Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde en een Master in Creative Writing wilt ze de vele facetten van het geschreven woord maar al te graag doorgronden. Ze enerzijds als leerkracht creatief schrijven en anderzijds als all-round bookish person in een van de mooiste boekenwinkels ter wereld, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, is Catherine een schermer, yoga en pilates fan. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop thee; haar keukenkasten kunnen de hoeveelheid warme dranken en hun toebehoren niet meer aan.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Interview met Victor Dixen, auteur van Hof van Schaduw (Vampyria #1)

Op 16 juni 2023, trok ik naar Amsterdam om niemand minder dan bestsellerauteur Victor Dixen te ontmoeten. Dit resulteerde in een zeer interessant gesprek over vampiers, schrijven, alternatieve geschiedenis, tarot, Artificial Intelligence en een diepere kijk op zijn gehele oeuvre, inclusief de afzonderlijke werken daarin. Hieronder kun je het interview lezen.

Het eerste deel van de Vampyria-serie, Hof van Schaduw, werd in 2020 in Frankrijk uitgebracht en heeft onlangs verschillende vertalingen gekregen. Op 15 juni 2023 verscheen het boek in het Nederlands, waarvoor gefeliciteerd. Kun je in je eigen woorden beschrijven wat de Vampyria-serie en met name het eerste deel, Hof van Schaduw, inhouden?

Dankjewel. Nou, laten we eerst beginnen met het genre: het is alternatieve geschiedenis. Dit houdt in dat de geschiedenis afwijkt van de werkelijke geschiedenis. Voor mijn verhaal is de afwijkende gebeurtenis het jaar 1715. Dat is het jaar van is de dood van Lodewijk XIV, die bekendstond als de Zonnekoning. Hij had de langste heerschappij in de geschiedenis, zeker in Franse geschiedenis. Sterker nog, het was de langste heerschappij ooit, 72 jaar lang. 

Lodwijk XIV voerde oorlog tegen onder andere Nederland en was zeer totalitair in zijn tijd. Hij was de eerste koning die beweerde dat zijn recht om te regeren direct van God kwam; hij had absolute macht. Hij had de wil om voor altijd op de troon te blijven zitten. Dus ik dacht dat zijn dokters, zijn alchemisten misschien het geheim van onsterfelijkheid konden ontrafelen en hem zo de eerste onsterfelijke in de geschiedenis konden maken, in de vampier geschiedenis.

In plaats van dat Lodwijk XIV stierf in 1715 – en dit is het punt waar de alternatieve geschiedenis begint – wordt Louis XIV, de Zonnekoning, de eerste vampier, de Schaduwkoning. Alle andere heersers in Europa willen ook onsterfelijk zijn, daarom zweren ze trouw aan hem om ook getransformeerd te worden tot vampiers. Op deze manier wordt heel Europa geregeerd door vampiers, en bij uitbreiding ook de rest van de wereld. Dus het verhaal van Vampyria speelt zich vandaag de dag af, in de 21ste eeuw, maar de wereld is nog steeds in dezelfde staat als in de 17de eeuw. Ik dacht dat als de wereld vampiers als heersers heeft – en per definitie zijn vampiers wezens die vastzitten in de tijd, zij evolueren niet meer, zou de wereld zelf ook niet meer evolueren. Er zou geen sociale vooruitgang meer zijn, noch technologische vooruitgang; alles zou hetzelfde blijven. Dat is dus de wereld van Vampyria, alsook de context waarin de wereld wordt opgebouwd.

Wat waren de moeilijkste aspecten in het schrijven van Hof van Schaduw?

Jeanne. Want, veel schrijvers, wanneer ze schrijven, zeggen dat ze veel op voorhand hebben gepland, de structuur en dergelijke meer, maar wanneer ze beginnen te schrijven komen de personages tot leven. Ze maken hun eigen beslissingen. Soms is het niet in lijn met wat we hebben gepland en dan moeten we ze de vrijheid geven om te bestaan. Dit is ook een goed teken, want het betekent dat het boek zelf tot leven aan het komen is. Ik heb dit ervaren in al mijn verhalen, mijn personages worden iets anders dan ikzelf en ontwikkelen hun eigen bestaan. Maar, uit alle personages die ik heb gecreëerd, is Jeanne degene die het meeste is ontsnapt. Met momenten voelde ik dat ik haar niet in bedwang kon houden. Zij is de stuwkracht die het verhaal voortbeweegt, zij is echt het vitale element.

Vampiers zijn wezens die door de eeuwen blijven volharden en doorheen pop culture. Zoals je al noemde, Dracula van Bram Stoker, Carmilla van Sheridan Le Fanu etc. – op welke manieren bleef je dicht bij het al-bestaande vampiermodel, de blueprint, en op welke manieren ben je van de pop culture vampire mold afgeweken?

Om te beginnen, het is heel erg waar dat vampiers nooit sterven. Lacht. Ze komen altijd terug omdat ze een symbool zijn, een allegorie die zo sterk is dat hij de test des tijds doorstaat. Elke nieuwe eeuw geven auteurs hun eigen interpretatie aan de vampier. In het begin spraken we over bit-lits, waarin de vampier gereduceerd is tot zijn romantische potentieel. Dit kan iets zijn om van te genieten. Zo heb ik Twilight (Stephenie Meyer) gelezen en heb ik ervan genoten. Maar de vampiers uit Twilight zijn veel van hun originele karaktertrekken ontnomen. Zij kunnen naar buiten gaan in de zon en ik voel dat ze heel veel van hun historische dieptes zijn kwijtgeraakt. Ze lezen zoals hedendaagse personages. Maar wat mij persoonlijk interesseert in de vampier, zijn hun historische dieptes. Het idee dat deze wezens door de eeuwen heen voortbestaan en dat ze zich aan elke nieuwe tijdsgeest moeten aanpassen, telkens weer. Dit is een gegeven dat heel prevalent is bij Anne Rice. Ik wilde dus terug gaan naar een vampier die echt samenhangt met de geschiedenis, alsook wilde ik terug gaan naar de wortels van de gotische literatuur. Waarin de vampier het monster is, een die soms verleidelijk kan zijn maar zeker ook gevaarlijk is. Ik heb dus veel karakteristieken van de originele vampier gebruikt. Ze hebben geen reflectie in een spiegel bijvoorbeeld. Hiervoor is er later ook een uitleg van kosmologische aard in mijn serie.

Ik denk dat de innovaties die ik tot het vampier-personage breng, is dat in veel verhalen vampiers eenzame personages zijn waarop gejaagd wordt. Ze moeten zich dus verstoppen, ze bestaan aan de buitenste rand van de maatschappij. In mijn verhaal staan ze aan de top van de maatschappij, iedereen weet van hun bestaan af. In mijn wereldopbouw beeld ik me in dat de hele maatschappij georganiseerd is om de vampier-noden te voeden. Zeker met hoe de hele maatschappij draait rond het verzamelen van bloed voor de bloedbelasting dat dan naar Versailles wordt gebracht zodat de vampiers zich kunnen voeden.

Zou je dieper willen ingaan op iets wat ik heel interessant vond uit het boek, namelijk de verschillende vloeistoffen en hoe ze persoonlijkheden beïnvloeden. Alsook hoe het relevant is aan het verhaal en hoe je erop kwam om het toe te voegen.

Zeker. Ik ben heel gepassioneerd door geschiedenis. Ik probeerde dan ook om deze fantasiewereld op ware geschiedenis te bouwen. Ik heb de maatschappelijke rangorde behouden van destijds met de adels  en de boeren en dergelijke. Er is hiervoor ook een diagram aan het begin van het boek dat dit uitlegt. Ik heb een extra laag toegevoegd, de vampieradel helemaal bovenaan.

De bloedbelasting daarentegen, waarin ze maandelijks één-tiende van hun bloed moeten afstaan, is gebaseerd op een belasting uit die tijd in Frankrijk. Er was een belasting die de “dime” heette, dat komt van het Latijnse “decima”, wat “één-tiende” betekent. Boeren moesten één-tiende van hun oogst afstaan aan de kerk. In een wereld waar vampiers een heerschappij hebben, heb ik dezelfde belasting behouden, maar ik heb het door vertaald naar het afstaan van één-tiende van hun bloed.

Er is nog een ander detail: in Versailles had Lodewijk XIV destijds het idee om alle adel te verzamelen op één plaats. Voorheen verbleef de adel in hun eigen kastelen, mogelijk plannen smedend tegen de kroon. Lodewijk XIV had dus het idee om hen allemaal samen te brengen om hen in de gaten te houden. En daar streden ze om het recht om op een stoel aan het hof te zitten. Lacht. Lodewijk XIV was een zeer slimme politicus, omdat hij de oude feodale adel wist te temmen. 

Elk gegeven in Versailles ging over onderlinge onderscheiding: wie kon iets zien en wie kon iets niet zien? Wie kon het ontwaken van de koning zien en dergelijke. Er is een detail uit die tijd dat enkel de adel rode schoenzolen konden hebben. Ik heb dit detail behouden, maar in mijn verhaal hebben enkel vampiers rode schoenzolen. En de rode kleur, perfect.

Om terug te koppelen naar de vraag over de vier humoren zoals bloed, slijm, gal en dergelijke – dit is gelinkt met en gebaseerd op de medicijnkunsten zoals het destijds aan het hof werd uitgeoefend. Echter was dit toen nog steeds een soort magie-achtige manier van medicijnkunsten. Het was de eerste stap van vroege wetenschap, maar er was een aanwezige alchemistische component hierin verbonden. Het was dezelfde soort van medicijnkunsten zoals werd uitgeoefend in de antieke periode van Hypocrates. Het idee was dat het menselijk lichaam was opgemaakt uit de vier elementen, en er was dus een humor gelinkt aan elk van de elementen. Als je ziek was betekende dit dat er een disbalans was in de humoren, dus moest de balans hersteld worden. Dit werd soms gedaan door een bloedafname om een overdadigheid aan bloed weg te nemen. Dit heb ik dus in het boek gebruikt, alsook een link tussen de humoren en de psychologische karakteristieken van de personages uit het boek, wat ook een gegeven was destijds, dus heb ik dit behouden in mijn verhaalwereld. Bijvoorbeeld, de protagonist, Jeanne, heeft een teveel aan zwarte gal en bloed, en hierdoor is ze heel energiek maar tegelijkertijd ook heel melancholisch, dus het is een vrij explosieve mix.

In het verhaal heb je de beproevingen voor de Koningsslok, een gebeuren waarbij de Schaduwkoning wat van zijn bloed afstaat. Hoe heb je de specifieke taken voor de beproevingen gekozen? Zoals schermen, paardrijden en het praatvaardige aspect. Hoe heb je deze gekozen en heb je zelf een van deze hobby’s uitgeoefend?

Ik heb veel inspiratie gehaald uit de zaken die destijds aan het hof ook prevalent werden uitgeoefend, zoals schermen. Aangezien ze geen oorlog mochten voeren in hun provincies, deden ze het met een vocaal alternatief aan het hof. Ze hadden dan ook heel sterke persoonlijkheden. Er was destijds de traditie van pamfletten en scherpe gedichten om elkaar aan te vallen. Het was als het ware de nationale sport van Versailles. Schermen en paardrijden waren ook sporten voor de adel. Zelf heb ik ooit geschermd, ongeveer twee jaar lang met de floret als wapen. Maar ik heb veel meer paardgereden in mijn jeugd. Dus met een historisch verhaal zoals dit, kon ik niet anders dan paardrijden toevoegen. Als de lezers ooit naar Versailles gaan, bestaan de Koninklijke Stallen nog steeds tot op de dag van vandaag en functioneren ze als een school voor de rijkunst. Ze voeren nog steeds shows op voor het publiek. Er is dus sinds de 17e eeuw een traditie van paardrijden in Versailles.

Je bezocht vaak Versailles toen je jonger was. Heb je Versailles her-bezocht tijdens het schrijven van het verhaal om terug in de mindset te komen en de plaatsen rondom Versailles terug te zien?

Ik begon met schrijven tijdens COVID19 dus ik kon niet op bezoek gaan. Ik had wel mijn herinneringen. Ik kon inderdaad voor de promotie van het boek gaan net toen het heropende na COVID. Het Paleis van Versailles had me uitgenodigd om een lezing te geven in de Spiegelzaal.

Het was net na sluitingstijd. Ze hadden heel het Paleis afgesloten en ik was helemaal alleen in de Spiegelzaal, het is ook gefilmd. Het was een wonderbaarlijke ervaring want ik kon de geesten van Versailles rondom me voelen. Ik had het idee dat ik vampiers in de schaduwen kon uitwaren, en mijn stem die resoneerde door de ruimte, de echo in de prachtige Spiegelzaal. Het is een heel gekoesterde herinnering.

Betreffende spiegels komt er later in mijn verhaal en wereldopbouw ook een verklaring waarom vampiers geen reflectie hebben. Dit is sowieso deel van vampier folklore. Want voor mij, aan de kern van het vampier-zijn, is dat het een metafoor voor tijd is. De gelimiteerde tijd van het menselijke bestaan. Maar ook de gelimiteerde tijd van beschavingen die opkomen en wegsterven. Het idee dat licht een zekere snelheid reist ligt ten grondslag aan mijn idee dat een vampier geen reflectie heeft omwille van de fysica van licht, tijd en ruimtetijd. Allemaal op een heel Einstein-gerelateerde manier. Vanaf boek een spendeert de Schaduwkoning, Louis XIV, veel tijd in zijn observatieruimte, kijkend naar de sterren. We weten nog niet waarom, maar er is wel een gevoel dat er iets in de sterren te vinden is, iets in de kosmos dat hem biologeert. Er is dit idee, ook, te maken met dode sterren en dat ze heel ver weg van ons zijn en we kunnen ze zien maar ze zijn wel dood, echter geven ze nog steeds licht af, een beetje zoals een vampier.

Als je een personage zou kunnen zijn van de Vampyria-wereld, zou je er een zijn die in de landelijke regionen is opgegroeid zoals Jeanne, iemand die woont in de Koninklijke Stallen, of een vampier die de Schaduwkoning bewondert vanuit de schaduwen van Versailles?

Lacht. Wel, dat is een moeilijke vraag. Eigenlijk ben ik al een personage in Vampyria omdat ik de boeken heb geschreven. De eerste drie boeken zijn geschreven vanuit het perspectief van Jeanne, en tijdens het schrijven ben ik Jeanne geworden. Vooral omdat ik alleen het eerstepersoonsperspectief voor haar heb gebruikt, kon ik de wereld door haar ogen ontdekken. Er is iets magisch aan literatuur wanneer je schrijft, je ego verdwijnt en je bent niet meer jezelf. Er is alleen het verhaal, en zeker wanneer je het eerstepersoonsperspectief gebruikt, word je het personage. Maar ook weer niet helemaal, er is altijd een zekere afstand. Je observeert hoe het personage dingen doet, terwijl je tegelijkertijd het personage bent. Het is bijna een staat van meditatie, en deze dissociatie kan, zoals ik eerder beschreef, intens zijn. Bij Jeanne was deze dissociatie bijzonder sterk. In sommige scènes voelde ik me heel dicht bij haar, terwijl ze in andere scènes heel ver van me af stond. Het was als een elastiekje, ik moest telkens weer naar haar terugkeren. Dus ja, het was een zeer interessant schrijfproces. Maar in de eerste trilogie was ik dus Jeanne.  

Je bent een auteur die heel veel gereisd heeft, je hebt in verschillende plaatsen gewoond. Merk je een verschil in ontvangst qua lezers als het aankomt op je verhalen? Zie je een verschil van land tot land?

Er is zeker een wereldwijde gemeenschap rondom boeken, vooral binnen specifieke genres. In Spanje merk ik bijvoorbeeld veel interesse in de barokke aspecten van Vampyria, omdat de barok een belangrijk onderdeel is van de Spaanse cultuur. Dit komt nog meer naar voren dan in Frankrijk en de rest van Europa.

Wat is de rol van visuele elementen in je boeken?

Als schrijver van “literatuur van de verbeelding” hecht ik veel belang aan visuele elementen. Ze spelen een essentiële rol bij het onderdompelen van de lezer in het verhaal. Daarom kies ik altijd een kunstenaar waarmee ik samenwerk voor de boekcovers. Deze visuele elementen vormen het vlees op de botten van de woorden.

Kun je iets meer vertellen over het tarotdeck dat je hebt ontwikkeld?

Het lezen van tarot is voor mij een meditatieve ervaring. Ik heb mijn eigen tarotdeck ontwikkeld, gebaseerd op de Rider Waite-tarot. De grote arcana vertegenwoordigt de vampiers en de kleine arcana de stervelingen die op hen jagen. In Vampyria ontdekt Jeanne een “verboden tarot”, omdat het voor sterfelijken verboden is om het te gebruiken in de vampierwereld. Tarot helpt me ook om mijn personages beter te leren kennen en voegt diepgang toe aan hun ontwikkeling.

Wanneer en hoe ben je begonnen met schrijven?

Ik ben altijd een verhalenliefhebber geweest, zelfs voordat ik zelf kon lezen. Ik had altijd honger naar verhalen en vroeg anderen om ze aan mij te vertellen. Het schrijven zelf en het creëren van werelden is iets waar ik van geniet. Het keerpunt kwam toen ik in mijn twintiger jaren was en worstelde met slapeloosheid. Ik besloot die slapeloze uren te gebruiken om te schrijven en zo ontstond mijn eerste verhaal, Jack Spark, over een slapeloze tiener in New York. Het was een verhaal waarin ik veel van mezelf terugvond.

Het besef dat ik schrijver wilde zijn, kwam toen ik The Lord of the Rings las. Tolkien wist een wereld te creëren die even echt aanvoelde als de echte wereld, zo niet echter. Als tiener reisde ik naar het Verenigd Koninkrijk om een woordenboek in het Elvish te kopen, omdat ze destijds niet beschikbaar waren in Frankrijk. Ik was zelfs in staat om geheime briefjes te schrijven in Elvish met een andere Tolkien-fan op school.

Tolkien’s werk heeft vele lagen en diepgang. Het is literatuur die je keer op keer kunt herlezen en nieuwe dingen kunt ontdekken. De wereldopbouw is authentiek en heeft een rijke geschiedenis en talen, waardoor het heel echt aanvoelt.

We hebben al een paar aanraders gehoord zoals Anne Rice, Bram Stoker, Sheridan Le Fanu en Tolkien, zijn er nog auteurs of verhalen die jou inspireren als auteur?

Er zijn er heel veel. Maar ik kan misschien ook Young Adult literatuur vernoemen, want alle anderen behoren meer tot de volwassenliteratuur. His Dark Materials van Philip Pullman, wat een beetje in dezelfde trend als Tolkien. Het is een verhaal in meerdere lagen, heel erg rijk en het blijft je bij. Het is het soort boek dat je zal veranderen. Het is heel aangrijpend verhaal als je het eerste keer leest. De personages, de wereldopbouw en alle parallele universums. Het biedt heel veel gedachtengoed aan. Het is het soort boek dat je opnieuw en opnieuw kan lezen. De HBO-adaptatie vond ik ook goed.

Waarvoor wil je gekend zijn als auteur?

Moeilijke vraag. Ik zou graag gekend zijn als de auteur die je meeneemt uit de realiteit en je meeneemt op een avontuur. Avonturen van verschillende aard: naar de toekomst, terug in het verleden … Wanneer mensen mijn boeken lezen zou ik willen dat ze de wereld rondom hen vergeten en het verhaal hun realiteit wordt. Ik denk dat schrijven, en dit is waar voor elk genre, een worsteling is tegen de realiteit. Op elk niveau, voor een schrijver is er altijd iets belangrijker om te doen dan schrijven. Er is de druk van het dagelijkse leven en je hebt discipline nodig. Je moet jezelf het schrijven opleggen; je moet jezelf de verbeelding boven de realiteit opleggen. Er is altijd iets dat belangrijker lijkt dan een boek openen en lezen, maar eenmaal je in het boek bent, verdwijnt de rest.

Op dit moment zijn er schrijvers stakingen gaande in de Verenigde Staten, stakingen geboeid met AI. Schrijvers zijn bezorgd over wat deze AI-revolutie kan betekenen en zeker met hoe schamper hun loon al is wat een hypothetische automatisering van AI-verhalen; er heerst een angst dat AI hun werk gaat over-/afnemen.

Ja, en die bezorgdheid is terecht. Zeker vandaag de dag met de visuele kunsten en alle applicaties die beschikbaar zijn. Sommige uitgeverijen zijn begonnen met boekcovers te laten ontwerpen door AI. Dit roept vele vragen op, morele vragen vooral. Want AI steelt materiaal van andere artiesten dat al bestond en mixt dit door elkaar totdat het een onherkenbaar geheel is, dus er bestaat ook een grote copyright vraag hieromtrent. Voor literatuur en boeken is dit al aan de gang.

In de Verenigde Staten, waar ik woon, de natuurlijke cyclus in science fiction is dat aspirant schrijvers hun kortverhalen naar magazines insturen, dit is dan ook de eerste stap naar publicatie in die omgeving alsook om erkenning en herkenning te krijgen voor je een boek kan laten uitgeven. Maar vandaag de dag worden die magazines overweldigd met AI-gegenereerde inzendingen, dus zijn ze gestopt met kortverhalen uit te geven. Er is dus een hele industrie die bedreigd wordt en hierdoor verandert.

In Cogito, een verhaal dat zich afspeelt een paar jaar in de toekomst, beeldde ik me in dat alle boeken geschreven zijn door AI. AI zou zelfs verbinden met je sociale netwerk om je exacte smaak te kennen en om zo alle personages in de verhalen te baseren op je vrienden. Het zou hetzelfde doen voor tv-series: tv-series zouden geen acteurs hebben, het zouden virtueel gemaakte personages zijn met kenmerken van je vrienden. Ik denk dat het heel gevaarlijk is. Op het eerste gezicht zou het heel aantrekkelijk zijn en het lijkt allemaal heel mooi, maar ik denk dat het de mogelijkheid om verrast te worden zou afnemen. En dat is net hetgeen wat ten grondslag ligt aan literatuur en kunst in zijn geheel.

Het gaat om je uit je comfort-zone te halen en je bloot te stellen aan dingen waar je normaal niet aan zou denken. Maar met AI en algoritmes zou dit allemaal verdwijnen. Dit zou heel spijtig zijn. Daarom denk ik dat er manieren zijn om dit te weerstaan, maar om te kunnen weerstaan moeten we eerst het probleem en zijn kern analyseren.

Misschien zullen er nieuwe kunstvormen uit voortstromen om te onderlijnen wat het menselijke brein kan verwezenlijken, wat het kan produceren – dingen die AI misschien nooit zal kunnen produceren. Maar dat valt nog te bezien.

Wat is je advies voor (aspirant) schrijvers?

Het schrijven van advies is altijd een uitdaging, omdat er zoveel verschillende benaderingen zijn. Discipline en routine zijn echter universele regels voor schrijvers. In een lang verhaal is het belangrijk om consistent te zijn en elke dag te schrijven, om verbonden te blijven met je personages en verhaal. Routine is essentieel om dit te bereiken.

Een ander belangrijk advies is om geen perfectionist te zijn in het begin. Veel mensen willen schrijven, maar ze komen nooit tot het einde van hun verhaal omdat ze streven naar perfectie vanaf de eerste zin. Het is belangrijk om te beseffen dat de eerste versie slechts een ruwe versie is die later getransformeerd, herschreven en bewerkt kan worden. Het grootste deel van het verhaal komt tot leven in de tweede versie, waar je de perfectionist kunt zijn.

Dus mijn advies is om discipline en routine te omarmen bij het schrijven en niet te streven naar perfectie in de eerste versie, maar in plaats daarvan te focussen op het voltooien van het verhaal en vervolgens te werken aan het herschrijven en bewerken ervan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Hof van Schaduw (Vampyria #1) – Victor Dixen

Vampiers, Versailles in de tijd van de Zonnekoning (hier: Schaduwkoning), Klassenstand met vampiers als heersend bewind, en nog zoveel meer. Ik luister, en nog beter – ik lees, met heel veel interesse. Hof van Schaduw (deel 1 in de Vampyria serie) van Victor Dixen is vanaf vandaag verkrijgbaar in alle boekhandels, maar ik had de eer het boek al eerder te mogen lezen. Hartelijk dank voor het recensie-exemplaar Luitingh & Sijthof in ruil voor een eerlijke recensie (alsook ter voorbereiding voor een ander speciaal artikel dat jullie binnenkort op de website zullen zien verschijnen – hint: auteur interview!). Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor Victor Dixens Hof van Schaduw, het eerste deel uit de Vampyria-serie.

Verhaal

Wat als Frankrijk in de tijd van de Zonnekoning er eentje was waarin vampiers aan het hof staan en over de wereld heersen, hold my purse, zei Victor Dixen want dit is exact het verhaal dat hij in het eerste deel van de Vampyria serie, Hof van Schaduw, heeft neergepend. Het concept van het verhaal was heel erg goed en ook een goede pitch, wat me ook aanspoorde om op jacht te gaan naar een recensie-exemplaar van dit verhaal. Ik wilde het koste wat het kost kunnen lezen voor een review omdat het klonk als iets dat perfect binnen mijn interesseveld paste. Het verhaal is exact zoals het omschreven is, wat voor velen natuurlijk al een sprong van geluk opbrengt, want vaak grijpen verhaal-omschrijvingen net naast de bal die ze willen vangen.

Ondanks dat het verhaal exact was zoals het omschreven werd, had ik er wat bedenkingen bij. Deze bedenkingen zijn voornamelijk gecreëerd door Dixen’s schrijfstijl. Namelijk, ik vind dat de lore en achtergrond van de verhaalwereld nogal vluchtig is beschreven en dat er veel werd ge-infodumpt aan het begin en dat veel dingen telkens herhaald werden. Alsof het verhaal zichzelf constant moest herinneren aan bepaalde aspecten van de achtergrond. De manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht voelde nogal vaak een beetje geforceerd in plaats van dat het organisch werd verweven in de verhaallijn. Het was voornamelijk de innerlijke monoloog van protagonist Jeanne die alles uitlegde, waardoor ik weinig voelde alsof ik veel van de wereld rondom haar zag. Dit vond ik dan wel spijtig.

Schrijfstijl

Victor Dixen heeft een heel erg levendige schrijfstijl, je kan echt heel goed voor je zien wat er omschreven wordt. Dit vond ik heel aangenaam, omdat ik alles echt goed voor me kon zien. Maar, in zijn enthousiasme om zo levendig te schrijven, is hij soms net iets te fanatiek waardoor het tempo van het verhaal veel te snel is. Alles volgt elkaar echt tak-tak-tak op. De lezer krijgt weinig pauzes om te verwerken en alles wordt heel erg verteld, in plaats van getoond qua acties, wat spijtig is. Het voelde voor mij alsof mijn hoofd de hele tijd alert moest zijn voor de acties die maar bleven volgen op elkaar aan snel-tempo. Hierdoor voelde heel veel aspecten van het verhaal erdoor gedraafd, wat spijtig was, want je kan duidelijk lezen en voelen dat het grote theorieën zijn en veel uitwerking nodig heeft om de wereld van Vampyria in stand te houden. Echter, zoals ik hiervoor al heb aangehaald, is de manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht – aan de hand van veel innerlijke monoloog van Jeanne, alsook door conversaties die net te dik alles erop legde over de lore van het verhaal.

Personages

Hof van Schaduw heeft een rijke cast aan personages, waarvan de familie van het hoofdpersonage al in de eerste vijf pagina’s wordt uitgemoord. Gezellig, niet? Dit is dan ook de drijfveer en motivatie voor protagonist, Jeanne vanaf de start van het verhaal. Om de moordenaar van haar familie te vermoorden. Jeanne als personage, na bijna 200 pagina’s was niet mijn favoriet. Ik vind haar interne monoloog nagenoeg heel irritant, een beetje te koppig en bovenal een heethoofd. Hierdoor kwam Jeanne nogal sterk over als een “Mary Sue” personage, ik voelde niet dat ze echt heel diepgaand was uitgewerkt en dat er iets schuilging achter haar persona, wat spijtig was, want dit had zeker wel de spunk van een badass heroine maar de executie heeft aan wensen overgelaten.

Op de kostschool waar Jeanne naartoe gaat heb je ook een waaier aan personages. Veeleer de karikaturen die je in zulk een setting tegenkomt. De beste vriendin die niemand mag, de rijke pestkoppen, dat ene personage dat wel een band wilt smeden maar een beetje vaag doet naar de protagonist toe, een resem aan mannelijke kandidaten voor een potentiële romance, en leerkrachten die enerzijds de protagonist de hemel in prijzen, of net dat soort leerkracht zijn dat niemand mag en dus al hun leerlingen als minderwaardig behandelen en alleen maar snauwen.

Verder vond ik de relaties tussen de personages ook niet echt overtuigend. De dialoog tussen de vrienden van Jeanne en Jeanne voelde heel erg stuntelig en de liefdesrelatie uit het boek had totaal geen opbouw om dan opeens abrupt tot een einde te komen. Dit vond ik vrij spijtig, want ik ben er zeker van dat als de relaties verder, beter en meer diepgaand uitgebouwd waren, dat het veel duidelijker over zou gekomen zijn en met meer overtuiging ook.  

Details

Het boek gebruikt heel veel details en worldbuilding. Ik denk soms een beetje té veel omdat Dixen zoveel in zijn wereld wilt steken dat er niet altijd genoeg diepgang gaat in de historische feiten en invloeden die hij in zijn boek steekt. De vier (hier vijf) humoren bijvoorbeeld, dit wordt kort uitgelegd en daarna veel herhaald, maar het blijft een beetje in het midden waar de relevantie hier vandaan komt (dit is een gegeven uit de medicijnkunst uit de tijd die toen geloofd werd om bepaalde ziektes te bestrijden). Dit vond ik spijtig, want je ziet dat er een diepe gedachtegang aan ten grondslag ligt in het boek, maar de executie ervan is niet helemaal een die juist is voor al deze informatie in combinatie met het verhaal van het boek dat getracht verteld te worden.

Vampiers

Als er een ding is waar ik sinds ik kind ben al een obsessie mee heb (hartelijk dank, ouders die nogal schouderophalend reageerden bij bepaalde films zoals Dusk Till Dawn op negenjarige leeftijd en een vampierfilm op zesjarige leeftijd, waardoor ik nu geobsedeerd ben met the gothic en vampier-narratieven), dan zijn het wel vampiers. Vampiers in elke soort of maat kunnen mij mateloos boeien. (Ik geef toe, ik ben een Twilight-girly, en proud of it.) Ik bestudeer graag hoe vampiers een mythisch wezen zijn die al eeuwenlang telkens in nieuwe narratieven worden gestoken wanneer ze worden onderworpen aan een nieuwe schrijvershand (cf. Anne Rice, Stephenie Meyer, Grady Hendrix, Jay Kristoff, Richelle Mead). Vampiers zijn entiteiten die in zoveel maten en soorten bestaan en per cultuur ook verschillen, wat het heel interessante culturele alsook maatschappelijke wezens maakt. Namelijk, vampiers, hoe je het ook wendt of keert, zijn dé mythologische wezens bij uitstek die nagenoeg een reflectie zijn van de maatschappij. Net door de manier hoe ze vandaag de dag nog relevant zijn alsook nog steeds in nieuwe narratieven blijven verschijnen, voegt steeds weer toe aan hun pop culture  gehalte.

Vormgeving

De vormgeving van Hof van Schaduw is een kunstwerk om u tegen te zeggen. Het doet denken aan de tijd waarin het boek is gezet en zou dan ook zo in de bibliotheek van Versailles kunnen staan. De cover – hardcover nog wel – werkt met een prachtig, diep-dennen groen dat mijn hartje weet te bekoren.

Aan de binnenkant van het boek als je de cover openslaat, heb je prachtig gedecoreerde schutbladen, beide voorin en achterin met portretten van de personages uit het boek in een cameo-stijl. Het lijkt wel een still uit een portrettengang, adembenemend en mysterieus.

Afgewerkt met gouden details en stained edges die niet alleen een kleur hebben maar ook een volledig kunstwerk in gouden vormen en de naam Vampyria uitgespeld op de lange zijde, is het een boek dat menig lezers in hun boekenkast willen hebben staan voor hoe mooi het uiterlijk alleen al is.

Vertaling

Ik wil ook graag nog de vertaling van Hof van Schaduw in het voetlicht zetten. De vertaling voor dit boek is mogelijk gemaakt door Marga Blankestijn, en zij heeft een prachtig resultaat geleverd met immens mooi taalgebruik. Het is een vertaling om u tegen te zeggen en alles klinkt immens poëtisch en beeldend, en hier ben ik heel erg fan van.

Ervaring

Hof van Schaduw, deel 1 in de Vampyria serie, van Victor Dixen klonk als een veelbelovende start tot een nieuwe serie, maar viel voor mij net te kort met clichés waar niet per direct een vernieuwende wending aan werd gegeven om zaken in een nieuw jasje te steken. Personages deden dingen zonder veel directe motivatie en kwamen vaak tweedimensionaal over, gebeurtenissen volgden elkaar snel op en alles ging te makkelijk over van de ene tegenslag op de andere zonder dat er hier bedenkingen over waren, of een echt emotionele reactie die bij de lezer zelf zou resoneren. Mijn verwachtingen voor dit werk werden helaas niet ontmoet, hierdoor geef ik dit boek op de valreep twee-en-halve sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Dowry of Blood – S.T. Gibson

A Dowry of Blood is een nieuw maar oud-aanvoelend vampierverhaal waar je echt meteen je tanden moet inzinken, want het is een van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb, dus without further ado, ga ik nu in deze recensie duiken want mijn enthousiasme is bijna niet te temperen.

Verhaal

Een jonge vrouw transformeert in een vampier nadat gruwelijke dingen haar zijn overkomen, haar meester en maker neemt haar mee in zijn wereld en behandelt haar als godin, alsof zij de enige is in zijn wereld. Al snel volgen er andere bruiden voor de meester, en al snel keert het tij van getrouwheid en aan wie de bruiden nu eigenlijk trouw zijn. A Dowry of Blood is een boek dat razendsnel een vertaling in het Nederlands mag kennen, want ik las het op twee dagen uit en het voelt als een vampierverhaal dat direct bij de gotische klassiekers zoals het boek Dracula van Bram Stoker (1897) en de film Van Helsing van Stephen Sommers (2004) kan plaatsnemen. Het boek voelt aan als Carmilla van Sheridan Le Fanu (1872), alleen met een meer modern taalgebruik. In andere woorden, heel erg queer, verleidelijkheid en vlammend. Als dat je niet meteen op het boek gooit om het te lezen, dan weet ik het ook niet.

Personages

De personages in dit boek hebben allemaal unieke karakters die zo verschillend zijn van elkaar, maar daarom komen ze net zo goed onderling overeen met elkaar. Het boek is verteld in een briefvertelling vanuit het eerste persoonsperspectief van bruid Constanta en leest als beide een biecht, een brief van verraad en een liefdesbrief. Constanta is de eerste bruid in dit verhaal en degene die je meesleept door de wereld van het vampier-zijn. Constanta is iemand die alles goed wil doen en daarom veel op haar tong bijt maar meer weet dan haar meester lijkt te denken. Dan is er […] zij is de dromer van de drie bruiden, de snakker naar avontuur en degene die de meester zijn grenzen als eerste stapsgewijs durft af te tasten. De derde bruid is een jongen, Aleksei. Hij is degene die de meester zijn grenzen totaal negeert en doet wat hij wil, als lezer zit je soms op het puntje van je stoel omdat je bang bent voor de meester zijn wraak. Maar Aleksei is Aleksei, en hij tast grenzen niet af, hij overschrijdt ze volledig wanneer het op de meester aankomt. Want Aleksei houdt niet van kettingen, en de meester blijft te hard proberen om deze rond zijn polsen en enkels te binden om hem van de wereld weg te houden. Dan is er de meester, de maker van zijn vampierbruiden, de persoon naar wie er vanaf de eerste pagina van het boek een overduidelijke afgunst alsook een angst vertoond wordt.

Relaties

Dit boek is een sterke vertelling die queer relaties in de spotlight zet op een geweldig intense en meeslepende manier. Ook haalt het boek polyamorie aan op een zeer interessante manier. De relaties in dit boek raken verschillende grenzen aan, soms voelen we de sterke familiebanden van broers en zussen tussen de bruiden onderling, dan voelen we de rivaliteit van de bruiden onderling, en op nog andere momenten voelen we de hete romantische vonken tussen de bruiden en de meester. Als er een sterk woord nog naar voren komt in de relaties van dit boek is het haat. Haat jegens hun meester, haat jegens zijn stilzwijgen en achterhouden. Haat door het snakken naar meer, en het niet overgeven aan hun nood naar vrijheid.

Ervaring

Ik bedoel – twee dagen, ik las het boek in twee dagen. Het is gewoon zo goed. Ik raad iedereen aan om het te lezen en ook uitgeverijen aan om de vertalingsrechten te kopen want you guys are sleeping on this! Mijn vrienden en ik zijn razend enthousiast over dit boek en het is ook het boek dat ik met mijn boekenclub ga bespreken deze maand en ik kan er gewoon niet over ophouden hoe goed het is! Dus ja, als je van een vampierverhaal houdt dat voelt alsof de gotische periode rondom je heen materialiseert terwijl je leest, dan is dit het verhaal voor je. Ik gaf het vier-en-half tot vijf sterren op Goodreads, en ja … het is gewoon écht goed.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Onze favoriete boekenwinkels – Catherine over Luddites Books & Wine in Antwerpen, België

Boekenliefhebbers heb je in verschillende soorten en maten, zoals bijna elk uniek individu. Plekken die boekenliefhebbers alom samenbrengt zijn boekenwinkels. In dit artikel zal ik je als boekenliefhebber wat meer vertellen over welke boekenwinkel mijn hart het beste weet te bekoren. Namelijk, Luddites Books & Wine (Hopland 34, 2000 Antwerpen).

Locatie: Antwerpen

Je houdt van Antwerpen, of je houdt niet van Antwerpen. Dat klinkt als een gegeven dat zich tot eender welke stad betrekt, echter, een ware Antwerpenaar zal weten dat deze stad geen binaire oppositie kent maar eerder een ouder is die deze twee gemoedstoestanden als duivel en engel op hun schouders draagt wanneer ze door de straten van het Antwerpse trekken. Ik ben niet anders, Antwerpen, mijn Antwerpen – rot-stad die ik met geen voet zou betreden op sommige dagen, en hemel op aarde waar ik niet weg te sleuren ben op andere. Antwerpen sure does know how to play the field.

Antwerpen is een stad, ondanks hoe je je de dag zelve tegenover deze wereldstad plaatst, die zijn plakjes heeft waar tijd een vervreemd concept is en je de kans hebt om gewoon te zijn. Waar gemoedstoestanden niet uitmaken en de wereld ver weg lijkt. Eender welke stad die ik al heb bezocht zijn gebonden aan gemoedstoestanden, hebben één soort locatie gemeen waar zorgen in het niets vallen en de wereld stil lijkt te staan: boekwinkels.

Antwerpen heeft een mooi assortiment aan boekenwinkels, waarvan ik het merendeel al heb bezocht en naar hartenlust mijn portemonnee al naar boven heb gehaald en mijn welverdiende centjes heb ingeruild voor boeken (RIP spaargeld, if you know you know). Echter is er een boekenwinkel in deze wonderbaarlijk literaire en kunstige stad die de kers op de proverbiale boekenwinkel-taart is aan gezelligheid, unicum, originaliteit en sfeer. Namelijk, voorgenoemd hemel op aarde: Luddites Books & Wine.

Zoek de boekenwinkel

Luddites Books & Wine is een boekenwinkel te vinden op een korte wandelafstand van het centraal station van Antwerpen (zo’n 10 minuten rechtdoor als je het station uitgaat via de uitgang die uitmondt op de Keyserlei). Als je de Keyserlei afwandelt, over het Opera plein gaat en een stukje Meir bewandelt, ga je aan de linkerkant aan het begin van de Meir (dat is het links als de boerentoren recht voor van ver op je neerkijkt) een zijstraat in tot je uitkomt op een straat die parallel loopt met deze brede en bekende winkelstraat: Hopland. Hier ga je op zoek naar nummer 34, Luddites Books & Wine.

Het gebouw is een oud herenhuis met opgepoetste witte gevel verstopt tussen een aantal andere statige herenhuizen. Het beste dat je kan doen is op zoek gaan naar de gevel met de groene raamkozijnen, gedroogde bloemen die het beneden verdiep decoreren, en een bordje dat boven de deur beweegt in een kalme bries met gouden letters die Luddites uitspellen. Onder dit bordje vind je de voordeur in het mooie Luddites-groen, waarop de ramen een gedicht is geschilderd door Niet Nu Laura en het gedicht zelf geschreven is door Proza K Poetry (het gedicht is er eentje over Luddites zelf). Neem maar aan van het uiterlijk van deze boekenwinkel dat de binnenkant nog tal keer mooier is, en dat is een understatement. Dus, waan je door de groene deuren en wordt binnengezogen in een literaire oase die tijdloos, en door het statige interieur, Victoriaans aanvoelt in de ene hoek, en Roaring Twenties in de andere.

Concept: boekenwinkel én wijnbaar

De naam van de boekenwinkel verraadt dat dit niet alleen een boekenwinkel is. Neen, het is ook een wijnbar. Het gelijkvloers van het gebouw huist de fictie en non-fictie boeken in beide Engels en Nederlands (met overheersend veel Engels want het is dan ook een predominant Engelstalige boekenwinkel (de grootste Engelstalige collectie van ‘t Stad, maar de lezer met een voorkeur voor Nederlandstalige boeken kan zeker ook zijn slag slaan). De trap af naar de kelder leidt naar de Young Adult, kinder- en prentenboeken sectie. Mooi vormgegeven met blauwe pastelkleuren, lekkere zitplekjes en een houten boog waaronder je naar de prentenboeken kan wandelen.

Als je vanaf het gelijkvloers naar de bovenverdieping gaat passeer je eerst langs de kookboeken (georganiseerd op kleur om een rainbow-shelf te vormen), om dan uit te monden in een bar die recht uit de Roaring Twenties lijkt te komen. Met een wijn-selectie om u tegen te zeggen die regelmatig wordt aangepast maar ook steeds zijn bestsellers blijft behouden, kan je jezelf neervlijen met je boek en een glaasje wijn.

Voor zij die niet van de wijn houden, geen zorg! Er zijn ook wat bieren aanwezig om je smaakpapillen te bekoren. En voor zij die volledig niet van drank houden, ook geen zorg! Er is mega lekkere koffie, thee en een aantal softdrinks aanwezig. Ook zorgt Luddites voor aperitief versnaperingen van de hartige aard en American cookies van niemand minder dan Cookiele om zij met een meer zoet palet ook aan te spreken.

Fun fact: als je beneden in de boekenwinkel een boek koopt, dan krijg je er een bonnetje bij dat je boven in de bar 50% korting op een glaasje wijn aanbiedt. Onthoud, dit is enkel geldig op de wijnen! Als je geen alcohol gezind mens bent, geen erg, er zijn ook non-alcoholische wijnopties aanwezig! Wat een service!

Wie zijn Luddites Books & Wine?

Luddites Books & Wine is opgericht in 2019 door Jorien Caers en Richard Bolte, twee warme uitbaters met een passie voor boeken en wijn. Door de gedachte van Luddites door te zetten van concept tot bestaande boekenwinkel hebben ze mening Antwerpenaar (alsook niet-Antwerpenaren) van een huis-weg-van-huis kunnen voorzien, waar vaste en nieuwe klanten elke dag hun weg naartoe vinden om te kunnen relaxen, te genieten van een boek, met vrienden af te spreken en zoveel meer. Luddites is een droom die werkelijkheid is geworden en waar ik me voel alsof de wereld ver weg is en ik in een stukje geschiedenis kom te zitten waar tijd niet beweegt maar ronddanst zonder enige logische frequentie. Het is een plek waar je gewoon kan zijn.

Waarom “Luddites”?

Ik heb ooit vrienden van Engeland meegenomen naar Luddites en zij waren de eerste van wie ik van de lippen hoorde vallen “Luddites? That’s such a clever name for a bookstore!” Ik denk dat de Engelsen net iets meer op de hoogte zijn van de historsiche connotatie die de naam “Luddites” oproept bij het horen ervan. Namelijk, Luddites is een naam gebaseerd op de beweging van niemand minder dan Ned Ludd uit de periode van de Industrialisatie in Engeland. Deze beweging ging in tegen de industrialisatie van de maatschappij en protesteerden tegen het gebruik van machines en tegen technologische ontwikkelingen die de maatschappij zo ferm aantastten.

Klinkt herkenbaar? Dat is het zeker. Daarom dat Luddites Books & Wine pleit voor een omgeving waarin bezoekers hun boek kunnen lezen zonder de oppressie van technologie, zo is er geen internetverbinding aanwezig voor de klanten. Dit zodat ze zich echt zouden kunnen focussen op hun boek en gewoon iets kunnen drinken zonder aldoor de nood te voelen om op hun telefoon te zitten, en wederom om gewoon te kunnen zijn.

Collectie

Ik kaartte al eerder in vogelvlucht Luddites collectie aan, maar ik zal er hier even in meer diepgang op in gaan. Als je binnenkomt verwelkomen op de zijkanten van de trap naar het gelijkvloers wat staff picks alsook boeken die net zijn uitgekomen. Als je de trap opgaat en afslaat naar links kom je terecht in de boekenwinkel. Eerst zal je een van de werknemers achter de balie tegenkomen die je altijd met een glimlach begroeten en wier je kan aanspreken met vragen over boeken. Dan, als je je een slag draait, wordt je begroet door vloer-tot-plafond boekenkasten uit donker hout die recht uit een period drama bibliotheek lijken te komen. In de eerste ruimte vind je non-ficitie, Engels langs rechts en Nederlands langs links. De collectie is opgedeeld in verschillende non-fictie categorieën, van kunst tot geschiedenis tot maatschappij en veel meer!

In de volgende ruimte vind je de fictie afdeling, de volledige achterwand is opgemaakt uit Engelse fictie van literaire romans tot Japanse literatuur tot romance novels. Aan de linker-muur vind je de speciale edities en fantasy boeken en ook goed gevulde kasten met Nederlandse literatuur.

Als je daarna de trap naar de kelder vind en het alfabet op de muur naar beneden volgt kom je aan in de kelder waar de young adult, kinder-, jeugd- en prentenboeken zich bevinden. Als je helemaal naar boven gaat, het verdiep boven de boekenwinkel, vind je de kookboeken.

Laatste woorden

Luddites Books & Wine is de boekenwinkel waarvan ik dacht dat ik het soort alleen kon vinden in het Verenigd Koninkrijk. Dat is ook de reden waarom ik zo graag afreis naar het VK en ook de States. Echter heeft Luddites ervoor gezorgd dat ik eindelijk een vaste boekenwinkel in mijn omgeving heb waar ik eindeloos boeken koop en bestel en me gewoon op mijn gemak voel door de omgeving en de vriendelijkheid van iedereen die er werkt en hun boeken komt kopen. Als je nog op zoek bent naar een boekenwinkel waar je uren kan spenderen, dan is Luddites Books & Wine zeker een aanrader.

Luddites’ huidige openingsuren kan je altijd vinden op hun website. Om het gemakkelijk te maken zal ik hier even invullen dat ze altijd open zijn: woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag van 11 uur tot 20 uur. Hun sluitingsdagen zijn maandag en dinsdag. Soms zullen feestdagen wel zorgen voor een extra sluitingsdag, maar daarvoor kan je hen best vinden en volgen op Instagram voor de laatste updates. Je kan Luddites vinden op Instagram onder de gebruikersnaam @ludditesantwerp.

Geplaatst op door — Geef een reactie

The Spiderwick Chronicles Disney+ Reboot

Holly Black

Holly Black is een auteur die globaal boekenkasten en harten van lezers heeft weten te veroveren. Ze was al bekend door haar samenwerking met Cassandra Clare voor de Magisterium serie (Scholastic, 2014-2018), alsook kennen veel lezers haar van boeken zoals The Darkest Part of the Forest (Little Brown, 2015) (als je deze nog niet gelezen hebt, hij past perfect in de Elfhame-serie atmosfeer en heeft zelfs enkele personages van deze serie die voorkomen), The Modern Faerie Tales (Simon & Schuster, 2002-2007) (insgelijks voor deze serie dat er personages van de Elfhame-serie in voorkomen), en The Coldest Girl in Cold Town (Little Brown, 2013), haar Elfhame-serie, en nog veel meer – Black schrijft alsof ze zelf bewitched is door faerie, het is dan ook niet vreemd dat Holly Black the Queen of Faerie zelf wordt genoemd.

De Vergeten Serie

Een serie van Black die in de vroege jaren 2000 heel bekend was en ook een Nickelodeon adaptatie mocht kennen in 2008, is The Spiderwick Chronicles. Een serie die gaat over de Grace-familie wanneer ze naar een oud landhuis verhuizen en hier de wereld van de fae ontdekken, alsook de problemen die zich bij deze kennis betrekken.

De serie kende een vertaling van de eerste twee delen naar het Nederlands bij Uitgeverij Prometheus : De Spiderwick Kronieken, Deel 1: Het Geheime Boek (2003) en De Spiderwick Kronieken, Deel 2: De Toversteen (2004). Naast de film-adaptatie was er ook een videogame adaptatie voor verschillende platformen, onder andere: Playstation 2, Windows, WII, Nintendo, en Xbox 360. Ik heb zelf de versies voor de Playstation 2 en Nintendo gespeeld. De Playstation 2 versie is meer getrouw aan de film, en de Nintendo versie is er een die meer getrouw is aan de boeken, waarvoor ik heel dankbaar ben. Ik heb onlangs de serie opnieuw gelezen en de film herbekeken, alsook de videogames opnieuw gespeeld en het valt me op hoeveel er uit de boeken is weggelaten. Hierdoor voelt de Nickelodeon adaptatie veel minder fantasierijkaan dan in de boeken. In de boeken is faerie aanwezig in de manier waarop we faerie kennen, speels, onvoorspelbaar, en overal. De Nickelodeon film isoleert de faerie wereld heel erg, alsof het een ingebeeld iets wordt. Wat spijtig is. Maar, er is hoop!

Tony DiTerlizzi

Belangrijk om aan te geven is dat The Spiderwick Chronicles niet alleen door Holly Black gecreëerd is. Neen, zeker niet, deze serie kent twee ouders: Holly Black en illustrator/auteur Tony DiTerlizzi. Tony DiTerlizzi is bekend van onder andere The Spiderwick Chronicles (Simon & Schuster 2003-2004), Arthur Spiderwick’s Field Guide fort he Fantastical World Around You (Simon & Schuster 2005), Beyond the Spiderwick Chronicles (Simon & Schuster 2007-2009), de Wondla boeken (2010-2014), Kenny & the Dragon (Simon & Schuster 2008) en nog véél meer. Beide DiTerlizzi en Black hebben respectievelijk heel grote schrijf-oeuvres, hun samenwerking was er een die smaakt naar meer, en The Spiderwick Chronicles is er eentje die dit des te meer aansterkt. 

Disney+ Reboot

Op 12 November 2021 maakte Diterlizzi de aankondiging op zijn Instagram dat niemand minder dan Disney+ een reboot gaat maken van The Spiderwick Chronicles, dit meer dan tien jaar na de Nickelodeon film uit 2008. DiTerlizzie schreef dat “Disney+ heeft een nieuwe live-actie serie aangekondigd, “De Spiderwick Kronieken,” een modern coming-of-age en fantasie avontuur door Paramount Television Studios en 20th Television, één van de Disney Television Studios. De serie, gebaseerd op de geliefde, best-selling boeken [door Black en Diterlizzi] volgt de Grace Familie – tweelingbroers Jared en Simon, hun zus Mallory en moeder Helen – wanneer ze verhuizen naar een vervallen landhuis van een voorouder. Hier ontrafelen ze een duister mysterie over hun over-groot-Oom die ooit de geheime en soms gevaarlijke faerie wereld heeft ontdekt” (vertaling door de redactie).

Op de Disney+ website is er nog niet veel informatie te vinden betreffende de reboot. Op de webpagina staat “coming soon” alsook een korte samenvatting waar de serie over zal gaan. Deze leest: “Gebaseerd op de wild-populaire best-selling boekenserie door Tony DiTerlizzi en Holly Black, “De Spiderwick Kronieken: volgt de Grace-familie wanner ze van New York naar Michigan verhuizen naar een vervallen landhuis van een voorouder, Het Spiderwick Landhuis. Tweelingbroers Jared en Simon, samen met hun zus Mallory en hun moeder Helen, ontdekken dat magische wezens zoals faires, ogers, trollen, boggarts en meer zich verstoppen in de wereld rondom ons” (vertaling door de redactie). De cast bestaat uit Lyon Daniels als Jared Grace, Noah Cottrell als Simon Grace, Mychala Lee als Mallory Grace, Joy Bryant als Helen Grace, Jack Dylan Grazer als Thimbletack, en Christian Slater als Mulgarath.

Productie

Op de aankondiging van 12 November 2021 werd er ook al wat van het doek gelicht naar de productie van de serie. Aron Eli Coleite zou de schrijver en showrunner van de serie zijn, Kato Coiro werkt mee als executive producer en is regisseur voor de eerste twee afleveringen. Het echte werk aan de serie begon in februari van 2022, terwijl het filmen begon in september van hetzelfde jaar, in Vancouver, Canada. Het filmen zou ingepland zijn tot januari 2023. Dus nu is het afwachten voor verder nieuws betreffende de adaptatie door Disney+. Een ding is alvast zeker, ik ben meer dan enthousiast voor verder nieuws hieromtrent!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dunbridge Academy 1, Middernachtsfeest – Sarah Sprinz

Emma kon haar geluk niet op toen ze werd aangenomen op Dunbridge Academy, een exclusieve kostschool vlak bij de Schotse hoofdstad Edinburgh. Tussen deze eeuwenoude muren hebben haar ouders elkaar ooit ontmoet, en nu hoopt Emma er antwoord te vinden op de vraag waarom haar vader jaren geleden spoorloos uit haar leven is verdwenen. Daarbij kan ze geen afleiding gebruiken, maar het verraderlijke Dunbridge blijkt twee gezichten te hebben. Overdag zitten alle studenten diep over hun in leer gebonden boeken gebogen, maar tijdens de geheime middernachtsfeesten en nachtelijke uitstapjes door de oude gangen komt een andere kant van de academie naar boven. Een kant waar intrige en macht de boventoon voeren, en waar klassenoudste Henry de scepter zwaait. Kan Emma het hoofd koel houden in deze slangenkuil?

Als er over “dark academia” gesproken wordt dan kan je zeker zijn dat ik zal meeluisteren. De stroom aan “aesthetics” die we tegenwoordig zien op sociale media ontleent zich perfect aan de vorming en exploratie van iemands eigen identiteit. De dark academia aesthetic is er een die het schoolleven romantiseert, het maken van huiswerk, het naar de les gaan, maar vooral het idee van kostscholen, uniformen, oude bibliotheken, lezen bij kaarslicht, het lezen van oude klassiekers, het gebruik van slagzinnen zoals “as the poets say” en dergelijke. Meer uitgeverijen marketen boeken die binnen aspecten van deze esthetiek past als “dark academia must-reads”. Uitgeverij Boekerij is zeer frappant in het goed marketen van hun boeken, zeker met hun absoluut waanzinnig mooie speciale edities die ze non-stop uitbrengen. Boekerij is echt the gift that keeps on giving met alle boeken die ze maar blijven ontwerpen. Om deze twee argumenten te linken, review ik dan ook graag het nieuwste dark academia boek dat Boekerij me heeft gestuurd, namelijk, Dunbridge Academy 1, Middernachtsfeest van Sarah Sprinz.

Verhaal

Er lijkt een stroom te komen aan Duitse auteurs die verhalen schrijven binnen de setting van Britse kost-/uniformscholen. Al eerder las ik Maxton Hall College van Mona Kasten dat zich afspeelt in de fictionele, titulaire uniformschool in Engeland, nu verplaatsen we ons echter naar de laaglanden van Schotland waar onze nieuwe titulaire kostschool, Dunbridge Academy, zich bevindt. Emma Wiley is een Duitse studente die voor een jaar aan Dunbridge Academy gaat studeren en zo haar ouders in de voetstappen treedt. Natuurlijk gaat zo’n uitwisseling niet van een leien dakje en gebeuren en schuilen er achter alle hoeken dramatische wendingen die onmisbaar zijn in zulke narratieven.

Schrijfstijl

Sprinz schrijft heel erg vlot en duidelijk, wat ook maakt dat je met veel gemak bij de les van het verhaal kan blijven. Soms merkte ik wel dat situaties nogal snel van de hak op de tak konden springen en dat de pacing van het verhaal soms net iéts te snel was, wat voor mij aan de geloofwaardigheid van sommige relaties in het boek onderdeed, wat spijtig was. Ik ben er zeker van als Sprinz net iets meer haar tijd had genomen met sommige relaties te laten ontplooien, dat de geloofwaardigheid net iets sterker was. Ik wil graag geloven dat Dunbridge Academy een heel vriendelijke school is en dat iedereen als familie is, maar realiteits-gewijs gingen sommige relaties net iets te snel voor mij om te denken, “Aha, dit voelt net echt!” Maar dit is een heel subjectieve mening, want ik ben persoonlijk net iets meer voor slow-burn romance. Dus als je meer een lezer bent die fan is van verhalen waarbij de actie niet te lang op zich laat wachten, dan voldoet dit verhaal zeker aan die verwachtingen.

Personages

Hoofdpersonage Emma, als ik eerlijk mag zijn, was niet mijn favoriet. Ik vond haar soms een beetje dramatisch en een pick-me-girl. Een klassiek gevalletje van het typische-protagonisten-syndroom met een paar hints van een Mary Sue te zijn. Henry, echter, bless him, is een golden-retriever boyfriend en ik ben dol op hem. Alleen kan hij soms zijn overdramatische momentjes ook wel heel goed invullen, en zijn relatie met Emma sterkt dit alleen maar aan. Ik denk persoonlijk dat Henry veel sterker op zichzelf zou staan dan met Emma.

Setting

Vijf sterren voor setting. Je moest alleen maar zeggen “Schotland” en ik was al verkocht, wat ook de grootste reden is waarom ik dit boek zo graag wilde lezen. Ik ben een Schotland fanaat en ga maar al te graag op reis naar bonnie Scotland. Sprinz omschrijft de omgeving rondom Dunbridge Academy met veel liefde en je kan voelen dat zij als persoon ook heel veel liefde heeft voor dit wondermooie land.

Ervaring

Ik heb het boek op zo’n vier dagen uitgelezen en wilde telkens wel verder lezen. Ik ben persoonlijk echt grote fan van kostschool settings, omdat het gebrek aan autoriteiten van buitenaf de dingen des te spannender maakt. Zeker wanneer de leerkrachten degene zijn wier je vaak niet kan vertrouwen en degenen zijn waarvoor je moet uitkijken en zorgen dat je op tijd terug op je kamer bent voor nachtval. Dit soort spanningen had dit boek zeker wel. Ik ben zeker benieuwd naar hoe dit verhaal zich verder zal ontplooien in de komende boeken en hoop dan ook dat Boekerij deze gaat vertalen. Zeker aangezien dit boek zo succesvol was (in Duitsland) bij zijn initiële publicatie dat het meteen op nummer één stond en de vertaalrechten over heel de wereld meteen opgekocht werden. Ik kijk uit naar wat Sprinz ons nog te vertellen heeft over de geheimen van deze kostschool, daarom gaf ik dit boek drie-en-halve sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries – Heather Fawcett

Een van mijn absoluut favoriete boekenseries is een kinderreeks door Holly Black en Tony DiTerlizzi, namelijk, De Spiderwick Kronieken. Van deze boeken wordt er door Disney+ ook binnenkort een nieuwe adaptatie gemaakt. Sommigen onder onze lezers zullen wel bekend zijn met de gelijknamige Nickelodeon film uit 2008.

Voor de die-hard Black fans zoals mezelf en degenen die meer van haar faerie-inspired werken willen lezen, is haar kinderreeks samen met DiTerlizzi, die de über-mooie illustraties voor de serie heeft gemaakt, een echte aanrader. De series’ eerste twee delen zijn vertaald naar het Nederlands maar de rest niet, maar laat dat je zeker niet tegenhouden om de originele Engelse versies een kans te geven. Deze hebben trouwens recent een nieuwe uitgave mogen kennen in afwachting van de nieuwe adaptatie die binnenkort te zien zal zijn op Disney+.

Maar dus, waarom ik nu De Spiderwick Kronieken aanhaal, is grotendeels voor hen die bekend zijn met deze serie, want het boek dat ik in deze recensie zal bespreken werd dan ook gepitched als een volwassen versie van De Spiderwick Kronieken. Dit overtuigde me helemaal om dit boek te willen lezen en maakte ook dat het mijn meest geanticipeerde boek van 2023 tot nu toe was. Dit boek is Heather Fawcetts New Adult boek, Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries (Dely Rey 2023) en moet nog een vertaling naar het Nederlands krijgen.

Verhaal

Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries volgt het verhaal van titulair personage Emily Wilde. Zij is een professor aan de Universiteit van Cambridge die bezig is aan het finaliseren van haar manuscript. Namelijk, haar “encyclopedia of faeries”. Voor ze deze af heeft wilt ze nog onderzoek uitvoeren naar de feeën uit het noorden van Europa. Hiervoor reist ze naar Hrafnsvik om haar onderzoek te doen. Natuurlijk, in een verhaal over de gewiekste fae gaat er hier en daar de hele tijd van alles mis: verdwijningen, beheksingen, Wisselkinderen … noem maar op. Al zeker wanneer Emily’s academische rivaal (horen we daar enemies to lovers) Wendell Bambleby opeens op de stoep van haar verblijf in Hrafnsvik opduikt en het bloed onder haar nagels vandaan haalt.

Faeries en Folklore

Mijn interesse in faerie en folklore en alles dat ook maar iets met zulke mythologieën te maken heeft. Fawcetts boek is er een dat ook heel erg mijn verwachtingen heeft kunnen volbrengen alsook des te meer heeft bewezen waarom ik zo geïnteresseerd ben in dit soort verhalen en vertellingen die deze mythologieën in zich opnemen. Fawcetts werk neemt naadloos de faerie folklore in zich op en maakt de lezer hongerig om zelf onderzoek naar de wereld van de fae te doen en hoe ze in verschillende culturen gerepresenteerd worden.

Typografie en Narratief

Fawcetts boek is een epistolaire vertelling door middel van protagonist Emily Wilde die haar reis naar Hrafnsvik en haar ontmoetingen met de fae neerpent in haar dagboek. Hierin wordt er typografisch ook gewerkt met voetnoten waardoor het boek heel erg vierde-wand-doorbrekend aanvoelt. Omdat de lezer in zekere zin al Emily’s encyclopedie, of toch de notities die ze ervoor maakt en de dagboek documentaties die hieraan bijdragen, aan het lezen is nog voor zij hem zelf heeft afgewerkt. Hierdoor voelt het verhaal heel erg doorleeft en authentiek aan, wat zeker een meerwaarde is.

Schrijfstijl

Fawcett schrijft net zo magisch als het materiaal waar haar boek over gaat. De fae zelve zouden haar willen meenemen naar hun wereld omwille van hoe feeëriek en uniek haar schrijven is; een kunst waar de fae maar al te graag hun handen op willen kunnen leggen. Zeker al schrijvend vanuit één personage dat erg subjectief is omwille van de dagboekvorm van het boek, wat al snel enerverend kan worden als de protagonist een stem heeft die niet heel boeiend overkomt. Maar Fawcett heeft dit weten omzeilen en een werk neer weten te zetten dat de lezer goed weet te boeien. Ik vond dit heel interessant om te zien hoe alles vanuit Emily’s blikveld werd verteld.

Ervaring

Ik heb heel erg genoten van Heather Fawcetts Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries en zou nu heel graag zelf studies in folklore willen beginnen. Fawcett heeft een origineel werk uit haar pen geschud, dat voelt alsof ze zelf de faerie realm is ingegaan om de lezer een zo authentiek mogelijk werk voor te schotelen. Ik heb dit boek dan ook vier sterren gegeven. Ik hoop dat dit boek snel een Nederlandse vertaling mag kennen zodat nog meer lezers ervan kunnen genieten.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Schaduw – V.E. Schwab

Een tijd terug had ik het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te krijgen van Schwabs eerste deel in De Kleuren van Magie-serie. Voor hen die mijn review van toen hebben gelezen zullen zich herinneren dat ik hier een immens grote fan van Schwabs boek was. Ik beklaag het me dan ook dat ik zo laat bij het lees-feestje hiervan aankwam, want ik had de hype over deze serie al langer gezien, maar was er nog iet meteen in begonnen. Dan ook tot mijn grote spijt. Maar dat is het leuke aan lezen, je bent nooit te laat! Zeker in de huidige cultuur waarin onder andere TikTok een zekere magic touch heeft om boeken die ik las toen ik een tiener was terug in de kijker te zetten (grote shout-out naar de Touching Juliette-serie die opeens weer een hype is, waarom ook mijn immense dank want iedereen moet deze serie gewoon gelezen hebben. Hij is dan ook piek dystopian Young Adult en ook: #TeamWarner). Maar goed, dat brengt ons nu bij mijn review van het tweede deel van New Adult De Kleuren van Magie-serie, namelijk, De Kleuren van Schaduw.

Verhaal

We lezen het verhaal verder vier maanden na waar het vorige deel in De Kleuren van Magie-serie ons heeft laten hangen. In dit boek brengt Schwab ons een droom van een piratenverhaal in de eerste delen van het boek. We starten met Lila Bard die heeft besloten om in Rood Londen te blijven, en niet terug te keren naar Grijs Londen (cf. De Kleuren van Magie). Ze heeft een piratenschip gevonden waarbij ze aan boord is gegaan om haar piraten droom waar te maken. Het beruchte schip dan ook van niemand minder dan Alucard Emery (een noteworthy nieuw personage), namelijk de Night Spire (ik heb deel twee in het Engels gelezen, dus mijn excuses voor de vele Engelse terminologie als het op namen aankomt). Ondertussen zit Kell nog steeds in het paleis van Rood Londen, waar de spanningen om te snijden zijn, gezien het einde van boek één en de ouders van Rhy, de koning en koningin van Rood London, Kell nog meer in het gareel proberen houden gezien wat er vier maanden geleden is gebeurd. Deel twee was een boek dat eerder gedreven werd door de personages dan door het plot. Het plot is zeker wel aanwezig in mate, en er zijn er zeker meerdere die de overhand nemen, maar ze zijn zeker niet het allerbelangrijkste in dit boek. Dan, de kers op de taart: De Kleuren van Schaduw eindigt met een cliffhanger waardoor ik echt snel verder moet lezen, maar je-weet-wel, een oneindige TBR steekt hier graag een stokje voor.

Schrijfstijl

Ik denk dat we op dit moment al wel hebben kunnen vaststellen, als we mijn andere reviews erbij nemen betreffende Schwabs oeuvre, dat ik een mega grote fan ben van hoe Schwab schrijft en dat zij, als het op schrijven aankomt, dan ook mijn grote idool is. Hoe ze het doet, ik zou het graag willen weten, maar Schwab heeft zelf magische krachten. Ze schrijft haar omgevingen op zulk een manier dat je alles voor je kan zien, dat je de zeeën bijna kan ruiken en de drankliederen van de tavernes uit het boek kan horen komen. Dit is niet anders bij De Kleuren van Schaduw, deze serie is een goed voorbeeld van hoe goed Schwab schrijft, en dan te denken dat deze serie al iets ouder is en ze ondertussen ook boeken zoals Het Onzichtbare Leven van Addie LaRue heeft neergepend, beloofd alleen maar meer voor hoe meer Schwab schrijft en hoe haar schrijfstijl in stijgende lijn blijft verbeteren. Het is gewoon niet te geloven.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit boek, de personages zijn zo goed geschreven en ook heel herkenbaar betreffende hoe ze geschreven zijn en spreken. Je merkt gewoon dat ze echt een vorm hebben aangenomen in Schwabs hoofd en zelf het voortouw hebben genomen terwijl Schwab dit verhaal heeft geschreven, en dat is een bewijs van hoe goed ze is in haar vak. Ik heb dit boek dan ook een welverdiende vier sterren gegeven. Ik kan zeker niet wachten om deel drie te lezen, wat dan ook het finale boek is in De Kleuren van Magie-serie. Ik ben benieuwd hoe Schwab de eindjes aan elkaar heeft geknoopt en deze serie tot zijn einde heeft gebracht.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Roos en het Zwijn – Anne Provoost

Van Rosalena wordt gezegd dat ze de mooiste vrouw ter wereld is. Ze heeft rode lippen, een sneeuwwitte huid en handen als kostbare schelpen. Thybeerts gezicht is verminkt. Hij heeft een bochel. De vingers van zijn rechterhand zijn afgehakt zodat de hand op een hoef lijkt. Nog nooit heeft Rosalena een lelijker man ontmoet; en dat terwijl veel mannen om haar liefde kwamen vragen. Maar als Thysbeert Rosalena op een dag uitnodigt met hem te dineren stemt zij toe. Ze kan niet anders; ze heeft immers nog wat goed te maken.

Toen ik de nieuwe uitgave van Anne Provoosts De Roos en het Zwijn ( Querido[1997] 2023) voorbij zag komen, een mooie bosgroene cover die teweeg gebracht is door het gebruik van Jean Denis Antoine Caucanniers schilderij, Eve and the apple; in combinatie met diep roze letters in een niet al te opzichtig font, was ik meteen geïnteresseerd om de achterflap te lezen. Als er iets is waar ik een eindeloos zwak voor heb, zijn het wel hervertellingen. Dit blijkt dan ook in de algemene boekenmedia een overeengestemd iets te zijn bij veel lezers. Provoosts De Roos en het Zwijn is een klassieker uit 1997 die het sprookje van De schone en het beest in een nieuw jasje steekt.

Grappig genoeg heb ik net de eerste drie delen van Sarah J. Maas’s Een Hof van Doorns en Rozen achter de kiezen en ben helemaal gestemd op hervertellingen van sprookjes. In dit geval, de schone en het beest. Voor zij die de orignele versie(s) hebben gelezen (cf. Gianfrancesco Straparola, Madame Villeneuve, Madame Leprince de Beaumont), weten dat er honderden opties zijn voor een hervertellingsresultaat van die klassieke sprookje.

Verhaal

Provoosts De Roos en het Zwijn vulde voor mij een hartkamer van wederom een schone en het beest sprookje dat ik in de toekomst nog menig keer zal lezen. Voor de lezers die Een Hof van Doorns en Rozen graag lezen, zullen deze versie ook wel kunnen waarderen. Dit boek heeft namelijk ook feeën en elfen en hun invloed op protagonist Rosalena is ook van belang. Provoosts verhaal is een ode aan de originele vertelling van Madame Leprince de Beaumont. Het bewaakt beide de getrouwheid aan het verhaal alsook aan de esthetiek die het originele sprookje neerzet. We hebben een mooie jonge dame die de dupe is van haar twee zussen en uiteindelijk in een kasteel met een vervormde man terecht komt. Dit in combinatie met een zeer poëtische pen die voelt als een dromerig instrument wanneer je hem leest.

Ervaring

Ik vond dit verhaal heel aangenaam om te lezen. Ondanks de overwegend Vlaamse elementen (het speelt zich af in Antwerpen, wat mijn hart zeker kon bekoren) voelde het aan als een sprookje aan zou moeten voelen, tijdloos, heroïsch, vatbaar aan verandering en toch zijn eigenheid behoudend.  Eerder vermelde ik dat dit boek ook de harten van de fans van Een Hof van Doorns en Rozen zou kunnen bekoren. Dit statement wil ik graag even verduidelijken dat ik het hier vooral heb over de gewiekstheid van de “faerie folklore” en de esthetiek die een grijpende hervertelling van de schone en het beest kan verwezenlijken. Dus neen, dit verhaal heeft geen “high lords” en “smut”, maar dat is in het geval van dit verhaal niet nodig naar mijn mening.

Bedenkingen

Provoosts verhaal is ook zeer getrouw aan de sfeer die oude sprookjes ook hebben. Naast het feeërieke, zijn ook de gruwelijke elementen ook zeker aanwezig in dit verhaal. Zo wordt het hoofdpersonage tot meermaals toe door haar zwagers seksueel aangeraakt en het boek doet het niet af voor wat het is: seksueel grensoverschrijdend gedrag. In oudere sprookjes zijn dit soort gruwelijkheden standaard, maar ik had toch mijn bedenkingen bij het lezen van deze scenes. Dit wil ik even aangeven voor gevoelige lezers die het boek graag willen lezen maar hier niet zo goed mee om kunnen.

Laatste Woord

Het algemene beeld van mijn leeservaring van dit boek was zeer aangenaam. Ik kon goed wegzakken in de wereld die Provoost tot leven heeft gebracht en zou dit boek ook zeker aanraden aan zij die een zwak hebben voor sprookjes en eventuele hervertellingen ervan. Ondanks dat dit een hervertelling is, voelt Provoosts verhaal aan als een geheel origineel sprookje op zich, met de speelse en eigenaardige alsook soms gruwelijke wendingen waarvoor sprookjes gekend zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie : De Glazen Troon – Sarah J. Maas

Voor het tien-jarig bestaan van het eerste boek van De Glazen Troon-serie van Sarah J. Maas, heeft de boekerij een speciale editie ontworpen. Ik had het geluk deze editie te mogen ontvangen en dit verhaal in een nieuw jasje te herontdekken.

Verhaal

De Glazen Troon volgt het verhaal van Celeana Sardothien die na een jaar van slavernij in de zoutmijnen van Endovier haar vrijheid op een gouden schaal krijgt aangeboden. Al hangt er wel een prijs aan vast. Ze moet zich terug wanen in haar sluipmoordenaarsrol die haar in de eerste plaats in Endovier heeft beland, maar ditmaal gebruikt ze haar vaardigheden om de nieuwe kampioen van de koning te worden in een wedstrijd die hun spelers probeert te elimineren tot de sterkste en meest gewiekste kampioen er uiteindelijk als finalist uitkomt. Maar deze wedstrijd loopt niet van een leien dakje als Celeana geheimen in het Glazen kasteel begint te ontrafelen die de kampioenen in de wedstrijd een voor een van het leven beroven.

Schrijfstijl

Sarah J. Maas wist mij vroeger en ook nu opnieuw te veroveren met een pen die vervuld is van magie. Maas haar schrijfstijl illustreert een wereld die aanvoelt alsof Maas first hand alles wat ze neerschrijft zelf heeft gezien en ervaren. Een fantasy-verhaal dat eer doet aan het woord fantasy en een krachtige opener is voor een serie die harten over heel de wereld heeft weten veroveren, en waardoor ik weer helemaal zin heb om me in deel twee te laten opslokken en alle delen die erna volgen.

Special Edition

Ik wil even mijn absolute bewondering voor deze speciale editie van het boek uitdrukken. Want Boekerij heeft er iets van gemaakt waarvan je ogen uit je kassen rollen en je je mond weer dicht moet duwen. Een mooie zwarte dust jacket met gouden lettering. Aan de binnenkant van de dust jacket vindt een kunstwerk van fanart plaats die een scene uit het boek afbeeldt. Je kan dus mooi kiezen welke kant van de jacket je naar buiten wilt laten staan! Het naakte boek zelf is ook een kunstwerk an sich met een zekere mother of pearle slash rose gold kaft met zwarte details die een belangrijk zwaard uit de glazen troon-serie afbeeldt (lees zeker het boek om de naam en het verhaal erachter te ontdekken als je dat nog niet gedaan hebt!) Het boek opent ook met een mooie zwart-wit-tekening van een scene aan het begin van het boek wanneer Celaena Sardothien uit gevangenschap is gehaald en voor het eerst Kroonprins Dorian Havilliard ontmoet (gil). En helemaal achter aan het boek is nog een illustratie in dezelfde stijl waarop Celaena te zien is terwijl ze aan het sparren is met Chaol Westfall (gil 2x). De painted edges zijn ook om u tegen te zeggen en ik moest mijn aandacht even ervan afleiden om deze review te schrijven, want ik blijf maar staren naar hoe mooi dit boek is. Beste Boekerij, jullie weten hoe een lezers-hartje blij te maken. Dat hebben jullie met deze parel van een heruitgave wederom bewezen.