Categorie: Lezen

Geplaatst op door — Geef een reactie

Alex Bell- Als je ze hoort

Het verhaal:

We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn….
Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen. 
De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had. 
Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.

Personages:

Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is. 
Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk. 
Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed.  Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….

Schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen. 
Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.

Spannend of niet?:

Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt. 
Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nieuwe young adult boeken in december 2024

De laatste maand van het jaar breekt alweer aan! In die laatste maand verschijnen er niet zo heel veel nieuwe boeken, maar toch zijn er enkele pareltjes waar we naar kunnen uitkijken!

Dat is voor morgen

In december is het zo ver: het nieuwste boek van Doreen Hendrikx, die eerder Zout schreef. Wil je haar ontmoeten? Op zaterdag 14 december stelt ze haar boek voor in café Boekowski in Antwerpen.

Ontdekt worden stond eerlijk gezegd niet op Louises planning, maar wat doe je eraan? Het plan was nochtans simpel: verhuis naar de stad om je diploma te halen als toegangsticket voor een Veilige Toekomst™. Straightforward genoeg, niet? Behalve dat ze ook muziek ademt. Behalve dat ze na een zotte open mic-avond Q en Max ontmoette, die haar overtuigden om samen een band van Bijzonder Incompetente Studenten te beginnen. Behalve dat ze die avond ook haar zag en haar verdomme maar niet uit haar hoofd krijgt. Behalve dat ze al heel snel op het grote dilemma voor elke eerstejaars botst: je slaap, je sociaal leven of de universiteit? Muziek, liefde en chaos niet inclusief…

Het boek der doden

Bij Hamley Books verschijnt komende maand Het boek der doden van Alessandra Cinardi.

Vita ontdekt op dertienjarige leeftijd dat ze anders is dan anderen. Een gewoon leven is voor haar niet weggelegd. Ze is immers de Bewaarder van het Heilige Dodenboek, wat haar linkt met de goden van het oude Egypte.
Vita wordt tegen haar zin in de paranormale wereld gekatapulteerd. Ze gaat naar de paranormale school, waar ze leert om haar talenten te beheersen. Enkel dan kan ze het Boek der Doden beschermen tegen de goden die het voor hun eigen gewin willen gebruiken.

10 dingen die nooit zijn gebeurd

Boyfriend material en Husband material verslonden? Dan is dit nieuwste boek van queer-romcom schrijver Alexis Hall wellicht iets voor jou.

Sam geniet van zijn baan bij een woonwinkel, ondanks dat het werk niet bepaald glamoureus is. Wanneer zijn vervelende baas Jonathan hem naar Londen haalt voor een serieus gesprek, struikelt Sam en hij stoot zijn hoofd. Om zijn baan te redden, doet Sam alsof hij geheugenverlies heeft. Terwijl hij bij Jonathan herstelt, ontdekt Sam dat Jonathan veel meer is dan een chagrijnige baas. Sam heeft een tweede kans gekregen om een goede indruk te maken. Zal hij de waarheid vertellen of blijft hun relatie gebaseerd op bedrog?

De ex-trip

Ben je eerder fan van de boeken van Casey McQuiston zoals Rood, wit & koningsblauw (dat overigens verfilmd wordt) en De laatste halte? Bij Zomer & Keuning verschijnt er een nieuwe vertaling van één van haar boeken.

Theo en Kit, ooit jeugdvrienden en geliefden, hebben elkaar na hun breuk niet meer gezien. Nu, vier jaar later, is Theo een zelfverzekerde aspirant-sommelier, terwijl Kit succes heeft als banketbakker in Parijs. Het enige wat nog over is van hun relatie, is een ongebruikte voucher voor een culinaire tour door Europa. Wat ze niet verwachten, is dat ze tegelijkertijd gebruikmaken van hun voucher. Nu zitten ze drie weken met elkaar opgescheept, op reis door romantische steden…

Een deal met de elfenkoning

Dutch Venture Publishing brengt de romantasy Een deal met de elfenkoning van Elise Kova uit.

Drieduizend jaar geleden joegen machtige rassen met wilde magie op de mens, totdat er een verdrag tot stand kwam. Nu ontvoeren de elfen al eeuwenlang een jonge vrouw uit Luella’s dorp om haar te kronen tot hun Mensenkoningin. Uitverkoren worden tot koningin wordt door de dorpelingen gezien als een doodsvonnis. De negentienjarige Luella is dankbaar dat ze aan dat lot is ontkomen. Ze heeft haar leven gewijd aan kruidenleer en is van plan om de arts van het dorp te worden. Totdat de Elfenkoning onverwachts arriveert… om haar te halen. Alles wat Luella dacht te weten over haar leven en zichzelf blijkt een leugen te zijn. Ontvoerd naar een land vol wilde magie is ze gedwongen om de nieuwe koningin van een kille, huiveringwekkend knappe Elfenkoning te worden. Daar leert ze over een stervende wereld die alleen zij kan redden. Het magische land Midschap trekt aan een kant van haar hart, haar thuis en haar volk trekt aan de andere kant… maar wat haar pas echt zal breken is een passie waar ze nooit om gevraagd heeft

Welke nieuwe young en new adult boeken die in december 2024 verschijnen ga jij lezen?

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Agency for Scandal – Laura Wood

agency

Het verhaal

De achttienjarige Isobel ‘Izzy’ Stanhope heeft geheimen. Zo is ze smoorverliefd op een jonge hertog die niet eens weet dat ze bestaat. Ook is haar familie berooid achtergebleven nadat Izzy’s vader overleed, maar niemand uit de hogere elite mag dat weten. En dan is er nog haar baan bij het Vogelhuis. Een onderzoeksbureau volledig gerund door vrouwen en gespecialiseerd in het opgraven van schandalen en louche zaken van machtige mannen.

Wanneer Izzy betrokken raakt bij een zaak die gaslighting, chantage en vermiste juwelen omvat, én de hertog die haar hart gestolen heeft, doet ze er alles aan om met haar vrienden het web van geheimen en leugens te ontrafelen. Kan ze de waarheid onthullen en de onschuldigen beschermen? En gaat ze de hertog óóit vertellen wat ze voor hem voelt?

De personages


Ik vond de personages erg leuk. Sommige personages waren anders dan op het eerste gezicht gedacht, maar dat maakt het juist wel leuk. Ze hadden diepgang en achtergrondverhalen en gingen leuk met elkaar om. Ik vond vooral de manier waarop Max en Isobel met elkaar omgingen erg leuk. De personages waren goed op elkaar ingespeeld en er was duidelijk goed over nagedacht.

Thema’s


Ik had het idee dat dit boek meer een detective zou zijn dan het uiteindelijk echt was. Dat was op zich niet erg, maar ik had toch een beetje het idee dat het detective gedeelte bijzaak werd van het liefdesverhaal, terwijl ik het juist andersom gedacht had. Thema’s als verlies worden niet uit de weg gegaan, maar er werd ook niet extreem diep op ingegaan, maar dat vond ik niet storend. Dit zorgde ervoor dat het een redelijk luchtig verhaal bleef, maar wel met enigzins diepgang.

Schrijfstijl


Het boek is goed geschreven. Het is niet te kinderachtig, maar ook niet te moeilijk. Ik kwam er snel doorheen toen ik er eenmaal in zat en dat kwam ook al vrij snel. Toen ik eenmaal wat verder in het verhaal was keek ik er steeds naar uit om verder te lezen. Dit is altijd een goed teken en dat was mede dankzij de schrijfstijl.

Conclusie


Ik vond het een erg leuk boek. Het was erg grappig en bij sommige grapjes moest ik ook hardop lachen. Het duurde eventjes voordat ik erin zat, maar toen dat eenmaal gelukt was, wilde ik blijven lezen. Ik kijk enorm uit naar het volgende deel en geef dit boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Futuria – Suzanne Wouda

Een tijdje terug, kwam het boek Futuria uit van Suzanne Wouda. Suzanne Wouda heeft al heel wat boeken geschreven, maar Futuria is het eerste boek dat ik van haar lees.

De cover van Futuria is al een kunstwerk op zich. Mysterieus, spannend en aantrekkelijk voor de doelgroep – precies wat je van een verhaal als dit mag verwachten. Suzanne Wouda’s schrijfstijl is direct, meeslepend en toegankelijk, wat perfect aansluit bij jongere lezers, maar ook oudere lezers kunnen zich verliezen in dit unieke verhaal.

Waar gaat het boek over?

Futuria speelt zich af op het voormalige gevangeniseiland Futuria waar een exclusief pretpark is ontstaan, alleen toegankelijk voor de allerrijksten. Maar achter de glanzende façade van luxe schuilt een sinister geheim. Wanneer een groep straatkinderen wordt opgepakt en naar de veerboot richting Futuria wordt gebracht, moeten rivaliserende leiders Kraai en samenwerken om de kinderen te bevrijden. Maar waarom zijn de kinderen eigenlijk naar het eiland gebracht? Een duister geheim hangt in de lucht…

Op Futuria woont Libby met haar ouders. Haar moeder is ernstig ziek, terwijl haar vader zich volledig stort op een geheim project in zijn laboratorium. De avond voor Halloween nodigt hij de elite van de stad uit voor een bijzonder evenement in de oude gevangenis. Daar onthult hij zijn nieuwste creatie: een sinistere carrousel, ontworpen om “de jeugd aan te trekken.”

Wanneer Libby ontdekt wat haar vader werkelijk van plan is, staat ze voor een moeilijke keuze. Zal ze Kraai en Achilles kunnen helpen om de kinderen te redden, of is het al te laat?

Mijn mening

De opbouw van het verhaal is uitstekend. Eerst leren we Kraai en Achilles kennen in hun harde straatleven, waarna het geheim van Futuria langzaam maar zeker wordt blootgelegd. Dit samenspel van personages en plot zorgt ervoor dat de spanningsboog strak gespannen blijft. Vanaf het moment dat Libby achter haar vaders ware bedoelingen komt, wordt het verhaal alleen maar intenser. Wie kan ze vertrouwen? En hoe ver zal ze gaan om de kinderen te redden?

Naast de spannende plot bevat Futuria ook diepgaande thema’s die bijblijven. Het belang van vriendschap, samenwerken en moed loopt als een rode draad door het verhaal. Tegelijkertijd worden zwaardere onderwerpen zoals rouw, verlies en morele keuzes op een integere manier verwerkt. Dit geeft het boek een extra laag die jong en oud weet te raken.

Futuria is meer dan alleen een spannend boek – het is een verhaal dat blijft hangen. Door het perspectief van drie verschillende kinderen krijg je een breed en dynamisch beeld van de gebeurtenissen. Het boek zit vol actie en mysterie, maar biedt ook ruimte voor reflectie en emotie.

Kortom, Futuria is een spannend en gelaagd verhaal dat zijn lezers meesleept naar een wereld vol geheimen, keuzes en onverwachte wendingen. Ik geef het boek met plezier 4 sterren en raad het aan aan iedereen die houdt van een origineel jeugdboek vol spanning en diepgang.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het spel der Zonden – Kerri Maniscalco

Kerri Maniscalco neemt ons opnieuw mee naar de duistere onderwereld, waar we in Het Spel der Zonden kennismaken met de Prins van Afgunst en de mysterieuze Camilla. Dit verhaal speelt zich af in dezelfde wereld als de Prins van Trots serie, maar je hoeft deze niet gelezen te hebben om dit verhaal te kunnen begrijpen. Het spel der Zonden zit weer vol intriges, verlangen en natuurlijk de zonden waar de prinsen voor staan

Het plot

Als een gewone sterveling komt Camilla terecht in een wereld vol magische en duistere krachten. Het plot draait om het Spel der Zonden, een mysterieus en gevaarlijk toernooi waarin spelers hun grootste angsten en verlangens moeten overwinnen om te kunnen winnen. De spelers krijgen drie kansen om het einde van het spel te halen. Slagen ze niet, dan betekent dit het einde van hun leven. Camilla wordt gedwongen samen te werken met de prins van Afgunst, een van de machtige demonische prinsen van de Onderwereld. Deze prins is echter allesbehalve te vertrouwen, en zijn motieven blijven duister en manipulatief.

Terwijl Camilla en Afgunst samenwerken en de spanning tussen hen oplaait, wordt het al snel duidelijk dat ze allebei met hun eigen geheimen en wantrouwen worstelen. Afgunst lijkt gedreven door iets wat hij niet prijsgeeft, en Camilla voelt zich gevangen in een gevaarlijk spel waarin ze steeds minder controle lijkt te hebben. Samen moeten ze obstakels en raadsels trotseren die hen dieper in de wereld van lust, verraad en gevaar trekken. Maar kunnen ze winnen, of is de prijs die ze moeten betalen veel te hoog?

Afgunst & Camilla

Het verhaal heeft een dubbele point of view (POV). Je volgt de gebeurtenissen zowel door de ogen van Afgunst als van Camilla. De hoofdstukken hebben andere chapter art (sleutels voor Afgunst en bloemen voor Camilla), waardoor je als lezer altijd weet vanuit welke POV je leest. Deze opzet zorgt voor een mooi contrast tussen hun werelden en gedachten.

De personages zelf zijn boeiend, maar niet altijd even sympathiek. Afgunst, zoals zijn naam al doet vermoeden, heeft een kil randje en houdt er een dubbele agenda op na. Als Prins van de Onderwereld laat hij weinig los over zijn bedoelingen, en dat maakt hem intrigerend maar ook moeilijk te vertrouwen.

Camilla daarentegen heeft haar eigen geheimen en beweegt zich met een mengeling van kracht en kwetsbaarheid door de duistere onderwereld. In het begin van het boek is ze een super sterke vrouw die opkomt voor zichzelf en niet trapt in de mooie en charismatische praatjes van Afgunst. Maar gaandeweg merk je dat ze toch een zwakte voor hem begint te krijgen en tegen beter weten in naar hem luistert, in plaats van naar haarzelf. Toch voel je dat ze hem niet helemaal vertrouwt, en terecht – Afgunst is niet iemand die je je diepste geheimen zomaar toevertrouwt.

Hoewel er duidelijk een chemie tussen de twee personages bestaat, blijft de connectie oppervlakkig en voelt hun relatie meer als een intense fysieke aantrekkingskracht dan als een diepgaande band. Dit vond ik wel een gemis aangezien hun relatie zo’n groot onderdeel van het plot is.

Vulgair tintje

Maniscalco blijft trouw aan haar gewaagde schrijfstijl en schuwt wederom niet voor expliciete, soms schokkende scènes. Haar taalgebruik is ongefilterd en direct en heeft een vulgair tintje, net zoals in de vorige serie. De auteur lijkt soms de grens op te zoeken met haar taalgebruik. Dat komt soms behoorlijk grof en hard over. Hier moet je wel tegen kunnen, anders is het boek waarschijnlijk niets voor jou.

Gebrek aan focus in het plot

Ik vond dat de kern van het verhaal – het winnen van het Spel der Zonden – niet altijd de focus leek te hebben. Het plot dwaalt regelmatig af en introduceert zijwegen die soms afleiden van de hoofdplot. Het échte verlangen van Afgunst om het spel te winnen komt bij mij niet helemaal over. Hierdoor voelde het verhaal op sommige momenten wat langdradig aan.

Het Spel der Zonden is een prima boek dat liefhebbers van dit genre zeker zullen waarderen, maar het haalt voor mij niet het niveau van haar vorige serie. De magische sfeer en scherpe randjes zijn aanwezig, maar de diepgang in de relatie en de spanning rond het spel bleven voor mij achter. Al met al geef ik dit boek 3,5 sterren – een vermakelijke leeservaring, maar helaas geen topper voor mij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Nog 27 dagen leven – Maren Stoffels

Nog 27 dagen leven

Maren Stoffels kennen we vooral van haar young adult thrillers, zoals Mystery Guest en Escape Room 2.0, maar in 2016 verscheen ook het aangrijpende Ik zie je tussen de wolken. Dat boek heeft me toen heel hard geraakt, dus ik was ontzettend benieuwd naar haar nieuwste boek Nog 27 dagen leven.

Een boek met een verhaal achter

Voor Maren Stoffels is dit een heel persoonlijk boek. Haar beste vriendin is namelijk enkele jaren geleden overleden en ook zij had nog exact 27 dagen te leven. Om die tijdsdruk zo goed als mogelijk weer te geven in het verhaal schreef ze het ook in 27 dagen. In het boek gaat het namelijk over Lissa die kiest voor euthanasie om te vermijden dat ze door haar kanker een zeer pijnlijke dood zou moeten doorstaan. In die laatste dagen wilt ze nog iets doen: ze wilt een muntje omruilen tot iets veel groters. Nadat Ellen haar muntje weet om te ruilen tot een pen, helpt ze Lissa om haar ruilhandel verder te zetten. En die ruilhandel leidt – ondanks tegenslagen – tot veel meer.

Een ontroerend verhaal dat in je vel kruipt

Nog 27 dagen leven is een ontroerend boek dat in je vel kruipt. Hoewel ik zelden huil bij een boek, is dit boek daar toch in geslaagd. Die ontroering is ook te danken aan hoe Maren Stoffels haar personages neerzet, zowel die van de hoofd- als de bijpersonages. Door de hoofdstukken af te wisselen tussen het perspectief van Lissa en Ellen leren we hen beiden erg goed kennen: van de vastberadenheid van Lissa tot de onzekerheid van Ellen. Ondanks het relatief beperkt aantal pagina’s, bevat het verhaal ook zij-verhaallijnen die mooi verweven worden met de rode draad van het verhaal. Hoewel je aan het begin van het verhaal al weet hoe het afloopt, zit het verhaal vol verrassingen.

Het verhaal maakt thema’s bespreekbaar

Hoewel er al wel wat young adult boeken geschreven zijn over jongeren met een kankerdiagnose, is dit één van de weinige boeken waarin thema’s als euthanasie en afscheid nemen zo helder en toegankelijk behandeld worden. Je merkt ook tijdens het verhaal dat deze thema’s de schrijfster nauw aan het hart liggen. Zo komt het verhaal nog wat meer binnen.

Een must read over afscheid nemen

Met Nog 27 dagen leven heeft Maren Stoffels een prachtige ode aan haar beste vriendin geschreven. Het is een hartverscheurend verhaal over afscheid nemen na een ongeneeslijke ziekte. De inhoud van het boek is, net als de cover en de illustraties aan de binnen- en buitenkant, even uniek. Dit is één van de beste boeken die ik dit jaar las dus geef ik het vijf sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wachten op de lente – Brittainy Cherry

Wachten op de lente - Brittainy Cherry

Brittainy Cherry was voor mij een nog onbekende schrijfster al is op Goodreads te zien dat ze behoorlijk wat boeken op haar naam heeft staan! Benieuwd hoe mijn eerste kennismaking is bevallen en of ik Wachten op de lente aanraad? Lees dan snel verder! 

Verboden liefde

Wachten op de lente draait om Starlet en Milo. Ze ontmoeten elkaar op een studentenfeestje. Starlet is daar omdat ze afleiding zoekt nadat ze er (op haar verjaardag) achterkomt dat haar vriendje vreemdgaat. Na hun onenightstand zijn ze ervan overtuigt elkaar nooit meer te zien… Tot Scarlet op haar eerste dag als onderwijsassistent Milo als leerling in haar klas ziet zitten. Ondanks dat verliefdheid verboden terrein is, kunnen ze onmogelijk bij elkaar uit de buurt blijven. Zeker wanneer blijkt dat ze heel wat raakvlakken hebben en wel eens elkaar redding kunnen zijn. 

Vlot & Steamy

De schrijfstijl van Wachten op de lente is heel vlot. Korte hoofdstukken vanuit zowel Milo als Starlet geschreven. De schrijfster heeft veel ruimte voor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen waardoor je je al snel in kunt leven. 

Ook bevat het boek be-hoor-lijk wat smut. Dat past ook wel bij de wijze waarop de twee elkaar ontmoeten. Maar later in het boek was de balans tussen smut en verhaal soms een beetje zoek. Een tandje minder was naar mijn mening passender geweest! Dit boek is daarmee, naar mijn mening, ook niet voor de jonge lezers onder ons bedoeld! Gedurende het boek krijgt het wel steeds meer diepgang, zeker wanneer je meer van Milo te weten komt. Dat maakt dat het verhaal me uiteindelijk best raakte!

Personages

Zowel Milo als Starlet worden als fijne personages neergezet. Ze zijn jong maar hebben ook de nodige ellende al wel meegemaakt. En daar waar Starlet haar verdriet al iets meer een plek heeft kunnen geven, is dat voor Milo nog niet zo. De wijze waarop zijn depressie wordt verwoord is mooi gedaan. Sowieso dat het bespreekbaar gemaakt wordt en ook dat hulp daarbij vragen geen teken van zwakte o.i.d. is, is echt een pluspunt voor Wachten op de lente.

Wel vond ik de acties en gedragingen van Milo en Starlet niet helemaal passend bij hun leeftijden. Voor 19 en 21 jaar kwamen ze best ‘oud over’. Ook had de ‘forbidden love’, wel iets sterker neergezet mogen worden. In mijn hoofd had ik ze dus ietsje ouder gemaakt, haha!

Conclusie

Wachten op de lente heeft mij fijne leesuurtje bezorgd. Een vlot verhaal, leuke personages en de nodige spice en drama. Hier en daar had het verhaal nog wat sterker en passender bij de leeftijd van de personages gemogen. Van mij krijgt het boek 3,5 ster!

Geplaatst op door — Geef een reactie

YoungAdultsNL interviewt Maggie Stiefvater

Vanuit YoungAdultNL mocht Robin (@robins.moedt) de enige echte Maggie Stiefvater interviewen. Maggie Stiefvater kan je kennen van haar internationale serie ‘The Ravenboys’, de nieuwe Nederlandse Limited Edition van ‘De ravenjongens’ en nog veel meer prachtige boeken(series).
Maggie Stiefvater was te gast op Yalfu in Utrecht en had nog even tijd voor ons om enkele vragen te beantwoorden. 

Wist je dat Maggie op elke plek waar zij komt of heen reist op zoek gaat naar kliffen? Dit doet zij ter inspiratie van haar verhalen.

Wat vind jij als auteur van de nieuwe Nederlandse cover van de Ravenjongens?

‘Allereerst vind ik het geweldig dat de Amerikaanse lezers er erg jaloers op zijn. Het is namelijk een veel mooiere editie dan onze editie die niet is geüpdate. Ook vinden ze de kunstenaar erg goed. 

Afgelopen jaar was ik hier op vakantie en deed ik een signeersessie, ik had geen idee of er iemand zou komen. Echter was ik uiteindelijk drie uur lang aan het signeren. Iedereen bracht hun gelezen en geliefde oudere edities in het Engels. Hierdoor bedacht ik mij dat het zo jammer is dat jullie als lezers naar mij moeten komen en engels moeten lezen en spreken. Daarom vond ik het erg leuk dat toen de Nederlandse uitgever contact opnam voor mijn aankomende boek, ze zich realiseerde dat ze ook deze boeken konden herdrukken. Dit hebben ze dan ook erg snel gedaan.
Het was zo cool dat nog geen jaar later, ik hier weer ben en ik een boel zelfde lezers zie waarvoor ik eerder heb gesigneerd. Echter hebben die nu deze nieuwe mooie editie mee. Toen dacht ik bij mezelf. Dit is hoe het moet zijn.
Ook vind ik het geweldig dat ze beloofd hebben dat de volgende edities er ook zo prachtig uit gaan zien!’ 

Wist je dat het binnenwerk van de nieuwste Speciale Editie gemaakt is van kunst van Maggie Stiefvater zelf? Deze tekeningen heeft zij gemaakt voor het 10e jubileum in 2022, speciaal voor een Owlcrate editie van ‘The Ravenboys’.

Is het moeilijk om 10 jaar later, een portret te moeten tekenen van een hoofdpersonage nadat je ook andere verhalen hebt geschreven?


‘Ik denk dat het moeilijkste is dat wanneer je dingen tekent vanuit het verhaal, dat ik een veel betere schrijver ben dan dat ik een kunstenaar ben. Ik oefen schrijven veel meer dan dat ik kunst oefen, ondanks dat ik enorm van kunst hou. Het voelt alsof ik een persoon kan schrijven, omdat ik kan schrijven hoe het zou voelen deze persoon te ontmoeten. Je zegt daar dan bij dat ze bruine ogen hebben. Echter wanneer je een portret tekent, moet je tekenen hoe deze persoon voelt, maar moet je ook letterlijk tekenen hoe zij eruit zien’.

‘Mij maakt het eigenlijk niks uit hoe iemand er uit ziet. Mensen vragen wel eens, is dat hoe het personage er uit ziet? En dan zeg ik, nou dit is hoe het voelt dat hij eruit ziet’. 

Speciale Editie de Ravenjongens Maggie Stiefvater

Maggie, je bent zelf ook een lezer. Wat voor een boeken lees je graag zelf? of heb je misschien een favoriet? 

‘Op dit moment ben ik een verschrikkelijke lezer en leg ik veel boeken weg. Zo heb ik een nieuwjaars voornemen dat ik een boek enkel weg mag leggen, wanneer ik minimaal 30 pagina’s heb gelezen. Geen bladzijde eerder mag ik opgeven. Anders maken mijn kinderen (19 en 20 jaar) een grap dat wanneer ze door de woonkamer lopen overal opgegeven boeken liggen’. 


‘Wat mijn aandacht nu trekt zijn verhalen waarvan het voelt alsof ik ze nog nooit eerder heb gelezen. Wat een bekend verhaal verteld op een onbekende manier kan zijn, of een onbekend personage beschreven op een bekende manier.
Anders dan herlees ik liever de boeken waar ik van hou. Ik ben namelijk een enorme fan van herlezen’. 


‘Wel herinner ik mijn eerste favoriete auteur. Toen ik elf jaar was las ik Diana Wynne Jones. Zij schreef Howl’s moving castle. Ik herinner mij goed dat ik al haar boeken ophaalde bij de bibliotheek. De hele zomer heb ik als een gek haar boeken gelezen. Ik herinner me ook dat ik Dogsbody las en na het uitlezen direct weer opnieuw begon. Toen ik dit nogmaals deed, herinner ik mij nog goed, dat de pagina waarop staat ‘ook van Diana Wynne Jones’ mij voor het eerst opviel.
Toen realiseerde ik mij kijkend naar de lange lijst, dat dit haar baan moest zijn. Het is een baan wat iemand kan doen. Je kan daadwerkelijk schrijver worden. Dat werd mijn doel’.

‘Toen ik begon met her schrijven van YA. Was mijn doel dan ook een zomer creëren voor mijn lezers als dat Diana Wynne Jones voor mij had gedaan’. 

Wist je dat Maggie stiefvater gelooft in het feit dat je meerder lievelingsboeken kan hebben voor een periode in je leven? Bijvoorbeeld een zomer ;)


Voorin je boek ‘De Ravenjongens’, heb je twee quotes geplaatst van Edgar Allen Poe en Oscar Wilde. Zijn dit schrijvers waar je inspiratie uithaalt?


‘Wat een grappige vraag. Poe kwam ook uit Virginia een paar mijl weg van waar ik nu woon zelfs. Poe is voor mij echt de gothic grootvader. Hij geeft je een melodramatisch gevoel, waar gevoelens enorm zijn als basis. Wilde daarentegen is hilarisch. Hij was altijd een beetje ‘lastig’ en ook GenderQueer. Ik vond het passen als vooraankondiging in mijn boek omdat het de verwachting schept dat het boek een grote hoeveelheid aan gothic melodrama bevat, maar dat het ook speels is en nieuwsgierigheid opwekt’. 

Wist je dat Maggie Stiefvater een nieuw boek heeft geschreven voor volwassenen en dat dit boek ook vertaald wordt in het NL? Namelijk ‘The Listeners’ 

Video’s, Reels en Tiktoks

Wil jij meer van het interview zien? kijk dan op onze Instagram pagina voor meer weetjes, verhalen en schrijftips van Maggie Stiefvater!
Klik hier voor de Reels met Maggie.

Geplaatst op door — Geef een reactie

‘Het is het liefdesverhaal dat ik zelf had willen hebben’- Audrey Adelin (interview)

Afgelopen zomer bracht Audrey Adelin (2000) haar debuutroman uit bij Best of YA. Een uitgeverij die ze al goed kende, aangezien ze fan is van hun boeken. Ze was al goed bekend in het YA-wereldje en richtte op haar vijftiende zelfs al een Young Adult boekenclub op. Na het lezen van al deze boeken was het dan ook tijd om haar eigen boek te schrijven, dit werd Kleine gelukjes.

Dat ik fan ben van Kleine gelukjes had je misschien al gelezen in mijn recensie. Dit schattige verhaal was alles wat ik nodig had en liet me vanbinnen de hele tijd giechelen en gillen van enthousiasme. Toen ik de kans kreeg om Audrey Adelin te interviewen greep ik die natuurlijk met beide handen aan.

Audrey Adelin

Zoals het van de meeste auteurs meestal een langgekoesterde droom is om een boek uit te brengen, was dit niet zo bij Audrey Adelin. ‘Rond mijn dertiende begon ik met lezen. Pas rond mijn negentiende ging ik echt verhalen schrijven en zelfs toen niet eens heel veel nog. Daarvoor had ik natuurlijk al wel mijn blog, dus ik heb wel schrijfervaring opgedaan, maar echte verhalen schreef ik toen nog niet.’ Toen ze eenmaal begon aan het boek wat we nu kennen als Kleine gelukjes, begon het met één scène die maar in haar hoofd bleef spoken. ‘Ik begon met één scène, die hoofdstuk één werd. Ik wist nog niet waar ik heen wilde met het verhaal. Of het romantisch zou worden wist ik ook nog niet, dat kwam later pas. Dit was het startschot van het verhaal. Dat hoofdstuk bestaat nu trouwens helemaal niet meer.’ Tijdens het schrijfproces heeft Audrey het boek meerdere keren herschreven. Na het schrijven van de eerste versie heeft ze alles verwijderd. Toen wist ze wel welke gebeurtenissen er plaats zouden vinden in het boek en kon ze hiermee de nieuwe versie schrijven. Iets waar vele auteurs moeite mee hebben is het schrappen van stukken, maar voor Adelin lijkt dit geen probleem. ‘Op het laatste moment heb ik zelfs het einde nog herschreven. Tijdens het schrijven heb ik veel emoties verwerkt en daardoor vond ik het eigenlijk helemaal geen opgave om stukken opnieuw te schrijven. Ik vond het eigenlijk wel leuk om zo veel met dit verhaal bezig te zijn, het is het liefdesverhaal dat ik zelf had willen hebben.’

Dat Adelin zich onderscheid van andere auteurs werd me al snel duidelijk. Toen ik vroeg of ze er bewust voor had gekozen het boek zo lieflijk te houden, zonder echte spicy content, had ze hier een duidelijk antwoord op. ‘Ik lees veel romantische boeken en ik merk gewoon dat de opbouw eigenlijk altijd hetzelfde is. Je leeft in het verhaal echt naar één grote seksscène toe. Ik wilde niet dat mijn boek hetzelfde was en ik wilde het wat realistischer maken. Niet elke liefde is gelijk zo vurig en uitbundig. Ik heb me er dus wel bewust mee bezig gehouden om mijn boek anders te maken.’ Dat is duidelijk gelukt. De recensies die binnenstromen omschrijven het boek als realistisch, een warm dekentje en hartverwarmend. Aan de positieve recensies te zien lijkt het helemaal niet alsof iemand deze scènes gemist heeft.

Iets wat me opviel in het boek was het taalgebruik. Ook al speelt het verhaal zich af in Gent (België) en is het geschreven door een Vlaamse, bevat het bijna geen opvallende Vlaamse woorden. Op een amai hier en daar na dan. ‘Ik heb hier bewust voor gekozen. Door mijn taalachtergrond let ik altijd heel erg op vertalingen. Ik wilde dat dit boek voor beide doelgroepen, Vlamingen en Nederlanders, goed te begrijpen was. Op een paar woordjes na, zoals amai, waarvan ik vond dat er geen goed Nederlands synoniem was, zitten er geen typisch Vlaamse woorden in. Het was de bedoeling dat iedereen zich er wel in kon verplaatsen.’

Bij dit ene boek wil Audrey het gelukkig niet laten. Haar volgende boek zal waarschijnlijk geen vervolg worden op Kleine gelukjes, dat staat niet op haar planning. ‘De volgende boeken waar ik ideeën voor heb, zijn gebaseerd op bepaalde emoties waar ik iets mee wil en waar ik geen boeken over kan vinden. Ik heb eigenlijk wel zin om daar aan te beginnen!’

Aangezien het helaas nog wel even duurt voordat we weer iets van Audrey kunnen lezen, heeft ze een paar aanraders. ‘Ik denk dat als je Kleine gelukjes leuk vindt, je deze boeken ook wel leuk zal vinden: Loveless van Alice Oseman, Seven Days in June van Tia Williams en Late to the Party van Kelly Quindlen. Dit vond ik stuk voor stuk goede boeken, allemaal op hun eigen manier.’

kleine gelukjes
Kleine gelukjes is verkrijgbaar als paperback (18,99) en als e-book (9,99)

 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De langste één minuut – Diet Groothuis

De langste één minuut verscheen al enkele maanden geleden bij uitgeverij Volt. In deze young adult-roman kiest Diet Groothuis voor een vrije versvorm, wat aansluit bij haar achtergrond in jeugdpoëzie. Dit maakt het boek een unieke leeservaring binnen de YA-literatuur. Illustrator Jantien Derks zorgt met haar zwart-wit tekeningen voor een visuele touch.

Het verhaal

In De langste één minuut volgen we het verhaal van Mel, een jonge vrouw die net op kamers woont en al twee jaar een relatie heeft. Haar zorgeloze vakantie wordt overschaduwd door een onenightstand die onverwachte gevolgen heeft: Mel raakt zwanger. Voor Mel, die nooit serieus over kinderen heeft nagedacht en zeker geen veilige seks had, betekent deze ontdekking het begin van een emotionele achtbaan. Haar vader heeft stevige religieuze overtuigingen, haar vriend wil zich er ook mee bemoeien, en Mel voelt de druk van de mening van de mensen om haar heen. Ze worstelt met één van de moeilijkste vragen in haar leven: moet ze de zwangerschap afbreken of het kindje houden?

Groothuis kiest ervoor dit verhaal te vertellen in vrije vers, wat zorgt voor een poëtische ondertoon die de zware thema’s lichter maakt. Voor fans van deze vorm, zoals in 67 seconden van Jason Reynolds of Vandaag vecht ik terug van Louisa Reid, is dit een bekende manier van schrijven. Toch viel De langste één minuut voor mij helaas minder in het oog. Hoewel de korte tekstfragmenten het boek makkelijk leesbaar maken, miste ik de diepgang en emotionele impact die ik in andere boeken in vrije vers wel terugvond. Ik kon moeilijker meeleven met Mel, en haar innerlijke worsteling raakte me minder dan ik had gehoopt.

Naast de vrije versvorm bevat het boek enkele eenvoudige zwart-witillustraties van Jantien Derks, die voor een visuele afwisseling zorgen. Helaas voegen ze voor mij weinig toe aan het verhaal. De tekeningen zijn subtiel en minimalistisch, maar ze versterken het emotionele verhaal niet echt. Dat is jammer, want de illustraties hadden wellicht meer kunnen doen om Mels gevoelens en dilemma’s extra kracht bij te zetten.

Een actueel en belangrijk thema voor jongeren

Ondanks mijn gemengde gevoelens over de stijl en illustraties, raakt De langste één minuut een bijzonder actueel thema aan. Anno 2024 hebben jongeren nog altijd vaak onveilige seks en neemt het aantal abortussen in Nederland toe. Het boek belicht de spanning en het dilemma rondom zwangerschap en abortus, terwijl het de lezer ook toont hoe belangrijk het is om een eigen keuze te maken, ongeacht wat anderen vinden. Dat is een belangrijke boodschap, zeker in een wereld waarin de keuzevrijheid van vrouwen op veel plaatsen onder druk staat. Het laat jongeren zien hoe je eerlijk en open een beslissing kunt nemen die goed voelt, wat die beslissing ook mag zijn.

Conclusie

Al met al vind ik De langste één minuut een boek met potentie en een sterke boodschap, maar het wist me niet te raken zoals ik had gehoopt. De poëtische stijl voelde minder emotioneel geladen dan vergelijkbare YA-boeken, en de illustraties voelden helaas wat overbodig aan. De korte tekststukken maken het boek wel makkelijk leesbaar, wat bijdraagt aan een vloeiende leeservaring. Ik geef het boek daarom twee sterren.

Het onderwerp en de boodschap zijn waardevol, en dat maakt het des te spijtiger dat het verhaal voor mij niet diepgang en emotionele betrokkenheid wist op te wekken.