Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde en een Master in Creative Writing wilt ze de vele facetten van het geschreven woord maar al te graag doorgronden. Ze enerzijds als leerkracht creatief schrijven en anderzijds als all-round bookish person in een van de mooiste boekenwinkels ter wereld, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, is Catherine een schermer, yoga en pilates fan. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop thee; haar keukenkasten kunnen de hoeveelheid warme dranken en hun toebehoren niet meer aan.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Midzomerspel (Dunbridge Academy #2) – Sarah Sprinz

Tegenwoordig vind ik mezelf helemaal in de ban van romance novels, en als ik heel eerlijk ben heeft Sarah Sprinzs Midzomerspel, het tweede deel van de Dunbridge Academy serie, daar aan bij te dragen.

Het allerbelangrijkste dat je moet weten over dit boek om je te overtuigen om dit te lezen, is dat het een friends-to-lovers romance is. Met andere woorden, je gaat dit verorberen. Voor alle, enemies-to-lovers­ mensen, ik beloof, je dit boek is het waard.

Verhaal

Ik dacht altijd aan mezelf als een ride or die enemies-to-lovers liefhebber. Begrijp me niet verkeerd, dat ben ik nog steeds, mits de executie van zo’n narratief of plotline goed is, ben ik daar nog steeds trash voor, maar door Midzomerspel voel ik me nu gebeten door (best-)friends-to-lovers narratieven. Want dat is waar dit tweede deel in de Dunbridge Academy serie vooral om draait. We volgen dus niet langer het koppel dat we in deel één leerden kennen, maar nu draait het om de volgende twee lovers uit de DA vriendengroep: Charles en Victoria.

Het verhaal zelf is een typische romance chicklit met de typische tropes die je van kostschoolverhalen mag verwachten, en sluit dus ook perfect aan op het eerste deel uit deze serie. Je zal jezelf daarom ook terugvinden in de vroege uurtjes met dit boek in je handen omdat je gewoon niet kan stoppen met lezen. Dit was dan voor mij zeker het geval toen ik op een gegeven moment op de klok keek toen ik voor het slapen gaan even een hoofdstuk wilde lezen en opeens zag dat het al twee uur in de nacht was. Toen heb ik echt met man en macht het boek neer moeten liggen, want ja, slaap is soms nu eenmaal nodig. Het verhaal was naar mijn mening dus zo boeiend dat het mij van mijn slaap kon houden.

Personages

Zoals al eerder vermeld, staat er in dit boek een ander koppel dan Henry en Emma centraal; Charles en Victoria. Ook zien we nog andere personages uit het eerste boek terugkomen, en leren we hen dan ook beter kennen. We krijgen in dit verhaal vooral een kijkje achter de schermen bij Charles en Victoria thuis en de intriges die zich in hun privé- en schoolleven de kop opsteken.

Schrijfstijl

Sarah Sprinz haar schrijfstijl is nog steeds even vlot en aangrijpend als voorheen, dus dat draagt zeker bij aan het sneltempo waarmee ik door dit boek gevlogen ben.

Vertaling

Midzomerspel is vertaald uit het Duits door Amber Peters en Sylvia Wevers. De vertaling voelde heel vlot en natuurlijk aan en daar zet ik dan ook graag mijn petje voor af. Echter, wat mij wel wat tegen zat en wat ik ook wil opmerken, is dat sommige van de vertalingskeuzes overwegend Nederlands waren. Als Vlaming zijnde, voelde dit wat schurend aan, maar meer nog omdat dit verhaal zich afspeelt in Engeland en Schotland, en de té Nederlandse woordkeuzes zoals iemand “appen” voelde te veel als Nederland aan. “Ik stuur je er nog (een bericht) over” of iets in die trant had even goed gewerkt en meer binnen het Engels/Schotse kader gepast. Dit voelde soms dan wat aan als een vreemde eend in de bijt.

Ervaring

Ik heb heel erg genoten van dit boek. Zeker omdat toneel, acteren, Shakespeare en Romeo & Julia zo’n belangrijke rol in dit boek speelden. Dit kon mijn innerlijke theater kid zeker bekoren. De manier waarop Sprinz het gevoel van acteren en ten tonele te staan omschrijft en tot de lezer brengt slaat de nagel helemaal op de kop. Het is gewoon magnifiek; écht goed gedaan. Ook hoe Shakespeare erin verwerkt wordt en echt door de dialogen is verweven, is briljant gedaan. Ik heb heel erg van dit boek genoten en geef het daarom dan ook vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geest van Versailles – Emmelie Arents

Als kind was ik gebiologeerd door verhalen met een Gotisch kantje; dit heeft ook voor mijn voorliefde voor Gotische verhalen vandaag de dag gezorgd. Toen ik hoorde dat Emmelie Arents’ nieuwste boek De Geest van Versailles een hervertelling was van Victor Hugos Notre-Dame de Paris (1831), wat ikzelf het beste ken door de verfilming van De Klokkenluider van de Notre-Dame (1996) van Disney, was ik meteen vastberaden om het in handen te krijgen en te lezen. Opgepast, deze recensie bevat spoilers voor Emmelie Arents’ De Geest van Versailles.

Verhaal

Het verhaal heeft een goede pitch op de achterflap, echter komt deze inhoud van de achterflap niet volledig overeen met het verhaal. De achterflap beschrijft het boek als volgt:

PARIJS, 1687. De verminkte Noâm leeft als een geest binnen de muren van Château de Versailles als de geadopteerde zoon van Claude Chardin, lijfarts van Louis XIV. Noâm krijgt de opdracht om de koning te genezen, maar de voorwaarde is duidelijk: hij mag nooit worden gezien.

Catalina Amati, een getalenteerde staatviolist, betovert de Parijzenaren met haar prachtige muziek. Dan krijgt ze onverwacht verzoek om deel te nemen aan de muziekwedstrijd van Zijne Majesteit in Château de Versailles.

Ik vind het een sterke verwoording om te zeggen dan Noâm als geest binnen de muren van Versailles rondzwerft, terwijl dit echt maar voor een klein deel van het boek het geval is. Kort nadat Chardin zijn rol terugkrijgt aan het hof door middel van Noâm en daarna horen of zien we niet echt iets meer van zijn effectieve rol als lijfarts van de koning noch Versailles, dus Versailles zelf staat niet echt heel centraal in dit boek. Wat Catalina betreft, is deze synopsis ook maar een klein deel van wat je van het boek kan verwachten. Het is niet dat dit het boek slecht maakt, het is vooral dat dit boek verwachtingen opstelde voor mij met de synopsis en de titel, die het uiteindelijk niet echt heeft ontmoet.

Personages

Er was geen enkel personage in dit boek dat me echt kon boeien. Elke keer wanneer een personage werd geïntroduceerd was ik heel bevangen met wie ze waren en wat ze deden, totdat er meer van hen verscheen in het boek en ze me mateloos gingen irriteren. De algemene noemer die alle personages zo irritant maakte voor mij was niemand minder dan: Catalina. Om een of andere reden wordt elk mannelijk personage verliefd op Catalina alleen maar door met haar te interageren of naar haar te kijken. Alles in dit boek staat in teken van de mannen die niet denken met hun brein en alles omvergooien om achter Catalina aan te gaan. De manier waarop Catalina ook letterlijk in minder dan één week zegt dat ze haar hart is verloren aan eerst Nicolas de Villon en dan aan Pierre Monet zijn hoogst ongeloofwaardig. De reden waarom ze niet met Noâm in dit verhaal aanpapt is volgens mij ook omdat hij niet objectief aantrekkelijk is en daarom nooit met haar zou kunnen samen zijn. Wat spijtig is, want Catalina is een van de eerste die Noâm normaal behandelt ondanks hoe hij eruitziet, maar oh wee als een mooi meisje met een niet-conventioneel knappe man samen is in een boek. Ik ben helemaal voor mensen die experimenteren om te zien wat en wie ze leuk vinden, maar de manier waarop Catalina door mannen over zich heen laat lopen als een jonkvrouw in nood, just rubs me the wrong way. Ze voelde aan als zulk een krachtige vrouw in dit boek die tegen de seksistische gedachten van mannen inging, om er dan alsnog de andere richting in te draaien. Dit vond ik noodeloos en spijtig. Deze personages begonnen allemaal als zulke interessante individuen, om dan kort te vallen doordat ze niet verder binnen hun character arc werden uitgewerkt en alles draaide om iedereen die verliefd werd op een personage, wat afdeed aan de intrigerende samenvatting op de achterflap.

Schrijfstijl

Ik vind het enorm spijtig dat dit boek zo kort viel voor mij qua verhaal en personages, want Emmelie Arents kan echt een heel stuk schrijven. Vanaf pagina een was ik mee en het was echt zo’n boek waar ik meteen in mee ging en dat gebeurt niet vaak. Echter kon dit boek honderd of tweehonderd pagina’s langer zijn als Arents haar tijd meer had genomen. Alles springt zo op de hak en de tak dat er nooit echt tijd wordt genomen om wat er gebeurt in je op te nemen, de actie volgde elkaar zo snel op dat je niet de tijd hebt om geshockeerd te zijn en mee te voelen met de personages omdat je je al moet voorbereiden op alles wat nog moet komen. Dit boek had nog beter kunnen zijn als de auteur haar tijd had genomen om alles te laten inzinken en de personages meer had kunnen laten sudderen in wat hen overviel, want alles gebeurt gewoon zo snel, en ook vaak variaties van dingen die er voorheen al waren gebeurd.

Ervaring

Ik heb wel kunnen genieten van dit boek ondanks dat ik er zo snel doorheen was en dat de personages me mateloos hebben geïrriteerd. Ik vind het spijtig dat de titel en de synopsis een beetje verraderlijk hebben gewerkt met het inleiden van de lezer in het verhaal zelf. Je merkt tijdens het lezen van dit verhaal wel hoeveel liefde Emmelie Arents heeft voor Parijs en de materie waar ze overschrijft, en dit draagt ook echt heel goed en sterk door tot de lezer. Ook merk je dat Arents zelf muzikante is door hoe ze de muziek- en compositiescènes heeft geschreven. De manier van spelen en componeren en verwijzingen naar muziek verraden een achtergrond in muziek, maar zijn toch toegankelijk genoeg geschreven dat lezers zich hier niet in verliezen, wat een hele taak is maar Arents heeft dit goed gedaan.

Het einde van het boek was wederom veel te overhaast, alles gebeurde te snel en ik weet nog steeds niet goed wat de rode draad van dit verhaal was. Het “probleem” (dit is niet per direct het juiste woord, ik ben me hiervan bewust), is dat de auteur te veel opeenvolgende actie erin steekt zonder dat de personages kunnen nadenken over wat deze acties betekenen en hoe ze hier later anders mee moeten omgaan, er is een algemeen gebrek aan groei bij de personages. De shock-factors zijn er om dat te doen, om te shockeren, maar niets draagt echt bij aan een overkoepelend verhaal of de onderliggende character-arcs. Ik voel niet alsof de personages echt iets leren uit alles wat er is gebeurt, niet elk boek of verhaal hoeft dit te hebben, maar hier was er een frappante cyclus aan: iemand wordt verliefd op Catalina, ze doen domme dingen in teken van Catalina, Catalina is te blind om dit te zien en doet daardoor domme dingen, Noâm gaat in tegen Chardin als resultaat hiervan, Noâm wordt gestraft en gaat terug naar de meester, Catalina gaat door iets shockerend, Noâm red Catalina, en het hele circus begint opnieuw. Ik vond het uiteindelijk komisch hoe vaak Noâm terugging naar Chardin. In het begin voelde het nog aan als een trauma bond, en Noâm die teruggaat naar zijn misbruiker omdat dit alles is wat hij kent, maar uiteindelijk was dit zelfs niet meer symbolisch maar gewoon een meermaalse recycling van eenzelfde plot binnen een boek. Uiteindelijk werd alles te voorspelbaar en kon ik er niet echt meer van genieten.

Ik had hogere verwachtingen van dit boek en was helemaal bevangen door de eerste paar hoofdstukken, het schrijven was echt goed en Arents kan exact de juiste woorden en zinnen kiezen om iets te beschrijven, qua schrijven geef ik haar dan ook vier sterren. Maar door de personages en de razendsnelle opeenvolging van het verhaal viel alles een beetje vlak voor mij en geef ik dit boek dan ook maar twee-en-halve sterren in totaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Licht (De Kleuren van Magie #3) – V.E. Schwab

‘Ben je sterk genoeg om te winnen?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij eerlijk.

‘Mooi,’ zei ze […] ‘Alleen idioten zijn zeker van hun zaak.’

Hier zijn we dan, de finale recensie over het finale boek in De Kleuren van Magie-trilogie van V.E. Schwab. Schwab heeft dit finale deel geschreven met vlijmscherpe zinnen en krachtige scenes die eer doen aan dit beest dat 654 pagina’s telt. Mijn dank gaat uit aan Boekerij die me van dit mooie exemplaar voorzien heeft, een limited edition heruitgave om u tegen te zeggen. Deze recensie bevat spoilers voor De Kleuren van Licht.

Verhaal

In dit derde deel van De Kleuren van Magie-serie volgen we het verhaal van Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland verder op de voet. Zonder enige wachttijd duiken we meteen verder in de actie waar boek twee was gebleven, de cliffhanger die ons op het puntje van onze stoel houdt wanneer Lila onderweg is om Kell te redden uit Wit Londen. Het boek begint met de reünie van mijn favoriete duo, om dan alle hel los te laten barsten zodra ze terug naar Rood Londen trekken. Waar in de vorige twee delen de problemen geleverd werden door machtzuchtige individuen uit de werelden van Wit, Grijs en Rood Londen. Hebben we in dit deel te maken met een verschijning als een god: Osaron.

Dit boek reist door de verschillende vier Londens in een poging om Rood Londen te redden nadat Osaron Rood Londen op stelten heeft gezet. Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland moeten samenwerken om Osaron te verslaan. En dit gebeurt niet zonder een paar hartaanvallen waarvan je denkt dat een van hen zal sterven. Het boek trekt je de hele tijd met zich mee, en valt op geen enkel moment echt stil. Echter, merkte ik voor mezelf wel dat dit van de drie boeken mijn minst favoriete deel was. Het was goed, en ondanks de hoge spanning, was de spanning niet zo hoog als hij was in de vorige twee delen, ondanks dat de rode draad in dit boek veel meer stress met zich mee zou moeten brengen. Ik denk dat dit komt door de manier waarop Schwab het gebracht heeft, en dat, ondanks de desolate staat van Rood Londen doorheen het boek, de stress bij de lezer om te weten wat er ging gebeuren niet altijd zo hoog lag, omdat je vanaf het begin wel een gevoel hebt dat het op het einde wel goed ging komen.

Personages

Naast Osaron maken we met niet zoveel meer personages kennis in dit boek. Het nieuwste personage dat mij het meeste bijbleef maar dat maar een korte verschijning had, was Maris. De kapitein van de Ferase Stras, een interessante nieuwe locatie: een markt/boot in het midden van de oceaan die Kell, Lila en Holland moeten bezoeken. Het is op deze locatie dat we Lila volledig in haar verschijning/rol als Antari zien groeien wanneer ze een zwart nep-oog krijgt.

Schrijfstijl

Ik heb het gevoel alsof ik best gewoon copy/paste kan doen als het aankomt op dat ik iets te zeggen heb over V.E. Schwabs schrijfstijl, want ik heb hier nooit iets slechts op te zeggen, alleen maar goed. Ze schrijft zoals iedereen zou willen schrijven, met een bewonderenswaardige vaardigheid. Ik heb me gewijd aan het lezen van haar volledige oeuvre om zelf een beter schrijver te worden, haar boeken verdienen het om bij creatief schrijven cursussen benaderd te worden om meer te leren over hoe goed te schrijven en hoe goed een verhaal te formatteren. I said what I said.

Limited Edition

Deze Limited Edition heruitgave van De Kleuren van Magie is er eentje om u tegen te zeggen. Zoals altijd is Boekerij een meester in het vormgeven van hun speciale edities, en ook hier hebben ze zichzelf wederom overtroffen. Waar de Engelse editie van deze boeken wit zijn, is deze Nederlandse editie een contrast ervan in een prachtig zwart matte kleur. De pagina’s zijn stained edges die de plattegrond van Rood Londen weergeven. En het is absoluut een droom om naar te kijken!

Als je de dust jacket eraf haalt zie je een prachtig witte onderkant met een embossed cover van een kroon en het woord “Anoshe” – en ik ga de pracht van dit woord aan de lezer laten om te ontdekken in het boek zelf, want om het hier roekeloos te omschrijven doet onder aan de kracht die het in het verhaal van het boek zelf draagt wanneer Schwab het binnen de narratief vertelt (dus ga het zeker lezen!). 

De dust jacket zelf is er eentje dat bestaat uit twee werelden. De cover van het boek langs de ene kant en een prachtige fanart van Rhy’s ouders langs de andere zijde (links) en Alucard (rechts).

Deze editie is een absolute droom en ik kan er niet over ophouden! Wow!

Ervaring

Ondanks dat dit boek niet mijn favoriet uit de trilogie bijkt te zijn, is het toch een van mijn favoriete series geworden. Een meesterlijk verhaal dat meesterlijk is geschreven door een meesterlijke schrijfster. Een ware droom van een literair werk. Dit is magie hoe magie hoort te voelen. Daarom geef ik dit boek vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Update: The Spiderwick Chronicles Reboot

Sinds mijn vorige artikel over The Spiderwick Chronicles Reboot (deze kan je hier lezen), is er heel wat veranderd in het rijk van de vernieuwde Spiderwick-adaptatie. Onder andere een annulering van de reboot, en een sprankeltje hoop voor een andere studio die het project wil overnemen en continueren.

26 augustus 2023: Disney+ laat van zich afweten

Op 26 augustus 2023 schreven verscheidene (Amerikaanse) news outlets (Deadline, Variety, Yahoo) dat Disney + het laat afweten om hun adaptatie reboot van The Spiderwick Chronicles van Holly Black en Tony DiTerlizzi tot het kleine scherm te brengen. Dit onder het mom van kostenbesparingen en een strategie wissel; Paramount tracht nu het programma aan een andere verdeler te verkopen (Deadline 2023).

De artikels zelf zijn verdeeld over hoeveel afleveringen er nu in de serie zijn, Yahoo en Variety zeggen dat er zes afleveringen zijn, en Deadline zegt dat het er acht zijn. Dus het zal van de succesvolle verkoop van de serie afhangen voor we echt weten hoeveel afleveringen de serie zal bevatten (ikzelf hoop op acht, natuurlijk).

Ook auteurs van de boekenserie, Tony DiTerlizzi en Holly Black, postten een dag nadat Deadline het artikel uitbracht, dat Disney+ zelf de serie niet zou uitzenden. De belangrijkste take away van deze hele situatie is dat de serie dus wél volledig verfilmd is, maar er wordt gewoon een uitzendplatform voor gezocht. Dus de serie zal zeker en vast te zien zijn, we weten alleen nog niet op welke streamingdienst.

10 oktober 2023: Serie vindt nieuw tehuis

Op 10 oktober 2023 publiceerde Deadline een artikel waarin het schreef dat The Spiderwick Chronicles, nadat Disney+ de samenwerking niet wilde voortzetten, een nieuw tehuis heeft gevonden. Namelijk, Roku gaat The Spiderwick Chronicles uitzenden. Ook Tony DiTerlizzi en Holly Black stelden dit vast op hun Instagram.

Wat nu?

Tony DiTerlizzi en Holly Black hun Instagram posts vertelden dat Roku The Spiderwick Chronicles gaat uitzenden en ze bespraken ook al dat verdere details nog volgen.  De première zal voor vroeg volgend jaar zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Taylor Swift The Eras Tour Concert Film


Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een immense Taylor Swift-fan bena Swiftie if you will. Dus daarom ben ik op vrijdag 13 oktober 2023 (heel passend, I know) naar de première van Taylor Swift The Eras Tour Concert Film gegaan om The Eras Tour al eens mee te maken voor ik hem volgend jaar live ga zien. Maar nu, wat ik vond van Taylor Swift The Eras Tour Concert Film – let me tell you, het voldeed zeker en vast aan al mijn wildest dreams. Opgepast, dit artikel bevat spoilers voor Taylor Swift The Eras Tour Concert (Film).

Performance

Een performance van drie uur en vijfenveertig minuten zonder pauzes is dat je niet veel artiesten zal zien doen. Maar Taylor Swift was ready for it. Voor de film hebben ze natuurlijk wel de kostuum-wissels eruit gehaald alsook enkele nummers (RIP “cardigan”, “The Archer” en zoveel goede andere), waardoor de film zelf een goede twee en een half uur is. Echter voel je dit tijdens het kijken van de film allesbehalve.

Taylor neemt je meer door elk album van haar carrière met een passende setlist en setting, prachtige kostuums, bijpassende microfoons en outfits, en een sfeer om u tegen te zeggen. Dit bindt ze allemaal samen met een ster-precisie en performance die kijkers helemaal enchanted laat.

De manier waarop Taylor haar publiek bespeelt en elke persoon in de zaal laat voelen alsof ze bewust is van hun aanwezigheid, trekt zich ook door het zilveren scherm. Het voelt voor de toeschouwer in de cinema ook helemaal aan alsof Taylor tegen je praat en samen met jou door haar leven en herinneringen gaat met elk lied dat ze zingt, en de chants die het publiek zowel in de opname als in de zaal meezingt. Het is een groepsgebeuren, en het is briljant. De Swifties weten hoe ze elkaar een hart onder de riem moeten steken, een Swiftie moet nog maar horen van iemand anders dat zij ook fan zijn van Dr. Swift en ze beslissen al snel dat you belong with me.

Liedjes

Natuurlijk kan Taylor niet elk lied uit haar discografie zingen, maar ze is er wel in geslaagd om de nummers te kiezen waar iedereen fan van is in de vaste setlist. Natuurlijk geeft ze ook aandacht aan de nummers die ze niet in de vaste set heeft gestoken door middel van een akoestische set waarbij ze alleen met piano en gitaar zichzelf begeleidt en twee verassingsnummers speelt. Voor de opname werden “You’re On Your Own Kid” (Midnights) en “Our Song” (Taylor Swift) gebruikt.

Met elk lied dat Swift speelt, neemt de zaal meteen de juiste attitude aan en zingt luidkeels mee. Waaronder ikzelf ook. Champange Problems (evermore) en All Too Well (10 minute version) (Red Taylor’s Version) waren bij mij de twee liedjes die me in een huilend hoopje verdriet veranderden in de beste manier mogelijk. Taylor Swift doet wat ze het beste kan met haar muziek: ze laat je je emoties voelen op de beste manier mogelijk. Naast huil-liedjes, kreeg ik kippenvel van Willow (evermore) en de magische setting die ze hiervoor heeft opgebouwd. En, ja – Vigilante S*** (Midnights) was gewoon perfect door de bijhorende burlesque act en voelde heel erg empowering.

Kostuums

Voor elke Era zijn er bijpassende kostuums gekozen, alsook complementaire instrumenten en microfoons en settings. Het voelt alsof je je telkens in een andere Taylor Swift wereld waant. Wat ook exact de bedoeling is, want elk Swift album bouwt een ander narratief op – een eigen ideologie getekend door bepaalde esthetiek waar de luisteraars het album mee associëren, en dit is ook doorgetrokken tot The Eras Tour. Mijn favoriete kostuum was de evermore jurk en de bijhorende groene cape. Taylor draagt meer dan alleen één nice dress, het zijn stuk voor stuk kunstwerken waarmee ze op het podium verschijnt.

Ervaring

Als je vraag is zou ik de Taylor Swift The Eras Tour Concert Film kijken in de cinema? Mijn antwoord is volmondig ja. Kijk hem zelfs meerdere keren als je hier de kans toe hebt. Het is gewoon machtig en zo goed in een film gegoten dat het voelt alsof je er echt bij was, zeker als je zaal gevuld is met enthousiaste Swifties die de sfeer helemaal afmaken. It was rare, I was there, I remember it all too well.

Als de vraag is of je de film kan kijken voor je het concert gaat zien (mits je The Great War hebt overleefd en dus tickets hebt kunnen bemachtigen), is mijn antwoord – baby just say yes! De kans is groot dat je al zoveel filmpjes en livestreams op Instagram en TikTok hebt zien passeren dat je jezelf het beste kan trakteren op een kwalitatieve versie ervan. Het kijken van de film maakt je zelfs alleen maar meer enthousiast om naar het concert te gaan, dit was toch zeker mijn ervaring! Dus ja, say yes instead of no en ga de Taylor Swift The Eras Tour Concert Film zeker kijken! Je zal de zaal verlaten in een lavender haze.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Literature & Lattes – Travis Baldree

Het fantasy-genre is er eentje dat de wereld in zijn ban houdt, sociale media staat er dagdagelijks vol van. Lezers dromen ervan om zulke werelden en avonturen te ervaren waarover ze in hun boeken lezen. Maar, er zijn natuurlijk ook mensen voor wie het avonturenleven niet is weggelegd, en die gewoon de gezelligheid van fantasy-werelden willen opsnuiven zonder dat hun leven op het spel staat. Ze willen gewoon een potje kaarten met een Roodkap, of gezellig met hun Oger-vrienden luisteren naar de verhalende liederen van de bard in de taverne. Met andere woorden, sommige lezers hebben meer interesse in het opkomende cosy fantasy genre. Dit is fantasy zonder alle stress en drama, bloed en goor, en noem maar op, die je in de “standaard” fantasy-verhalen tegenkomt. Legends & Lattes van Travis Baldree is zo’n een boek dat binnen het cosy fantasy-genre geplaatst kan worden, en het is net zo gezellig als de titel vrijgeeft.

Verhaal

Viv is een ork die klaar is met haar avonturenleven en iets nieuws wilt. Iets dat los staat van haar jaren van strijden, vechten en queestes najagen. Ze wil iets rustiger en iets waar ze haar hart en ziel aan kan geven. Voor Viv ziet dit er als volgt uit: een coffeeshop starten in een klein idyllisch dorpje. (Nu ja, dit zou ik zelf ook met veel liefde en plezier doen.) En hierdoor ontmoet ze allemaal nieuwe mensen, en ja zeker, we krijgen te maken met found family in dit verhaal.

Qua plot is het niet zo heel sterk, en dat is ook exact wat je voor je krijgt met dit boek. Het opschrift op de kaft leest dan ook eenmaal: “High Fantasy. Low Stakes.” Het verhaal leest lekker vlotjes maar er zit geen tandenknarsend, zweet uitbrekend, op je puntje van je stoel zittend plot in dit boek. Wat voor mij als (soort van doorwinterd) fantasy lezer maakte dat ik toch wel een beetje op mijn honger zat omdat ik wel graag die adrenaline heb van “wat nu?” In dit boek heb je ook een “wat nu?” maar niet op de manier dat je tranen met tuiten huilt en je boek door de kamer wilt zwieren omdat het voelt alsof de auteur net je hele huis in de fik heeft gezet. Het boek rond alles netjes af zodat je geen stress hebt over “wat nu met hun en hun – en Pietje die naar Jipje ging–”. Neen, het is allemaal heel erg zen, het perfecte boek om deze wintermaanden mee op de bank/in bed/in bad – noem maar op – te kunnen kruipen.

Schrijfstijl

Travis Baldree kan een heel stuk schrijven, wow. Hij is zo’n auteur die dé perfecte werkwoorden kan vinden die ervoor zorgen dat het hele beeld van wat je leest zo op je retina staat, ondanks dat zijn verhaal zo rustig is, zorgt zijn manier van schrijven voor heel dynamische en tactiele beelden in je geestesoog (dat is natuurlijk als je een lezer bent die wel degelijk beelden ziet als hij leest, en als dat niet het geval is, het schrijven zorgt voor een geweldige ervaring, want het is echt heel erg goed). Het voelt als een Dungeons & Dragons campaign wanneer hij schrijft, alsof het boek uit je handen vliegt en je echt in Viv’s coffeeshop staat. Zo levendig schrijft hij. Wat een talent!

Personages

De personages in dit boek zijn er allemaal een waar je van houdt (buiten eentje, maar dat snap je wel als je het leest 😉). Elk personage heeft zijn eigen trekjes en voelt heel erg echt aan. Je kan niet anders doen dan van elk en ander houden omdat ze gewoon zo origineel en authentiek van de pagina afwandelen. Ook de dynamiek van alle personages samen voelt gewoon aan als een vriendengroep waar je per se bij zou willen horen.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit cozy fantasy-verhaal van Travis Baldree en kijk wel uit naar meer van hem om te lezen want hij weet echt wel hoe hij een verhaal op poten moet zetten. Maar, aangezien ik als lezer toch net ietsjes meer “high stakes” wil, was het verhaal voor mij soms een beetje vlak (maar ik weet dat dit een genre gebonden kwestie is, dus dit is helemaal mijn subjectieve smaak en nood aan avontuur die me hier tegenspreekt). Ik gaf het boek op verhaalsniveau dan ook drie-en-halve sterren. Echter was de schrijfstijl zo goed dat dat aspect vijf sterren van mij kreeg. Toen ik uiteindelijk het boek ging afvinken als “gelezen” op Goodreads was het eindtotaal voor dit boek dan ook een welverdiende vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Missing of Clairdelune (The Mirror Visitor #2) – Christelle Dabos

Ik ga aan deze introductie niet teveel woorden verspillen, buiten dat ik geobsedeerd ben door The Mirror Visitor-serie van Christelle Dabos. Mijn vorige recensie zat vol lof, en deze zal niet veel anders zijn. Maar het is het toch meer dan waard om er een recensie over te schrijven, want dat verdient dit tweede deel nu eenmaal.

Verhaal
We gaan verder waar we op het einde van deel één waren gebleven. Ophelia woont nog steeds op de Pole en wordt nog steeds onderworpen aan court intrigue. Zoals in boek een wordt er beetje bij beetje meer stukjes van de sluier van het verhaal naar boven gelift. De focus van dit verhaal gaat nog steeds over het huwelijk dat Ophelia staat te wachten met Thorn. De relatie met haar verloofde ging in dit boek van start met de problemen waar we in boek één mee hadden afgesloten, maar al snel komen Ophelia en Thorn tot een akkoord tussenbeide om zo goed mogelijk samen te werken. Het centrale plot van dit deel is dat er verdwijningen plaatsvinden op Clairdelune en iedereen tracht om erachter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren en waar de verdwenen individuen naartoe zijn.

Spanning

Als er een ding is waar Dabos immens goed in is (naast schrijven, maar dat spreekt voor zich), is het het opbouwen van spanning. In dit boek zien we de relatie tussen Ophelia en Thorn steeds meer diepgang krijgen en komen onze twee love interests steeds dichter naar elkaar toe. Ik sta als zelf-schrijver versteld van hoe Dabos zulke broodkruimels doorheen dit verhaal weet te weven aan interacties tussen Thorn en Ophelia en hoe ze elkaar langzaam maar zeker leuk (en meer dan leuk!) beginnen te vinden. Echter is dit op zulk een subtiele manier gedaan dat je als lezer nog steeds twijfelt of dit nu echt is of dat het gewoon tussen je oren zit. In ieder geval, I am invested in Ophelia en Thorns bloeiende romance, want ik kies ervoor om al deze kleine interacties als het opbloeien van een hartstochtelijke romance te zien – and I better be right!

Personages

Ik blijf voet bij stuk houden over wat ik had gezegd in mijn recensie van deel één dat de personages zo goed zijn uitgewerkt met hun gebreken en tekortkomingen dat het boek zo aanvoelt alsof het echt is gebeurd en dat Dabos dit allemaal heeft meegemaakt en al deze mensen heeft ontmoet en het dan gewoon heeft neergeschreven.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen. Zoals ik eerder al zei, ik ben geobsedeerd door deze serie en ik zal er zeker voor zorgen dat jullie mee kunnen doen met mijn ge-fangirl door het lezen van de rest. Ik kijk er sowieso al meer dan naar uit. The Missing of Clairdelune kreeg vier sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Winter’s Promise (The Mirror Visitor #1) – Christelle Dabos

Er zijn momenten in je leven waarin je een verhaal begint te lezen en je vanaf het begin weet dat dit anders is dan anders en dat dit je kijk op schrijven en het vertellen van verhalen volledig gaat veranderen. Voor mij was dit A Winter’s Promise van Christelle Dabos. Een boek waarvan ik snap dat er bij zijn publicatie zulke commotie rond was, want laat me je vertellen, dat was dit verhaal helemaal waard, en is het dan ook nog steeds.

Verhaal

In dit boek is er nog niet direct te pinpointen wat de exacte richting is van de main plot, maar er worden al wel enkele easter eggs hier en daar rondgestrooid die later voor de lezer van belang zullen zijn. Het hoofdplot van dit boek, maar niet per direct het hoofdplot tout cours, is hoe protagonist Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan ene man genaamd Thorn. Ze zal hiervoor naar zijn Arc moeten reizen en hier de rest van haar leven zijn vrouw zijn. Zoals menig verhaal, gaan er oneindig veel dingen mis. Dit boek heeft geen gebrek aan intrige en krachtige dialoog en is een ware parel van een serie-starter. Het is een verhaal voor liefhebbers van de steampunk aesthetic en (immense, maar dan ook immense slowburn romance-verhalen).

Wereldopbouw

Christelle Dabos is gestoord. Daar, ik heb het gezegd. En dat bedoel ik met alle liefde, respect, en open mond waar kwijl uitkomt als het aankomt op hoe ze haar wereldopbouw heeft gedaan. De wereld is in stukken verdeeld geraakt en zweven rond als Arcs met verschillende clans die over deze Arcs heersen. Het doet een beetje denken aan Nickelodeons vroegere tv-serie “drakenjagers”. Voeg aan deze kookpot het voorgenoemde steampunk, alsook de Victoriaanse periode toe. Met omschrijvingen van weelderige jurken en dergelijke meer, waan je je in een wereld waarvan je nooit zal kunnen ontaarden hoe Dabos zulk een meesterwerk uit haar mouw heeft geschud. De enige andere vergelijking die ik nog wil maken als attestatie van de pure kracht van de wereldopbouw alsook met de verhaalopbouw, is de videogame franchise van Square Enix: Kingdom Hearts. Zij die deze spelletjes kennen weten hoe een zoektocht het is om alle puzzelstukjes in het verhaal samen te steken om het algemene plaatje te begrijpen, dit boek voelt exact zo, en daarom sta ik zo versteld van hoe één persoon dit heeft kunnen verzinnen. Het is gestoord, respectfully so.

Schrijfstijl

Christelle Dabos zou een honorary doctorate moeten ontvangen puur voor het staaltje schrijfkunst dat ze met dit verhaal heeft neergezet. Ik blijf mezelf maar vertellen dat dit haar debuut is. Het is intens, het is een werk van de meesters à la Tolkien, Sanderson, Martin, Nyx, etc. Christelle Dabos is een naam die het verdient om ver en wijd gekend te zijn, met een verhaal dat naar mijn mening in Creative Writing courses onderzocht zou moeten worden. Het is meesterlijk. Dabos schrijft met de detaillering van schilderijen uit de romantische kunst, elk detail is van belang en niets kan worden weggelaten, als je dit zou doen zou je haar werk tot schaamte brengen. Dabos laat elk woord op de pagina meetellen, hoe klein of banaal het dan ook overkomt. Maar het is er en het heeft gevochten om er te zijn, dat voel je. Ik sta als zelf schrijvend persoon puur versteld van hoe iemand dit heeft kunnen schrijven, I mean  –  I wish it was me.

Personages

Wederom een aspect van het verhalen schrijven dat Dabos met haar meesterlijke brein heeft begrepen hoe het moet en het dan nog duizendmaal beter doet. Haar personages zijn niet zonder gebreken, en voelen zo menselijk aan dat je je afvraagt of dit verhaal geen slice of life is met hoe alles realistisch aanvoelt. Ophelia, onze protagonist is een klungel van een dame, maar niet op de manier waarvan je denkt, “wow dit is zo een protagonist die niets kan en toch zet iedereen haar op een voetstuk”. Neen, Ophelia is klunzig, maakt dingen kapot, krijgt commentaar op alles, enzovoorts. Haar echtgenoot Thorn moet, ondanks hun geplande huwelijk, niets van haar weten. Echter trekt Ophelia zich dit niet aan en doet haar ding, ze is heel erg zelfbewust en dit maakt haar zo menselijk, want ze krijgt geen continue green card voor al haar quirky behavior zoals in veel verhalen waarvan het hoofdpersonage ook zulke trekken heeft maar hen dan uitermate een pick me-girl personage maakt. Ophelia is enkel een voorbeeld onder vele andere personages die zo goed uitgeschreven zijn.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen – I am absolutely smitten. Dit verhaal voelde als een lange proloog voor de rest van de serie maar ik ben er niet boos over, alles wat is geschreven, elk detail, is uitgedokterd en je voelt gewoon dat Dabos weet waar ze mee bezig is. Dit is schrijven van het hoogste caliber en dit verhaal en zijn auteur verdient zoveel meer erkenning. Het kreeg van mij dan ook een verdiende vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Any Way the Wind Blows (Simon SNow #3) – Rainbow Rowell

Je kent het wel, het finale deel van een serie waar je zo lang op heb gewacht om het te lezen en wanneer je het eindelijk leest, blijkt het een immense tegenvaller te zijn. Dit was helaas mijn ervaring met Any Way the Wind Blows door Rainbow Rowell, deel drie in de Simon Snow-serie. Opgepast, deze recensie bevat spoilers.

Verhaal

In dit derde deel gaan we verder met waar deel twee was gestopt. Simon, Baz en Penny zijn terug uit Las Vegas en vervolgen hun leven verder in Engeland. De rode draad van dit verhaal is dat er plots een nieuwe “Chosen One” is opgedoken en dus Simon vervangt. Baz en Simon moeten in dit boek dus onderzoeken wie deze nieuwe “Chosen One” is en wat di wil bereiken. Langs de andere kant zit Simon nog steeds heel erg in de knoop met zichzelf en het feit dat hij zijn magie is kwijtgeraakt en ook nog eens moet leven met drakenvleugels en -staart. Penny daarentegen is bezig met haar eigen problemen, namelijk een poging wagen om de vloek waar de “Normal” Shepard in verwikkeld is geraakt ongedaan te maken. Ze heeft hem dan ook meegenomen uit Amerika om dit verder uit te zoeken. Dan rest ons enkel nog Agatha, die een beetje met zichzelf sukkelt na alles wat er in Amerika is gebeurd en niets meer met de World of Mages te maken wil hebben, en een beetje zoek is met zichzelf. 

Ervaring

Kijk, deel een van deze serie is een van mijn favoriete boeken allertijden, alsook Fangirl, het boek dat dit zaadje van een idee heeft gepland. Maar ik ga eerlijk zijn, naarmate deze serie vorderde, begon hij sterk af te zwakken. Ik heb voor deel twee heel veel excuses gemaakt nadat ik heel veel recensies las waarin andere lezers hem volledig afbraken, terwijl ik er de menselijkheid die in veel fantasie narratieven ontbreken wist uit te halen. Echter kan ik voor dit derde deel geen excuses maken, hij viel vlak op zijn achterwerk en alle plotpunten die in dit laatste deel behandeld werden zijn sterk ten onder gedaan aan wat er mee gedaan had kunnen worden. Ik hield zoveel van deel een omdat de magie mij liet voelen dat iets echt kon, en de onderdompeling in The World of Mages wist mij ook heel erg te grijpen in deel één. Echter zwakte dit af met elk deel, en in dit laatste deel was er nagenoeg nog heel weinig over van de manier waarop Rowell initieel haar World of Mages had geconstrueerd. Ik vond het ook heel spijtig dat Simon zijn magie niet terugkreeg op het einde, wat dit boek voor mij net iets beter had gemaakt als ons lezers dat wel gegund was. Maar helaas. Dit boek kreeg daarom een zwakke twee-en-halve sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geheimen van Maxton Hall – Mona Kasten

Ruby had nooit verwacht dat ze verliefd zou worden op James Beaufort, de schatrijke, ogenschijnlijk onbereikbare erfgenaam van het Beaufort herenmode-imperium. Maar onder zijn arrogantie bleek een heel andere James te zitten: een gevoelige jongen vol dromen, die perfect bij Ruby leek te passen… tot hij haar voor de ogen van iedereen liet vallen. Ruby is er kapot van. Nog nooit heeft ze zulke intense gevoelens voor iemand gehad en nog nooit is ze zo diep gekwetst. Ze wil haar oude leven terug, toen ze nog niemand kende op Maxton Hall en geen deel uitmaakte van de elitaire en verdorven wereld van haar klasgenoten. Maar ze kan James niet vergeten. Ze leven in compleet andere werelden, maar wat als ze toch voor elkaar zijn voorbestemd?

Onlangs kwam het tweede deel in de Maxton Hall-serie uit, De Geheimen van Maxton Hall, van Mona Kasten. Hierin wordt het liefdesverhaal van Ruby en James verder op de voet gevolgd alsook de nieuwe drama’s en intriges die zich hierbij introduceren. Ik had het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te mogen ontvangen. Deze recensie kan je hieronder lezen en De Geheimen van Maxton Hall college kan je overal waar boeken verkocht worden vinden.

Verhaal

Zonder introductie gaan we verder waar deel één van de serie is afgelopen, we duiken er meteen weer in vanuit Lydia’s oogpunt na alles wat er aan het einde van het laatste deel is gebeurd. Vanuit Lydia’s en James’ perspectief lezen we hoe moeilijk het gaat na de dood van hun moeder, alsook hoe Lydia kampt met de problemen van haar huidige zwangere staat, en hoe James zich geen blijf weet na wat hij Ruby heeft aangedaan. Ruby daarentegen gaat er ook aan onderdoor nadat ze James had zien kussen met Elaine en daarmee haar hart is gebroken. Het boek begint wanneer alles aan diggelen ligt en iedereen met man en macht probeert om alle stukjes terug in elkaar te plaatsen en een goede afloop te gunnen.

Personages

Op dit punt lees ik de serie voornamelijk voor de dramatische wendingen en omdat het voor mij het soort verhaal is waarbij ik niet al teveel moet nadenken. De personages zijn dan ook vaak carbon copies van het soort figuren dat je in verhalen zoals deze zou verwachten. Maar omdat ik er dit keer met dit soort mindset ben in kunnen gaan en niet het soort verwachtingen dat ik had bij deel een (zeker niet naar de grote “dark academia must read” marketing ploy), heb ik er veel meer van kunnen genieten omdat mijn verwachtingen nu eenmaal afgestemd waren op het verwachten van zo’n soort verhaal.

Lydia is van mean girl naar onbegrepen loner gegaan. Ze heeft niet veel vrienden en met de zwangerschap is het nog moeilijker om zichzelf te tonen uit angst dat mensen dit gaan zien. Ze vormt echter wel een vriendschap met protagoniste Ruby.

Ruby is nog steeds de harde werker die goede punten wil halen, echter in dit boek net iets minder omdat ze een gedeelte thuis zit met liefdesverdriet omwille van James. Ruby is niet echt veel als personage gegroeid in dit boek.

James is de transitie bad boy naar soft cinnamon roll aan het ondergaan in het boek. Hij is een gekwelde tiener die weet dat hij fouten heeft begaan en hij wil voor Ruby vechten. Hierdoor zet hij zijn toxische trekken opzij en probeert zich te smijten in het terugwinnen van Ruby.

Schrijfstijl

Mona Kasten haar schrijfstijl blijft reeds vlot en leest goed weg. Ook de vertaling van Duits naar Nederlands is heel mooi verzorgd. Ik heb dit boek daarom dan ook in no time uitgelezen.

Trauma bonds

Ik wil een stuk van deze recensie een maatschappelijke en relationele wending geven. Laat me beginnen over “trauma bonds”.  Trauma bonds zijn relaties die voortkomen en versterkt worden door de partner die traumatische gebeurtenissen creëert voor de andere partner in de relatie. Dit boek tikt maar het topje van deze heel problematische ijsberg in relaties, maar de kenmerken zijn wel aanwezig in de relatie van Ruby en James. Ik vind het een problematisch gegeven in enkele Young Adult boeken die relaties afschilderen waarin een van de twee partijen een absoluut stuk vuil kan zijn tegen de andere partij, dat er dan communicatie wordt gegeven dat dit alles behalve oké was, om dan toch uiteindelijk weer samen te komen.

Dit vind ik persoonlijk zorgwekkend, omdat dit een beeld creëert van hoe een relatie hoort te zijn  dat alles behalve zo is. Hierdoor denken jongvolwassenen misschien dat emotioneel misbruik deeluitmaakt van een standaard relatie. Lieve lieverds, dit is alles behalve zo. De Geheimen van Maxton Hall College is hier nog heel preuts in maar de trekken zijn duidelijk aanwezig en ik wil mijzelf hier even voor uitspreken dat dit een gegeven is dat ik persoonlijk in Young Adult boeken niet meer graag lees. Als je jong bent (h)erken je vaak deze dingen niet, omdat de verliefdheid je te hard om de oren slaat. Narratieven waarin relaties die heel problematisch tot stand zijn gekomen en dan toch uiteindelijk slagen geven een verkeerd beeld van hoe relaties horen te werken. Natuurlijk, je hebt de uitzonderingen op de regel die uiteindelijk wel lukken en de personen in kwestie genoeg veranderen om een gezonde relatie te houden, maar merendeels van de tijd is dit helaas niet een sprookjeseinde.

Met dit tussenstuk wil ik dit dus graag even in de kijker zetten. Zeker omdat er enkele relaties in deze boeken zijn die bij mij vraagtekens oproepen en als de personages mijn vrienden zouden zijn ik hen voorzichtig zou uitleggen dat dit niet de persoon voor hen is. Er was wel één relatie in het boek die dit aankaartte, maar hier was niet echt over uitgewijd. Ik weet, dit boek is een fictioneel werk, maar te vaak zie ik inhoud op sociale media voorbij komen die relaties uit boeken die eigenlijk heel problematisch zijn verheerlijkt. Dus voor die content, wil ik graag een tegengewicht neerzetten dat zegt: gezonde relaties bestaan, en als een relatie in een boek verkeerd en giftig aanvoelt omdat een van de twee partijen verschrikkelijk gedrag vertoond dat niet excuseerbaar is, dan is het ook gewoon een giftige relatie. Vertrouw je buikgevoel.

Ervaring

Ik heb ondanks mijn gevoeligheid die ik omschrijf in het vorige stuk, wel genoten van het lezen van dit boek omdat, zoals ik al eerder aangaf, hierbij niet hoeft na te denken. Het is een luchtige roman die niet al te serieus genomen moet worden. Ik heb hem dan ook op twee dagen uitgelezen. Ik kijk uit naar deel drie in de Maxton Hall-serie. Alle factoren in deze review tezamen maken dat ik dit boek twee-en-halve sterren geef. Voor mij persoonlijk was het niet goed of slecht, maar eerder neutraal met wat punten waar ik een diepere mening over had.