Categorie: Recensies

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dat is voor morgen – Doreen Hendrikx

Wanneer Louise na een open microfoon avond Q en Max ontmoet, beginnen ze samen een bandje. Ze zetten wat van hun muziek op TikTok en onverwachts ontploft dit. Honderdduizenden mensen zijn opeens in haar geïnteresseerd. Maar de enige persoon waar Louise interesse in heeft is zij. Ze krijgt haar maar niet uit haar hoofd! Nu moet ze kiezen tussen slaap, een sociaal leven, muziek én de universiteit. Louise probeert alle ballen hoog te houden terwijl ze uitzoekt wat ze met haar leven wil gaan doen.

Vlaams geschreven

Het leukste aan dit boek vind ik toch wel dat het in het Vlaams is geschreven. Alle zotte woorden tussendoor en gezegdes die we in Nederland niet kennen of gebruiken vond ik heerlijk om te lezen. Als ik als Nederlander het al zo leuk vind, dan kan ik me alleen maar voorstellen dat het voor Belgen nóg leuker is om een boek te lezen in hun eigen dialect. 

Ieder hoofdstuk begint ook met een begrip en een korte uitleg van wat dit woord betekent. Zelf kreeg ik de indruk dat dit niet per sé Vlaamse woorden waren. Eerder woorden die Gen-Z’ers (de jongeren van nu) gebruiken als een soort straattaal. Zo was een van de woorden bijvoorbeeld ‘blokken’ (heel hard studeren voor een tentamen), maar dat gebruikte ik als Nederlander ook toen ik nog studeerde. Ik vond het wel leuk om deze te lezen, want van sommige woorden had ik (zeker zonder context) nog nooit gehoord. Af en toe kwamen ze later in de tekst ook terug.

Echte YA

Dit boek is in mijn ogen echt 100% YA. Naast de prettige schrijfstijl met taalgebruik wat jongeren aan zal spreken, zitten er ook veel screenshots en sms’jes in het boek gestopt. Dit vind ik altijd superleuk om te zien. Je merkt als lezer dat het verhaal erg jeugdig is geschreven, maar ook enorm modern. Zo komt TikTok er bijvoorbeeld in voor, maar wel op een niet-geforceerde manier. Ik ben ervan overtuigd dat jongeren (tieners, misschien ook wel begin twintigers) hier heel goed mee kunnen resoneren.

Ook denk ik dat het verhaal erg passend is bij de beleveniswereld van de doelgroep. Dit is precies zo’n onderwerp wat ik op die leeftijd ook geweldig had gevonden om over te lezen. Bovendien is het verhaal erg onschuldig. Er zit geen drank en druks in, en ook geen expliciete intieme scenes. Het is helemaal YA-proof dus!

Conclusie

Wat ik verder nog kan waarderen aan Dat is voor morgen zijn de queer personages. Zo is bijvoorbeeld het hoofdpersonage lesbisch. Maar ook de vriendengroep waar Louise in terecht komt vond ik erg leuk. Ze maken grapjes met elkaar, maar steunen elkaar ook en zijn er voor een ander. Echte vriendschap dus! Het enige puntje wat ik persoonlijk iets minder vond was de ‘instant-love’, maar dat is puur omdat ik zelf meer fan ben van een goede ‘slow-burn’. Het boek is met 288 bladzijdes lekker dun en vlot geschreven, waardoor je door het verhaal heen vliegt. Kortom; Dat is voor morgen van Doreen Hendrikx is zeker een aanrader om te lezen voor jongeren!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Serena Valentino- De mooiste van het land

Het verhaal:

Duik mee in het achtergrondverhaal van De Boze Koningin. Iedereen kent haar natuurlijk als de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje, maar wat is er gebeurd waardoor ze zo geworden is?
Een slechterik is immers gemaakt en niet zo geboren.
De stiefmoeder hield eerst heel veel van Sneeuwwitje. Haar eigen vader was een afschuwelijke man, wat voor De Boze Koningin een reden was dat ze dat leven absoluut niet voor Sneeuwwitje wilde. Ook hield ze erg veel van haar man, de koning. Wanneer de koning overlijdt bij een veldslag is de koningin ontroostbaar. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met de koningin. Dan begint ze een man in de spiegel te zien. Als ze vraagt wie het mooiste van het land is, antwoordt hij dat zij dat is. Ze is sinds het overlijden eindelijk weer blij totdat de spiegel op een dag een andere naam noemt….

Schrijfstijl:

In het verhaal staat De Boze Koningin centraal. We lezen over de ontmoeting met de koning, over haar jeugd en over haar band met Sneeuwwitje. Je merkt dat haar vader haar een minderwaardig gevoel heeft gegeven en dat ze daar erg last van heeft. Hij noemde haar namelijk altijd lelijk en dat is ze gaan geloven. De schrijfstijl neemt je mee in dat gevoel en zorgt ervoor dat je medelijden met haar krijgt. 
Wanneer de spiegel dan ook ineens iemand anders noemt die de mooiste van het land is, raakt ze obsessief. De goedkeuring van de spiegel is een verslaving geworden en ze raakt opgeslokt en bezeten door haar ijdelheid. Ze begint nachtmerries te krijgen en na verloop van tijd beginnen de dromen en de werkelijkheid in elkaar over te lopen. 
Het laat erg goed zien wat intens verdriet en een nare jeugd met je kunnen doen en hoe je hierdoor kunt doorslaan.

Sneeuwwitje:

Wie kent het sprookje niet? Het sprookje uit 1973 en daarna zijn er nog verschillende remake films van gemaakt. Het was erg leuk om nu eens de andere kant van het sprookje te bekijken. De kant van toch ook wel een belangrijk karakter, maar waar je eerlijk gezegd weinig van weet. Zo komen er richting het einde ook nog delen uit het originele sprookje naar voren en zetten bepaalde scènes in een ander daglicht.
Ik heb hier erg van genoten, maar ik ben dan ook dol op alles wat met sprookjes te maken heeft. Hierdoor wist ik meteen dat ik dit boek moest lezen en ik ben niet teleurgesteld.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een zwaluw in de kamer

Een zwaluw in de kamer

Wist jij dat de titel Een zwaluw in de kamer op een daadwerkelijke vogel slaat? In het voorwoord beschrijft Eveline van de Putte een bijzonder moment waarop haar hond en een vogel, die is binnengevlogen, met elkaar lijken te communiceren. Dat vormt dan ook het idee voor alle queer verhalen in dit boek: oprechte interesse in elkaar en acceptatie van iemands leven, gevoelens en identiteit.

In de kamer

Dit boek bevat niet één verhaal, maar bestaat uit wel 20 verschillende kleine teksten. Telkens is er weer een ander personage aan het woord en staat er een ander onderwerp centraal. De ene keer is dit een moeder die op twee mensen verliefd is, de andere keer een meisje dat na een ongeluk in een rolstoel beland is. Een zwaluw in de kamer is dus zeker niet saai, voor elk onderwerp is er wel een verhaal in te vinden. Dit zijn verhalen van een aantal bladzijden, die toch een belangrijke boodschap uitdragen en ook nog eens interessant zijn. Perfect net voor het slapengaan!

Prachtige platen

Niet alleen lees je binnen dit boek verschillende kleine boeken, je kijkt ook nog eens je ogen uit! Niet alleen de cover is prachtig geïllustreerd, ook de rest van het boek springt eruit. Op elke pagina is weer iets anders te zien en de illustraties hebben steeds iets te maken met het verhaal wat verteld wordt. Daarnaast wordt er ook gespeeld met typografie: de ene keer is deze groot en de andere keer weer iets kleiner. Een aanrader dus als je van boeken met plaatjes houdt!

Binnenwereld

Omdat er zoveel verschillende verhalen zijn, draait dit boek om heel veel personages. Deze worden niet al te diep uitgewerkt omdat ze maar een aantal pagina’s voorkomen. Veel van deze personages zijn queer, bijvoorbeeld een broer die op jongens valt of een lesbisch koppel dat bij elkaar komt.

Sommige personages of verhalen sprongen er wat meer uit dan anderen, zo was het eerste verhaal erg mooi. Dit gaat over een jongen die een eenzame buurman opmerkt, waarna hij met hem in gesprek gaat. Ook viel het verhaal van een jongen in armoede met een moeilijke keuze op. Wel is de doelgroep soms even onduidelijk, hoewel de meeste verhalen wel over tieners gaan, komen er soms woorden of zinnen voorbij die minder passen bij iemand van die leeftijd.

Als een warme deken

De schrijfster heeft een simpele schrijfstijl, waar je niet bij hoeft na te denken. Door de korte verhalen lees je lekker door. Daarnaast is elk nieuw ‘hoofdstuk’ een verhaal op zich. Dit concept kan erg fijn zijn, maar sommige verhalen voelden hierdoor iets onafgemaakt. Natuurlijk hadden ze ieder een soortgelijke lengte waaraan voldaan moest worden, maar een enkel verhaal had nog iets langer mogen zijn. 

Conclusie: Een zwaluw in de kamer

Het concept is heel mooi opgezet en het zijn fijne verhalen met elk afzonderlijk mooie boodschappen. Eveline van de Putte heeft zich echt geprobeerd in te leven in de personages en de tekeningen maken het een heel mooi geheel. 

Kortom: houd jij van een bundel vol kleinere verhalen? Ben jij gek op plaatjes bij tekst? En vind jij het fijn om inclusieve verhalen te lezen? Dan is dit boek iets voor jou!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Season for Scandal – Laura Wood

a season for scandal

Het verhaal

Marigold Bloom is bloemist in de winkel van haar familie. Nadat haar verloofde het uitmaakt ziet het er echter niet zo goed uit voor Mari of voor de bloemenwinkel. Wanneer Mari per toeval kennismaakt met de verschrikkelijk knappe maar extreem humeurige Oliver Lockhart komt ze op het pad van detectivebureau het Vogelhuis. De vrouwelijke detectives daar rekruteren haar voor een speciale klus: de vermiste zus van Oliver terugvinden. Om haar te vinden moeten Mari en Oliver doen alsof ze pas verloofd zijn. Maar terwijl de lijn tussen waarheid en fictie in hun zoektocht vervaagt begint de neprelatie ook steeds echter te worden…

De personages


Dit is deel twee in de scandal serie, maar dit deel is het verhaal van een compleet nieuw karakter, dat niet in deel één zat. Dat was even wennen, maar het was eigenlijk wel heel leuk. Veel van de oude personages kwamen nog wel voor, ook de hoofdpersonen uit het vorige boek. Ook een personage dat in het vorige deel niet een grote rol speelde, kwam nu juist veel meer naar voren. Ik vond dat erg leuk gedaan. Dat personage kreeg daardoor meer diepgang en ook de nieuwe hoofdpersoon had een hele nieuwe verhaallijn met diepgang.

Thema’s


Net als in het vorige boek haalt dit boek het thema aan dat vrouwen vroeger eigenlijk bezit van een man waren. Het is een belangrijk onderwerp waar in dit boek redelijk licht mee omgegaan wordt, maar dat past wel. Ik vond dat er niet hele zware thema’s in het boek zaten. Alles werd vrij soepeltjes besproken, maar dat stoorde me verder niet.

Schrijfstijl


Net als het vorige boek is dit boek heerlijk geschreven. Vorig boek moest ik er nog een beetje inkomen, maar hier zat ik zo in. Ik had zin om door te lezen en had het boek voor ik het wist uit. Als je op zoek bent naar iets wat snel weg leest is dit zeker een aanrader.

Conclusie


Meestal kan een tweede boek niet tippen aan het eerste, maar ik denk dat ik dit boek zelfs leuker vond dan het voorgaande deel. Het was leuk dat het een heel nieuw verhaal was, maar wel met een groot deel van de oude personages. Ik vond het een erg leuke invalshoek. Ik denk dat ik dit personage ook een interessanter verhaal vond hebben dan het hoofdpersonage in het vorige boek. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat zijn in het volgende boek en kan niet wachten om ook die te lezen. Ik geef dit boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Prooidier – Lise Villadsen

Bij uitgeverij Van Goor verscheen vorige maand de vertaling van een Scandinavische young adult thriller: Prooidier van de Deense auteur Lise Villadsen. Het boek wordt omschreven als een thriller vol onverwachte twists. In Denemarken won de schrijfster met dit boek de prijs voor het Beste YA-boek van het jaar 2022. Daardoor had ik hoge verwachtingen van dit boek.

Hier gaat het over

In het boek gaat Wilma op uitwisseling naar Florida. Daar komt ze terecht bij gastouders en hun twee kinderen: dochter Rebecca en zoon Jamie. Wanneer er twee meisjes dood worden teruggevonden en een vriendin van Wilma vermist raakt, zegt Wilma’s zesde zintuig dat er een seriemoordenaar rondloopt. Ze doet er dan ook alles voor om die te proberen op te sporen: van nachtelijke spionagesessies vanuit de slaapkamer tot zoeken naar bewijsmateriaal.

Een weinig vernieuwend plot

Het plot is in eerste instantie niet super origineel: er zijn al wel wat young adult boeken geschreven over een jongere die probeert om een moordzaak op te lossen. Denk maar bijvoorbeeld aan Moordgids voor lieve meisjes van Holly Jackson. Ik bleef dan ook wat op mijn honger zitten en vond het boek vrij voorspelbaar. Er zit wel een interessante twist in het verhaal omdat je je vragen begint te stellen over het hoofdpersonage zelf.

Op het einde van het boek vindt er meer actie plaats, maar na het lezen van het boek blijven er nog veel vragen over. Ik denk dus dat de schrijfster beter wat meer pagina’s had gebruikt om het verhaal te vertellen. Er zaten namelijk zeker interessante elementen in het verhaal die beter uitgewerkt hadden kunnen worden.

Vlakke personages

Het verhaal wordt verteld vanuit Wilma die de stap zet naar een wereld die ze helemaal niet kent. Gaandeweg leer je haar beter kennen en ontdek je ook haar familiegeschiedenis. Zo snap je des te meer waarom ze zo graag op uitwisseling wilde gaan. Toch blijft ze een vrij afstandelijk personage: zelfs na het lezen van het boek kan je haar niet volledig doorgronden of begrijpen. Ook de andere personages, zoals dochter Rebecca en zoon Jamie blijven vrij vlak gedurende het hele verhaal.

Engels taalgebruik

In de Nederlandse vertaling worden er af en toe Engelse zinnen of termen gebruikt. Wellicht zal dit in de Deense versie ook zo zijn, maar het komt toch wat vreemd over. Ook worden sommige woorden vreemd vertaald. Zo wordt er regelmatig gebruik gemaakt van ‘een hug’ of ‘huggen’, in plaats van een Nederlandstalige term zoals knuffelen.

Een verhaal dat mijn verwachtingen niet kon waarmaken

Ik had hoge verwachtingen van Prooidier, maar helaas kon het boek mijn verwachtingen niet waarmaken. Hoewel de schrijfster een twist probeert te geven aan het weinig vernieuwende plot, kon de uitwerking daarvan beter. Daarnaast is het hoofdpersonage weinig doorgrondelijk waardoor je je moeilijk in haar kan inleven. Ook past het Engelse taalgebruik niet altijd in het verhaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Les Normaux – Janine Janssen

Les Normaux - Janine Janssen

Het verhaal

In een bovennatuurlijke versie van Parijs waar vampieren, heksen en weerwolven – en nog veel meer bijzondere wezens – samenleven, ontmoeten twee jongens elkaar. Sébastien heeft de mensenwereld net verlaten om naar de magische universiteit te gaan. Hij voelt zich schuldig omdat hij zijn familie heeft achtergelaten, en vindt het spannend om opnieuw te beginnen in de grote, bruisende stad. In de hoop zijn zorgen te vergeten gaat hij een avond uit, en kust hij een knappe vampier. Maar door zijn onzekerheden vlucht hij toch snel weg, om dezelfde vampier de volgende ochtend voor zijn deur tegen het lijf te lopen…

Vormgeving

Deze graphic novel bevat een comic die geprint is in kleur. De meeste graphic novels die ik tot nu toe heb gelezen zijn zwart/wit of met beperkte kleuren geprint. Een print in volle kleur geeft toch net wat extra sfeer aan het verhaal. Ook de achtergrond kleur rondom de comic kaders veranderd regelmatig in deze graphic novel. Zo worden deel verhalen makkelijk uit elkaar gehouden en krijgen sommige hoofdstukken/delen van een hoofdstuk extra nadruk. Dit vond ik erg origineel en goed gedaan. De tekenstijl van de karakters is ook echt prachtig en past goed bij het verhaal en de setting.

Personages

Dit verhaal bevat een erg diverse cast aan personages. Dan heb ik het niet alleen over mensen en fantasie wezens (vampieren, heksen, ondoden etc.), maar ook over diversiteit in seksualiteit en gender. Hier werd verder in het verhaal niet veel nadruk op gelegd en de vriendengroepen vormden daardoor ook echt realistische found families. De hoofdpersonages zijn beide volwassen en je merkt ook in het verhaal dat ze te dealen hebben met volwassen problemen. Ondanks dat deze graphic novel maar een deel van de comic bevat leer je de personages echt al goed kennen en voel je makkelijk een verbinding met hun verhaal en wat ze meemaken.

Thema’s

Er komen verschillende thema’s aan bod, zoals het vinden van ‘’jouw’’ plek in de wereld en mensen die daarbij horen, verliefdheid, vriendschappen en familie. Ondanks dat dit best vaak gebruikte thema’s zijn, worden ze in dit boek op een originele wijze weggezet door gebruik te maken van een gesplitste wereld: een mensen en een magie wereld. Veel van de thema’s kunnen nog veel verder uitgebreid en besproken worden. Ik ben benieuwd hoe dit in de volgende delen van de comic gedaan gaat worden.

Eindbeoordeling

Ik had redelijk hoge verwachtingen van deze graphic novel, aangezien mijn favoriete graphic novel auteur, Alice Oseman (van Heartstopper), deze aanraad. Mijn verwachtingen zijn echt overtroffen en ik kan niet wachten om nog meer te lezen over de avonturen die Sébastien en Elia al dan niet samen aan zullen gaan. Kom maar op met deel 2!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een deal met de Elfenkoning – Elise Kova

Waar het boek over gaat

Eens in de 100 jaar wordt een vrouw uit Capton meegenomen naar Midschap waar ze zal dienen als de Mensenkoningin. De vrouwen die dit lot zijn overkomen, zijn nooit meer hetzelfde gebleven. Het is inmiddels al 101 jaar geleden dat de laatste Mensenkoningin werd meegenomen. Maar er is nog steeds geen vrouw met magie naar voren gekomen die is aangewezen als de Mensenkoningin. De balans tussen de mensenwereld en de elfenwereld is hierdoor in gevaar, waardoor mensen opeens aan onverklaarbare ziektes leiden of zelfs sterven. De Elfenkoning vindt dat hij al lang genoeg heeft gewacht en komt samen met zijn wacht naar Capton om zelf de uitverkoren vrouw te halen. 

Tot haar schrik blijkt Luella dit te zijn! Ze wist helemaal niet dat zij de vrouw met magie was die ze zochten en was hier dan ook totaal niet op voorbereid. Luella kan helemaal niet weg, want als de genezer van het dorp is het haar taak om mensen beter te maken. Alleen haar drankjes hebben een genezende werking. Er is niemand die dit kan overnemen wanneer zij er niet meer is.

Maar als de Elfenkoning eenmaal zijn Mensenkoningin heeft gekozen is er geen weg meer terug. Het lot heeft bepaald dat Luella degene is die in Midschap op de troon moet gaan zitten. Is dit dan de manier waarop ze Capton kan redden?

Luella en de Elfenkoning

De hoofdpersonages zijn erg sympathiek en leuk om over te lezen. In veel vergelijkbare verhalen (zoals bijvoorbeeld Koninkrijk der Zonden van Kerri Maniscalco) worden de magische wezens die mensen ontvoeren neergezet als de slechterik van het verhaal. Ze zijn op zijn minst een beetje morally grey. Maar niet hier. De Elfenkoning doet wat er gedaan moet worden, maar geeft Luella ook de ruimte om te wennen aan haar nieuwe realiteit. Hij snapt haar worsteling met haar gevoelens en helpt haar in haar zoektocht naar een oplossing. Het was erg verfrissend om te lezen over een personage dat niet direct de slechterik van het verhaal is. 

Luella speelt uiteraard de hoofdrol in Een deal met de Elfenkoning. Zij wordt uit haar leven gerukt en moet alles wat ze kent en liefheeft achterlaten. Haar drang om Capton en de inwoners te helpen is enorm groot. Ze heeft een passie voor de kruidenleer en voelt zich intrinsiek gemotiveerd om haar buurtgenoten te genezen met haar middeltjes en drankjes. Ze heeft het gevoel dat enkel zij de verantwoordelijkheid draagt om te zorgen voor de mensen uit het dorp. Dit verlangen heeft ze zo sterk, dat ze zelfs vanuit Midschap nog probeert om hun te redden. Ze had er dan ook zeker niet op gerekend dat de Elfenkoning die haar heeft ontvoerd zo meelevend en begripvol is, en bovendien ook nog ontzettend knap. Hoe langer ze samen zoeken naar een uitweg, hoe meer ze realiseert dat ze misschien helemaal niet weg wil.

Conclusie

Wauw, wat een ongelooflijk leuk boek was dit! Fantasy kan bij mij een enorme hit of een mis zijn, maar Een deal met de Elfenkoning was zeker raak! Ik heb het boek in één ruk uitgelezen en aangezien het lang geleden was dat ik een heel boek in één avond uit las, zegt dat behoorlijk veel. De schrijfstijl van Elise Kova is erg fijn en de hoofdstukken zijn niet al te lang. Hierdoor leest het verhaal enorm vlot en is het makkelijk om de ene na de andere bladzijde om te slaan. Kortom; ik heb enorm genoten van deze standalone en geef het vier sterren.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Oneven – Lotte Petersen

Oneven Lotte Petersen

In het boek Oneven verliest Ezra niet alleen zijn broer, maar ook zijn evenbeeld. Hoewel ze al een tijd niet meer zo close zijn, hebben Ezra en Thomas van alles samen meegemaakt. Dat valt in een keer weg: Thomas is dood en Ezra blijft alleen over. 

Eén helft

Na de dood van zijn broer Thomas probeert Ezra zijn leven weer op te pakken. Dit gaat alleen niet zo gemakkelijk. Iedereen op school staart hem aan, terwijl zijn vader hem thuis juist niet meer in de ogen kan kijken vanwege de overeenkomsten met zijn broer. Overal wordt Ezra aan Thomas herinnert… tot hij Alex ontmoet. Bij hem kan hij terecht voor gesprekken zonder lading en middagen waarin hij even niet meer aan ingewikkelde dingen hoeft te denken. Daarnaast heeft Alex een zusje dat Ezra maar niet uit zijn hoofd kan zetten. Toch lijkt er iets niet met Alex te kloppen en daarnaast heeft Ezra nog altijd geen antwoorden op zijn vragen rondom Thomas’ dood. Zal hij daar nog achter komen?

Twee kanten

Dit verhaal kent verschillende kanten, maar het gaat in de eerste plaats over het vinden van jezelf. Zo weet Ezra soms niet wie hij is zonder zijn broer en hoe anderen hem zien als ze naar hem kijken. Het voelde altijd alsof hij in zijn broers schaduw leefde en nu Thomas er niet meer is, moet Ezra zichzelf heruitvinden zonder hem. 

Verder gaat het verhaal ook over de dood van Thomas. Aan het begin van Oneven heb je als lezer veel vragen, bijvoorbeeld: hoe is Ezra’s broer om het leven gekomen? Was het wel een ongeluk? Langzaamaan krijg je steeds meer stukjes over zijn dood, en tegelijkertijd is Ezra op zoek naar verwerking wat met onverwachte antwoorden gepaard gaat.

Spiegelen aan anderen

De belangrijkste personages zijn Ezra en Thomas. Van Thomas zie je als lezer niet veel, omdat hij aan het begin al is overleden. Daarnaast gaat het veel over Ezra’s ouders, zijn thuissituatie en de vraag: hoe ga je om met zo’n plotselinge dood? Ezra en zijn ouders doen dit namelijk op verschillende manieren, waardoor ze met elkaar botsen. Als dit gebeurt zoekt Ezra meestal zijn vriend Alex op of zijn zusje Evi dat erg goed kan luisteren. Daarnaast heeft Ezra ook nog twee vrienden op school, die langzaam naar de achtergrond verdwijnen als hij closer wordt met Alex, en komt de vriendin van Thomas een aantal keer terug.

Reflectie

Door de opbouw zit je op het randje van je stoel, niet per se omdat het zo’n spannend verhaal is maar omdat je als lezer ook achter de waarheid wil komen. Hoe is Thomas om het leven gekomen? Wat is er nou echt gebeurd? Steeds krijg je iets meer antwoorden hierop, wat fijn door het verhaal is verweven. 

Oneven gaat over een zwaar onderwerp dat op een lichte manier wordt verteld. Door de korte hoofdstukken ga je er snel doorheen en krijg je veel verschillende situaties mee die Ezra beleeft. Zo zie je Ezra’s situatie en hoe het voor hem is om zijn tweelingbroer te verliezen. De moeilijke thema’s (rouw, eenzaamheid, onbegrepenheid) komen heel mooi tot stand waardoor het verhaal niet enkel over rouw gaat maar ook over het hervinden van jezelf. 

Conclusie: Oneven

Dit boek gaat over het hebben van je eigen identiteit en de acceptatie dat je alleen verder moet gaan. Niet alleen wordt het moeilijke ondewerp luchtig verteld, waardoor je erg met Ezra meeleeft zonder dat het boek te zwaar wordt, maar ook het bijzondere perspectief zorgt voor een extra lading. Iemand verliezen die zoveel op jou lijkt, is een ongrijpbaar concept wat Lotte Petersen erg mooi verwoord heeft.


Geplaatst op door — Geef een reactie

Alex Bell- Als je ze hoort

Het verhaal:

We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn….
Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen. 
De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had. 
Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.

Personages:

Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is. 
Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk. 
Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed.  Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….

Schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen. 
Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.

Spannend of niet?:

Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt. 
Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Agency for Scandal – Laura Wood

agency

Het verhaal

De achttienjarige Isobel ‘Izzy’ Stanhope heeft geheimen. Zo is ze smoorverliefd op een jonge hertog die niet eens weet dat ze bestaat. Ook is haar familie berooid achtergebleven nadat Izzy’s vader overleed, maar niemand uit de hogere elite mag dat weten. En dan is er nog haar baan bij het Vogelhuis. Een onderzoeksbureau volledig gerund door vrouwen en gespecialiseerd in het opgraven van schandalen en louche zaken van machtige mannen.

Wanneer Izzy betrokken raakt bij een zaak die gaslighting, chantage en vermiste juwelen omvat, én de hertog die haar hart gestolen heeft, doet ze er alles aan om met haar vrienden het web van geheimen en leugens te ontrafelen. Kan ze de waarheid onthullen en de onschuldigen beschermen? En gaat ze de hertog óóit vertellen wat ze voor hem voelt?

De personages


Ik vond de personages erg leuk. Sommige personages waren anders dan op het eerste gezicht gedacht, maar dat maakt het juist wel leuk. Ze hadden diepgang en achtergrondverhalen en gingen leuk met elkaar om. Ik vond vooral de manier waarop Max en Isobel met elkaar omgingen erg leuk. De personages waren goed op elkaar ingespeeld en er was duidelijk goed over nagedacht.

Thema’s


Ik had het idee dat dit boek meer een detective zou zijn dan het uiteindelijk echt was. Dat was op zich niet erg, maar ik had toch een beetje het idee dat het detective gedeelte bijzaak werd van het liefdesverhaal, terwijl ik het juist andersom gedacht had. Thema’s als verlies worden niet uit de weg gegaan, maar er werd ook niet extreem diep op ingegaan, maar dat vond ik niet storend. Dit zorgde ervoor dat het een redelijk luchtig verhaal bleef, maar wel met enigzins diepgang.

Schrijfstijl


Het boek is goed geschreven. Het is niet te kinderachtig, maar ook niet te moeilijk. Ik kwam er snel doorheen toen ik er eenmaal in zat en dat kwam ook al vrij snel. Toen ik eenmaal wat verder in het verhaal was keek ik er steeds naar uit om verder te lezen. Dit is altijd een goed teken en dat was mede dankzij de schrijfstijl.

Conclusie


Ik vond het een erg leuk boek. Het was erg grappig en bij sommige grapjes moest ik ook hardop lachen. Het duurde eventjes voordat ik erin zat, maar toen dat eenmaal gelukt was, wilde ik blijven lezen. Ik kijk enorm uit naar het volgende deel en geef dit boek 4 sterren.