Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde en een Master in Creative Writing wilt ze de vele facetten van het geschreven woord maar al te graag doorgronden. Ze enerzijds als leerkracht creatief schrijven en anderzijds als all-round bookish person in een van de mooiste boekenwinkels ter wereld, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, is Catherine een schermer, yoga en pilates fan. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop thee; haar keukenkasten kunnen de hoeveelheid warme dranken en hun toebehoren niet meer aan.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Filmrecensie: Wednesday [Netflix], seizoen 1

Netflix is onderhand wel bekend om zijn gave om (overwegend) goede series te produceren en op het streamingplatform te plaatsen. De tv-serie die als een storm harten over de hele wereld heeft weten te veroveren in de afgelopen periode is Wednesday. Een serie gebaseerd op niemand minder dan Wednesday Addams uit de cult classic-film The Addams Family.

Personages en hun acteurs

De personages uit de serie voelden allemaal echt en goed vertolkt aan. De respectievelijke acteurs die waren aangewezen om hun personages op het beeldscherm te spelen hebben allemaal een overtuigende performance neergezet waardoor de kijkervaring voelde alsof je in de leefwereld van de serie aanwezig was. Mijn persoonlijke twee favorieten, naast Wednesday zelf, waren Tyler en Xavier. Twee jongens met een zekere likability en een achtergrond aan character-motivatie die ervoor zorgden dat ze een speciaal plekje in mijn hart hebben gekregen. Ondanks de wendingen van bepaalde personages en hun acties.


Als het aankomt op Wednesday als personage wil ik Netflix een daverend applaus geven. Namelijk, Wednesday is onze outcast, quirky, goth-inspired, bloedlustige, apathische protagonist. Ze heeft een zekere je ne sais quoi in haar inherent haatdragende en pessimistische persoonlijkheid die haar gewoon heel likeable maakt. Wednesday zegt de dingen waarvan we ze zouden willen zeggen, maar de sociale norm het niet helemaal goedkeurt. Wednesday geeft niet om de sociale norm dus zegt ze het gewoon vlakuit. Echter, Wednesday’s apathische en opportune character wordt niet volledig als quirky en cute gezien, noch wordt het volledig geaccepteerd. De vrienden die Wednesday maakt in haar nieuwe omgeving nemen geen blad voor de mond om te zeggen wanneer Wednesday hun heeft gekwetst en dat haar gedrag vaak verre van oké is. In plaats van dat Wednesday hier een pientere opmerking opheeft, absorbeert ze het commentaar en zien we toch een zekere schuld in haar. Dit zorgt voor een prachtige character arc doorheen de serie.

Ervaring

Het plot van Wednesday was in mijn ogen geniaal, en combineerde enkele tropes uit de gothic literatuur in een serie die er een moderne twist aan gaf. De moderne twist op de tropes was heel subtiel, met bijvoorbeeld de vermelding van sociale media en smartphones. Op de manier dat de moderne technologie niet per se op de voorgrond lag om mysteries op te lossen, maar eerder gewoon wel aangekaart werd om een hedendaags beeld te scheppen. Al het onderzoek naar de mysteries gebeurde via boeken en police files en dergelijke meer, wat alles veel tactieler en avontuurlijker liet aanvoelen. Het voelde alsof ik actief een serie heb gekeken en niet de zoveelste moderne twist op oude literaire tropes met sociale media als achtergrond voor de problemen die plaatsvinden.  Het was de perfecte mix van oud en nieuw die verschillende smaken en generaties kan aanspreken.

Cinematografie

Op cinematografisch vlak was de serie een absoluut plezier om naar te kijken. Hoe de serie werkt in contrasten betreffende Wednesday’s voorkeur voor zwart en hoe haar omgeving hier niet altijd in meegaat was heel mooi in beeld gebracht. De shots voor specifieke scenes waren zo mooi en vloeiend in beeld gebracht dat je gewoon plezier krijgt door te kijken naar de serie zelfs al zou het geen plot hebben.

Dark Academia aesthetic down to a T

Ik zie mezelf als iemand die binnen het dark academia genre past, dus ik denk graag dat ik kan zeggen welke boeken, series, film, noem maar op, binnen deze stroming passen. Wednesday is dé dark academia-serie bij uitstek die dit jaar op Netflix is verschenen. Typewriters, mythologische wezens, literatuur, oude bibliotheken, oude scholen, enzovoorts. Wednesday heeft het allemaal. Het is een serie voor iedereen, maar de dark academics onder ons zullen er toch nog een extra plezier aan beleven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Maxton Hall College – Mona Kasten  

De nieuwste Dark Academia must-read, Maxton Hall College van Mona Kasten, kwam afgelopen november uit bij Boekerij. Ik heb dit boek in korte tijd verslonden, dus sta me toe om mijn mening en ervaring betreffende dit boek neer te pennen. 

Dark Academia? 

De marketing voor Maxton Hall College laat het blijken dat dit boek binnen het dark academia-genre past. Dit was dan ook de reden waarom ik dit boek ASAP moest lezen omdat ik mezelf heel erg kan thuisvinden in het dark academia-genre en de esthetische stroming ervan. Echter moet ik nagenoeg uitsluiten dat dit boek binnen het dark academia-genre valt. De vormgeving van het boek past hier wel perfect binnen, maar het verhaal zelf laat aan wensen over. Ik vond persoonlijk niet dat het boek echt binnen de dark academia-stroming viel en dat het eerder een soort afkooksel was van gossip girl ontmoet internaat-narratief. Dit is niet per se slecht, maar in kader van de verwachtingen die de marketing en vormgeving voor mij opzette, kwam dit als een beetje een teleurstelling aan. Het boek is dan origineel ook een vertaling uit het Duits, getiteld Save Me, wat nergens de school uit het boek in de titel vernoemt. Hierdoor past het boek eerder in een (young adult) romance of chick lit-genre. Als het boek zo voorgesteld zou worden, zouden mijn verwachtingen veel beter tegemoet gekomen zijn, maar dat was hier helaas niet het geval en mijn enthousiasme ebde hierdoor al snel weg.

Schrijfstijl & Vertaling

Kasten heeft een zeer vlotte en aangename schrijfstijl die heel erg to the point is. Sommige lexicale keuzes en dergelijke kwamen een beetje als cliché en trope-y over, maar voor de enemies to lovers high school-drama van dit boek, kwam dit heel mooi uit. De vertaling van het boek was ook mooi gedaan, ik lees dan ook graag vertalingen uit het Duits. Echter had ik soms graag iets neutralere taal gezien naar het Vlaams/Nederlands toe, omdat sommige vertalingkeuzes nogal heel Nederlands aanvoelden en het soms wat vreemd aanvoelde. Maar dit is een onderwerp dat al langer in het verschiet ligt wanneer het op Nederlandse vertalingen aankomt om een neutralere middenweg te vinden voor Vlaams en Nederlands.

Plot

Het plot van Maxton Hall College deed me denken aan een zekere mix van gossip girl en een internaat-narratief. De nodige intrige en drama aanwezig op de voorste rij. Ik voelde me terug zestien toen ik dit las en dat zeg ik met de beste bedoelingen. Ik kon het boek niet neerleggen omdat ik echt wel wilde weten hoe het zou aflopen, en ook, een enemies to lovers verhaal weet altijd mijn interesse te winnen. Het verhaal is dan geen topkwaliteit maar het is zeker wel entertainment en luchtig, en dat kon ik zeker wel appreciëren.

Achtergrond

De backdrop van dit verhaal is enerzijds een Engelse elite school en anderzijds de University of Oxford. Het aanmeldingsproces van Oxford wordt in zekere lijnen wel afgebeeld doordat ons hoofpersonage Ruby droomt hier te gaan studeren. Echter voelde ik geen sterk verricht onderzoek wanneer het aankomt op het Engelse middelbare schoolleven dat wordt afgebeeld in dit verhaal. Tegenwoordig hebben we auteurs zoals Alice Oseman die de lezer in het Engelse schoolleven waant door de verschillende forms stapsgewijs toe te lichten zodat het duidelijk wordt dat het schoolleven anders is dan bijvoorbeeld Amerika, dat vaak in pop culture wordt afgebeeld en waardoor menig mensen ervan uitgaan dat dit de standaard is van het schoolleven.  Echter werkt het schoolleven in Engeland nog net iets anders, en zeker in het laatste jaar zoals Ruby zouden ze bezig zijn met volledig andere dingen naast het aanmeldingsproces van Oxford zoals A-levels, en nog andere zaken die inherent zijn aan het Engelse schoolleven die hier niet echt aan te pas komen. Dit vond ik een beetje spijtig, maar dit is geheel persoonlijk.

Vormgeving

Zoals voorheen al aangekaart, wordt dit boek aangeprezen als een dark academia-verhaal. Ik ga hier echter qua plot en verhaallijn niet zo mee akkoord. Echter, de vormgeving van het boek zelf past wel tot in de puntjes in het dark academia-genre met de mooie oude gang op de cover, en de lederen look van het naakte boek onder de dust jacket. Ook de geruite painted edges van het boek zijn een absolute droom. Op vlak van vormgeving krijgt dit boek een 10/10 van mij, want wow.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Fangirl – Rainbow Rowell

Ik ben tegenwoordig in een bui waarbij ik veel van mijn favoriete boeken aan het herlezen ben en dan, na het uitlezen ervan, de nood ervaar om te verkondigen hoeveel ik wel niet van deze boeken houd. Mijn meest recente herlees-slachtoffer ontsnapt hier dan ook niet aan: Fangril van Rainbow Rowell (St. Martin’s Griffin 2013).

Rowell wist mij bij mijn eerste leesbeurt van dit boek al heel sterk te bekoren, zeker met de Carry On-serie die aansluiten in de Fangirl-verse. Nadat ik recent de Manga van het boek las, en nog niet verder kon omdat alleen volume één en twee nog maar gepubliceerd zijn, restte me niet veel anders dan mijn boekenkast te trotseren en Fangirl naar boven te halen en het opnieuw te verslinden. Laat me zeggen, sommige boeken die ooit je favoriet waren en je leest ze opnieuw zijn achteraf toch niet zo goed als je dacht of geven je niet dat gevoel dat ze de eerste keer deden. Maar bij Fangirl was dat gelukkig niet het geval.

Verhaal

Cath start aan de universiteit. Een hele nieuwe wereld waar ze zelf noch klaar voor is noch zin in heeft. Cath wil schrijven, en het liefst fanfictie; zich laten opgaan in de wereld van Simon Snow terwijl zij onder haar pseudoniem MagiCath de personages een nieuw leven geeft in haar eigen versie van de Simon Snow verhalen, Carry On. Fangirl volgt Cath haar universiteit avonturen terwijl ze langzaam opbloeit en leert dat ze meer kan dan ze zelf denkt.

Herkenbaarheid

Als er iets het favoritisme van dit boek zo onderlijnt voor mij is het wel de herkenbaarheid. Na zelf pas in september mijn diploma gehaald te hebben en net Fangirl gelezen te hebben, had ik gewild dat ik dit boek eerder tijdens mijn schoolcarrière had gelezen. De eerste keer was in mijn laatste bachelorjaar en de tweede keer vorige maand, dus ik heb nooit real-time kunnen steunen op het ware hart-onder-de-riem dat dit verhaal je schenkt. Cath toont aan hoe het voelt om bang te zijn om vrienden te maken in het hoger onderwijs, hoe het voelt om je plek niet (meteen) te vinden, het thuisfront te missen, jezelf te leren kennen, wat het is om grenzen te stellen en nog zoveel meer. Dit boek illustreert al die onzekerheden waar menig mensen mee zitten wanneer ze voor de eerste keer de universiteit of hoge school trotseren en deze herkenbaarheid maakt me gewoon warm vanbinnen. Als iemand ooit aan me zou vragen “Catherine, welk boek kan mij echt een beter gevoel geven of steun geven tijdens de universiteitsjaren” (belachelijk specifieke vraag, I know) dan is het met volle overtuiging en meteen een exemplaar in de handen duwen van Rowells boek.

Schrijfstijl

Rowell schrijft op zo’n manier dat alles om je heen vervaagt en je meteen in het boek zit. Je leest niet, maar ervaart. Het is alsof er een levendige film voor je afspeelt en alles met de juiste angles en blikken kan volgen. Rowells sterkste punt, naar mijn mening, is hoe ze dialoog neerpent. Nog nooit eerder heb ik zulke goede dialoog gelezen dan in Fangirl. Dit is iets waar menig schrijver mee worstelt, het produceren van conversaties tussen personages die niet artificieel aanvoelen. Na het lezen van dit boek zou je bijna denken dat dialogen schrijven makkelijk is – Rowell heeft zichzelf meester gemaakt in deze specifieke nok van het schrijverschap.

Laatste Ophemeling

Ik heb het reeds al aangehaald, maar dit boek voelde voor mij als thuiskomen. Ik herken zoveel van mijn jongere zelf hierin en ik zeg dit met alle liefde en “het komt wel goed” van de wereld. Ik heb een aantal boeken die ik aan mensen wil aanraden, maar deze staat heel ver bovenaan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Magie – V.E. Schwab

Je kent het wel, een boek waarvan je honderd, al is het geen duizend, keer zegt “die moet ik echt echt echt eens lezen, dat lijkt me absoluut iets voor mij”. Wel, voor mij was dat De Kleuren van Magie van V.E. Schwab. Ik had reeds de This Savage Song-duology al gelezen alsook de eer om een recensie-exemplaar van Gallant te mogen ontvangen als leesvoer, en nu was Boekerij wederom zo gul om mijn Schwab-obsessie te vervullen door me een limited edition van De Kleuren van Magie te sturen. Waarvoor mijn oneindige dank, ik denk dat mijn moeder nu half-doof is door mijn enthousiasme toen ik dat pakje opende.

Ervaring

“Fantasy zoals fantasy hoort te voelen.” Bam, daar heb je het. Mijn slagzin van hoe ik De Kleuren van Magie heb omschreven aan nagenoeg al mijn vrienden tijdens het lezen ervan. “Een mix tussen Throne of Glass (Sarah J. Maas) en Six of Crows (Leigh Bardugo)” was een close second in mijn continue speech over dat iedereen dit boek moet lezen. Serieus, ik maak geen grapjes. De Kleuren van Magie volgt het verhaal vanuit een dual/triple POV in derde persoon waarvan het grootte merendeel Kell en Lila zijn en sommige stukjes vanuit een auctoriale verteller. Ikzelf ben sterk fan van deze vorm van vertellingen dus ik was al meteen na drie hoofdstukken zat ik al helemaal in het verhaal.

Verhaal

Het boek volgt het verhaal van enerzijds de magiër Kell en anderzijds de dief Lila, en hoe hun paden kruisen wanneer een zekere duistere kracht de universums van de verschillende Londons wilt overnemen. Dat is ook alles wat ik erover ga zeggen, want dit is echt een boek waarbij je er gewoon best blind ingaat en alles over je heen laat komen. Schwab legt de magie en de wereld ook zo goed uit dat het des te leuker is om onwetend deze verhaalwereld binnen te stappen.

Schrijfstijl

Als je aan mijn vrienden vraagt “wie bewondert Catherine het meest qua schrijfstijl?” ben ik vrijwel heel zeker dat alle wegen naar Rome leiden en hun antwoord unaniem “V.E. Schwab” is. Zoals ik in mijn review van Gallant al eerder zei, V.E. Schwab is een meester wanneer het aankomt op schrijven en dat is nagenoeg een “hill I will die on”. Ik kan alleen maar wensen ooit zo goed en illustratief te kunnen schrijven alsof ik inkt en proza adem zoals Schwab het doet.

Een Laatste Iets

Ik wil graag nog meegeven dat V.E. Schwab gewoon echt een auteur is die voelt als een reïncarnatie van allemaal meester-schrijvers/schrijfsters en toch haar eigen integriteit behoudt. Het is een auteur waarvan ik hoop dat haar boeken in literatuur en schrijfrichtingen zullen onderzocht worden want haar storybuilding en manier van schrijven zijn gewoon waarachtig. Dus haast je naar de boekhandel en kies een Schwab uit volgende keer, er is genoeg en voor elk wat wils.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wees Lucie – Astrid Boonstoppel

Ik associeer Blossom Books al sinds ik mijn eerste boek van hen las, en alle andere die daarop volgden, met kwaliteit. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ze hebben een zekere voeling om net die verhalen en auteurs bij hun uitgeverij te publiceren die voor mij gewoon af zijn. Zo kreeg ik de eer om een van hun Blossom Books Shorties te mogen ontvangen om te lezen en een recensie over te schrijven. Namelijk, Wees Lucie van Astrid Boonstoppel. Boonstoppel is een auteur waar ik al veel lauwerende dingen over heb gehoord, Wees Lucie is het eerste dat ik van haar lees. Laat me zeggen, ik ben immens onder de indruk. Maar dat verwacht ik dan ook niet anders van een boek van Blossom Books.

Deze recensie bevat spoilers voor Astrid Boonstoppels boek Wees Lucie.

Verhaal

Wees Lucie, volgt het verhaal van Lucie. Het boek is op zo’n manier geschreven dat het met beide de eerste en tweede persoon qua perspectief werkt. Hieruit wordt al snel duidelijk dat het boek een soort dagboek/verhaal/briefvertelling is van Lucie aan haar moeder. Lucie verhuist met haar moeder voor de zoveelste keer naar ergens nieuws, ditmaal naar een klein dorpje genaamd Cressville. Nu is het zo dat Cressville ook het laatste dorpje zal zijn waar Lucie en haar moeder naar zullen verhuizen.

Ervaring

Dit boek heeft mijn hart er letterlijk uitgerukt. Ik voelde tijdens het lezen al welke kant het plot uitging, en Boonstoppel slaagde erin om dit op een manier te doen dat je als lezer altijd net een klein stapje verder staat dan Lucie in het proces van ontdekken wat er gaande is met haar moeder en de reden waarom ze nu specifiek naar Cressville zijn verhuisd. Tegen het einde aan, wanneer het grote nieuws eindelijk geopenbaard werd, begon ik het moeilijk te krijgen. Dit boek is zeer kort in verhaal maar toch plaatst het een gewicht op je hart dat je tegen het einde niet veel anders kan dan je tranen de vrije loop laten. Ik ben echt versteld van hoe kort dit verhaal is en hoe volledig het voelt, het had niet korter noch langer moeten zijn. Perfect is een gewichtig woord om aan iets te geven, maar dit boek komt zo dicht in de buurt dat ik het erop durf te zetten. Dit boek is hét gewoon. Het is af, het heeft suspense, intrige, mysterie, warmte, verlies, humor en zoveel meer. Het blijkt voor mij een jaar te zijn van boeken die me aan het huilen maken, maar deze really takes the cake.

Van Nederlandstalige Bodem

Ik heb ooit in een review al eens vermeld dat ik niet direct een lezer van het Nederlandstalige ben (MA in Engelse letteren en linguistiek hiero), maar ik ben meer en meer mezelf open aan het stellen voor boeken in het Nederlands die ook origineel Nederlands zijn, en met boeken zoals dit is dit gewoon mega fijn. Ik las dit boek zo snel uit en wilde gewoon continu weten wat er ging komen. Boonstoppel schrijft heel erg aangenaam en kiest telkens de juiste woorden uit om iets te omschrijven. Ik geef toe: ik lees nu heel graag in het Nederlands, en boeken zoals dit die zo vlot geschreven zijn, zijn daar de reden toe.

Perfecte Herfst-Read

Als je op zoek bent naar een herfst-read die je hart eruit gaat rukken, zoek niet verder, dit is het boek waar je naar op zoek bent. Het heeft die associatieve warmte van de herfst, alsook het gevoel dat alles gradueel aan het sterven is, maar dat daarna er altijd wel iets nieuws komt en als dat niet zo is, dat dat ook meer dan oké is. Dit boek gaat vooral over verlies , en ik denk dat dat synoniem staat met wat de herfst als seizoen belichaamt. Prachtig gewoon.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: I’m Glad My Mom Died – Jennette McCurdy

Als er één boek dat veel in de media voorkomt en je op dit moment moet gelezen hebben is het wel Jennette McCurdy’s I’m Glad My Mom Died. Een autobiografie geschreven door kersvers-auteur, regisseur en oud-bekend acteur van onder andere iCarly, Sam & Cat en Between. Dit boek had me vanaf de eerste pagina in een houdgreep en laat me nog steeds snakken naar een knuffel lang nadat ik de laatste pagina heb omgedraaid.

Achtergrond

Jennette had een moeder waarvan ze pas later realiseerde, na veel zelf-reflectie en therapie, die eigenlijk niet zo een goede moeder was als haar perspectief uit haar kindertijd deed afschilderen. Het boek volgt Jennette’s relatie met haar moeder vanaf de start van haar acteer-carrière; een carrière die Jennette opgelegd was door moederlief en eigenlijk nooit een vrijwillige keuze was. Maar, we doen alles om onze moeder blij te maken toch? Jennette trotseerde het donkere universum van child acting en kwam er nagenoeg niet ongedeerd uit.

Ervaring

Het doet toch iets raars met je, om te lezen dat een van je idolen van toen je kind was, alle mopjes die ze maakte, de scenes en types die ze neerzette, dat die eigenlijk de kern van veel van haar trauma’s waren. Ik idealiseerde McCurdy als kind altijd, Sam van iCarly was een van mijn favoriete personages op de televisie, haar iconische boter-sok en one-liners over eten maakten me altijd aan het lachen. Om nu te lezen dat the Creator (zoals McCurdy hem noemt in het boek) van de serie veel van deze dingen deed om haar het leven extra moeilijk te maken, roept een zekere woede op in mij die ik niet kan plaatsen. Het is mijn strijd natuurlijk niet, maar om zoiets te lezen heb je toch een gevoel van broodnodige rechtvaardigheid die toegepast moet worden. Ik heb deze autobiografie in een ruk uitgelezen, en ik denk dat iedereen dat moet doen om de Hollywood droom eens goed in perspectief te zetten.

Schrijfstijl

In het boek omschrijft McCurdy op een gegeven moment hoe graag ze als kind schrijfster wilde worden, maar mama McCurdy had hier haar eigen (zeer negatieve) mening over, en Jennette moest haar droom laten varen. Wat ben ik blij dat het schrijfbeestje haar nooit heeft losgelaten want: Wat. Een. Pen. Debuten voelen soms een beetje stuntelig aan, een beetje zoekend en nog wat naïef qua schrijven. McCurdy zegt hier U tegen en heeft een atoombom van een meesterwerk op de boekenplanken gezet. Ze schrijft met de vaardigheid van een doorgewinterde auteur, een zekere dark humor toegevoegd aan haar narratief die dit boek nog sneller door de hand laat vliegen. Ik ben heel benieuwd wat McCurdy nog zal uitbrengen. Eén ding weet ik zeker, ik haal meteen een exemplaar in huis; al is het een shampoofles, ze kan een goed staaltje schrijven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid

Een auteur die langzaamaan de literare wereld aan het overnemen is, is niemand minder dan Taylor Jenkins Reid – auteur van De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo, Het Feest van de Eeuw, One True Loves (ENG), Maybe in Another Life (ENG), en nog veel meer. Ze heeft een pen die geen rust lijkt te kennen en is gevuld met inkt van een verfijnd vakmanschap. Reid is een auteur waarvan je minstens een boek in je leven gelezen moet hebben om te begrijpen waar de hype omtrent deze auteur over gaat. Wat volgt, is mijn ervaring met een van Reid’s twee bekendste boeken Daisy Jones & The Six. Dus, buckle up folks, it’s gonna be quite the ride.

Verhaal

De intrige die ik ervaarde door dit boek begon al vóór ik zelfs ook maar de kans had om het vast te pakken, open te slaan en het te beginnen lezen. Ik weet niet meer wat voor dag het was, waar ik was, maar as one does was ik op mijn telefoon wat aan het scrollen en wat informatie over boeken die ik eventueel wilde lezen aan het bekijken. Taylor Jenkins Reids boek Daisy Jones & The Six passeerde op mijn scherm en ik dacht “Oh, deze ken ik! Hier heb ik al veel over gehoord, dat is die biografie over die ene band –” Wel, ik was fout. Blijkbaar is “biografie” hier op te vatten in een fictief kader, een fout die niet alleen ik maakte. Ooit had ik ergens gehoord dat dit boek een biografie is over de band Daisy Jones & The Six, om er dan later achter te komen dat deze band nooit heeft bestaan. Reid heeft hem en hun hele rise to fame gewoon zelf verzonnen en er een verhaal over geschreven, en ik zeg dit met alle respect van de wereld – en een greintje jaloezie; dit is namelijk zo’n boek waarvan je wilde dat je het zelf had geschreven puur omdat het zo geniaal is.

Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de band The Six en hoe ze later de zangeres Daisy Jones in hun band hebben opgenomen, en hoe dit allemaal is gebeurd. Het boek is geschreven als een interview met de leden, managers, en vrienden/kennissen van de band waar het boek naar vernoemd is. Namelijk, Daisy Jones & The Six. Het boek is opgedeeld in verschillende delen en hoofdstukken om een chronologische weergave te geven van hoe alles in het leven van Daisy Jones alsook alle leden van The Six is gebeurd zoals het is gebeurd tijdens hun snel van de grond gekomen carrière. 

Het is een ware rollercoaster om te lezen, eentje waarmee je moeite ondervindt om het boek neer te leggen omdat je koste wat het kost wilt weten wat er met de band gebeurt. De manier hoe de personages hun eigen stem en persoonlijkheid hebben en hoe Reid dit weet over te brengen, is omvat door zulke schrijfvaardigheid dat je niet anders kan doen dan je gewonnen geven aan de manier waarop het boek je keer op keer naar binnen zuigt. Het is niet verassend dat menig mens dacht dat Daisy Jones & The Six een waargebeurd verhaal was, alsook de teleurstelling die volgt om erachter te komen dat het allemaal fictie is – want een band met zo’n dynamiek en vibe; je zou niet anders willen dan, na het lezen van dit boek, uren op Wikipedia alle extra informatie op te zoeken die je maar kan vinden over de band terwijl hun muziek op de achtergrond speelt; maar helaas. Reid is een meester in wat ze doet, en al het voorgaande zet dit alleen maar meer in de verf.

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Naast het feit dat Daisy Jones & The Six gewoon een mega goed boek is, gaat het ook om met een aantal belangrijke onderwerpen, zoals: verslaving, onafhankelijkheid, creatieve vrijheid, vrijheid van meningsuiting, abortus, opkomen voor waar je in gelooft, misbruik, (on)gelijkheid. Ik zou hier graag zoveel meer over zeggen, maar het boek spreekt voor zich wanneer je het leest en al deze onderwerpen tegenkomt. Ik die mijn mening hierover zou geven door voorbeelden te geven, zou alleen maar ervaring voor de lezer afnemen, en het is zoveel beter als je het allemaal zelf voor de eerste keer leest en je met een krop in je keel tranen wegpinkt door hoe goed Reid met al deze onderwerpen omgaat. Dus ik laat het hierbij: lees het boek, ik beloof je, het is het waard.

Schrijfstijl

Taylor Jenkins Reid heeft een gave. Als je een boek van zulk kaliber kan schrijven waarbij elk personage je kan overtuigen en zelfs doen geloven dat ze echt zijn – dan kan je al een stuk schrijven. Reid neemt de lezer mee niet in een verhaal, maar op een tocht. Je ervaart het boek niet, maar je maakt het mee. Begin met lezen en je bent meteen in een andere wereld, niets maakt meer uit buiten het verhaal dat je ter hande hebt – dat is de kracht van een Taylor Jenkins Reid boek.

Ervaring

Dit boek deed dingen met me; het liet me voelen, ervaren, meeleven, en nog zoveel meer. Na de laatste pagina was het meteen voor mij duidelijk dat dit een boek was dat vijf sterren verdiende. Het boek haalde met bepaalde citaten zekere emoties bij mij naar boven waardoor ik uiteindelijk in tranen zat te lezen, en dat zeg ik met een heel liefdevolle en dankbare toon. Daisy Jones & The Six is een boek dat ik aan iedereen zou aanraden om te lezen, het is gewoon that good. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Sorcery of Thorns – Margaret Rogerson

We hebben het allemaal, dat ene boek dat we tot duizendmaal toe opnieuw kunnen lezen. Een verhaal dat je elke keer weer weet te vangen en in de ban houdt tot de laatste pagina is omgeslagen. Dit boek is voor iedereen verschillend, is niet genre-gebonden maar iets heel persoonlijk. Voor mij is dit boek Sorcery of Thorns (McElderry Books 2019) van Margaret Rogerson.

Lees: dit boek heeft helaas nog geen vertaling in het Nederlands mogen kennen, maar het is nu eenmaal zo’n geniaal goed boek dat ik het toch belangrijk vond dat er een recensie van kwam. Zeker omdat het een van mijn persoonlijke favorieten is. Dus ga het zeker lezen in de hoop dat een vertaling misschien tijdig in alle glorie kan stralen in de Vlaamse/Nederlandse boekhandels.

Verhaal

Ik ga de toelichting van het verhaal kort houden, want ik wil niet te veel verklappen en gewoon zeggen dat je Sorcery of Thorns het beste leest met zo min mogelijk informatie zodat je je kan laten overdonderen door de magische wereld van Austermeer.

Rogersons boek is verteld vanuit een derdepersoonsperspectief en volgt het verhaal van Elisabeth Scrivener, zij is een inwoner van een van de grote bibliotheken van Austermeer, wachtend tot de dag wanneer ze mag worden opgeleid tot een “warden” (iemand die de grote bibliotheken en de magische boeken die inwoner zijn van deze bibliotheken behoedt van gevaar). Maar wanneer een mysterieus gevaar plots de bibliotheken van Austermeer in het vizier krijgt, en Elisabeth als verdachte wordt aangeduid, moet ze de krachten bundelen met iemand waar ze van nature altijd voor gewaarschuwd is: een magiër.

Plot

Vaak zijn fantasy-boeken deel van een grotere serie boeken, omdat de auteur tracht een zo groot mogelijke wereld aan de lezer voor te leggen waarin het verhaal/verschillende verhalen zich ontrafelen omdat fantasiewerelden vaak een heel complexe opzet vereisen en dus voor even complexe verhalen zorgen die over meerdere boeken spannen als resultaat. Rogerson heeft zich echter al bewezen als dé standalone auteur bij uitstek met haar oeuvre dat dusver bestaat uit drie fantasy-based standalones met lovende recensies: An Enchantment of Ravens (2017), Sorcery of Thorns (2019) en Vespertine (2021).

Ondanks dat Sorcery of Thorns een standalone is, voelt het boek geen moment aan alsof Rogerson te veel informatie dumpt in één keer. Het plot wordt rustig aan de lezer voorgelegd, alsook het magie-systeem van de wereld en de algemene politiek en maatschappelijke werking van Austermeer. Er is geen enkel moment waarop er “te veel” informatie wordt neergelegd waardoor het plot verdronken wordt in tal van regels en weetjes waar de lezer rekening mee moet houden om het plot te kunnen begrijpen en volgen. Rogerson weet een goede balans te behouden tussen het plot telkens terug aan te kaarten op een nieuwe manier die zowel oudere als nieuwere informatie bundelt zodat de lezer telkens mee is en ook mee blijft met wat er gaande is, wat niet simpel is in een geheel nieuwe wereld vol met andere regels dan een contemporary boek zou hebben.

Het plot van het boek zelf is eentje die, wanneer je alle lagen van het boek opzij plooit, niet echt heel erg ingewikkeld in elkaar zit, kort samengevat: Elisabeth bundelt de krachten met een magiër (mensen waarvan ze sinds kinds af aan voor is gewaarschuwd hoe gevaarlijk ze zijn) om erachter te komen wie de bibliotheken in Austermeer aanvallen en waarom, alsook ze dan te stoppen. Het is de manier waarop Rogerson het plot brengt en hoe ze alle puzzelstukjes aan de lezer voorlegt tot de grote ontdekking wie de slechterik van het boek is en waarom ze doen wat ze doen, dat ervoor zorgt dat het verhaal werkt.

Ondanks dat Sorcery of Thorns initieel een standalone was heeft heeft Rogerson zopas echter aangekondigd dat er nog een novelle zal uitkomen om het verhaal van Elisabeth verder te zetten (zie: “The Mysteries of Thorn Manor” McElderry Books 2023).

Personages

De personages van Sorcery of Thorns zijn een van de (vele) redenen waarom het boek zo geniaal is. Een goed boek heeft voor mij persoonlijk een goede cast aan personages nodig om te werken. Soms kan een boek een plot en verhaal hebben dat totaal niet werkt, maar een cast hebben die zo’n goede dynamiek en opbouw heeft, dat het toch inslaat. Sorcery of Thorns is zo’n boek. De drie hoofdpersonages die we het meeste zien – Elisabeth, Nathaniel en Silas – zijn een interessant trio met elk hun respectievelijke alsook overlappende dynamieken die maken dat je gewoon honderden pagina’s meer aan dialoog tussen deze drie zou kunnen lezen. Wat maakt dat het boek gewoon zo vlot leest telkens wanneer deze drie samen ten tonele verschijnen.

Schrijfstijl

Als er iets is dat Margaret Rogerson tekent is het haar schrijfstijl. Het is het soort stijl dat ik zelf altijd najaag wanneer ik me neerzet om verhalen neer te pennen: heel cinematisch en levend. Boeken zorgen er bij de meesten voor dat je een film in je hoofd ziet, wat heel erg cool is – maar Rogerson neemt het met haar schrijfstijl nog een stap verder. Je ziet niet, maar ervaart. Rogerson omschrijft geuren, ruimtes, texturen, personages op zulke manieren dat het is alsof je jezelf in de wereld van het boek bevindt. Rogerson schrijft alsof ze zelf aanwezig is geweest in de scènes die ze schrijft, alsof het niet een fabricatie van haar verbeelding is maar een actuele omschrijving van iets wat ze heeft meegemaakt. Rogerson is zelf een magiër met de manier waarop ze schrijft, ze nodigt de lezer niet uit om te kijken maar pakt hun hand en gooit hen in het midden van de actie om het zelf te ervaren.

Ervaring

Wat kan ik zeggen? Ik heb Sorcery of Thorns al meerdere keren gelezen en geniet er telkens met volle teugen van, ik ben iemand die graag steeds nieuwe dingen leest maar als een boek mij zo kan vangen dat ik ernaar terug wil gaan, dan heeft de auteur wel echt zijn werk goed verricht. Margaret Rogerson heeft het dan ook exact goed gedaan, want telkens als ik dit boek vastneem of zelfs maar in de boekhandels zie staan, word ik gewoon lekker warm vanbinnen en krijg ik meteen weer zin om het opnieuw te lezen. Dus ik moedig iedereen aan om dit boek te lezen of ervoor te zorgen dat een vertaling werkelijkheid wordt – Rogerson is een naam die je echt in je boekenkast moet hebben staan als je van fantasieverhalen houdt.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

So Many Pages Mei-Box Unboxing – Review

Young Adults heeft het genoegen om sinds heden samen te werken met het boekenbox-bedrijf So Many Pages. Deze maand was de box een schatkist volgeladen met een nieuw fantasy-boek, prints en andere leuke goodies. Voor deze review was So Many Pages zo vriendelijk om mij een box toe te sturen in ruil voor een eerlijke mening. Verdere informatie over zelf een boekenbox aanschaffen vind je onderaan deze recensie terug.

Prints en kaarten

De So Many Pages mei-box had tal aan leuke prints en kaarten in het thema van de release. Daarom zijn de prints en kaarten ook in het thema van slangen, niet mis aangezien het boek zelf als titel De Gifgave heeft en duidelijk in de slangen-sfeer is gezet.

Goodies

Het leuke aan deze box is dat de goodies voorwerpen zijn die ook leuk om te gebruiken zijn en heel leuk in de sfeer van self-care staan. Zo hebben we een gezichtsmasker en een DIY ice tea set.

Daarnaast zaten er ook een toepasselijke slangen tattoo en een hele coole houten boekenlegger in de box. Vooral de houten boekenlegger is een pareltje die heel kwalitatief aanvoelt en die ik voor menig boek ga gebruiken.

Boek

Het boek zelf dat in de box zat is, zoals voorheen a genoemd, De Gifgave door Rani De Vadder dat recent uitkwam bij Hamley Books. Een boek met een uitstekend aanlokkelijke cover en een intrigerende achterflap.

“Wij zijn zoals een slang die steeds van huid verandert. In deze wereld van gif en beenderen is niets wat het lijk.”

In Aura mogen enkel gifgenoten via slangengif magie gebruiken. Beenderbezweerders hebben daar botten voor nodig, een vorm van magie die niet langer wordt getolereerd. Door het verbergen van haar ware identiteit, begaat beenderbezweerder Zaya een grote misdaad. Wanneer ze gewond raakt, verandert dan ook alles. Haar paarse bloed leidt de gifgenoten rechstreeks naar haar toe en zo moet ook Zaya, zoals alle andere beenderbezweerders, de gevreesde transformatie tot gifgenoot uiteindelijke ondergaan.

Ondertussen beseft Zaya niet dat zij niet de enige is met geheimen. Want ook Asper heeft een opdracht, en die kan het lot van zowel de beenderbezweerders als dat van de gifgenoten voor altijd veranderen.

Young Adults en So Many Pages

Wil jij ook je eigen boekenbox aanschaffen van So Many Pages? Klik dan hier. Bestellen is heel makkelijk! Je kan jezelf inschrijven en zo elke maand een box ontvangen met leuke goodies, ook kan je dit abonnement elk moment heel makkelijk opzeggen!

Young Adults en So Many Pages werken ook samen en hier hebben onze lezers natuurlijk ook voordeel bij! Als jij bij het afrekenen (in de winkelwagen) de coupon-code youngadults ingeeft dan krijg je gratis verzending ter waarde van €5 op de eerste bestelling van een boekenbox. Echter, deze code is geen korting op de box zelf, alleen op de verzending.