Categorie: Recensies

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Oneven – Lotte Petersen

Oneven Lotte Petersen

In het boek Oneven verliest Ezra niet alleen zijn broer, maar ook zijn evenbeeld. Hoewel ze al een tijd niet meer zo close zijn, hebben Ezra en Thomas van alles samen meegemaakt. Dat valt in een keer weg: Thomas is dood en Ezra blijft alleen over. 

Eén helft

Na de dood van zijn broer Thomas probeert Ezra zijn leven weer op te pakken. Dit gaat alleen niet zo gemakkelijk. Iedereen op school staart hem aan, terwijl zijn vader hem thuis juist niet meer in de ogen kan kijken vanwege de overeenkomsten met zijn broer. Overal wordt Ezra aan Thomas herinnert… tot hij Alex ontmoet. Bij hem kan hij terecht voor gesprekken zonder lading en middagen waarin hij even niet meer aan ingewikkelde dingen hoeft te denken. Daarnaast heeft Alex een zusje dat Ezra maar niet uit zijn hoofd kan zetten. Toch lijkt er iets niet met Alex te kloppen en daarnaast heeft Ezra nog altijd geen antwoorden op zijn vragen rondom Thomas’ dood. Zal hij daar nog achter komen?

Twee kanten

Dit verhaal kent verschillende kanten, maar het gaat in de eerste plaats over het vinden van jezelf. Zo weet Ezra soms niet wie hij is zonder zijn broer en hoe anderen hem zien als ze naar hem kijken. Het voelde altijd alsof hij in zijn broers schaduw leefde en nu Thomas er niet meer is, moet Ezra zichzelf heruitvinden zonder hem. 

Verder gaat het verhaal ook over de dood van Thomas. Aan het begin van Oneven heb je als lezer veel vragen, bijvoorbeeld: hoe is Ezra’s broer om het leven gekomen? Was het wel een ongeluk? Langzaamaan krijg je steeds meer stukjes over zijn dood, en tegelijkertijd is Ezra op zoek naar verwerking wat met onverwachte antwoorden gepaard gaat.

Spiegelen aan anderen

De belangrijkste personages zijn Ezra en Thomas. Van Thomas zie je als lezer niet veel, omdat hij aan het begin al is overleden. Daarnaast gaat het veel over Ezra’s ouders, zijn thuissituatie en de vraag: hoe ga je om met zo’n plotselinge dood? Ezra en zijn ouders doen dit namelijk op verschillende manieren, waardoor ze met elkaar botsen. Als dit gebeurt zoekt Ezra meestal zijn vriend Alex op of zijn zusje Evi dat erg goed kan luisteren. Daarnaast heeft Ezra ook nog twee vrienden op school, die langzaam naar de achtergrond verdwijnen als hij closer wordt met Alex, en komt de vriendin van Thomas een aantal keer terug.

Reflectie

Door de opbouw zit je op het randje van je stoel, niet per se omdat het zo’n spannend verhaal is maar omdat je als lezer ook achter de waarheid wil komen. Hoe is Thomas om het leven gekomen? Wat is er nou echt gebeurd? Steeds krijg je iets meer antwoorden hierop, wat fijn door het verhaal is verweven. 

Oneven gaat over een zwaar onderwerp dat op een lichte manier wordt verteld. Door de korte hoofdstukken ga je er snel doorheen en krijg je veel verschillende situaties mee die Ezra beleeft. Zo zie je Ezra’s situatie en hoe het voor hem is om zijn tweelingbroer te verliezen. De moeilijke thema’s (rouw, eenzaamheid, onbegrepenheid) komen heel mooi tot stand waardoor het verhaal niet enkel over rouw gaat maar ook over het hervinden van jezelf. 

Conclusie: Oneven

Dit boek gaat over het hebben van je eigen identiteit en de acceptatie dat je alleen verder moet gaan. Niet alleen wordt het moeilijke ondewerp luchtig verteld, waardoor je erg met Ezra meeleeft zonder dat het boek te zwaar wordt, maar ook het bijzondere perspectief zorgt voor een extra lading. Iemand verliezen die zoveel op jou lijkt, is een ongrijpbaar concept wat Lotte Petersen erg mooi verwoord heeft.


Geplaatst op door — Geef een reactie

Alex Bell- Als je ze hoort

Het verhaal:

We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn….
Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen. 
De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had. 
Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.

Personages:

Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is. 
Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk. 
Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed.  Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….

Schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen. 
Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.

Spannend of niet?:

Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt. 
Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Agency for Scandal – Laura Wood

agency

Het verhaal

De achttienjarige Isobel ‘Izzy’ Stanhope heeft geheimen. Zo is ze smoorverliefd op een jonge hertog die niet eens weet dat ze bestaat. Ook is haar familie berooid achtergebleven nadat Izzy’s vader overleed, maar niemand uit de hogere elite mag dat weten. En dan is er nog haar baan bij het Vogelhuis. Een onderzoeksbureau volledig gerund door vrouwen en gespecialiseerd in het opgraven van schandalen en louche zaken van machtige mannen.

Wanneer Izzy betrokken raakt bij een zaak die gaslighting, chantage en vermiste juwelen omvat, én de hertog die haar hart gestolen heeft, doet ze er alles aan om met haar vrienden het web van geheimen en leugens te ontrafelen. Kan ze de waarheid onthullen en de onschuldigen beschermen? En gaat ze de hertog óóit vertellen wat ze voor hem voelt?

De personages


Ik vond de personages erg leuk. Sommige personages waren anders dan op het eerste gezicht gedacht, maar dat maakt het juist wel leuk. Ze hadden diepgang en achtergrondverhalen en gingen leuk met elkaar om. Ik vond vooral de manier waarop Max en Isobel met elkaar omgingen erg leuk. De personages waren goed op elkaar ingespeeld en er was duidelijk goed over nagedacht.

Thema’s


Ik had het idee dat dit boek meer een detective zou zijn dan het uiteindelijk echt was. Dat was op zich niet erg, maar ik had toch een beetje het idee dat het detective gedeelte bijzaak werd van het liefdesverhaal, terwijl ik het juist andersom gedacht had. Thema’s als verlies worden niet uit de weg gegaan, maar er werd ook niet extreem diep op ingegaan, maar dat vond ik niet storend. Dit zorgde ervoor dat het een redelijk luchtig verhaal bleef, maar wel met enigzins diepgang.

Schrijfstijl


Het boek is goed geschreven. Het is niet te kinderachtig, maar ook niet te moeilijk. Ik kwam er snel doorheen toen ik er eenmaal in zat en dat kwam ook al vrij snel. Toen ik eenmaal wat verder in het verhaal was keek ik er steeds naar uit om verder te lezen. Dit is altijd een goed teken en dat was mede dankzij de schrijfstijl.

Conclusie


Ik vond het een erg leuk boek. Het was erg grappig en bij sommige grapjes moest ik ook hardop lachen. Het duurde eventjes voordat ik erin zat, maar toen dat eenmaal gelukt was, wilde ik blijven lezen. Ik kijk enorm uit naar het volgende deel en geef dit boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Futuria – Suzanne Wouda

Een tijdje terug, kwam het boek Futuria uit van Suzanne Wouda. Suzanne Wouda heeft al heel wat boeken geschreven, maar Futuria is het eerste boek dat ik van haar lees.

De cover van Futuria is al een kunstwerk op zich. Mysterieus, spannend en aantrekkelijk voor de doelgroep – precies wat je van een verhaal als dit mag verwachten. Suzanne Wouda’s schrijfstijl is direct, meeslepend en toegankelijk, wat perfect aansluit bij jongere lezers, maar ook oudere lezers kunnen zich verliezen in dit unieke verhaal.

Waar gaat het boek over?

Futuria speelt zich af op het voormalige gevangeniseiland Futuria waar een exclusief pretpark is ontstaan, alleen toegankelijk voor de allerrijksten. Maar achter de glanzende façade van luxe schuilt een sinister geheim. Wanneer een groep straatkinderen wordt opgepakt en naar de veerboot richting Futuria wordt gebracht, moeten rivaliserende leiders Kraai en samenwerken om de kinderen te bevrijden. Maar waarom zijn de kinderen eigenlijk naar het eiland gebracht? Een duister geheim hangt in de lucht…

Op Futuria woont Libby met haar ouders. Haar moeder is ernstig ziek, terwijl haar vader zich volledig stort op een geheim project in zijn laboratorium. De avond voor Halloween nodigt hij de elite van de stad uit voor een bijzonder evenement in de oude gevangenis. Daar onthult hij zijn nieuwste creatie: een sinistere carrousel, ontworpen om “de jeugd aan te trekken.”

Wanneer Libby ontdekt wat haar vader werkelijk van plan is, staat ze voor een moeilijke keuze. Zal ze Kraai en Achilles kunnen helpen om de kinderen te redden, of is het al te laat?

Mijn mening

De opbouw van het verhaal is uitstekend. Eerst leren we Kraai en Achilles kennen in hun harde straatleven, waarna het geheim van Futuria langzaam maar zeker wordt blootgelegd. Dit samenspel van personages en plot zorgt ervoor dat de spanningsboog strak gespannen blijft. Vanaf het moment dat Libby achter haar vaders ware bedoelingen komt, wordt het verhaal alleen maar intenser. Wie kan ze vertrouwen? En hoe ver zal ze gaan om de kinderen te redden?

Naast de spannende plot bevat Futuria ook diepgaande thema’s die bijblijven. Het belang van vriendschap, samenwerken en moed loopt als een rode draad door het verhaal. Tegelijkertijd worden zwaardere onderwerpen zoals rouw, verlies en morele keuzes op een integere manier verwerkt. Dit geeft het boek een extra laag die jong en oud weet te raken.

Futuria is meer dan alleen een spannend boek – het is een verhaal dat blijft hangen. Door het perspectief van drie verschillende kinderen krijg je een breed en dynamisch beeld van de gebeurtenissen. Het boek zit vol actie en mysterie, maar biedt ook ruimte voor reflectie en emotie.

Kortom, Futuria is een spannend en gelaagd verhaal dat zijn lezers meesleept naar een wereld vol geheimen, keuzes en onverwachte wendingen. Ik geef het boek met plezier 4 sterren en raad het aan aan iedereen die houdt van een origineel jeugdboek vol spanning en diepgang.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het spel der Zonden – Kerri Maniscalco

Kerri Maniscalco neemt ons opnieuw mee naar de duistere onderwereld, waar we in Het Spel der Zonden kennismaken met de Prins van Afgunst en de mysterieuze Camilla. Dit verhaal speelt zich af in dezelfde wereld als de Prins van Trots serie, maar je hoeft deze niet gelezen te hebben om dit verhaal te kunnen begrijpen. Het spel der Zonden zit weer vol intriges, verlangen en natuurlijk de zonden waar de prinsen voor staan

Het plot

Als een gewone sterveling komt Camilla terecht in een wereld vol magische en duistere krachten. Het plot draait om het Spel der Zonden, een mysterieus en gevaarlijk toernooi waarin spelers hun grootste angsten en verlangens moeten overwinnen om te kunnen winnen. De spelers krijgen drie kansen om het einde van het spel te halen. Slagen ze niet, dan betekent dit het einde van hun leven. Camilla wordt gedwongen samen te werken met de prins van Afgunst, een van de machtige demonische prinsen van de Onderwereld. Deze prins is echter allesbehalve te vertrouwen, en zijn motieven blijven duister en manipulatief.

Terwijl Camilla en Afgunst samenwerken en de spanning tussen hen oplaait, wordt het al snel duidelijk dat ze allebei met hun eigen geheimen en wantrouwen worstelen. Afgunst lijkt gedreven door iets wat hij niet prijsgeeft, en Camilla voelt zich gevangen in een gevaarlijk spel waarin ze steeds minder controle lijkt te hebben. Samen moeten ze obstakels en raadsels trotseren die hen dieper in de wereld van lust, verraad en gevaar trekken. Maar kunnen ze winnen, of is de prijs die ze moeten betalen veel te hoog?

Afgunst & Camilla

Het verhaal heeft een dubbele point of view (POV). Je volgt de gebeurtenissen zowel door de ogen van Afgunst als van Camilla. De hoofdstukken hebben andere chapter art (sleutels voor Afgunst en bloemen voor Camilla), waardoor je als lezer altijd weet vanuit welke POV je leest. Deze opzet zorgt voor een mooi contrast tussen hun werelden en gedachten.

De personages zelf zijn boeiend, maar niet altijd even sympathiek. Afgunst, zoals zijn naam al doet vermoeden, heeft een kil randje en houdt er een dubbele agenda op na. Als Prins van de Onderwereld laat hij weinig los over zijn bedoelingen, en dat maakt hem intrigerend maar ook moeilijk te vertrouwen.

Camilla daarentegen heeft haar eigen geheimen en beweegt zich met een mengeling van kracht en kwetsbaarheid door de duistere onderwereld. In het begin van het boek is ze een super sterke vrouw die opkomt voor zichzelf en niet trapt in de mooie en charismatische praatjes van Afgunst. Maar gaandeweg merk je dat ze toch een zwakte voor hem begint te krijgen en tegen beter weten in naar hem luistert, in plaats van naar haarzelf. Toch voel je dat ze hem niet helemaal vertrouwt, en terecht – Afgunst is niet iemand die je je diepste geheimen zomaar toevertrouwt.

Hoewel er duidelijk een chemie tussen de twee personages bestaat, blijft de connectie oppervlakkig en voelt hun relatie meer als een intense fysieke aantrekkingskracht dan als een diepgaande band. Dit vond ik wel een gemis aangezien hun relatie zo’n groot onderdeel van het plot is.

Vulgair tintje

Maniscalco blijft trouw aan haar gewaagde schrijfstijl en schuwt wederom niet voor expliciete, soms schokkende scènes. Haar taalgebruik is ongefilterd en direct en heeft een vulgair tintje, net zoals in de vorige serie. De auteur lijkt soms de grens op te zoeken met haar taalgebruik. Dat komt soms behoorlijk grof en hard over. Hier moet je wel tegen kunnen, anders is het boek waarschijnlijk niets voor jou.

Gebrek aan focus in het plot

Ik vond dat de kern van het verhaal – het winnen van het Spel der Zonden – niet altijd de focus leek te hebben. Het plot dwaalt regelmatig af en introduceert zijwegen die soms afleiden van de hoofdplot. Het échte verlangen van Afgunst om het spel te winnen komt bij mij niet helemaal over. Hierdoor voelde het verhaal op sommige momenten wat langdradig aan.

Het Spel der Zonden is een prima boek dat liefhebbers van dit genre zeker zullen waarderen, maar het haalt voor mij niet het niveau van haar vorige serie. De magische sfeer en scherpe randjes zijn aanwezig, maar de diepgang in de relatie en de spanning rond het spel bleven voor mij achter. Al met al geef ik dit boek 3,5 sterren – een vermakelijke leeservaring, maar helaas geen topper voor mij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Nog 27 dagen leven – Maren Stoffels

Nog 27 dagen leven

Maren Stoffels kennen we vooral van haar young adult thrillers, zoals Mystery Guest en Escape Room 2.0, maar in 2016 verscheen ook het aangrijpende Ik zie je tussen de wolken. Dat boek heeft me toen heel hard geraakt, dus ik was ontzettend benieuwd naar haar nieuwste boek Nog 27 dagen leven.

Een boek met een verhaal achter

Voor Maren Stoffels is dit een heel persoonlijk boek. Haar beste vriendin is namelijk enkele jaren geleden overleden en ook zij had nog exact 27 dagen te leven. Om die tijdsdruk zo goed als mogelijk weer te geven in het verhaal schreef ze het ook in 27 dagen. In het boek gaat het namelijk over Lissa die kiest voor euthanasie om te vermijden dat ze door haar kanker een zeer pijnlijke dood zou moeten doorstaan. In die laatste dagen wilt ze nog iets doen: ze wilt een muntje omruilen tot iets veel groters. Nadat Ellen haar muntje weet om te ruilen tot een pen, helpt ze Lissa om haar ruilhandel verder te zetten. En die ruilhandel leidt – ondanks tegenslagen – tot veel meer.

Een ontroerend verhaal dat in je vel kruipt

Nog 27 dagen leven is een ontroerend boek dat in je vel kruipt. Hoewel ik zelden huil bij een boek, is dit boek daar toch in geslaagd. Die ontroering is ook te danken aan hoe Maren Stoffels haar personages neerzet, zowel die van de hoofd- als de bijpersonages. Door de hoofdstukken af te wisselen tussen het perspectief van Lissa en Ellen leren we hen beiden erg goed kennen: van de vastberadenheid van Lissa tot de onzekerheid van Ellen. Ondanks het relatief beperkt aantal pagina’s, bevat het verhaal ook zij-verhaallijnen die mooi verweven worden met de rode draad van het verhaal. Hoewel je aan het begin van het verhaal al weet hoe het afloopt, zit het verhaal vol verrassingen.

Het verhaal maakt thema’s bespreekbaar

Hoewel er al wel wat young adult boeken geschreven zijn over jongeren met een kankerdiagnose, is dit één van de weinige boeken waarin thema’s als euthanasie en afscheid nemen zo helder en toegankelijk behandeld worden. Je merkt ook tijdens het verhaal dat deze thema’s de schrijfster nauw aan het hart liggen. Zo komt het verhaal nog wat meer binnen.

Een must read over afscheid nemen

Met Nog 27 dagen leven heeft Maren Stoffels een prachtige ode aan haar beste vriendin geschreven. Het is een hartverscheurend verhaal over afscheid nemen na een ongeneeslijke ziekte. De inhoud van het boek is, net als de cover en de illustraties aan de binnen- en buitenkant, even uniek. Dit is één van de beste boeken die ik dit jaar las dus geef ik het vijf sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wachten op de lente – Brittainy Cherry

Wachten op de lente - Brittainy Cherry

Brittainy Cherry was voor mij een nog onbekende schrijfster al is op Goodreads te zien dat ze behoorlijk wat boeken op haar naam heeft staan! Benieuwd hoe mijn eerste kennismaking is bevallen en of ik Wachten op de lente aanraad? Lees dan snel verder! 

Verboden liefde

Wachten op de lente draait om Starlet en Milo. Ze ontmoeten elkaar op een studentenfeestje. Starlet is daar omdat ze afleiding zoekt nadat ze er (op haar verjaardag) achterkomt dat haar vriendje vreemdgaat. Na hun onenightstand zijn ze ervan overtuigt elkaar nooit meer te zien… Tot Scarlet op haar eerste dag als onderwijsassistent Milo als leerling in haar klas ziet zitten. Ondanks dat verliefdheid verboden terrein is, kunnen ze onmogelijk bij elkaar uit de buurt blijven. Zeker wanneer blijkt dat ze heel wat raakvlakken hebben en wel eens elkaar redding kunnen zijn. 

Vlot & Steamy

De schrijfstijl van Wachten op de lente is heel vlot. Korte hoofdstukken vanuit zowel Milo als Starlet geschreven. De schrijfster heeft veel ruimte voor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen waardoor je je al snel in kunt leven. 

Ook bevat het boek be-hoor-lijk wat smut. Dat past ook wel bij de wijze waarop de twee elkaar ontmoeten. Maar later in het boek was de balans tussen smut en verhaal soms een beetje zoek. Een tandje minder was naar mijn mening passender geweest! Dit boek is daarmee, naar mijn mening, ook niet voor de jonge lezers onder ons bedoeld! Gedurende het boek krijgt het wel steeds meer diepgang, zeker wanneer je meer van Milo te weten komt. Dat maakt dat het verhaal me uiteindelijk best raakte!

Personages

Zowel Milo als Starlet worden als fijne personages neergezet. Ze zijn jong maar hebben ook de nodige ellende al wel meegemaakt. En daar waar Starlet haar verdriet al iets meer een plek heeft kunnen geven, is dat voor Milo nog niet zo. De wijze waarop zijn depressie wordt verwoord is mooi gedaan. Sowieso dat het bespreekbaar gemaakt wordt en ook dat hulp daarbij vragen geen teken van zwakte o.i.d. is, is echt een pluspunt voor Wachten op de lente.

Wel vond ik de acties en gedragingen van Milo en Starlet niet helemaal passend bij hun leeftijden. Voor 19 en 21 jaar kwamen ze best ‘oud over’. Ook had de ‘forbidden love’, wel iets sterker neergezet mogen worden. In mijn hoofd had ik ze dus ietsje ouder gemaakt, haha!

Conclusie

Wachten op de lente heeft mij fijne leesuurtje bezorgd. Een vlot verhaal, leuke personages en de nodige spice en drama. Hier en daar had het verhaal nog wat sterker en passender bij de leeftijd van de personages gemogen. Van mij krijgt het boek 3,5 ster!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De langste één minuut – Diet Groothuis

De langste één minuut verscheen al enkele maanden geleden bij uitgeverij Volt. In deze young adult-roman kiest Diet Groothuis voor een vrije versvorm, wat aansluit bij haar achtergrond in jeugdpoëzie. Dit maakt het boek een unieke leeservaring binnen de YA-literatuur. Illustrator Jantien Derks zorgt met haar zwart-wit tekeningen voor een visuele touch.

Het verhaal

In De langste één minuut volgen we het verhaal van Mel, een jonge vrouw die net op kamers woont en al twee jaar een relatie heeft. Haar zorgeloze vakantie wordt overschaduwd door een onenightstand die onverwachte gevolgen heeft: Mel raakt zwanger. Voor Mel, die nooit serieus over kinderen heeft nagedacht en zeker geen veilige seks had, betekent deze ontdekking het begin van een emotionele achtbaan. Haar vader heeft stevige religieuze overtuigingen, haar vriend wil zich er ook mee bemoeien, en Mel voelt de druk van de mening van de mensen om haar heen. Ze worstelt met één van de moeilijkste vragen in haar leven: moet ze de zwangerschap afbreken of het kindje houden?

Groothuis kiest ervoor dit verhaal te vertellen in vrije vers, wat zorgt voor een poëtische ondertoon die de zware thema’s lichter maakt. Voor fans van deze vorm, zoals in 67 seconden van Jason Reynolds of Vandaag vecht ik terug van Louisa Reid, is dit een bekende manier van schrijven. Toch viel De langste één minuut voor mij helaas minder in het oog. Hoewel de korte tekstfragmenten het boek makkelijk leesbaar maken, miste ik de diepgang en emotionele impact die ik in andere boeken in vrije vers wel terugvond. Ik kon moeilijker meeleven met Mel, en haar innerlijke worsteling raakte me minder dan ik had gehoopt.

Naast de vrije versvorm bevat het boek enkele eenvoudige zwart-witillustraties van Jantien Derks, die voor een visuele afwisseling zorgen. Helaas voegen ze voor mij weinig toe aan het verhaal. De tekeningen zijn subtiel en minimalistisch, maar ze versterken het emotionele verhaal niet echt. Dat is jammer, want de illustraties hadden wellicht meer kunnen doen om Mels gevoelens en dilemma’s extra kracht bij te zetten.

Een actueel en belangrijk thema voor jongeren

Ondanks mijn gemengde gevoelens over de stijl en illustraties, raakt De langste één minuut een bijzonder actueel thema aan. Anno 2024 hebben jongeren nog altijd vaak onveilige seks en neemt het aantal abortussen in Nederland toe. Het boek belicht de spanning en het dilemma rondom zwangerschap en abortus, terwijl het de lezer ook toont hoe belangrijk het is om een eigen keuze te maken, ongeacht wat anderen vinden. Dat is een belangrijke boodschap, zeker in een wereld waarin de keuzevrijheid van vrouwen op veel plaatsen onder druk staat. Het laat jongeren zien hoe je eerlijk en open een beslissing kunt nemen die goed voelt, wat die beslissing ook mag zijn.

Conclusie

Al met al vind ik De langste één minuut een boek met potentie en een sterke boodschap, maar het wist me niet te raken zoals ik had gehoopt. De poëtische stijl voelde minder emotioneel geladen dan vergelijkbare YA-boeken, en de illustraties voelden helaas wat overbodig aan. De korte tekststukken maken het boek wel makkelijk leesbaar, wat bijdraagt aan een vloeiende leeservaring. Ik geef het boek daarom twee sterren.

Het onderwerp en de boodschap zijn waardevol, en dat maakt het des te spijtiger dat het verhaal voor mij niet diepgang en emotionele betrokkenheid wist op te wekken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het lot van de muze – Marijke F. Jansen

Het lot van de muze

Het lot van de muze belooft een romantisch en paranormaal verhaal, zoals op de achterkant beschreven. Tijdens het lezen gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk houdt. Of dat op een goede manier is? Dat lees je hieronder!

Geheimzinnig geheugenverlies

Arana lijkt alles voor elkaar te hebben: een leuke vriendengroep, studeren aan de kunstacademie en wonen in, oui oui, Parijs. Dit verandert als iemand haar op klaarlichte dag aanvalt. Vanaf dat moment is ze nergens meer veilig. Niet alleen is ze op de vlucht voor de duistere figuren die haar op de hielen zitten, ze heeft ook nog een geheim dat maar terug lijkt te komen. Tweeënhalf jaar geleden is ze haar geheugen verloren en moest ze helemaal opnieuw beginnen. Net nu ze zo’n mooi leven heeft opgebouwd, met haar vrienden als familie en haar hobby als studie, dreigt het allemaal in duigen te vallen…

Stad van de liefde(sverhalen)

Het lot van de muze vertelt een fantasy verhaal in de echte wereld, en dan niet zomaar op elke willekeurige locatie. Het verhaal speelt zich af in de stad van de liefde: Parijs. Wat kan er nou een mooiere plek zijn om weg te smelten bij een heerlijke romance?

Extra leuk als je in Parijs bent geweest: de schrijfster noemt veel specifieke locaties in het verhaal. Dit, en het gebruik van een aantal Franse woorden, zorgen ervoor dat je je helemaal onderdompelt in de stad. Ook voor degenen die nog nooit in de lichtstad zijn geweest is dit leuk, de sfeer vliegt op deze manier van de pagina’s af.

In de hemel met de personages

Het lot van de muze wordt verteld vanuit meerdere perspectieven: die van Arana, Roriël en uiteindelijk zelfs een van Arana’s vrienden. Hierdoor krijg je vanuit meerdere kanten informatie, wat helpt met het ineenschuiven van de puzzelstukjes rond de raadselachtige gebeurtenissen. 

De vriendengroep van Arana is ook erg belangrijk. Niet alleen zijn ze als familie voor Arana, ze blijken ook meer te maken te hebben met het mysterie rondom haar geheugenverlies. Naast de vriendengroep zijn vooral Roriël en Faraël erg belangrijk. Ze leiden Arana door de moeilijkheden en zorgen voor de nodige spanningen.

Het lot van dit verhaal

Het begin van Het lot van de muze gaat al gelijk een andere kant op dan verwacht. Er zitten duistere personen achter Arana aan, maar er zijn ook goede personages, namelijk engelen, die haar willen helpen. Hierdoor is het vanaf het eerste hoofdstuk spannend en een verrassing naar waar het boek heen gaat. 

Halverwege het verhaal is er een plottwist wat het boek naar mijn mening in een tweedeling splitte: een voor en een na de plottwist. In deel twee is de focus veranderd en daarmee ook het grootste probleem dat speelt. Toch is dit niet storend, want dit zorgt ervoor dat het verhaal zeker niet saai wordt. 

Conclusie: Het lot van de muze

In dit boek komen veel belangrijke thema’s terug: de waarde van vriendschap, liefde, het lot, vertrouwen hebben en zelfs de kracht van gedachten. Deze thema’s zijn erg mooi in het verhaal verheven en dragen een duidelijke boodschap over. Verder is het boek niet alleen romantisch, spannend en verrassend, maar ook nog eens erg mooi. Aan de zijkanten vind je namelijk prachtige sprayed edges. Niet alleen leuk om te lezen, ook leuk om naar te kijken dus!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde – Robert Louis Stevenson

Eén van mijn favoriete periodes uit de geschiedenis is de Victoriaanse periode en dan zeker de verhalen die tijdens deze tijdsperiode uit de pennen van auteurs uit die tijdsgeest geschud zijn. Een auteur die tijdens die periode actief was met verhalen neer te pennen is niemand minder dan Robert Louis Stevenson, gekend van onder andere Schatteneiland en De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Met hartelijke dank aan Standaard Uitgeverij en hun imprint Salto om mij een recensie-exemplaar te sturen van de prachtig herwerkte en geïllustreerde editie van Robert Louis Stevensons De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Toegankelijkheid

Ik las De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde al enkele jaren geleden en benoemde het al steevast als een van mijn favoriete Gotische verhalen toen ik nog klein was en het personage van Dr. Jekyll/Mr. Hyde in de film Van Helsing zag. Toen bleek dat De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde een hervertelling mocht genieten die meer toegankelijkheid biedt aan een jongere generatie, was ik meteen immens enthousiast om dit verhaal te herbezoeken.

De illustraties in het boek bewaren een prachtige balans tussen onheilspellend alsook uitnodigend voor jongere lezers zodat ze niet te hard worden afgeschrikt door de duistere wendingen van dit verhaal. De illustrator, Vincent Mallié heeft hiermee een prachtig kunstwerk neergezet.

Ook de vertaling is immens toegankelijk voor een jonger lezerschap. Waar het originele werk uit 1886, ondanks de voor die tijdsperiode al heel toegankelijke schrijfstijl van Stevenson, de linguïstieke kenmerken van zijn tijdperk draagt – zware omschrijvingen en gewogen taalgebruik – bewaart de vertaling van Debby Nieberg/Vitataal een goede balans tussen trouw zijn aan Stevensons originele woord en een duidelijkheid in vertellen.

Illustraties

Zoals al eerder vermeld bewaren de illustraties in dit werk een heel mooie balans tussen onheilspellend en een toegankelijkheid voor jongere lezers. Het kleurenpalet van de tekeningen past ook perfect in het huidige herfstseizoen. Met prachtige oranje, koperen, goud en rood toetsen, voelt het als een wandeling door een herfstbos bij elke pagina die je omslaat. Om zich dan ook in de geest van het Halloween seizoen te wagen met de zwarte pagina’s met onheilspellende schetsen van Mr. Hyde en zijn acties en gezichtsuitdrukkingen. Vincent Mallié heeft een pracht van een adaptatie van Stevensons verhaal neergezet in zijn illustraties waar enkel maar complimenten voor te geven zijn.

Verhaal

De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is een verhaal over dingen die niet zijn wat ze lijken wanneer een welstellende man uit de maatschappij, Dr. Jekyll, een moordlustig en krankzinnig alter ego blijkt te hebben, Mr. Hyde.

Dit was niet mijn eerste keer kennismaken met De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Het is een verhaal dat een tijdloos karakter draagt, een pracht voorbeeld van het hoogtij van de Gotische literatuur waar films en series nog steeds naar terug rijken om het te gebruiken in hun narratief. Denk maar aan de film Van Helsing (2004) of de tv serie Penny Dreadful (2014-2016). Het is een verhaal dat prachtig op zichzelf staat alsook binnen een kader van een groter overkoepelend verhaal waarin Dr. Jekyll en Mr. Hyde hun wisselend gedeelde gelaat laten zien.

Canon

Ik sprak in vorige recensies al over het gegeven van de literaire canon. De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde, is een verhaal dat behoort tot zijn Engels/Schotse literaire canon, en met goede reden. Dit is een verhaal dat na bijna 138 jaar nog steeds in het literaire voetlicht blijft verschijnen met prachtige edities zoals deze. Dit boek is voor mij een stevige vier sterren waard. Een verhaal perfect voor het huidige hersftseizoen.