Categorie: Recensies

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De muze en de dood – Rani de Vadder

Recensie: De muze en de dood – Rani De Vadder

Rani De Vadder, een Vlaamse auteur met eerdere werken als De gifgave en De Beenderband, verrast opnieuw met haar eerste new adult roman, De muze en de dood, gepubliceerd door Hamley Books. Met dit verhaal waagt ze zich aan een genre dat donker en meeslepend is, en dat blijkt een uitstekende keuze te zijn.

De cover van De muze en de dood is werkelijk een kunstwerk: een prachtige combinatie van een zwarte en witte roos tegen een mystieke achtergrond, met sprayed edges die het boek letterlijk laten schitteren. Het is het soort boek dat je enkel om zijn schoonheid al een prominente plek in je kast wilt geven. Maar gelukkig is het verhaal inhoudelijk ook de moeite waard!

Het verhaal

Betoverde door haar schoonheid, tart de Dood het Lot in een poging de stervende vrouw terug te brengen die hem bij elke ademtocht achtervolgt. Goddelijke liefde – of obsessie – is echter wispelturig en gevaarlijk. In een wanhopige poging zijn muze in leven te houden, schrikt Dood er niet voor terug haar te kooien en in een monster te veranderen. Terwijl Pandora steeds dieper verstrikt raakt in zijn web van leugens, lijkt ze haar ziel en hart enkel nog te kunnen beschermen door de hel in zichzelf lost te laten.

Vanaf het begin word je meegezogen in het mysterie rond Pandora’s dood en de wanhoop van Dood om haar te redden. Hoewel de details over Pandora’s verleden schaars blijven, biedt De Vadder juist daardoor een subtiele gelaagdheid aan het verhaal. Het mysterie rond wat voorafging geeft een constante spanning die je bladzijde na bladzijde laat verder lezen.

Wanneer het verhaal start, is Pandora al ‘dood’ en probeert Dood haar al te redden. We krijgen zeer weinig te weten over wat er precies gebeurd is, tot op het einde. Verder leer je Pandora wel goed kennen in het nu, maar leer je niet veel kennen over hoe ze was ervoor en wat ze toen deed. Op zich wel jammer, maar niet perse storend.

Genre

Hoewel De muze en de dood technisch gezien een romantasy is, is het misschien nog meer een dark romance met magische elementen. Het verhaal is toegankelijk voor beginnende fantasy-lezers; het richt zich meer op emoties en obsessies dan op complexe werelden en regels, waardoor het een perfecte instap is in het genre. De spicy scènes zijn gedurfd en intens, maar dankzij de poëtische stijl van Rani voelen ze natuurlijk en overtuigend aan. Ze laat hiermee zien dat het absoluut mogelijk is om in het Nederlands een pakkend, erotisch getint verhaal te vertellen zonder dat het geforceerd overkomt.

Het allerbelangrijkste dat ik wil meegegven is dat dit een new adult verhaal is en dat er dus heel wat spicy scènes in het boek zitten. Als ik in het verleden in het Nederlands new adult boeken las, waren dat altijd vertaalde boeken. Dat zorgde er voor dat de spicy scènes vaak heel cringe aanvoelde en niet natuurlijk overkwamen. Rani toont dat je ook in het Nederlands een zeer mooi en natuurlijk new adult boek kan schrijven mét goede spicy scènes. Rani’s pen is zeer poëtisch en dat past echt bij dit boek. Vanaf het begin word je in dit verhaal gezogen en het laat je niet meer los.

Voor de liefhebbers van populaire tropes valt er genoeg te smullen: enemies-to-lovers, goddelijke obsessie, en natuurlijk de onweerstaanbare trope waarin hij als eerste valt. De chemie en spanning tussen Pandora en Dood maken deze dark romance meer dan de moeite waard.

Conclusie

De muze en de dood is een aanrader voor wie houdt van prachtig geschreven, meeslepende verhalen in het Nederlands. Het leest snel, is spannend en tegelijk verfijnd poëtisch. Voor lezers die de sprong willen wagen in het new adult-genre is dit een perfecte keuze. Van mij krijgt dit boek vier sterren!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Onze prachtige puinhoop – Valerie Vaes

Onze prachtige puinhoop kwam in oktober uit bij Hamley Books en is het tweede boek van Valerie Vaes. Dit boek is een young adult boek, het vorige boek De kunst van het gelukkig zijn, niet. Valerie Vaes kan je kennen van haar Instagramaccount, waar ze al lange tijd recensies schrijft van boeken.

In Onze prachtige puinhoop lezen we het verhaal van Laura en haar vriend Lucas. Laura is tot over haar oren verliefd op Lucas. Tijdens hun eerste date blijkt meteen dat die gevoelens wederzijds zijn. Hun relatie wordt al snel serieus en ze groeien elke dag dichter naar elkaar toe. Samenwonen, hun toekomst uitstippelen, het kan niet snel genoeg gaan.

Het verhaal wisselt af tussen het heden en het verleden, wanneer de relatie van Lucas en Laura nog maar net begon. Zo krijg je goed te zien hoe ze steeds dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. In het heden wordt hun relatie serieus op de proef gesteld… Laura heeft het steeds drukker op haar werk, is vaker laat thuis en moet regelmatig nog eventjes snel iets afwerken na het avondeten… Dat zijn natuurlijk zaken waar Lucas zich aan ergert.

Wanneer Laura een promotie aangeboden krijgt op haar werk, en die eigenlijk al aanneemt voordat ze het fatsoenlijk met Lucas heeft besproken, gaat het helemaal mis. Wanneer Laura beseft dat ze alles op alles moet zetten om hun relatie te redden, is het daar misschien al te laat voor.

Het boek is verdeeld in drie delen. Het eerste deel beschrijft vooral de problemen tussen Laura en Lucas. Daardoor komt dit deel wat traag op gang en het bevat ook repetitieve elementen. Toch zorgen de hoofdstukken uit het verleden voor de nodige afwisseling, waardoor Vaes de lezer ook een compleet beeld van hun relatie kan geven. Hoewel bepaalde wendingen voorspelbaar zijn, slaagt de schrijfster erin om emoties over te brengen en raakt ze de lezer, vooral in het laatste deel van het boek, waarin de emoties hoog oplopen.

Onze prachtige puinhoop is een young adult, maar ik vind het verhaal eerder geschikt voor jongvolwassenen in hun vroege twintiger jaren. Dat door de thema’s van een werk-privé-balans en relatiecompromissen die toch vaker relevant zijn voor die leeftijdsgroep. De schrijfstijl is eenvoudig, zonder ingewikkeld taalgebruik, en de korte hoofdstukken zorgen voor een vlotte leeservaring.

Onze prachtige puinhoop krijgt 3,5 sterren. De emotionele kracht van het laatste deel maakt veel goed, ondanks een wat trage start en enkele voorspelbare momenten. Het boek is toegankelijk, heeft een heldere stijl en is een aanrader voor lezers die houden van relaties die getest worden door de uitdagingen van het leven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Geïllustreerde Editie van De Hongerspelen door Suzanne Collins

Het wereldfenomeen dat zich nooit volledig uit het voetlicht verwijdert – dat is Suzanne Collins’ besteller De Hongerspelen. Met een filmadaptatie van zijn prequel, Een Ballade van Slangen en Zangvogels, die vorig jaar op het zilveren scherm verscheen en een onlangs aangekondigde, andere prequel, Sunrise on the Reaping, blijft Suzanne Collins en haar De Hongerspelen universum relevante literatuur.

Onlangs kwam dan ook de geïllustreerde versie van dit meesterwerk uit bij van Goor (2024). Ik had het genoegen om een recensie-exemplaar te ontvangen van dit tijdloze meesterwerk en mezelf terug in de wereld van Panem, en zijn brood en spelen, te wagen.

Verhaal

De Hongerspelen is een boek waarvan vrijwel iedereen weet waarover het gaat. De wereld is de afgelopen tien jaar sinds zijn publicatie en de succesvolle adaptaties helemaal in de ban van dit verhaal en de spiegel die het onze maatschappij voorhoudt.

De Hongerspelen is gezet in een post-apocalyptisch Noord-Amerika dat in het verhaal “Panem” heet. Panem is opgedeeld in dertien districten, waarvan elk district hun eigen goederen hebben dat ze leveren aan het Kapitool.  Onze protagonist, Katniss Everdeen, woont in een van de armste districten, namelijk District 12. Het district waar kool vandaan komt en bekend is omwille van hun koolmijnen.

Panem wordt getekend door een jaarlijks fenomeen gekend als “De Hongerspelen”. Een wedstrijd gebaseerd op het Latijnse idee van “panem et circenses” – brood en spelen – een gegeven dat staat om het volk te entertainen en hun goedkeuring te krijgen door middel van eten en vermaak. De uitdrukking komt voort uit Satire X van de Romeinse dichter Juvenalis. Deze “Hongerspelen” hebben als regels dat er uit elk district twee jongeren worden gekozen tussen de leeftijd van 12 en 18, één jongen en één meisje, die dan moeten vechten tot de dood tot er maar één winnaar overblijft. Het idee achter deze spelen is om de oorlog die Noord-Amerika voor het ontstaan van Panem heeft verwoest, te herdenken. In De Hongerspelen offert Katniss zichzelf op als deelnemer voor District 12 nadat haar zusjes naam wordt getrokken; Katniss neemt hierdoor haar plaats in.

Het boek volgt Katniss haar deelname aan de spelen alsook de openbaring van de werking van Panem en hoe de mensen over alle districten onderdrukt worden onder de toorn van de hoofdstad, het Kapitool.

Canon

De van Dale omschrijft “canon” als “het geheel van de zaken, werken, personen enz. die in een vakgebied algemeen als belangrijk worden erkend, zodat iedereen ze eigenlijk zou moeten kennen: de historische canon de belangrijkste gebeurtenissen en personen uit de geschiedenis”. Echter betrekt canon zich ook tot literatuur – werken die frappant en bijdragend zijn aan de literaire wereld tout cours.

Onlangs bracht BookTuber, Jack Edwards, een YouTube video uit met de titel “moderne boeken die in de toekomst “klassiekers” zullen zijn (en waarom je ze moet lezen)” [modern books that will be “classics” in the future (and why you should read them]. Waarbij, in zijn video hij De Hongerspelen aanhaalt en introduceert als “een van de belangrijkste boeken” van deze generatie”.

Ik kan niet anders dan met dit statement en gedachtengoed akkoord gaan. De Hongerspelen is een reflectie van onze eigen maatschappij tot een extreem uiterste van mensen die elkaar voor sport moeten vermoorden terwijl dit wordt uitgezonden om de wereld te “entertainen”. Een “extreem uiterste” dat niet zo extreem is als het lijkt, aangezien dit een directe reflectie is van onze huidige maatschappij en hoe mensen machteloos toekijken terwijl onschuldige mensen worden uitgemoord omdat de leidinggevenden geen hand uitsteken. Denk hierbij maar aan de respectievelijke oorlogen in U]Oekraïne en Palestina; waar onschuldige mensen worden uitgemoord en de wereld machteloos toekijkt en smeekt voor verandering. De Hongerspelen zijnfictionele aard is altijd al een dubbelzijdig mes geweest, want zijn fictionele aard is veeleer gebouwd op de terreur en horrors van onze eigen hedendaagse maatschappij, iets wat Suzanne Collins keer op keer in al van haar boeken onderlijnt.

Het is deze continue reflectie, onderlijning en relevantie naar onze eigen problemen dat dit boek zo memorabel maakt. Wat ervoor zorgt dat het nog steeds wordt opgebracht in conversaties en mensen aansporen om dingen te zeggen zoals “wat er nu in de wereld gebeurt lijkt heel sterk op gegeven uit De Hongerspelen.” Dat is ook omdat De Hongerspelen, zoals eerder vermeld, niet meer is dan een spiegel naar de maatschappij toen en elementen gebruikt die al gebeurd zijn en blijven gebeuren. Het is de alarmbel op het dorpsplein die blijft rinkelen. Het is het boek dat nooit zijn continue relevantie van zich af zal kunnen zetten.

Geïllustreerde Editie

Deze geïllustreerde editie die 16 jaar na het originele debuut verschijnt, is een prachtige herwerking van een klassieker. Met een kraaknette vertaling door Maria Postema en pracht-illustraties door Nico Delort, is dit een must have-boek om op je kast te hebben staan. Het is de perfecte editie om jezelf terug in de wereld van De Hongerspelen te wanen, ditmaal met visuele impulsen van prachtige zwart-wit illustraties om u tegen te zeggen.

Dit boek is een pracht van een boek met een verhaal dat altijd relevant zal blijven en tot op heden een van de beste werken die ik ooit heb gelezen zal zijn. Tien jaar sinds ik het voor het eerst heb gelezen en nu weer, blijft het een steevaste vijf sterren krijgen. Dit is verplichte literatuur.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wij, ervoor en erna – Jenny Valentine

Met onder andere Hallo, nu, Gebroken soep en Op zoek naar Violet Park heeft Jenny Valentine al heel wat boeken op haar naam staan, maar tot nu toe las ik nog geen enkel van haar boeken. Daar kwam verandering in met haar nieuwste boek Wij, ervoor en erna dat in september verscheen bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff.

De verhaallijn en de schrijfstijl

In het boek volgen we Elk en Mab die de gevolgen van een tragisch ongeval proberen te verwerken. Via korte hoofdstukken die zich ervoor en erna afspelen, kom je stelselmatig achter de waarheid. En die waarheid bleek heel anders te zijn dan ik had verwacht – je kan dus écht wel spreken van een plottwist. Het boek zette me dan ook wel aan om verder te lezen om te weten komen over wat er nu effectief aan de hand is. De afwisseling tussen het heden en het verleden en de bizarre gebeurtenissen maakten het verhaal op bepaalde punten wel nogal verwarrend.

De personages

Door de soms wat verwarrende schrijfstijl en gebeurtenissen voelde ik weinig connectie met de personages. Elk en Mab bleven voor mij vrij vlak en ik kon me niet echt inleven in hun verhaal.

Thema’s

Jenny Valentine zet thema’s als verlies, rouw en de gevolgen van een verkeersongeval op een sterke manier neer, zonder dat het een zwaar verhaal wordt. Ze toont hiermee ook mooi aan dat iedereen het verlies van een geliefde op een andere manier verwerkt. Ook andere thema’s komen aan bod zoals vriendschap en familie.

Een verhaal met belangrijke thema’s dat me wat op mijn honger liet zitten

Met Wij, ervoor en erna heeft Jenny Valentine een boek geschreven met belangrijke thema’s en verrassende wendingen. Toch vond ik het verhaal op bepaalde punten nogal verwarrend en voelde ik weinig connectie met de personages. Vandaar geef ik het boek drie sterren. Hoe dan ook blijft het wel een belangrijk verhaal en hoop ik dat anderen er meer van zullen genieten.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Carissa Broadbent- The serpent and the wings of night

Het verhaal:

Oraya is mens, maar woont met een vampier. Toen ze klein was, werd ze gevonden onder het puin, door de koning van de Hiaj vampieren genaamd Vincent. Heel haar leven stoomt hij haar al klaar voor het toernooi genaamd Kejari. 1x per eeuw wordt dit eerbetoon gehouden voor de Godin Nyaxia, moeder van de Nacht, Schaduw en Bloed. Moeder van alle vampiers. Het is een barbaars toernooi van vijf beproevingen gedurende een periode van vier maanden. Er kan maar 1 persoon als winnaar uit komen en die krijgt een persoonlijk geschenk van de Godin. Vincent won hem 200 jaar geleden al en hoopt nu dat Oraya hem wint. 
Voor één van de proeven is het nodig om samen te werken. Ze komt terecht bij Raihn. Hoewel hij de vijanden is, moet ze hem leren te vertrouwen. Echter ontstaat er al gauw meer dan alleen rivaliteit. En laat de Kejari daar nou niet de beste plek voor zijn…

De schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar er gebeurt genoeg waardoor het je aandacht vast blijft houden. Carissa heeft een beeldende schrijfwijze die goed van pas komt voor de omgeving en alle vreemde wezens. Ondanks dat het een en al fantasy is, kun je je er toch een goed beeld bij vormen. 
De spanning werd lekker opgebouwd en ik vond het geen moment voorspelbaar waardoor ik door bleef lezen. Hoewel het dus een ruim 500 bladzijden durend verhaal is, heb je echt het idee dat je er doorheen vliegt. 
Alle vreemde namen kunnen misschien wat ingewikkeld zijn, gelukkig zit er achterin een woordenlijst zodat je terug kan kijken als dat nodig is.

De personages:

In het verhaal maken we kennis met verschillende soorten vampieren. Zo hebben we bijvoorbeeld de Hiaj, die te herkennen zijn aan hun dunne vleugels en de Rishan die te herkennen zijn aan hun vleugels met veren. 
Oraya leren we door het verhaal heen goed kennen. Heel haar leven heeft ze geleerd dat ze bang moet zijn voor vampieren, maar gelukkig heeft Vincent haar goed klaargestoomd zodat ze prima voor zichzelf kan zorgen. 
Ook krijgen we gedurende het verhaal een stukje genaamd ‘Intermezzo’.  Hierin lezen we over haar leven vroeger met Vincent en over haar eerste vriendje waardoor je haar nog beter leert kennen. 
Daarnaast leren we Raihn kennen. Hij is een meedogenloze moordenaar, maar ook van hem krijgen we dingen te weten over zijn verleden. Hoewel hij meedogenloos is, kan hij ook heel zachtaardig zijn. 
Mische leren we iets minder goed kennen, wel is ze heel behulpzaam en staat altijd voor iedereen klaar. Zo helpt ze Oraya met haar magie onder controle brengen.

Mijn mening:

Wat heb ik genoten van dit boek! Het bevat vampieren, strijd om leven of dood, liefde en verraad, wat voor dit heerlijke fantasyverhaal zorgde. Zoals ik al voorbij zag komen en waar ik het helemaal mee eens ben: Het is Hungergames meets Twilight vibe. Ik vond het jammer toen ik hem uit had en kan niet wachten om in het tweede deel te beginnen want ik blijf graag nog wat langer in deze vampierwereld.

Kronen van Nyaxia:

The serpent and the wings of night is het eerste deel in de reeks. Na dit deel wil je gegarandeerd verder. Gelukkig is het tweede deel, genaamd ‘The ashes and the star cursed king’, afgelopen woensdag verschenen zodat we gauw weer verder kunnen genieten van deze heerlijke fantasyboeken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nadine Swagerman- Een ongelooflijke kerst

Het verhaal:

Noëlle heeft een hekel aan kerst. Haar moeder daarentegen vindt het echt fantastisch. Ze begint al vroeg met het hele huis uitbundig te versieren en de hele dag klinkt er niets anders dan kerstmuziek. Als haar moeder Noëlle tegen haar zin in heeft opgegeven om te helpen met het jaarlijkse benefiet van de kerk, komt het stoom helemaal uit haar oren. Gelukkig is haar beste vriend Raffaele er om haar te steunen. Echter komen ze niet bij hetzelfde kraampje te staan. Ze blijkt te moeten samenwerken met iemand waar ze kortgeleden nog een aanvaring mee heeft gehad.  Hoe overleeft ze de rampzalige tijd die kerst genoemd wordt?

De schrijfstijl:

Een ongelooflijke kerst bestaat uit iets meer dan 160 pagina’s en samen met de vlotte schrijfstijl is het dus perfect om in een middag of avond uit te hebben. Nadine weet de omgeving beeldend neer te zetten waardoor je direct lekker in het verhaal zit en hem niet meer weg kunt leggen. 
Dat Noëlle worstelt met wie ze is, is aangrijpend neergezet. Ondanks dat je er zelf misschien niets mee te maken hebt, kun je je er goed een beeld bij vormen. De angst die ze heeft dat iemand er per ongeluk achter komt en hoe haar ouders er misschien op gaan reageren zorgen ervoor dat ze zich letterlijk ziek voelt. Zodra ze voor haar eigen geluk kiest, merk je dat de stress direct weg is.

De personages:

Noëlle leren we gedurende het verhaal goed kennen. Ze worstelt met haar geaardheid en weet niet hoe haar ouders daarop gaan reageren, wat voor veel stress zorgt. Daarom verstopt ze wie ze werkelijk is. ‘Ze verstopt het deel dat afgewezen kan worden’. 
Gelukkig staat haar vriend Raffaele voor haar klaar en geeft haar goed advies. Hierdoor begint ze na te denken en kiest ze voor zichzelf.

Kortom:

Een ongelooflijke kerst is een diepgaand verhaal dat zich afspeelt in de kerstperiode met een onderwerp dat hedendaags nog erg van toepassing is. En hoe belangrijk het is om voor je eigen geluk te kiezen. 
‘Als blijkt dat je thuis niet jezelf kunt zijn, weet dan dat er een groep mensen is zoals jij, mensen die je volledig omarmen.’

JIJ DOET ERTOE- serie:

Een ongelooflijke kerst is een verhaal uit de ‘JIJ DOET ERTOE’ serie. In deze serie verschijnen boeken met belangrijke maatschappelijke en sociale thema’s. Het zijn boeken waarin kinderen en jongeren zichzelf kunnen herkennen en op een toegankelijke manier te weten komen wat er om je heen gebeurt, plus meer begrip krijgen voor de wereld om je heen. 
De boeken in deze serie zijn te herkennen aan het logo en bij elk boek is een lesbrief gemaakt zodat we met elkaar in gesprek blijven mij.

Eerdere boeken van Nadine:

Wat we niet zeggen.
Aan de andere kant van geluk.
Maar ik ben jou niet.
De helft van mij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Percy Jackson – De wraak van Hecate – Rick Riordan

percy jackson 7

Het verhaal

Percy Jackson heeft de wereld al zo vaak gered – dus school moet een eitje zijn. Toch? Niet dus. Percy heeft drie aanbevelingsbrieven van de goden nodig om toegelaten te worden tot zijn droomuniversiteit. En bij Griekse goden moet je daar altijd iets voor doen.

Percy moet samen met zijn twee vrienden Grover en Annabeth op de huisdieren van de driekoppige godin Hecate passen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, want voor ze het weten zitten de vrienden met een vernield landhuis opgescheept én zijn de dieren van Hecate ontsnapt…

Percy heeft maar een paar dagen om ze terug te vinden en het landhuis in oude glorie te herstellen of hij ondergaat de wraak van Hecate en haar drie gruwelijke hoofden…

Personages

De belangrijkste personages in dit boek zijn onze oude, vertrouwde vrienden Grover, Annabeth en Percy. De personages kennen we al uit de andere boeken en er wordt hier dus op voortgeborduurd. Daarnaast wordt een nieuw belangrijk personage geïntroduceerd: Hecate. Ze wordt op dezelfde manier als de andere personages neergezet. Ze heeft een achtergrondverhaal en een bepaald karakter. Er wordt niet ontzettend diep op ingegaan veder, maar het is geen hol karakter. Het is voor deze boekenserie heel kenmerkend hoe dit gebeurt en daarom is het precies goed.

Thema’s

De Percy Jackson boeken gaan over het algemeen altijd over een taak die ze moeten volbrengen, vriendschap en ook wel een beetje liefde. Dat was in dit boek niet anders. Ik vond het erg leuk om meer te lezen over hoe de relatie met zijn stiefvader was en hoe Percy en Annabeth met elkaar omgaan. Er is wel liefde, maar het ligt er ook niet te dik bovenop en daardoor neemt het niet weg van het avontuur dat ze beleven.

Schrijfstijl

De schrijfstijl is zoals we gewend zijn van de Percy Jackson. Het boek leest heerlijk weg en is erg grappig. Rick Riordan is het schrijven niet verleerd in de tijd die tussen boek 5 en 6 zat. De stijl zorgt ervoor dat je wil doorlezen en voordat je het weet het boek uit hebt.

Conclusie

Deel zeven (dit deel) van de Percy Jackson-serie vond ik veel leuker dan deel zes. Waar deel zes meer voelde als een tussenboek, bevonden we ons in dit boek weer helemaal in het Percy Jackson universum. Ik heb genoten van het verhaal, de grappige gebeurtenissen en de leuke schrijfstijl. Van mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Als de wereld wankelt – Jandy Nelson

Als de wereld wankelt - Jandy Nelson

Het is al weer flink wat jaartjes geleden sinds ik de eerste twee boeken (Ik geef je de zon & De hemel begint bij je voeten) van Jandy Nelson heb gelezen. Ik weet nog goed dat ik dit allebei erg bijzondere boeken vond en dat de schrijfstijl mij echt raakte. Het is daarom ook goed te begrijpen waarom ik ontzettend graag haar nieuwste boek wilde lezen.

Waarover gaat het boek?

Jaren geleden verdween de vader van de Fall-kinderen op mysterieuze wijze, waardoor het gezin in vier stukken brak. Nu bakt de twaalfjarige Dizzy Fall taarten, ziet ze geesten en wenst ze dat ze een heldin uit een roman was. Miles Fall, zeventien, whizzkid, atleet en hondenfluisteraar, is een onweerstaanbare schoonheid, maar ook verdwaald, en wanhopig op zoek naar het soort man van wie hij droomt. En Wynton Fall, negentien, verhoogt de temperatuur van elke kamer door er alleen maar binnen te komen. Hij is een virtuoze violist die op een sneltrein naar roem zit… of naar zelfvernietiging.

Op een dag verschijnt er een raadselachtig meisje met regenbooghaar dat de wereld van de Falls op zijn kop zet. Ze zou een engel kunnen zijn. Of een heilige. Of een gewoon meisje. Hoe dan ook: op de een of andere manier is ze van vitaal belang voor elk van hen. Maar voordat iemand erachter kan komen wie ze is, slaat een catastrofe toe, waardoor het kapotte gezin nog verder breekt en nog wanhopiger is om weer heel te zijn.

Personages

Helaas maakte mijn hoge verwachtingen het ook alleen maar moelijker om te zeggen dat ik slecht in het verhaal kon komen en mezelf op veel stukken heb moeten pushen om toch door te lezen. Het is absoluut geen slecht geschreven boek, maar het lukte mij gewoon echt niet om een connectie te voelen met de personages. Dit verhaal bevat vier erg uiteenlopende hoofdpersonages die via een ingewikkelde familiegeschiedenis met elkaar verbonden zijn. Elk personage is goed uitgeschreven, hebben ieder duidelijk hun eigen gevoelens, passies en problemen en hebben ieder ook een bijzondere gave. Toch voelde ik niet de band die ik wel graag ervaar wanneer ik boeken lees. Ik denk dat dit komt doordat een groot deel van het verhaal zich direct of indirect focuste op wat er in het verleden was gebeurd en op dingen en mensen die er nu niet (meer) zijn. Daardoor voelde het voor mij alsof ik de karakters alleen via die lens leerde kennen.

Verhaal in verschillende vormen

Dit boek verteld het verhaal van de personages (en hun familieleden) door gebruik te maken van verschillende tekstvormen. Veel stukken zijn in de ik-vorm verteld vanuit het personage die in dat hoofdstuk aan het woord is. Daarnaast wordt het verleden verteld doormiddel van verhalen die haast sprookjesachtig beschreven worden. Ook wordt er gebruik gemaakt van briefvormen, emails en krantenberichten. Dit maakt het een afwisselend verhaal en helpt de lezer om de verschillende soorten informatie elk op een aparte manier tot zich te nemen.

Eindoordeel

Zoals in haar vorige twee boeken weet Jandy weer een prachtige schrijfstijl met bijzondere zinnen weg te zetten. Ik kreeg alleen het gevoel dat het een boek was wat te veel wilde laten zien, te veel karakters, geschiedenis en gebeurtenissen waardoor ik zelf helaas niet tot de essentie van dit verhaal kon komen of het kon begrijpen. Ik weet zeker dat er veel lezers zijn die dit verhaal echt kunnen waarderen, maar voor mij was het helaas geen succes.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Rebecca Ross- Hemelse Rivalen

Het verhaal:

Terwijl er een oorlog tussen de goden aan de gang is probeert Iris alle ballen hoog te houden. Haar broer, Forest, is vermist aan het front, haar moeder kampt met een alcoholverslaving en dan is er nog die vervelende collega, Roman, die net als haar uit is op de functie van columnist. 
Ondertussen probeert Iris toch haar broer te bereiken door brieven te schrijven. Echter komen deze door een magische connectie bij Roman terecht. Hij weet direct dat het Iris is, zij heeft niet door wie er reageert op de brieven. Dat het Forest niet is weet ze wel.
Door de brieven bloeit er een mooie connectie op. 
Ondertussen wordt de oorlog steeds heftiger en besluit Iris om naar het front te vertrekken. Ze wil schrijven wat daar gebeurt en ondertussen Forest zien te vinden, maar de oorlog komt sneller dichterbij dan verwacht. Is ze op tijd om Forest te vinden? En hoe zit het met Roman?

De schrijfstijl:

Het verhaal is verdeeld in drie delen. We beginnen bij de post door de kleerkast. Hier begint de connectie van de brieven. In het tweede deel zit ze in Hoog Avalon, een plaats dat nog veilig is maar dichtbij het front. In het derde en laatste deel vertrekt ze naar het front. 

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar door de fijne, vlotte en levendige schrijfstijl ben je er zo doorheen.  De brieven in het verhaal geven het net een extra toevoeging waardoor je goed in het verhaal komt en Roman en Iris beter leert kennen. 
Rebecca weet de omgeving beeldend neer te zetten, wat ervoor zorgt dat dit een boek is waar je echt in duikt. 
Het bevat zowel romance, als spanning en fantasy elementen, dus saai is het absoluut niet. Als je er eenmaal aan begint, gaat het lastig worden om dit verhaal weer neer te leggen.

De personages:

We maken voornamelijk kennis met Iris en Roman. In het begin kunnen ze elkaar niet luchten en zijn ze echte rivalen omdat ze voor dezelfde functie gaan. Gedurende het verhaal groeien ze steeds meer naar elkaar toe. Hoewel Iris niet weet dan Roman achter de brieven zit, merk je dat ze ook in het dagelijkse leven ook wat meer naar elkaar toe trekken. Een echte enemies to lovers dus!
Beiden hebben ze genoeg meegemaakt en dat vertellen ze elkaar in de brieven. Hierdoor krijg je echt het idee dat je ze goed leert kennen en mee kunt leven. 

Forest leren we in dit deel niet zo goed kennen. Hij zit immers aan het front. Wel leren we Attie kennen, een collega van Iris die ook op weg is naar Hoog Avalon om te schrijven over de oorlog. En ook Marisol leren we kennen. Zij bied onderdak aan beide meisjes en haar vrouw is ook naar het front. 
Het was hartverwarmend om te lezen hoe iedereen om elkaar denkt en hoe ze voor elkaar klaarstaan.

Letters of Enchantment:

Hemelse Rivalen is het eerste deel in deze reeks en ik kan dan ook niet wachten tot het tweede deel verschijnt. Zoals ik hierboven al zei bevat het een beetje van alles, wat ervoor zorgt dat het geen moment saai is. Wel moet ik je waarschuwen dat dit deel met een open einde eindigt en ik nog niet gelezen heb wanneer het tweede deel, in het Nederlands, verschijnt. Zelf hoop ik dat we niet al te lang meer hoeven te wachten zodat we weer terug kunnen naar Iris en Roman. Hij verdiend dan ook absoluut 4,5 ster.

Quote:

‘Ik wil later als ik oud ben niet tot de conclusie komen dat ik niet alles uit het leven heb gehaald wat erin zit.’

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Limbaverse – W.L. Moleka

Will-Limba Moleka heeft een roeping om jongeren aan het lezen te krijgen. Met zijn organisaties Limba CommV en Read & Relax vzw zet hij zich dagelijks in voor het bevorderen van leesmotivatie. Hij wil zichtbaarheid van literatuur vergroten en een platform bieden aan toekomstige lezers, schrijvers en illustratoren. Limbaverse is zijn debuut.

Waarover gaat Limbaverse?

In Limbaverse maken we kennis met Limba, een vijftienjarige jongen die zich tijdens de zomervakantie enorm verveelt. Hij spendeert zijn dagen liggend op bed, gamend en nietsdoend. Om hem uit zijn routine te halen, stuurt zijn moeder hem op een dag met een eindeloze boodschappenlijst naar de supermarkt. Onderweg ontmoet hij Chris, een jongen die zich door zijn liefde voor boeken nooit lijkt te vervelen.

Chris weet Limba over te halen om een bezoek te brengen aan de bibliotheek, voor Limba de meest saaie plek op aarde. Wat hij echter niet beseft, is dat deze bibliotheek de poort vormt naar het grootste avontuur van zijn leven. Samen met Chris belandt Limba in de magische wereld van Fantasia, waar ze de taak krijgen om de koning te redden uit de greep van de kwaadaardige boekenbaron Gulon.

Wat vond ik er van?

Limbaverse is een origineel verhaal dat de lezer meeneemt op een fantasierijke reis vol avontuur en verwondering. Dit jeugdige boek verkent op speelse wijze de kracht van verhalen en de magie van boeken. Vanaf de eerste pagina word je onmiddellijk het verhaal ingezogen. Toch moet ik opmerken dat de ontmoeting tussen Limba en Chris enigszins geforceerd aanvoelde. Hun dialoog kwam onnatuurlijk over, alsof er iets ontbrak aan de geloofwaardigheid ervan. Vooral Chris’ liefde voor lezen leek soms wat kunstmatig; de uitlatingen die hij doet over leesplezier komen niet overeen met hoe een jongen van zijn leeftijd doorgaans zou spreken, naar mijn gevoel. Ik begrijp echter de keuze van Will-Limba om de taal toegankelijk te houden, aangezien het boek gericht is op een publiek dat misschien niet vanzelfsprekend de weg naar literatuur vindt.

Het boek bevat ook illustraties die de leeservaring verlevendigen en het geheel luchtiger maken. Deze tekeningen sluiten perfect aan bij de verhaallijn en zijn bovendien door de auteur zelf getekend, wat een persoonlijke toets toevoegt. Daarnaast wemelt het verhaal van verwijzingen naar andere boeken, manga’s en games, wat het een echt popcultuuravontuur maakt. Achterin het boek is zelfs een handige lijst opgenomen met deze referenties. Het snelle tempo en de vloeiende overgang tussen scènes zorgen ervoor dat je geboeid blijft van begin tot eind.

Limbaverse is een fantasierijk en levendig boek dat vooral tieners zal aanspreken, in het bijzonder liefhebbers van gaming en popcultuur. Het biedt een frisse kijk op lezen en brengt een unieke verhaallijn. De boodschap van het boek is helder: er is voor iedereen een passend boek, zelfs als je dat in eerste instantie niet denkt. Al met al geef ik het boek drieënhalve ster.