Auteur: Jennifer Schoolenberg

Jennifer was een tijdje actief op YouTube en Bookstagram onder de naam Booksbybookss, maar wegens haar studie en drukke leven staat dat momenteel op non-actief. De liefde voor boeken is echter nooit weggeweest, en ze wil graag haar mening over boeken geven middels recensies op Young Adults. Zo kan zij toch nog een beetje actief zijn in het boekenvak en ervaring opdoen. Ze is erg enthousiast en kan niet wachten om een volgende recensie te schrijven!
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Huis van Lucht en Adem – Sarah J. Maas

Wauw wat een geweldig boek is Huis van Lucht en Adem. Woorden schieten te kort, maar desondanks heb ik mijn best gedaan er een goede recensie van te maken. LET OP DEZE RECENSIE KAN SPOILERS BEVATTEN ALS JE DEEL 1 NIET GELEZEN HEBT!!!

Korte beschrijving

Bryce, Hunt en Ruhn proberen hun normale leventje weer op te pakken na de overwinning van de Asteri in het voorjaar. Dit is echter van korte duur wanneer prins Cormac Bryce’ leventje overhoop komt gooien met het nieuws dat zij zich moeten verloven. Beetje bij beetje verwikkelt Bryce zich in een web van rebellen, koninklijke intriges en een groot mysterie rondom een uitgestorven faesoort. Komt ze er nog een keer mee weg? Of moeten Bryce, Hunt en hun gezelschap dit keer echt voor hun leven vrezen?

En she did it again. De cliffhangers vliegen je om de oren en regelmatig zat ik met open mond (DAT EINDE!)

Worldbuilding

Het verhaal speelt zich voornamelijk weer af in het welbekende Cresent City. Wel worden er af en toe wat leuke uitstapjes gemaakt waardoor we onder andere meer zien van de onderwaterwereld, het knekelkwartier en de Hell. Al moet ik zeggen dat ik me nog steeds niet goed kan voorstellen hoe Cresent City eruitziet. Er zit weer een hele handige map in, maar uiteraard ben ik die helemaal vergeten (zo spannend was het). De plekken waar de personages zich bevinden zijn uitgebreid omschreven waardoor het voelt alsof je continu over hun schouders mee kijkt. Zo krijg je spontaan de rillingen wanneer je je op de vleesmarkt begeeft.

Personages

Ook dit verhaal kent weer een scala aan personages. De meest opvallende zal ik kort benoemen. Het was superleuk om dit verhaal ook vanuit de ogen van Itan, Tharios, Ruhn en af en toe Hypaxia te lezen. Dit gaf een wijdere blik op de verschillende karakters, maar ook de verschillende faegroepen.

Bryce (fase prinses) is weer de hoofdpersoon van dit verhaal. Waar ik veel negatieve verhalen over haar begin in deel 1 las, vind ik haar juist te gek. Ze is stoer, eigenwijs en maakt door het verhaal een aantal grote stappen. Daarnaast is ze zelfredzaam, maar geeft ook enorm om haar geliefden. Ze volgt haar hart en dat is waarom ik haar zo respecteer.

Hunt (engel, umbra mortis) heeft natuurlijk ieders hart gestolen. De grapjes die Bryce over hem maakt (alfa eikel) zijn geniaal, maar ook passend. Wie wil er nou geen stoere knappe engel die voortdurend opkomt voor zijn vriendin. Daarnaast leer je veel over zijn persoonlijkheid, maar lijkt hij nog steeds veel achter te houden zonder dat dat gezegd wordt.

Ruhn (broer van Bryce, tevens prins) zie je ook veel terug in dit boek. Tegen het einde van het verhaal krijg je een duidelijk beeld van waarom Ruhn is zoals hij is. De gesprekken met agent daglicht vond ik heel interessant. Continu word je spanningspijl hooggehouden door de vraag: wie is nou agent dag? Zelfs die ontknoping had ik niet zien aankomen. Je leert ook meer van zijn sterke vriendschappen.

Tharios (mer) was voor mij in het een begin een personage dat me niet zoveel energie gaf. Hij deed zijn ding, had weer gedoe met de Rivierkoningin enzovoorts enzovoorts. Maar meer richting het einde van het verhaal ben ik hem meer gaan waarderen en leerden we meer over zijn banden en gevoelens.

Ithan (wolf) wilde ik vanaf het eerste moment in bescherming nemen. Ik ben zelf enig kind, maar toch voelde hij als een broertje. En wat is het een dappere wolf zeg! Zijn hart zit op de juiste plaats en hij gaat door het vuur voor rechtvaardigheid en de mensen om hem heen.

Alhoewel veel personages dezelfde eigenschappen delen waren ze allemaal zo anders en door de hoeveelheid informatie voelt het alsof je echt bij de groep hoort en iedereen heel goed kent. Dat heeft Maas echt heel knap gedaan.

New Adult

Verschillende boekenwinkels hebben alleen een Young Adult-sectie, maar geen New Adult. Toch zou ik lezers op het hart willen drukken dat ik Huis van Lucht en Adem meer voor 16+ vind. Deel 1 was al aardig pikant, maar in dit deel komt er nog meer seks, drugs en rock and roll voor. Iets wat je niet aan de buitenkant ziet. Dus ben je gevoelig voor gedetailleerde vrijpartijen dan zou ik die hoofdstukken even overslaan.

Conclusie

Do I need to say more? Inmiddels heb ik dit boek al aan iedereen aangeraden die ik ken. Ik vind het echt een meesterwerk. Vooral de laatste zin van het boek. Ik was echt sprakeloos en heb gelijk wat boekenvrienden geappt. Ik wil meer, maar helaas zal ik daar nog wel even op moeten wachten.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Lore – Alexandra Bracken

Iedere zeven jaar leven de grote Griekse goden een week lang als sterveling op aarde (Dit heet de Agon) als straf van oppergod Zeus. In die zeven jaar proberen de jagers hen te doden. Wie een god dood krijgt zijn of haar krachten. De jagers dienen allen een huis. In totaal zijn er negen huizen, waarvan er vier al zijn uitgestorven. Inmiddels zijn er nog maar drie originele goden over. De jagers die een god hebben gedood zijn dan wel sterfelijk, maar maken hen supermachtig door de krachten die zij hebben.

Lore (eigenlijk Melora) woont na de dood van haar ouders in een appartement in New York. Ze woont daar met een oudere man, Gil, waar ze voor hem zorgt. Lore is de laatste van haar bloedlijn: de Perseïden. Na de dood van haar ouders en andere incidenten heeft Lore besloten nooit meer mee te doen aan de Agon. Maar wanneer deze begint treft ze ineens Athéna (één van de laatst overgebleven originele goden) aan voor haar appartement. Ze sluiten een deal om de moordenaar van haar ouders terug te pakken en een einde te maken aan de Agon. Echter is de bloedlijn van de Perseïden op Lore na uitgestorven en heeft haar vijand Toorn, inmiddels andere huizen aan zijn zijde weten te krijgen.

Eerste indruk

Misschien heb jij het ook wel gelezen; de meningen over dit boek zijn zo veranderlijk als Zeus humeur. De één vind het boek géweldig, de ander vind het niks. Daardoor was ik extra nieuwsgierig. Sommige mensen zeggen zelfs dat je enige kennis van de Griekse Mythologie moet bezitten om het boek te lezen. Ik kan je alvast verklappen dat ik het daar helemaal niet mee eens ben. Blossom Books heeft aan de binnenkant een plattegrond van belangrijke plekken toegevoegd, een lijst met alle huizen, de leiders en belangrijke info. Achter in het boek staat ook nog een namenlijst, inclusief de eigenschappen van alle goden (had ik dat nou maar eerder ontdekt). Ja het zijn veel namen, maar alles wordt enorm duidelijk uitgelegd. Toen ik het pakketje binnenkreeg stond ik al te poppelen. Voorzichtig maakte ik de doos open. In zwarte sliertjes zwart papier lag het boek ingepakt. Je moet namelijk weten dat dit echt een bijzondere uitgave is. Het is een hardcover (limited edition) in de kleuren zilver/goud of andersom. Voorop staat het hoofd van Medusa gedrukt. Het boek voelt heerlijk stevig aan, lekker dik en de details zijn echt prachtig. Om de hardcover zit nog een dustjacket die bij ieder boek hetzelfde is. Normaal vind ik gezichten op covers enorm lelijk, maar bij dit boek is het zo subtiel en passend!

Personages

De personages zijn erg leuk. In het appartement woont haar beste vriend: Miles. Hij wordt continu onderschat, omdat hij een buitenstaander van de Agon is. Omdat hij samen met Lore is als ze Athéna vindt, ziet ze geen andere optie dan hem betrekken bij het plan. Miles is echt een positieve en slimme jongen met een goede dosis humor.


Castor is een oude vriend van Lore. Ze kennen elkaar al van kleins af aan. Ze trainden samen bij het huis van de Achilliden. Castor heeft kanker en is daarom zijn hele leven al erg zwak. Na de laatste Agon zijn hij en Lore elkaar kwijtgeraakt, maar aan het begin van de nieuwe Agon vinden ze elkaar weer terug. Alleen is Castor niet meer wie Lore dacht dat hij was. Castor kun je zien als een ”redder figuur”. Hij maakt zich altijd zorgen om Lore. Ik vind het jammer dat er verder weinig diepgang in hem zit. Hij is één van de belangrijkste personages, dus ik had wat meer over zijn gevoelens en emoties willen lezen.


Tegen het einde zit er ook nog een lgbtiq+ aspect in. In veel hedendaagse boeken komt dat erg geforceerd over. Iets waarvan mijn nekharen omhoog gaan staan. Het voelt dan meer toegevoegd om trending te willen zijn dan echt iets te willen betekenen voor deze groep. Bij dit boek was dat totaal niet zo. Mijn mond vormde een O en ik kreeg een lach op mijn gezicht, zo natuurlijk ging het.


Athéna is de zus van Artemis. Athéna is beschermster van steden, wijsheid en oorlog strategieën. Ze is sluw, slim en een overlever in hart en nieren. Ze verlangt enorm naar de liefde en erkenning van haar vader Zeus. Ik vond Athéna ook een heel leuk karakter. Ze is zo onvoorspelbaar. Ze is wat mysterieus, maar tegen het einde mogen we toch een kleine glimp van haar gedachtegangen opvangen.


Tot slot Lore zelf. Ze maakt heel zichtbaar een verandering door. Iets wat erg belangrijk is voor een hoofdpersonage. Ze begint als een ruwe meid die haar eigen boontjes wel kan doppen en die haar emoties niet wil uiten. Ze neemt graag de leiding en luistert maar half naar de mening van anderen. Wel zijn haar dierbaren alles voor haar, dus zal ze er alles aan doen om hen te beschermen.

Het verhaal

Zoals ik hierboven al benoemde is Lore standvastig en een beetje eigenwijs. Daarom zie je haar vaak in actie en vind ik dat de andere personages wat wegvallen. Ze trekken meerdere keren ten strijd. Dan vind ik het jammer dat Lore en haar vrienden niet gezamenlijk ten strijde trekken. Nu zien we vooral veel vanuit Lore’s blik. Wat gebeurt er in de tussentijd bij de rest? Het verhaal was ook erg makkelijk te volgen. Daardoor had ik het boek al snel uit. Er zitten bijvoorbeeld flashbaks in waardoor de band tussen Castor en Lore beter zichtbaar wordt en hoe het gezin van Lore om het leven is gekomen. Dit waren fijne afwisselingen in het verhaal. Daarnaast is er nog een heel mysterie rondom Castor die hij probeert te achterhalen. Hier komt pas laat in het boek een conclusie voor. Dat vond ik zelf heel fijn, omdat je gedurende het hele boek wilt weten wat er gebeurd is!

Het verhaal zou je verder kunnen zien als een soort Griekse Mythologische Hunger Games. De Agon is leuk bedacht. Ik had even de tijd nodig om het precieze systeem te ontrafelen (welke goden zijn nou wel origineel en welke niet? Bleek achteraf dus in de namenlijst achter in het boek te staan). Zelf ken ik New York City helemaal niet, dus het kaartje voorin was erg welkom.

De ruwheid van de verschillende huizen was erg interessant. Je merkt ook dat de Agon Lore als kind veranderd heeft. Na de dood van haar ouders vangt de beste vriendin van Lore’s moeder haar op. Daar maakt ze iets onwenselijks mee. Voor mijn gevoel werd er alleen te vluchtig aan voorbijgegaan. Wegens spoilers zal ik niet zeggen wat er gebeurd is, maar ik vind het zonde dat er verder in het verhaal weinig over terugkomt. Het zou mooi zijn geweest als ze dit aan het einde van het verhaal zou bespreken met Castor of vriendin Iro. Nu voegde het voor mijn gevoel weinig toe.

Conclusie

Al met al vond ik het een boek dat snel doorleest. Belangrijke elementen zitten er in en alles rondom de huizen en de Agon wordt duidelijk uitgelegd. Blossom Books heeft ook zeker veel tijd en moeite in het boek gestoken wat ervoor zorgt dat dit echt een pareltje in je kast is. Hou je van een Hunger Games-achtige setting in hartje New York en wil je meer weten over Griekse Mythologie? Dan is dit boek echt een aanrader voor jou!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Breekbaar als glas – Gena Showalter

In deel 2 van de ”Forrest of good and evil” serie ontmoeten we prinses Ashleigh van het gewest Fleur. Onderdeel van de magische wereld Enchantia. In Enchantia worden sommige mensen/wezens geboren met een voorspelling in de vorm van een sprookje. Van Ashleigh wordt vermoed dat ze onderdeel is van het sprookje Assepoester. Bij de geboorte was Ashleighs hart zo zwak dat ze ieder moment kon sterven. Haar moeder kon dat niet verkroppen en kwam in de koninklijke kerkers een eeuwenoude heks tegen. De heks bleek een fantoom te zijn. Een soort geest die verschillende lichamen kan overnemen. Om Ashleigh te redden staat de moeder de fantoom (Leonora) toe om Ashleighs lichaam binnen te gaan. Daardoor deelt Ashleigh haar lichaam met de fantoom. Op een dag overlijdt Ashleighs moeder. Op de begrafenis komt ze de ornis Saxon tegen. Leonora en Saxon blijken een eeuwenlange geschiedenis te delen. Op dat moment gebruikt Leonora haar vuurmagie tegen Saxon waardoor hij Ashleigh laat straffen. Ondanks de haat tussen de twee blijkt de liefde tussen hen op te bloeien. Maar Leonora wilt Saxon voor zichzelf. Tevens heeft Ashleigh te maken met de haat van Saxon, haar vader (omdat ze geen magische kracht lijkt te bezitten) en de rest van het volk door haar zwakke hart. Hoe lang zou ze al die haat kunnen blijven verdragen met haar zwakke hart?

Personages

Laat me allereerst zeggen dat ik deel twee vele malen beter vind dan deel één. Ik kon me toen helemaal niet inleven in de hoofdpersoon en snapte de keuzes die zij maakte niet. In dit tweede deel zien we veel van de personages terug uit deel één, maar op een hele andere manier. Zo leek Everly in het eerste deel in mijn ogen een onaardig, egoïstisch en slap meisje. Terwijl ze in dit deel juist wordt neergezet als een stoer chick die opkomt voor de zwakkere en ten alle tijden aan haar vrienden denkt. Verder vond ik het erg leuk het verhaal van Saxon nu te kunnen lezen. Daar was ik erg benieuwd naar. Echter waren de emoties in mijn ogen alles behalve realistisch. Vanaf hun eerste ontmoeting zijn Ashleigh en Saxon vijanden. Hij snauwt haar af en verzint allerlei straffen voor haar. Ondanks dat is Ashleigh helemaal weg van hem. Ze ontloopt haar straffen en zoekt hem dan continu op om zijn aandacht te krijgen. Saxon lijkt zijn woede ook al snel te boven. Wanneer Ashleigh ontsnapt naar een feest wil hij haar alleen maar zoenen in plaats van straffen. Naar mijn idee veranderen hun emoties veel te snel.

Mijn favoriete personages zijn toch wel Ophelia en Noël. Een heks en een orakel. Beste vriendinnen die nog wel eens de boel in de war schoppen. Ik hoop in een ander deel meer over hun achtergrond te weten te komen!

Wereldbouw

Sommige onderdelen van het boek zijn gedetailleerd, andere wat minder. Het vorige deel was veel gedetailleerder. Aan het begin van het boek was ik heel enthousiast om meer te leren over het gewest Fleur. Hier heb ik uiteindelijk heel weinig over gelezen. Dat vind ik echt een misser van Showalter. Het verhaal verplaatst zich weer naar het gewest Sévon. Daar speelde zich boek één ook al af. Wel vind ik de tradities en oude verhalen leuk bedacht. Zo krijgen de ornis bij de geboorte een aantal armbanden. Eén van die armbanden geven ze aan hun geliefde als huwelijksaanzoek. Een schattig en romantisch gebaar.

Ook de geschiedenis van Saxon en Leonora vond ik goed bedacht. Ook daarin zie je wat details terug over hoe Enchantia er vroeger uit zag.

Conclusie

Helaas was ook dit verhaal niet wat ik er van verwacht had. Ik had graag meer over Fleur willen weten en meer echte emoties bij Saxon en Ashleigh willen zien. Wat ik een erg goed aspect van dit boek vond is het wisselende perspectief. Soms lees je iets vanuit Ashleigh en soms vanuit Saxon waardoor je bijna dat ”Jan-Klaassen” effect krijgt. Je roept naar je boek dat ze moeten uitkijken in de hoop dat het goed komt. Daarnaast was het verhaal zeker spannend. Vooral richting het einde toen Ophelia en Noël de boel weer even kwamen verstoren.

Al met al een boek dat je snel doorleest, maar wat voor mij nog wel een hoop mist. Desondanks kijk ik uit naar het volgende deel, omdat ik stiekem van binnen ook wel een sprookjesprinses zou willen zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Bloed en Honing – Shelby Mahurin

Ik kan je vast verklappen dat er een heleboel honing vloeit in dit boek. En bloed. Bloed en Honing is het vervolg op Heks en Jager (heb je die nog niet gelezen, dan is verder lezen op eigen risico!). In dit verhaal volgen we Lou, Reid en de rest van de groep na de ontsnapping aan Morgane. Er staat een gevaarlijke tocht op hen te wachtten door het woud en moeras met weer een nieuwe verzameling aan karakters. Het uiteindelijke doel? De dood van Morgane.

Personages

Allereerst: wat heb ik genoten van dit deel! In het vorige boek moest ik erg wennen aan de botte kant van Lou en de wereld waarin je je bevind. Alles ging zo snel, maar tegelijk ook weer langzaam. In dit verhaal ben je al zo gewend aan de wereld en personages dat er voldoende plek is voor nieuwe bondgenoten en een uitbreiding van de wereld. Om even te beginnen bij het hoofdpersonage Lou, vind ik het heel mooi om te zien dat ze verre van perfect is. Ze heeft momenten waarin ze helemaal opgeslokt wordt door de magie, waardoor ze niet alleen strijd met Morgane voert, maar ook met zichzelf. Hetzelfde geldt voor Reid. In het vorige deel ontdekte hij een heks te zijn. Als voormalig heksenjager is dat moeilijk te verkroppen. Hij worstelt gedurende bijna het hele boek met zijn heksenkant. Bij beide merk je richting het einde een natuurlijke en mooie groei.

En dan is er natuurlijk nog Coco. Man, man, man, wat ben ik gehecht geraakt aan haar karakter. Het maakt niet uit wat Lou haar flikt, Coco staat altijd voor iedereen klaar. Mocht er ooit een novelle bij komen dan hopelijk over Coco.
Tot slot hebben we een heel veel nieuwe personages ontmoet, wat wel in vlagen gebeurde waardoor je niet snel in de war raakt. Om er één te benoemen is Claud Deveraux toch wel het meest bijzonder. Hij reist rond met zijn gezelschap aan artiesten en biedt Lou en haar vrienden een lift en later ook hulp aan. Claud zelf is erg excentriek. Aan het einde van het verhaal doet hij een boekje open en ik kan je vertellen dat je mond ervan openvalt.

Worldbuilding

Zoals ik al eerder benoemde zien we nu vooral de wereld buiten Cesarine. Zo voert de tocht door de bossen en langs rivieren richting het Bloedheksen kamp, komen we verschillende dorpjes tegen en komen we uit bij de Loup Garou in het moeras. Wat deze wereld zo speciaal maakt is de manier van praten. Af en toe worden er zinnen Frans gesproken, maar op een manier dat je wel begrijpt waar het over gaat en niet te vaak. Het zorgt ervoor dat je je nog meer thuis voelt in het verhaal.

Lef

Als je op Google de leeftijd van het Young Adult genre opzoekt kom je tegen dat dit vanaf 12 jaar en ouder is. Zelf zou ik dit boek niet aanraden aan een twaalfjarige, maar eerder aan veertien jaar en ouder. Morgane is zoals je inmiddels weet geen lieveling. Sommige moorden worden dan ook best uitvoerig beschreven op een manier die twaalfjarigen denk ik best wat angst kunnen inboezemen. Daarnaast hebben Lou en Reid het best wel gezellig op een wat pikanter level dan je gewend bent van YA boeken. Alhoewel, na Hof van Mist en Woede is dat niveau wel wat hoger gelegd.

Al met al heb ik echt genoten van dit boek. Het einde is zo spannend dat ik echt niet kan wachtten op deel drie. Hopelijk krijg ik dan weer de kans dat boek voor jullie te recenseren. Mocht je nog twijfelen om dit boek te gaan lezen: doen!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Heks en Jager – Shelby Mahurin

De 16-jarige Louise is een heks. Een soort die vermoord en verafschuwd wordt door het volk. De chasseurs jagen op de heksen en gooien hen op de brandstapel. Lou is gevlucht van haar heksenkring, waar haar moeder de leiding heeft. Ze gaat verder als dief door het leven, totdat ze door chasseur Reid gepakt wordt en met hem moet trouwen. Langzaam bloeit er liefde op tussen de twee totdat Lou’s moeder ten tonelen verschijnt. De oorlog tussen de twee volkeren wordt heftiger. Al helemaal als Reid achter Lou’s geheimen komt. Maar hij blijkt er zelf ook nogal wat te hebben…

Het boek is geen dunnetje. Ik vond het in het begin lastig om in te komen. Lou verkleedde zich als man, stal dingen en was een beetje onbeschoft. Niet bepaald een gezellige hoofdpersoon en ik voelde dan ook weinig connectie. Gedurende het verhaal leerden we meer over Lou’s verleden waardoor ik me haar acties beter kon inbeelden en steeds meer moest lachen om haar uitspraken. Desondanks bleef de connectie voor mij een beetje uit. Het cliché van een verboden liefde vond ik heerlijk. De dingen die dat in de weg stonden maakte het verhaal erg spannend!

Personages

De personages maken in het boek echt een groei door. Lou durft het steeds meer aan te geven als ze hulp nodig heeft. Reid wordt een stuk minder star en doet zelfs een poging zijn idealen te laten varen! En wat heb ik genoten van Ansel. De stiekeme jonge verliefde chasseur in opleiding. Wanneer Lou onbeschofte liedjes begint te zingen roept Ansel dat meteen een halt toe. Diep van binnen wist hij dat er iets aan de hand was met Lou, maar hij wilde er niets van weten en hield zich wat meer op de achtergrond. Voor Coco kreeg ik echt een zwak. Ze is de beste vriendin van Lou en stiekem ook een heks. Ze komt van een andere soort heksenkring die daardoor meer inzicht geeft in de wereld waar we ons in bevinden. Ze is Lou overal naar toe gevolgd en is super loyaal.

Worldbuilding

De worldbuilding was erg gaaf gedaan. Ik kon me de geur van de stinkstad zo inbeelden. Voor mijn gevoel was het een dorpje in Frankrijk van een aantal eeuwen geleden. Wel vond ik het jammer dat de tijd soms ineens zo snel voorbij vloog. Ik had wel wat meer gevaren in het bos genaamd Forêt des Yeux gewild. Het was een paar dagen lopen, maar die dagen waren zo voorbij.

Al met al vond ik het een heerlijk boek. Ik kijk uit naar deel 2. Het einde was namelijk erg spannend, dus kan ik echt niet wachtten!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Storm and fury – Jennifer L. Armentrout

Storm and fury is het eerste deel in de Harbinger serie van schrijfster Jennifer L. Armentrout. We kennen haar onder meer van de boekenreeks ‘Lux’, ‘Wacht op mij’ en de ‘Dark Elements’. Het boek is een spin-off van de Dark Elements serie waarin we de achttienjarige Trinity volgen. Ze is de laatste van haar soort, waardoor ze in een beschermde vesting woont. Maar een select groepje mensen weet van haar bestaan.
In Washington DC heeft iemand de klopjacht op demonen en wachters geopend. Nicolai, Dez en Zayne zoeken hulp bij de vesting van Trinity. Op een zomeravond breekt een groep mensen in de vesting in en openen het vuur. Een hoge demon neemt Trinity’s beschermer mee. Trinity besluit met Nicolai, Dez en Zayne mee terug te gaan naar Washington DC om daar te zoeken naar haar beschermer. In ruil daarvoor zal ze de wachters helpen zoeken naar de mysterieuze moordenaar.

Personages

Dit verhaal is sexy, uitdagend en mysterieus. Trinity heeft haar oog laten vallen op de knappe wachter Zayne en steekt dit niet onder stoelen of banken. Ze is soms wat onzeker, maar brengt lef in het verhaal en gaat ervoor. De personages in het verhaal zijn goed uitgewerkt. Ze hebben een verleden en zijn uniek. Ik had misschien wel wat meer willen horen over Trinity’s soort. Wie waren zij vroeger en kan Trinity haar krachten doorgeven aan de volgende generatie?

De wereld waarin Storm and Fury zich afspeelt kennen we inmiddels al van de Dark Elements. Het was leuk om oude vertrouwde demonen terug te zien, maar er zijn ook een aantal nieuwe soorten bijgekomen. Echter vond ik dat Trinity er soms te makkelijk vanaf kwam. Vooral het einde vond ik veel te simpel. Tijdens een gevecht wil je bloed, dood en een vijand-tegen-vijand situatie zien. Dit miste ik heel erg.

Dark Elements

Een groot nadeel van dit boek vind ik dat er nergens duidelijk vermeld staat dat je eerst heel de Dark Elements serie gelezen moet hebben. Ter voorbereiding voor dit boek heb ik alleen het eerste deel en de novelle gelezen waardoor ik nu onwijs gespoiled ben over de afloop van de serie. Voorafgaand heb ik bij verschillende mensen geïnformeerd of je eerst de serie moest lezen, omdat ik dit nergens terug kon vinden. Achteraf bleek dus van wel. Daarnaast waren er technisch gezien echt te veel schrijffouten waardoor het soms lastig lezen was wat er bedoeld werd en wie wat zei.

Stranger Things

Er zitten leuke verwijzingen in het verhaal. Zo is er een over Game of Thrones, en kijkt een schim naar Stranger Things. Als je deze series kent is het leuk dit te herkennen. Ik moet zeggen dat het verhaal wel echt langzaam op gang kwam. Vooral omdat Trinity niet zoveel beleeft binnen de vesting. Pas vanaf de aanval van de mensen kwam er meer actie in het verhaal. Daarnaast zitten er ook veel clichés in zoals in de auto per ongeluk in slaap vallen op de schoot van haar crush Zayne. Wel worden er een aantal taboes verbroken wat ik een erg fijne aanvulling vond. Zo raakt Trinity zichzelf aan wanneer ze aan Zayne denkt. Dit zie je in YA-boeken niet vaak terug komen en wordt gezien als iets vies en raars. Terwijl het eigenlijk heel normaal is.

Tot slot wil ik even benoemen hoe mooi dit boek is vormgegeven. De bladzijden hebben een gekleurde schede en de bliksemschicht op de voorkant lijkt heel realistisch in het licht. Een beetje jammer dat de Nederlandse vertaling een Engelse titel heeft, maar dat neem ik voor nu maar voor lief. Al met al had ik écht meer verwacht van dit boek, omdat ik de Dark Elements serie zo leuk vond. Wel ben ik heel benieuwd wie of wat de mysterieuze moordenaar is dus ik kijk zeker uit naar deel 2!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Tussen de beesten en wilde rozen – Ashley Poston

Waar het verhaal over gaat

Cerys is de dochter van de koninklijke hovenier en de beste vriendin van de kroonprinses. Haar leven lijkt al te zijn bepaald, totdat er op de kroning van haar beste vriendin Anwen een vreemde vloek opduikt die de gasten veranderd in monsters. Samen met haar vriend Vos (die letterlijk een vos is) reist ze af naar het gevaarlijke woud waar enge figuren zich schuilhouden. Ze gaat daar op zoek naar het dorpje Voryn in de hoop daar Vrouwe Wildernis te vinden die de vloek zou kunnen opheffen.

De rozen

De worldbuilding zoals we dat dan noemen heeft Poston goed gedaan. Door de kaart die voor in het boek zit, kun je je voorstellen hoe de wereld eruit zou zien. Door het magie aspect krijg je meteen een fantasy-gevoel. Vooral wanneer Vos en Cerys het woud in gaan voel je een soort dreiging in je onderbuik. Ik vond het wel jammer dat de dagen voor mijn gevoel zo snel gingen. De reis zou vier dagen duren, maar voor mijn gevoel vloog je echt door de dagen. Het ging wat te snel allemaal. Daarnaast vond ik het jammer dat er zo weinig verschillende monsters waren. Je hebt alleen de botteneters en de ouden, maar ik had het leuk gevonden als er nog meer spanning in gezeten had. Nu kwam er 1 á 2 keer een oude in voor. Die had ik wel wat vaker willen zien. De stad Voryn vond ik wel heel leuk beschreven. Het gaf een gezellige sfeer en er was al snel duidelijk hoe het dorp eruitzag. Ik kreeg er een warm, gezellig gevoel van, maar was ook bang dat dat ieder moment verbroken kon worden.
De titel van het boek vind ik eerlijk gezegd niet helemaal juist gekozen. Pas heel laat in het boek wordt het een keer benoemd. Ik had het toepasselijker gevonden als de titel: ‘Tussen de monsters en doornen’, was geweest.

Hoveniersdochter

De personages waren leuk en creatief omschreven, maar hadden ook wel lichte puntjes van irritatie. Cerys zeurt in het begin van het verhaal heel veel over het feit dat ze ‘maar een hoveniersdochter is’ en dus nooit de vloek zou kunnen opheffen. Halverwege het verhaal lijkt ze eindelijk te accepteren dat zij de enige is die niet vervloekt is en dat ze geen andere keus heeft. Toch valt ze weer in oude gewoonten en twijfelt ze veel aan zichzelf. Ik snap dat dat ergens normaal is, maar ik vond dat het té veel voor kwam, waardoor ik een beetje ‘ja dat weet ik nu wel’ gevoelens kreeg. Verder vond ik Cerys wel een leuke persoonlijkheid hebben. Het bloemenaspect vond ik heel origineel en blijft door het boek heen terugkomen. Wat ik wel echt een heel raar punt vond, is dat ze iedere keer zei dat ze haar beste vriendin miste, maar over haar vader had ze het vrijwel nooit. Terwijl ze wel een goede band leken te hebben aan het begin van het boek. Hij leek een beetje te zijn vergeten.

Een vos en een beer

De beer, Vala, vond ik toch het leukste karakter van het boek. Ze is een oude wijze beer die op de juiste momenten in het verhaal voor kwam. Vala bood stabiliteit en originaliteit aan het verhaal. Ik vond het ook heel leuk dat ze later in het verhaal een belangrijkere rol krijgt, waardoor er een nog groter mysterie rond haar hangt.
De vos was dan toch minder mijn ding dan die van andere lezers. In het begin van het verhaal vond ik hem een leuke toevoeging, maar naarmate het verhaal vorderde vond ik hem steeds vervelender worden. Hij had vreemde gedachtegangen, rende weg (wel typisch voor een vos) en leek geen idee te hebben van zijn eigenlijke identiteit, terwijl ik dit vanaf vroeg in het boek wel duidelijk vond. Het leverde een beetje Dora taferelen op waarbij ik nog net niet tegen hem aan het roepen was. Wel vind ik het een goede keuze om voor een vos te kiezen. Dat lijkt heel logisch in het verhaal en geeft er een unieke draai aan.

Conclusie

Ik vond het een leuk verhaal om tussen door te lezen, maar als ik het vergelijk met andere boeken moet ik toch zeggen dat ik het een beetje tegen vind vallen. Het is een uniek en origineel verhaal, maar ik denk dat er veel meer uitgehaald had kunnen worden. Ik vond het te voorspelbaar en het einde te makkelijk. Ze hadden van mij wel wat meer tegenslagen mogen krijgen en wat minder voor de hand liggende plottwists. Ik vermoed dat er ooit wel een deel twee komt die ik dan ook ga lezen. Ik hoop wel dat er dan wat meer is nagedacht over in mijn ogen best belangrijke details.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dit is ons verhaal – Ashley Elston

Een 10-ender hert en een menselijk stoffelijk overschot maken hetzelfde geluid als ze op de grond van het bos vallen. Het is amper te geloven dat een mens kan worden aangezien voor een dier, maar het gebeurt vaker dan je denkt.

Een eerste zin van een boek is vrij belangrijk. Het bepaalt de sfeer en of je het verhaal ingezogen wordt. De eerste zin van dit boek (die hierboven staat) is zeker onderdeel van mijn lijstje met beste eerste zinnen. Het zet de toon van het verhaal en maakt gelijk duidelijk hoe de rest van het boek zal zijn. Voor mij voelt het wreed met een laconiek randje. Er klinkt geen paniek, angst of afschuw indoor en vanaf dat moment wilde ik alleen nog maar doorlezen.

Waar het verhaal over gaat

Vijf jongens zijn de ochtend na een wild feest gaan jagen. Iets wat ze bijna ieder weekend doen, maar deze keer fataal afloopt voor een van hen. Is het een jachtincident of moord? De overgebleven vier jongens zwijgen en worden de ”River Point Boys” genoemd. Ze worden overgeplaatst naar een andere school in het dorp. Kate zit op die school en heeft tegelijk samen met haar beste vriendin Reagan een bijbaantje bij de assistent-officier van justitie. Omdat de man al wat ouder is geeft de officier van justitie de zaak aan zijn assistent, meneer Stone, die de baas van Kate is. Kate heeft een langere periode ”leuk” gepraat met de jongen die is overleden. Nu wil ze alles op alles zetten om de dader boven tafel te halen, maar de dader is hier niet van gediend. Kate raakt steeds meer verstrikt in de zaak waarbij alles dood lijkt te lopen terwijl de zitting al bijna is.

Het ouderwetse ”wie is de dader?”

Een belangrijk aspect bij thrillers is de spanning. Wie heeft het gedaan en hoe? Ook in dit verhaal word je continu op het verkeerde been gezet en ik kan je vertellen dat ik er zwaar ben ingetrapt. Op een gegeven moment geloofde ik zelfs dat het winkelpersoneel van een antiekzaak het gedaan had kunnen hebben. Aan het einde van ieder hoofdstuk vertelde de moordenaar uit zijn perspectief wat ik een hele leuke touche vond. Hierdoor kreeg het boek wat meer dimensie. Daarnaast is het verhaal wat moderner. Het speelt zich nu af dus mensen Whatsappen met elkaar en er wordt gebruik gemaakt van Facebook en Instagram.

Yeah

Het verhaal wordt uit een ik-perspectief geschreven. Hierdoor hebben de personages wat minder achtergrond en minder kenmerken, maar dat is niet iets waar ik me aan stoorde. Dit heeft ook bijgedragen aan de moeilijkheid van het uitzoeken wie de dader is. Er is me wel opgevallen (wat denk ik door de vertaling is gekomen) dat zo ongeveer alle personages regelmatig het woord ”yeah” gebruiken in plaats van ja. Ik heb niet het idee dat in Nederland mensen dat woord echt gebruiken als antwoord op een vraag waardoor ik me hier soms een beetje overheen moest zetten.
Hoofdpersoon Kate leek zich een beetje op de achtergrond te houden, maar heeft tegelijk ook lef. Zo spreekt ze de bekendste jongens van de stad in de bibliotheek op hun gedrag aan en gaat in haar eentje under-cover op duistere locaties.
Qua locaties en dergelijke speelde alles zich af in een dorpje in Amerika. Ik kan me niet precies voorstellen hoe groot het nu is, maar alles is goed omschreven dus het voelde wel echt alsof ik zelf in het verhaal meeliep.

Conclusie

Ik heb het boek in drie dagen uitgelezen. Dat zegt wel genoeg denk ik. Daarom vind ik het zo jammer dat ik weinig publiciteit voorbij heb zien komen. Naar mijn mening verdient het boek meer aandacht, omdat ik denk dat dit echt een boek is dat jongeren kan aanzetten tot lezen. Dit boek valt denk ik bij heel veel mensen in de smaak. Het is spannend, vernieuwend, tegelijk bekende thriller acties en verrassend met een vleugje liefde. Daarom krijgt dit boek van mij 4,5 sterren.

Geplaatst op door — 1 Reactie

Recensie: Bijna Echt – Lisa van Campenhout

Het begon zachtjes te regenen op de Herengracht en ik had een creditcard, een rijbewijs, 250 euro en een kunstnagel in de zakken van mijn spijkerbroek. Geen van deze dingen was van mij.

Deze eerste zin aan de binnenkant van de omslag liet mij even verbaasd kijken en tegelijk nieuwsgierig zijn naar hoe een kunstnagel die niet van jou is, in je broekzak beland. Zoals Myrthe op de eerste pagina al vertelt is het onwijs knap hoe je zo’n irritant hoofdpersonage weet neer te zetten waarmee je echt kan meeleven.

Waar het verhaal over gaat

Ongeveer een jaar lang volgen we Brenda Folgering, een achttienjarige die uit een niet zo welvarend gezin komt en nu gaat studeren in Amsterdam. Ze meldt zich aan bij een studievereniging waar ze mooie praatjes ophangt over haar rooskleurige verleden, maar al snel wordt ze betrapt. Hierop steelt ze de spullen van een rijk lid van de studievereniging en gaat ze op de vlucht. Vanaf dat moment heeft ze geen onderdak meer en boekt ze een peperdure hotelkamer met de gestolen creditcard van het medelid. Al snel loopt ze daar een groepje influencers tegen het lijf. Zo beginnen de leugens al snel opnieuw. Ditmaal doet ze zich voor als Aurélie uit Parijs. Ze wordt vrienden met de influencers en weet zich naar een beroemdheid te kletsen. Tegelijkertijd is ze ook nog steeds op de vlucht voor haar eigen leugens.

The Joker

Het begin van het boek begint met Brenda die jou aanspreekt. Ik wist niet of het vanuit haar aan de lezer van het boek gericht werd of aan een personage. Hier kom je later in het boek nog wel achter. Hierdoor worden er allemaal vragen in je hoofd geplant. Waar gaat het verhaal heen? Waar in het verhaal ben ik beland? Wie de film The Joker heeft gezien zal dit misschien net als ik linken aan de beginscène van die film. De Joker doet hier zijn verhaal aan een therapeut en heeft een ander karakter aangenomen. Het begin van het verhaal is dus eigenlijk het einde, omdat ze begint met het vertellen van haar verhaal. Hierdoor worden de spanningsbogen wat opgerekt, omdat je nog geen idee hebt hoe Brenda in deze situatie terechtgekomen is.

Ongelukkige vloggers en Instaperfect influencers

Persoonlijk vind ik het in een boek altijd heel prettig als er een vaste groep mensen is en er af en toe wat bijpersonages passeren. Op die manier kun je met de vaste groep personages echt de diepgang in gaan en meer leren over hun leven en toekomstplannen. Josephine, Rania en Philomeen vond ik hier het sterkste in naar voren komen. Je leerde ze echt goed kennen. Hierdoor kon je op den duur al inschatten hoe een bepaald personage zou gaan reageren. Dat vind ik echt een meerwaarde hebben. Aurélie (Brenda) is echt het beste vormgegeven personage. Ze maakte iedere keer keuzes die zo tegengesteld aan mijn principes zijn! Ondanks dat wilde ik ergens toch dat ze zou slagen als Aurélie en een luxe bestaan zou leven. Dit complexe karakter zorgde ervoor dat je soms net als bij de poppenkast wilde gillen: doe het nou niet! Pas op! Misschien dat ik daarom niet zo goed begreep waarom ze van identiteit veranderde, omdat ze keuzes maakt die tegen mijn gevoel ingaan.

Misschien dat dat ook wel de drijvende kracht achter dit verhaal is. Daarnaast zijn de personages, locaties en überhaupt het verhaal zelf echt van deze tijd. Het verhaal is zo uniek dat ik echt verrast werd. Instagram speelt een grote rol in het verhaal en je dompelt je echt even onder in de huidige wereld van vloggers en dure feestjes. Daarnaast vond ik de Nederlandse invloeden echt geweldig. De kleine dingen als Marktplaats, de Markthal en de Botanische tuinen zorgen voor herkenning, enthousiasme en inlevingsvermogen. Je kunt je al helemaal voorstellen hoe er onderhandelt wordt op Marktplaats over de prijs.

Transformatie

Door het hele boek heen ondergaat Brenda een hele duidelijke transformatie. Niet alleen omdat ze veranderd in Aurélie, maar vooral in haar mindset. In het begin is ze nog de ongemakkelijke rijke Française die niet zo goed weet wat ze doet. Ze moet haar imperium nog opbouwen en leunt daardoor veel op haar nieuwe vrienden. Ze raakt steeds meer gehecht aan de rijkdom en niets is meer goed genoeg. Voor haar verjaardag krijgt ze bijvoorbeeld een ketting van €180 die ze meteen een stuk minder leuk vindt, omdat hij volgens haar te goedkoop is. De stress van het continu aan geld zien te komen en de eenzaamheid die haar leugen met zich meebrengt beginnen steeds meer aan Brenda te vreten. Daarnaast moet ze zichzelf continu bewijzen tegenover de buitenwereld en haar vrienden. Vooral nadat een anonieme influencerjager onder de naam InfluencerBuster haar door heeft en haar geheimen wil tentoonstellen op YouTube. Het thriller-effect van willen weten wie InfluencerBuster is vond ik een aangename toevoeging en zorgde voor meer diepgang in het verhaal. Langzaam maar zeker ontdekt Brenda dat ze dit leven toch niet zo leuk vind als ze dacht. Een weg terug is er echter niet meer.


Door het hele verhaal heen was er een zekere spanning te voelen. De grootste spanningsboog was of Aurélie oftewel Brenda niet ontdekt of herkend zou worden. Voor haar gaat dit zover dat ze zelfs haar eigen familie afwimpelt. Wat ik me door het verhaal heen bleef afvragen was hoe het mogelijk was dat mensen haar niet herkenden en dat het meisje van de gestolen creditcard en geld geen aangifte deed. Brenda had wel haar haar geverfd, een andere coupe genomen en begon make-up te dragen, maar ze had nog steeds hetzelfde gezicht.

Eindoordeel

Dit boek was echt zo lekker om te lezen. Het verhaal gaat als een sneltrein met wat hobbels op de weg. Ik denk dat Lisa het niveau van Nederlandse schrijvers echt omhoog getild heeft met dit boek. Ook heeft ze het taboe dat Nederlands geschreven boeken saai zijn de kop indrukt. Ik denk dat ik me dit verhaal nog vele jaren ga herinneren. Het is te uniek om zomaar weer te vergeten. Daarom krijgt Bijna Echt vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Iskari, de piratendief – Kristen Ciccarelli

De piratendief is het derde deel in de Iskari-trilogie. Waar we in de eerste twee boeken uitgebreid kennis hebben gemaakt met het land van de draken, gaan we nu de woeste zee op die ons meevoert naar een compleet nieuwe plaats: de Stereilanden.
In dit deel kruipen we in het hoofd van Safire, commandant van de drakenkoning en koningin. Ze wordt geteisterd door een dief die sneller lijkt te zijn dan het licht. Al snel wordt ze slachtoffer van piraterij en meegenomen, de zee op. Daar leert ze haar dief kennen die minder meedogenloos lijkt te zijn dan ze in eerste instantie dacht. Maar er worden duistere plannen gesmeed en kwaad ligt op de loer. En dan hebben we nog de grote goden als Luchtweefster die alleen lijken toe te kijken. Eén ding is zeker: Safire krijgt het niet makkelijk in dit boek.

De wereld van de draken

Ciccarelli heeft zichzelf weer overtroffen. Haar worldbuilding skills zijn voortreffelijk. In de eerste twee delen leerden we vooral kennis maken met de warme woestijn en de hoofdstad Firgaard. In dit deel was dat heel anders. Er kwam een nieuwe plek bij: de Stereilanden. Een plek die in het teken staat van de zee en haar gevaren. Ik vond het heel leuk dat we nu een compleet ander deel uit de wereld van de Iskari leerden kennen en kreeg er zelfs een beetje Pirates of the Caribbean-vibes van. Ook de extra wezens die daarbij om de hoek kwamen kijken, vond ik heel tof. Ik kon me helemaal voorstellen hoe zo’n groot in mist gehuld piratenschip door zee voer. En natuurlijk om niet te vergeten: de draken zijn terug! Ik zal eerlijk bekennen dat ik niet zo’n voorliefde voor draken heb als de meeste lezers die ik tegenkom, maar ik vind het zeker een leuke toevoeging aan de wereld. Vooral de nieuwe draak Droef sprak mij aan. Hij voelde voor mij bijna als een verwaarloosde puppy. Heel het boek door werd ik vrolijk van de stappen die hij zette en zijn progressie. Dat nu ook andere mensen gebruikmaken van de draken en niet alleen Asha vond ik ook een leuke vooruitgang. De draken lijken nu echt bij de inwoners te horen en zijn niet langer de vijand.

Goden en godinnen

Misschien wel het belangrijkste zijn de personages. Vanaf het eerste boek was ik al nieuwsgierig naar Safire, dus ik was dolblij toen ik hoorde dat zij de hoofdpersoon van het derde boek zou zijn! Ze heeft me aangenaam verrast. Wegens spoilers zal ik hier niet verklappen wat ik daarmee bedoel, maar als je het boek zelf gaat lezen kom je er wel achter. Daarnaast vond ik het heel interessant om meer te leren over het geloof en de goden. Luchtweefster was in de vorige boeken heilig en ik had nooit bedacht dat de goden ook echt in de wereld zouden zijn. Dat je nu ook het verhaal leert kennen hoe Luchtweefster is geworden hoe ze nu is, is een leuk extraatje. De gebeden zijn ook heel mooi bedacht. Het zou zomaar een echt geloof kunnen zijn. De goden en godinnen worden in dit deel echt tastbaar.

Prinsessen look

Wat ik heel tof vind van Ciccarelli is dat ze haar personages menselijk maakt. De personages zijn geen wonderschone dames met maatje xxs, blond haar en blauwe ogen. Laat ik voorop stellen dat hier niks mis mee is, maar in veel boeken mis ik mensen die anders zijn. In dit verhaal komt dat heel goed terug. Zo heeft Asha, de prinses, een litteken over haar gezicht lopen, Roa heeft gemillimeterd haar en Luchweefster heeft allerlei aandoeningen door haar te vroege geboorte. Hierdoor kon ik me beter verplaatsen in de personages en vond het prettig dat zij in het verhaal geen kritiek kregen op hun uiterlijk. Ze worden geliefd door de mensen om hen heen en eerlijk gezegd gaat het daar toch ook om in het leven?

Opbouw

Ik kan zeggen dat ik echt genoten heb van dit verhaal. Ik zat soms op het randje van de bank en wilde niet stoppen met lezen. Het verhaal begon eigenlijk meteen al spannend door de mysterieuze donkere pagina’s die over Skye gingen. ‘Geen idee waar dit naartoe gaat,’ dacht ik. Juist die bladzijdes geven het verhaal diepte. Je wilt steeds meer te weten komen over de vage karakters. Pas na een hele poos kwam ik erachter wat de betekenis van hun verhaal was. Opbouw in romantiek miste ik een beetje, omdat het voor mij na de eerste paar kennismakingen al duidelijk was dat er liefde op begon te bloeien. Verder vond ik wel dat Ciccarelli er niet te veel nadruk op heeft gelegd wat ik bij dit verhaal een prima keuze is. Het voelt niet juist om het vol te stoppen met romantiek (hoewel ik daar stiekem wel een liefhebber van ben). Het zou niet kloppen met het verhaal.
En dan tot slot het einde. Die had ik totaal niet zien aankomen. Er zaten zoveel onverwachte elementen in dat ik echt omvergeblazen werd van verbazing. Dacht ik net de ene verrassing te hebben gehad, gebeurde er weer iets wat ik niet voorzien had. Heel creatief. Hierdoor lees je ook zo door het boek heen. En mede door de vlotte schrijfstijl van Ciccarelli natuurlijk. Want wat kan die vrouw schrijven zeg. Ik had bijna het gevoel dat ik zelf door het verhaal heen liep.

Dit boek krijgt van mij 4 sterren. Eigenlijk best jammer dat dit verhaal tot zijn einde is gekomen, maar wie weet lezen we snel weer wat nieuws van deze wereldschrijfster!