Afgelopen zomer bracht Audrey Adelin (2000) haar debuutroman uit bij Best of YA. Een uitgeverij die ze al goed kende, aangezien ze fan is van hun boeken. Ze was al goed bekend in het YA-wereldje en richtte op haar vijftiende zelfs al een Young Adult boekenclub op. Na het lezen van al deze boeken was het dan ook tijd om haar eigen boek te schrijven, dit werd Kleine gelukjes.
Dat ik fan ben van Kleine gelukjes had je misschien al gelezen in mijn recensie. Dit schattige verhaal was alles wat ik nodig had en liet me vanbinnen de hele tijd giechelen en gillen van enthousiasme. Toen ik de kans kreeg om Audrey Adelin te interviewen greep ik die natuurlijk met beide handen aan.
Zoals het van de meeste auteurs meestal een langgekoesterde droom is om een boek uit te brengen, was dit niet zo bij Audrey Adelin. ‘Rond mijn dertiende begon ik met lezen. Pas rond mijn negentiende ging ik echt verhalen schrijven en zelfs toen niet eens heel veel nog. Daarvoor had ik natuurlijk al wel mijn blog, dus ik heb wel schrijfervaring opgedaan, maar echte verhalen schreef ik toen nog niet.’ Toen ze eenmaal begon aan het boek wat we nu kennen als Kleine gelukjes, begon het met één scène die maar in haar hoofd bleef spoken. ‘Ik begon met één scène, die hoofdstuk één werd. Ik wist nog niet waar ik heen wilde met het verhaal. Of het romantisch zou worden wist ik ook nog niet, dat kwam later pas. Dit was het startschot van het verhaal. Dat hoofdstuk bestaat nu trouwens helemaal niet meer.’ Tijdens het schrijfproces heeft Audrey het boek meerdere keren herschreven. Na het schrijven van de eerste versie heeft ze alles verwijderd. Toen wist ze wel welke gebeurtenissen er plaats zouden vinden in het boek en kon ze hiermee de nieuwe versie schrijven. Iets waar vele auteurs moeite mee hebben is het schrappen van stukken, maar voor Adelin lijkt dit geen probleem. ‘Op het laatste moment heb ik zelfs het einde nog herschreven. Tijdens het schrijven heb ik veel emoties verwerkt en daardoor vond ik het eigenlijk helemaal geen opgave om stukken opnieuw te schrijven. Ik vond het eigenlijk wel leuk om zo veel met dit verhaal bezig te zijn, het is het liefdesverhaal dat ik zelf had willen hebben.’
Dat Adelin zich onderscheid van andere auteurs werd me al snel duidelijk. Toen ik vroeg of ze er bewust voor had gekozen het boek zo lieflijk te houden, zonder echte spicy content, had ze hier een duidelijk antwoord op. ‘Ik lees veel romantische boeken en ik merk gewoon dat de opbouw eigenlijk altijd hetzelfde is. Je leeft in het verhaal echt naar één grote seksscène toe. Ik wilde niet dat mijn boek hetzelfde was en ik wilde het wat realistischer maken. Niet elke liefde is gelijk zo vurig en uitbundig. Ik heb me er dus wel bewust mee bezig gehouden om mijn boek anders te maken.’ Dat is duidelijk gelukt. De recensies die binnenstromen omschrijven het boek als realistisch, een warm dekentje en hartverwarmend. Aan de positieve recensies te zien lijkt het helemaal niet alsof iemand deze scènes gemist heeft.
Iets wat me opviel in het boek was het taalgebruik. Ook al speelt het verhaal zich af in Gent (België) en is het geschreven door een Vlaamse, bevat het bijna geen opvallende Vlaamse woorden. Op een amai hier en daar na dan. ‘Ik heb hier bewust voor gekozen. Door mijn taalachtergrond let ik altijd heel erg op vertalingen. Ik wilde dat dit boek voor beide doelgroepen, Vlamingen en Nederlanders, goed te begrijpen was. Op een paar woordjes na, zoals amai, waarvan ik vond dat er geen goed Nederlands synoniem was, zitten er geen typisch Vlaamse woorden in. Het was de bedoeling dat iedereen zich er wel in kon verplaatsen.’
Bij dit ene boek wil Audrey het gelukkig niet laten. Haar volgende boek zal waarschijnlijk geen vervolg worden op Kleine gelukjes, dat staat niet op haar planning. ‘De volgende boeken waar ik ideeën voor heb, zijn gebaseerd op bepaalde emoties waar ik iets mee wil en waar ik geen boeken over kan vinden. Ik heb eigenlijk wel zin om daar aan te beginnen!’
Aangezien het helaas nog wel even duurt voordat we weer iets van Audrey kunnen lezen, heeft ze een paar aanraders. ‘Ik denk dat als je Kleine gelukjes leuk vindt, je deze boeken ook wel leuk zal vinden: Loveless van Alice Oseman, Seven Days in June van Tia Williams en Late to the Party van Kelly Quindlen. Dit vond ik stuk voor stuk goede boeken, allemaal op hun eigen manier.’
