al heb gevoeld – die distantiering van een band die zo lang standhield en die opeens brak. Maar toen zag ik Kell en Lila terug … en Alucard en Rhy. En laat me je zeggen – het duurde niet lang voordat ik wederom bevestiging kreeg van V.E. Schwab’s kunde. Als er iemand een oude wereld terug kan hervatten en terugbrengen met de kracht, liefde en macht dat die verdient, dan is het wel Schwab. Zij schrijft alsof het het laatste is wat ze elke dag moet doen. Nooit eerder heb ik een auteur een universum weten heropzoeken na zoveel jaren en verder te gaan alsof ze nooit waren gestopt. Het was zo perfect.

Alle personages spraken in hun eigen toon, niemand voelde opeens anders of zette een andere toon op. Het was puur perfectie. Ook de nieuwe personages brengen een wonderbaarlijke bijdrage aan het verhaal van deze nieuwe serie.


Ik moet wel zeggen, ook al werd er gesteld dat je dit verhaal onafhankelijk kan lezen van De Kleuren van Magie-serie, ga ik daar toch tegenin. Ik denk niet dat dit verhaal zo sterk zou staan zoals het dit doet afgezonderd van De Kleuren van Magie. Het is briljant in zijn eigen respect, maar het zou niets zijn zonder de serie die zijn bestaan mogelijk heeft gemaakt. Dus naar mijn mening moet je sowieso beginnen met De Kleuren van Magie-serie voordat je je aan deze nieuwe serie in het universum waagt.

Personages

Zoals ik eerder al vermeldde was het een warme knuffel om al mijn favoriete personages uit De Kleuren van Magie-serie terug te zien. Iedereen was even (im)perfect zichzelf zoals we ze altijd hebben gekend. Natuurlijk, dit boek speelt zich zeven jaar af na de feiten in De Kleuren van Licht en dus is iedereen zeven jaar ouder. Wat maakt dat ze zich allemaal wel iets meer volwassen gedragen, maar het werkt. Het werkt gewoon écht héél erg goed.

We maken ook kennis met twee nieuwe personages in dit boek: Tes en Kosika. Tes is degene aan wie we de titel te danken hebben (dit is ook alles wat ik over haar ga zeggen, want ik ga Schwab de eer geven om je haar beter te leren kennen). Kosika is Hollands opvolger als nieuwe antari van Wit Londen alsook de nieuwe heerser over Wit Londen (en dit is ook het enige wat ik over haar ga zeggen, het is zoveel beter als je het allemaal zelf ontdekt)

Schrijfstijl

Elke keer herhaal ik me toch kort weer even, want Schwab verdient het. Zij is een van de beste auteurs die ik al in heel mijn leven heb gelezen, en dat zeg ik niet lichtjes. Ze is gewoon uber-briljant en als ik haar ooit mag ontmoeten hoop ik haar dit ook te kunnen zeggen. Haar schrijven is van een ander kaliber, de manier waarop ze personages uitwerkt alsook haar verhalen is van een ander niveau. Het is Schwabs wereld en wij leven er in.

Vormgeving

Dit boek is een pracht van een uitgave. Met wonderlijk mooie sprayed edges, fanart aan de binnenkant van het boek, en een opdruk onder de stofomslag – het is weer een parel hoor, waar Boekerij voor heeft gezorgd.

Ervaring

Mijn ervaring? Nu ja, ik denk dat heel deze recensie voor zich spreekt. Ik had een geweldige tijd tijdens het lezen van dit boek. Altijd wanneer ik iets van Schwab lees eigenlijk. Ik kijk nu al uit naar het volgende deel in deze serie. Schwab heeft het onmogelijke gedaan in het hervatten van een oud universum, en mij weer hoop gegeven dat dit een goed iets is en niet iets dat personages voor mij verpest. Waarvoor mijn immense dank.

Voor dit boek heb ik ook een regel die ik als tiener voor boeken had hervat. Namelijk, als een boek me kon doen huilen was het een instant vijf-sterren boek. Dit boek heeft mijn ogen doen tranen en overlopen, mijn blik wazig terwijl ik de rest van het verhaal probeerde te lezen. Het raakte me tot mijn diepste diep om een personage dat me zo dierbaar is ergens bovenop te zien komen: en daarom krijgt dit boek een welverdiende vijf sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Memory of Babel (The Mirror Visitor #3) – Christelle Dabos

Ophelia heeft Thorn al meer dan twee jaar niet gezien, en het begint haar te dagen. Maar wanneer het tij begint te keren en hints naar waar Thorn zich mogelijks bevindt, zich de kop op beginnen steken, moet Ophelia van Anima naar Babel afreizen. Een wereld waarin regels volgen zo belangrijk is dat problemen Ophelia op nieuwere manieren dan ervoor in het nauw drijven. Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor The Memory of Babel.

Verhaal

Ik moet zeggen, dit was voor mij qua verhaal een van de mindere delen uit The Mirror Visitor serie.  We hebben Clairdelune verlaten en bevinden ons aan het begin van het boek terug op Anima, waar Ophelia al de afgelopen twee-en-half jaar heeft gespendeerd. Het voelt heel erg als het begin van boek één, maar Ophelia is zich hier ook bewust van – alsof de afgelopen twee boeken niet zijn gebeurd. Gelukkig verspillen we niet teveel tijd hier en start het boek al vrij snel met Ophelia die van Anima wordt weggehaald. Van hieruit baant ze zich een weg naar een plek waarover we dusver nog niet veel hebben gehoord: Babel. Hier zal Ophelia op zoek gaan naar Thorn, en verdere antwoorden zoeken op de vragen die ze heeft over God en the Other.

Schrijfstijl

Ik moet zeggen, ik vond Dabos haar stijl wat afgezwakt in dit verhaal. Ze schrijft nog steeds met volle overgave aan details, alles wordt tot het fijnste haartje omschreven wat maakt dat de lezer alles echt voor zich kan zien. Dit vind ik persoonlijk heel erg fijn. Echter, dit boek vindt beide zijn sterktes én zwaktes in de over-detaillering van Dabos. Het is soms net iets té veel qua details, en niet elk detail voelt alsof het even belangrijk is, wat bij de vorige boeken wél zo was. Maar, nog steeds, Dabos schrijft meesterlijk, maar haar sterktes hebben te hard doorgedreven, wat soms een averechts effect kan geven. Less is more, as they say.

Personages

Het ding met deze serie is dat er heel veel personages bij komen kijken, en de helft van de namen vergeet ik telkens weer. Zelfs nu, ben ik er al een pak vergeten. De grote slechterik van dit boek was iemand die we blijkbaar in een eerder boek al ontmoet hadden, maar omdat er zoveel personages zijn, was ik totaal niet gechoqueerd omdat ik echt moest denken: “wie is dit nu?” Zelfs nu weet ik nog steeds niet wie dat was. Op Babel leren we ook nog andere family spirits kennen en natuurlijk ook andere personages, maar ik geef eerlijk toe dat ik deze serie vooral lees voor de dynamiek tussen Ophelia en Thorn. Zeker omdat ze zulke tegenpolen zijn van elkaar en dat dit net is waarom ze tot elkaar toegetrokken worden.

Ik moet wel zeggen, Ophelia haar character arc in dit verhaal was er een om u tegen te zeggen. Er is een scene waarin ze in een ondergrondse kamer wordt gegooid, eentje die gekend staat om mensen gek te maken omdat je er alleen met jezelf zit en veel mensen dit niet aan kunnen. Echter, Ophelia komt alle versies van zichzelf tegen, en ze leert hieruit wie ze echt is in plaats van gek te worden. Ze leert toe te geven hoe ze zich voelt en waarom ze bepaalde dingen voelt. Het is een mooi moment waarin de lezer ook met zichzelf geconfronteerd wordt en je je afvraagt of jij ook zo trouw bent aan jezelf. Zo niet, dan spoort deze scene met Ophelia wel aan om jezelf in de ogen te kijken, en het is nagenoeg prachtig. 

Ervaring

Het boek voelde niet alsof het 400+ pagina’s was, en op andere momenten net weer wel. Ik wilde de hele tijd verder lezen en steeds weer weten wat er ging gebeuren. Maar ik vond wederom mijn persoonlijke Achilles hiel als het aankomt op lezen; ik heb namelijk de nijging om soms fanart op te zoeken en wat gegevens over boeken op te zoeken. Niet per se spoilers, maar eerder mensen hun meningen zonder dat er spoilers bij komen kijken. Natuurlijk, ik krijg wel altijd spoilers because of who I am as a person. Maar kijk, dat is mijn probleem om mee te leren leven/iets aan te doen. In elk geval, op veel momenten voelde het verhaal alsof het totaal nergens naartoe ging, en moest ik echt mezelf opleggen om tot het volgende hoofdstuk te lezen. Pas vanaf ongeveer pagina 250 was ik echt mee met het verhaal. Dit kwam, en dat geef ik eerlijk toe – en hier komt dan ook een dikke spoiler aan – omdat Thorn zijn come back maakte. Hierdoor kwamen er natuurlijk veel vragen bij Ophelia en ook veel hartzeer. Er was zelfs een moment waarop ik dacht dat ze niet meer samen zouden eindigen en dat ik bijna stopte met lezen. Echter, ik kan zeggen dat ik het boek uit heb en dat ik immens uitkijk naar het laatste deel van deze serie.

Ik las ergens online, tijdens mijn verdieping in meer meningen naar dit boek, hoe iemand deze serie omschreef als een dubbele duologie: deel één en twee als set, en deel drie en vier als set. Ik kan dusver begrijpen waarom ze dit zeggen, en ik denk, als ik deel vier ook uit heb, dat ik dit nog meer kan begrijpen. Je hebt in deel één en twee Ophelia en Thorn die hun weg om elkaar heen leren kennen alsook de achtergrond die bij de respectievelijke individu komen, en in deel drie moeten ze opeens elkaar terug leren kennen maar anders. Dit boek was dusver mijn laagste sterren-cijfer voor de serie, met drie sterren. Ik ben heel benieuwd wat het vierde (en laatste!) boek brengt.