Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Bloed – Holly Black

Net voor de kerstdagen verscheen de prachtige limited edition uitgave van Bloed van Holly Black (in het Engels Valiant). Met rode sprayed edges is dit echt weer een eyecatcher voor de boekenkast. Maar was hij inhoudelijk net zo indrukwekkend als de omslag? Lees het in deze recensie!

Bloed gaat over 17-jarige Val. Zij doet een nogal verontrustende ontdekking over haar moeder als ze op een dag thuiskomt. Overstuur vertrekt ze met de trein naar New York City. Met geen plek om te slapen sluit ze zich aan bij een groep krakers. Ze ontdekt een hele andere manier van leven; een die bestaat uit stelen, drugs en zwerven. Tot ze een echte, levende trol tegenkomt. Met niks te verliezen bewandelt ze een duister pad. Maar het wordt wel ingewikkeld als haar hart zich ermee gaat bemoeien…

Foto: Jasmijn Funk

Als eerste wil ik sowieso benoemen dat de schrijfstijl van Black weer prachtig is. Met betoverende beschrijvingen word je compleet meegezogen het verhaal in. Echter was ik na Water een klein beetje huiverig voor dit boek. Ik vond het vorige deel van de Faerie-trilogie, Water, namelijk een vaag, onsamenhangend boek. Hoewel ik Bloed meer kon waarderen, waren er ook hier een paar dingen waardoor ik dit boek (slechts) 3 sterren waard vond.

Ik miste namelijk ontzettend de wereld van Faerie. Heel eerlijk, ik werd vooral verliefd op De Wrede Prins door de worldbuilding. Black creëert echt een ander universum waar je even lekker in weg kan dromen. Bij Bloed speelt het verhaal zich echter voornamelijk op de straten van New York af. Hoewel dit ook interessant kan zijn, vond ik het bij dit boek vrij jammer. Ik lees dit boek toch meer voor het fantasy-component, niet omdat het over een jonge meid gaat die zwerft door een grote stad.

Daarbij vond ik het romantische aspect van dit boek ontzettend vaag. Het was een beetje alsof de romantiek er nog bij ‘moest’. Terwijl je verder niet kon lezen hoe ze precies verliefd werd – alsof dit van de ene dag op de andere dag ontstaan was. Ook de vriendschappen vond ik niet heel sterk. Val is nogal een naïef hoofdpersonage en dat stoorde mij tijdens het lezen van dit boek. Hoewel dat onderdeel is van haar karakter, vroeg ik mij af en toe wel echt af waar ze nou zat met haar hoofd.

Conclusie

Als je zin hebt in een ander, wat vreemder urban-fantasy boek is Bloed misschien helemaal voor jou. Maar voor mij was het niet helemaal weggelegd. En ik denk dat als het door een andere auteur geschreven was, dat ik het boek helemaal niet opgepakt had.

Heb jij al eens een boek van Holly Black gelezen?

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Bloed en Honing – Shelby Mahurin

Ik kan je vast verklappen dat er een heleboel honing vloeit in dit boek. En bloed. Bloed en Honing is het vervolg op Heks en Jager (heb je die nog niet gelezen, dan is verder lezen op eigen risico!). In dit verhaal volgen we Lou, Reid en de rest van de groep na de ontsnapping aan Morgane. Er staat een gevaarlijke tocht op hen te wachtten door het woud en moeras met weer een nieuwe verzameling aan karakters. Het uiteindelijke doel? De dood van Morgane.

Personages

Allereerst: wat heb ik genoten van dit deel! In het vorige boek moest ik erg wennen aan de botte kant van Lou en de wereld waarin je je bevind. Alles ging zo snel, maar tegelijk ook weer langzaam. In dit verhaal ben je al zo gewend aan de wereld en personages dat er voldoende plek is voor nieuwe bondgenoten en een uitbreiding van de wereld. Om even te beginnen bij het hoofdpersonage Lou, vind ik het heel mooi om te zien dat ze verre van perfect is. Ze heeft momenten waarin ze helemaal opgeslokt wordt door de magie, waardoor ze niet alleen strijd met Morgane voert, maar ook met zichzelf. Hetzelfde geldt voor Reid. In het vorige deel ontdekte hij een heks te zijn. Als voormalig heksenjager is dat moeilijk te verkroppen. Hij worstelt gedurende bijna het hele boek met zijn heksenkant. Bij beide merk je richting het einde een natuurlijke en mooie groei.

En dan is er natuurlijk nog Coco. Man, man, man, wat ben ik gehecht geraakt aan haar karakter. Het maakt niet uit wat Lou haar flikt, Coco staat altijd voor iedereen klaar. Mocht er ooit een novelle bij komen dan hopelijk over Coco.
Tot slot hebben we een heel veel nieuwe personages ontmoet, wat wel in vlagen gebeurde waardoor je niet snel in de war raakt. Om er één te benoemen is Claud Deveraux toch wel het meest bijzonder. Hij reist rond met zijn gezelschap aan artiesten en biedt Lou en haar vrienden een lift en later ook hulp aan. Claud zelf is erg excentriek. Aan het einde van het verhaal doet hij een boekje open en ik kan je vertellen dat je mond ervan openvalt.

Worldbuilding

Zoals ik al eerder benoemde zien we nu vooral de wereld buiten Cesarine. Zo voert de tocht door de bossen en langs rivieren richting het Bloedheksen kamp, komen we verschillende dorpjes tegen en komen we uit bij de Loup Garou in het moeras. Wat deze wereld zo speciaal maakt is de manier van praten. Af en toe worden er zinnen Frans gesproken, maar op een manier dat je wel begrijpt waar het over gaat en niet te vaak. Het zorgt ervoor dat je je nog meer thuis voelt in het verhaal.

Lef

Als je op Google de leeftijd van het Young Adult genre opzoekt kom je tegen dat dit vanaf 12 jaar en ouder is. Zelf zou ik dit boek niet aanraden aan een twaalfjarige, maar eerder aan veertien jaar en ouder. Morgane is zoals je inmiddels weet geen lieveling. Sommige moorden worden dan ook best uitvoerig beschreven op een manier die twaalfjarigen denk ik best wat angst kunnen inboezemen. Daarnaast hebben Lou en Reid het best wel gezellig op een wat pikanter level dan je gewend bent van YA boeken. Alhoewel, na Hof van Mist en Woede is dat niveau wel wat hoger gelegd.

Al met al heb ik echt genoten van dit boek. Het einde is zo spannend dat ik echt niet kan wachtten op deel drie. Hopelijk krijg ik dan weer de kans dat boek voor jullie te recenseren. Mocht je nog twijfelen om dit boek te gaan lezen: doen!